Κάπως παραπλανητικά τα τραγούδια που είχαν κυκλοφορήσει μιας και δεν έχουν αλλάξει τόσο δραστικά τα πράγματα. Είναι κάπως πιο γυαλισμένος ο ήχος βέβαια, έχωσαν δυό πιο βατά singles, και τα φωνητικά της Mish έχουν ρίξει αρκετά τους τόνους (το μόνο μέτριο πράγμα που έχω εντοπίσει αυτό το τελευταίο). Απ'την άλλη, ο δίσκος είναι γεμάτος με αυτά τα νευρικά, μελωδικά κιθαριστικά τα οποία μάλιστα έχουν ανέβει επίπεδο τόσο τεχνικά όσο και συνθετικά. Ο κιθαρίστας απλά οργιάζει εδώ και ανεβάζει την μπάντα 10 επίπεδα. Δεν υπάρχουν αυτά που κάνει λέμε, θα αρχίσουμε τα air-guitar στα 30φεύγα μας.
Με τις πρώτες ακροάσεις μου φαίνεται σίγουρα ο πιο πλήρης δίσκος τους, αν όχι απαραίτητα ο καλύτερος. Εχει μέλλον ακόμη, βέβαια. Μπράβο.