MC5 // Stooges και το κλειδώνουμε. Άντε και καλός πολίτης!
MC5 // Stooges και το κλειδώνουμε. Άντε και καλός πολίτης!
Deafening, painstaking, BB King
και αυτό φυσικά...
Last edited by Reject; 14-09-2015 at 01:23.
Barry Prudom-He's Public Enemy No1.
"Why do they blame me for all their little failings? They use my name as if I spent my entire day sitting on their shoulders, forcing them to commit acts they would otherwise find repulsive. "The Devil made me do it." I have never made one of them do anything. Never. I need no souls. And how can anyone own a soul? No, they belong to themselves. They just hate to face up to it..." -
Lord Lucifer Morningstar
Last edited by Neuroscar; 14-09-2015 at 14:08.
Υπέροχο θρεντ.
Πειράζει που πήγα Βρετανία;
Κι εδώ τελειώνει η φάση.
Διηπειρωτική πανδαισία. Ένα για την αγάπη:
κι ενα για την κακουργα κοινωνια:
με το αποσπασμα απ την ταινία που θα βαζα αν ρώταγε για ταινία το θρεντ.
You must try some of my purple berries, I been eating them for six or seven weeks now. Haven't got sick once.
Στις βάσεις που έθεσε ο θρεντστάρτερ καταλήγω στο τραγούδι έπος του Tim Buckley.
Σωστή αντιπολεμική απάντηση θα ήταν ενδεχομένως το The Unknown Soldier των The Doors. Θεωρώ όμως πως το Strange Days είναι πιο ολοκληρωμένο άσμα.
κλασικό & αγαπημένο King Crimson.
πρόκειται για ένα από τα καλύτερα κομμάτια των Pink Floyd. αν και νομίζω πως δεν έχει ιδιαίτερες κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις η γάτα του Syd Barrett.
Αυτά τα τρία μαζί με Doors - The End, Bob Dylan - It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding) και το Kick Out The Jams των MC5 ήταν οι επικρατέστερες επιλογές μου
μέχρι που θυμήθηκα αυτό:
που κερδίζει, κι ας είναι ουσιαστικά διασκευή. Κυρίως γιατί το 'χω ακούσει ίσως και χίλιες φορές, κι ακόμα όταν το ακούω με κάνει να χαμογελώ =)
Kαλά ρε, τόσο ξεφτίλα είσαι, στο φορουμ του Firestorm γράφεις;
ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΛΕΚΤΑΝΗ!
Μόνο rock παίζουμε;
Oh, come, come be my waitress and serve me tonight
serve me the sky with a big slice of lemon.
Αμαρτία να μην υπάρχει μια βερσιόν του California dreamin' εδώ..
I've got an infinite number of places to go, the problem is where to stay
^ Ένα κορυφαίο συνθετικά κομμάτι για το οποίο υπάρχει η εξής ιστορία. Σε επόμενες εκδόσεις του τραγουδιού οι M&P δέχονται ο στίχος "and I pretend to pray" να γίνει "and I began to pray". Όλο το κομμάτι αλλάζει νόημα και αφήγηση, απλά αντικαθιστώντας μια λέξη και απο ένα αλήτικο αριστούργημα γίνεται ένα christian gospel. Χάνει τη θέση, δικαιωματικά imho, λόγω δειλίας.
Αφού όλοι βάζουμε πολλά και για να μη γίνομαι πολιτικό geek, θα πω κι αυτή την εκτέλεση: