To καλύτερο κομμάτι των 60's

[ikonoklast]

Λοιπόν είμαστε εδώ με Νίκος Άνεμος και Σάκης Σακαλής, σκεφτόμαστε: Αν υπάρχει ένα και μόνο κομμάτι που να μπορεί να συμπυκνώνει μια ολόκληρη δεκαετία από πολιτική/κοινωνική/καλλιτεχνική σκοπιά, ποιο θα μπορούσε να είναι αυτό και γιατί;






Τις προάλλες πήγα και πήρα ένα χαρτί που εξασφαλίζει ότι δεν θα χρειαστεί να περάσω τον επόμενο χρόνο φτιάχνοντας φρέντους για καραβανάδες και μιλώντας με κρετίνους που δεν πίστευα ποτέ ότι υπάρχουν. Έλεγα, αν φαίνεται μια φορά τρελό αυτό σαν διαδικασία το 2015 όπου απλώς πρέπει να συναναστραφείς ελάχιστα με την γελοία γραφειοκρατία του ΕΣ, πόσο ΑΠΟΛΥΤΗ τρέλα θα μπορούσε να έμοιαζε αλλού. Για έναν νεοσύλλεκτο του αμερικανικού στρατού στο Βιετναμ το αφήγημα της ελευθερίας και της αναγκαιότητας (που ας πούμε ότι θα μπορούσε να υπάρχει στο προηγούμενο μέρος του ίδιου αιώνα, ή πιο πριν) έχει ήδη καταρρεύσει. Αυτό που μένει είναι οι ναπαλμ.

Για ολόκληρο το αμερικάνικο 60's πρίσμα, το "we are volunteers of america" των JA είναι legitimate. Το Wooden Ships -εκτός απο κορυφαία σύνθεση από κάθε μουσική άποψη, εντάξει- είναι και η συμπύκνωση όλης της δεκαετίας απο πλευράς θέσης. Θα ποδοπατηθεί και θα εκφυλιστεί σχεδόν αμέσως για όλους τους λόγους του κόσμου, νομίζω ότι παραμένει συγκλονιστικό.

Horror grips us as we watch you die
All we can do is echo your anguished cries
Stare as all human feelings die
We are leaving, you don't need us

Wooden ships on the water very free and easy
Easy, you know the way it's supposed to be.

Για πείτε κι εσείς. Αν γουστάρετε θα το κάνουμε sequels.

[Κωλαράκι Τορνευτό]

[metamelia1]

[hlektrologos_amhxanos]

[Parasight]

[ikonoklast]

Πολύ σκληρή μάχη με αυτό.

[KoiliaSamprela]

Μας πίάνεις με τα βρακιά κατεβάσμενα , αλλά ωραία φάση
Πριν κάτσω να το σκεφτώ πολύ θα πετάξω αυτό εδώ


Some folks are born made to wave the flag,
Ooh, they're red, white and blue.
And when the band plays "Hail to the chief",
Ooh, they point the cannon at you, Lord,

It ain't me, it ain't me,
I ain't no senator's son, son.
It ain't me, it ain't me;
I ain't no fortunate one, no,

[Coloubra]

Hey, look yonder, tell me what you see
Marching to the fields of Vietnam?
It looks like Handsome Johnny with an M15,
Marching to the Vietnam war, hey marching to the Vietnam war

[ikonoklast]

Μας πίάνεις με τα βρακιά κατεβάσμενα

Ξεκινάμε χαλαρά, η σφαγή θα γίνει στα '70 και στα '90.

Πολύ ωραίες συμμετοχές, πίνκαρα και Firestorm.

[metamelia1]

[Art In Haste]

Σίγουρα δε μπορώ να επιλέξω ένα, τα παρακάτω τρία αντιπροσωπεύουν τα 60ς για μένα.

[Leech]

Ερχόμουν να πω κι εγώ το Gimme Shelter αλλά αφού έχει μπει, ας πω την ιστορία.
Είχα χρόνια να τ'ακούσω, το θυμόμουν σαν "ένα ωραίο τραγούδι των ρολιστόουνς". Έπεσα πάνω του κατά τύχη μετά από πολλά-πολλά χρόνια πριν κάνα χρόνο χάρη στο autoplay του youtube. ΣΟΚ! Εδωσα βάση σε στίχο, μπακράου, όλα τεράστια, λάρτζερ δαν λάιφ άσμα και ο ορισμός του πεναλτοπικ κυρία μου.

[Parasight]

^Παρομοίως κι εγώ, από πάντα γνωστό "κλασικό" τραγούδι των Stones, η αφορμή όμως για να συνειδητοποιήσω κάποια στιγμή για πόσο μεγάλη και σημαδιακή μουσική στιγμή μιλάμε ήταν η διασκευάρα από τη μπαντάρα:

[Sotos_The_Tequiler]

[Tyler_Durden]

Το παρακάτω δεν είναι ενδεικτικό αυτού που στερεοτυπικά λέμε 60s αλλά είναι σημαντικό για άλλους λόγους. Εξάλλου δεν έχει καν στίχους, οπότε δεν κάνει καμια ιδιαίτερη πολιτική/κοινωνική νύξη (Για κάτι τέτοιο νομίζω οτι ο Ντίλαν θα ήταν πολύ αντιπροσωπευτικότερος). Σημειολογικά έχει όμως το ενδιαφέρον του, καθώς καταγράφει, προς τα που θα πάει το πράγμα μουσικά σε αυτόν τον ήχο τα επόμενα χρόνια: