Μάρτης, αλλά με σφιχτό και μπόλικο κρύο σήμερα. Κόσμος πολύς δεν έρχεται στο Ζωντανό Κουτί κι εγώ θα ήθελα να είμαι στο σπίτι, να διαβάζω τα Witcher του Sapkowski και να ξεπερνάω το ηλίθιο κρύωμα που δε μ' αφήνει να τραγουδώ, αλλά παράλληλα να αρρωσταίνω στη σκέψη ότι μεθαύριο θα βρεθώ με παλιούς και καλούς φίλους, για σκοπό "ιερό".
Ακριβώς 10 χρόνια πριν, είχαμε ξεκινήσει ένα D&D campaign, με setting τον Ευρωπαϊκό Μεσσαίωνα και οδηγό τα γεγονότα που έλαβαν χώρα πριν την πρώτη σταυροφορία. Ο DM μας, πραγματική ιστορική εγκυκλοπαίδεια για την περίοδο εκείνη, μας έβαλε ως αιχμαλώτους στη χρήση των Σαξόνων, να ξεκινήσουμε από αγγλικά εδάφη, πολεμώντας ενάντια στις επιδρομές των Νορμανδών. Μια ιδιαίτερα ασυνήθιστη συντροφιά αυτοί που καταφέραμε να επιβιώσουμε από 15 παίχτες (ω, ναι, είχε grand plan στο μυαλό του ο καψερός), που αποτελούνταν από έναν χαοτικό μπεκρούλιακα Ιρλανδό -τον John- έναν berserker Βίκινγκ -τον Agnar- και έναν μυστηριώδη Ιάπωνα -τον Ogami.
Με τα πολλά, γλιτώσαμε τις ζωές μας και φύγαμε με καράβι για τη Μεσόγειο κι αφού περιπλανηθήκαμε στη Μασσαλία, όπου είχαμε και την πρώτη μας απώλεια (τον Κέλτη), καταλήξαμε στην Κωνσταντινούπολη και την καρδιά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όπου συναντήσαμε τη Lilith, μια "μάγισσα" της εποχής, που έψαχνε εναγωνίως τρόπο να φύγει από την πρωτεύουσα, πριν καταλήξει σε κάποιον πυρωμενο πάσσαλο.
Οι περιπέτειες πολλές, οι αναμνήσεις ανάγλυφες ακόμα και τόσα χρόνια μετά από μάχες, πρόσωπα, συναντήσεις, κακουχίες, γνωριμίες κι όλα τα καλά και όμορφα των μεγάλων campaigns που κρατούν χρόνια και παίζονται με συχνότητα δισεβδομαδιαία.
Πάμπολλες φορές ξεκινούσαμε πρωί Κυριακής και τελειώναμε ξημερώματα Δευτέρας ή ακόμα, αποφασίζαμε σε τίνος το σπίτι θα εγκατασταθούμε για ένα ολόκληρο σαββατοκύριακο, παίζαμε - τρώγαμε - κοιμόμασταν - παίζαμε - κοκ. Τα χρόνια πέρασαν, κάποιοι βρήκαν δουλειές, κάποιοι έμειναν ρεμπεσκέδες, ο DM χώρισε με τη Lilith, έφυγε στην Αγγλία για μεταπτυχιακό, στη Σκωτία για διδακτορικό, ταξίδευε ένα χρόνο για τη διατριβή του στην Ασία και έχει κάποιους μήνες που επέστρεψε, με μια Γερμανίδα σύζυγο η οποία ουδεμία σχέση έχει με όλα αυτά τα σατανιστικά κι όποτε μας πιάνει η μαλακία και τα θυμόμαστε, αναφωνεί "I can't believe you are one of them".
Κι εκεί που καθόμαστε και συζητάμε για τη φορά που ο John έβαλε φωτιά στο πλοίο μας, την ώρα που δεχόμασταν επίθεση από πειρατές και αναγκαστήκαμε να καταλάβουμε το πειρατικό για να γλιτώσουμε, για τότε που ο Irelong (ξαδερφάκι του John, τον μαζέψαμε από μπουρδέλο στη Μασσαλία αφού θάψαμε τον τελευταίο) έχυσε καυτό λάδι και έκαψε ζωντανά τα άλογα των Βουλγάρων που μας είχαν αιχμαλωτίσει στα δάση βόρεια της Θράκης, ή για τότε που μέσα στη μύνη του ο Agnar έσφαξε ένα ολόκληρο τσούρμο χωρικών που νόμιζαν ότι ο Ogami είναι λεπρός, πέφτει η ιδέα και ακολουθούν γέλια, αλλά κλασσικά "ε, πότε ρε μαλάκες; εδώ δεν προλαβαίνω να δω το παιδί μου" ο ένας, "εγώ δουλεύω κάθε μέρα σπαστό" ο άλλος, "εγώ παιδιά δεν κάνω τίποτα" ο τρίτος.
Δυο βδομάδες πριν, περίεργα μηνύματα άρχισαν να καταφτάνουν στο facebook, ομαδικά. Φωτογραφίες απο character sheets, χάρτες, απεικονίσεις artifacts, σημειώσεις από sessions... Και την προπερασμένη Παρασκευή, βγήκαν τα πουγκιά με τα ζάρια από τα συρτάρια και να σου ο Agnar, o Irelong κι ο Ogami μέσα σε Νορβηγικό Drakkar, να κατευθύνονται προς τις ακτές της Ανατολικής Μεσογείου, μέλη πλέον της πρώτης Νορβηγικής σταυροφορίας, του Βασιλιά Σίγκμουντ του "Χριστιανού". (την οποία μεταφέραμε περίπου 8 χρόνια νωρίτερα, γιατί στην πρώτη γνωστή σταυροφορία δε θα μπορούσαμε ποτέ να πάρουμε μέρος)
Spoiler