Αποτελέσματα εκλογών 25/1/2015

[rat_poison]

Ένα κόμμα δεν είναι μόνο τα αναλυτικά εργαλεία που χρησιμοποιεί για την ανάλυση της πραγματικότητας και οι πολιτικές θέσεις που προκύπτουν απ' αυτές. Αν θες, προσωπικά βρίσκω εμετικές τις θέσεις του ΚΚΕ για το έμφυλο, παρωχημένη την ανάλυσή του που επιμένει να επιτίθεται σε έναν παλαιού-τύπου ιμπεριαλισμό (λες και δεν υπήρξε εξέλιξη στη μαρξιστική πολιτική ανάλυση πέρα από τον "ορθόδοξο" μαρξισμό) αγνοώντας τους νέους τρόπους που το κεφάλαιο επιτίθεται στις κοινωνίες και αντιφατική τη συμμετοχή του μεν στην στα κοινοβουλευτικά και ευρωκοινοβουλευτικά που ταυτόχρονα αρνείται οποιαδήποτε δυνατότητα διαχείρισης της κατάστασης αναμένοντας να έρθει στην εξουσία μόνο όταν με κάποιο μαγικό τρόπο φτάσουμε πρώτα στην "άλλη κοινωνία".

Αλλά ένα κόμμα δεν είναι μόνο η ιδεολογική του ταυτόητα: είναι η οργανωτική του δομή, η ρητορική του, η πρακτική του στο δρόμο, η κοινωνική του απεύθυνση.

Για την οργανωτική του δομή αρκεί να δει κανείς τις διαδικασίες του τελευταίου του συνεδρίου και το πώς και αν έγινε συζήτηση από τα κάτω για την εξέλιξή του. Μετά βλέπεις τις ΟΒες, το πώς λειτουργεί η ΚΝΕ και το ΜΑΣ και απορείς αν αυτοί οι άνθρωποι που είναι κομμουνιστές είναι τόσο ολοκληρωτικοί πώς μπορούν ταυτόχρονα να είναι και κομμουνιστές;

Για τη ρητορική μπορώ να πω ότι με ενοχλεί ότι πολύ συχνά παίζει με τα εθνικιστικά - πατριωτικά συναισθήματα. Καλό είναι να διεκδικήσουμε τη λέξη πατριωτισμός από τους δεξιούς και να τη νοηματοδοτήσουμε εντελώς διαφορετικά, αλλά αν γίνεται σε τέτοιο βαθμό που να κοντράρεται και να υπερτερεί πολλές φορές με το διεθνισμό τότε ευχαριστώ - δε θα πάρω. Η κριτική του στο παρελθόν του είναι προβληματική και ελλιπής και αρνείται πεισματικά κάνει ουσιαστικό διάλογο για τα παλιά με οποιονδήποτε δεν επαναλαμβάνει τα επίσημα μισόλογα.

Τώρα για την πρακτική στο δρόμο τα'χουμε πει πολλές φορές, τα'χουν πει κι άλλοι στο θρεντ, με κάλυψαν οι προηγούμενοι, ας μην τρώω το χρόνο της συνέλευσης.

Το κυριότερο πρόβλημα όμως είναι η κοινωνική του απεύθυνση. Ενώ στους χώρους εργασίας και σε ορισμένα σωματεία κάνει εξαιρετική δουλειά (την οποία βέβαια μισοκαταστρέφει η οργανωτική του δομή), από κει και πέρα είναι ένα ΤΙ ΠΟ ΤΑ. Δεν υπάρχει καμία διάθεση διεύρυνσης του χώρου του, καμία επικοινωνία με άλλες δομές, καμία διάθεση συνεργασίας με οτιδήποτε δεν είναι ΚΚΕ-approved. Κι αυτό είναι προβληματικό και σε κάνει να σκέφτεσαι πώς θα φερθεί ένα τέτοιο κόμμα αν ποτέ έρθει στα πράγματα.

[tsimpouklano]

Εντός καπιταλισμού; Όχι. Και όχι. Την ύπαρξη όμως συνομοσπονδιών, όχι με βάση εθνικά κριτήρια, αλλά γεωγραφικά, εργατικά (και δεν ξέρω και εγω τι άλλο), ναι, ώστε η αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση σε τοπικό επίπεδο να μπορούν να αλληλεπιδρούν.

Για το κκε σαν κκε, παρά το ιστορικός σέβας προς τους ανθρώπους που εμπνεύσθηκαν από το κόμμα και νιώσαν την ανάγκη να ναι πάνω σε ένα βουνό και να πολεμούν για τις ιδέες του, δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Για να μην χαρακτηρίζουμε αυθαίρετα, όποιοι έχουν βρεθεί σε εργατικό αγώνα που μπλέχτηκε ή πήγε να μπλεχτεί το κκε, σίγουρα καταλαβαίνουν τι εννοώ.

[ikonoklast]

Ποιες πραγματικές πολιτικές θέσεις ρε ικόνο; Γεράσαμε πια, πόσο μπορεί να διαφέρουν οι θέσεις από τη τακτική την ίδια;

χεχε, κράτα αυτό το ποστ και τα ξαναλέμε σε κάνα εξάμηνο.

[atom_smasher]

ας αντεξει κανα 6μηνο ο συριζα και βλέπουμε

[Phantom Duck]

τελευταία φορά που έκανε όσα λέτε το ΚΚΕ έγινε συγκυβέρνηση, διασπάστηκε και αναδιοργανωνόταν δέκα χρόνια. προτελευταία φορά, όλοι οι αντάρτες παππούδες κατέληξαν να ψηφίζουν τον πράσινο ήλιο μέχρι να πεθάνουν. και τότε μιλάγαμε για εοκ και νάτο το ίδιο συνδικάτο, όχι μαλακίες.

Το ΚΚΕ φοβάται για την πάρτη του, με λίγα λόγια. Η ιστορία θα τα κρίνει αυτά.

ενώ και ο ανδρέας και ο φλωράκης ένωσαν τον κόσμο της αριστεράς και έκαναν τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της ρούμελης, χαλάλι.

[Λεκές]

Αφιερώνετε πολλές λέξεις για να μιλήσετε για τον συντηρητισμό, τον σεχταρισμό, την ορθοδοξία, λέτε για τις αισθητικές σας διαφορές με το ΚΚΕ και δεν μπαίνετε ποτέ στην κριτική των πραγματικών πολιτικών του θέσεων.

Υπερασπίζεστε την ΕΕ; Την Ευρωζώνη; Γιατί δεν ξεκινάτε από εκεί;

Λεκέ τι ψηφίζεις;

Το να συμφωνώ καμιά φορά με την κριτική που ασκεί το ΚΚΕ σε διάφορους θεσμούς (όχι πως συμφωνώ απαραίτητα, κουβέντα να γίνεται), δε σημαίνει πως θα πρέπει να συμφώνω με τις επιστημολογικές του αφετηρίες και με την περίεργη (!) ανάγνωση της ιστορίας/ πραγματικότητας που επιχειρεί ανά διαστήματα. Διαφωνείς πως τα συμπεράσματα του για την κατάρρευση του υπαρκτού είναι σε μεγάλο βαθμό ασόβαρα;

[Shirime]

Λεκέ όντως του απευθύνεις αυτή την ερώτηση;

[Λεκές]

Λεκέ όντως του απευθύνεις αυτή την ερώτηση;

Εντάξει όχι. Απλά σε αυτό αναφερόμουν κυρίως με το προηγούμενο μου ποστ και όχι στη στάση του ΚΚΕ απέναντι στην ΕΕ, κτλ.

[stam and the witches]

τελευταία φορά που έκανε όσα λέτε το ΚΚΕ έγινε συγκυβέρνηση, διασπάστηκε και αναδιοργανωνόταν δέκα χρόνια. προτελευταία φορά, όλοι οι αντάρτες παππούδες κατέληξαν να ψηφίζουν τον πράσινο ήλιο μέχρι να πεθάνουν. και τότε μιλάγαμε για εοκ και νάτο το ίδιο συνδικάτο, όχι μαλακίες.

Το ΚΚΕ φοβάται για την πάρτη του, με λίγα λόγια. Η ιστορία θα τα κρίνει αυτά.

ενώ και ο ανδρέας και ο φλωράκης ένωσαν τον κόσμο της αριστεράς και έκαναν τις ενωμένες σοσιαλιστικές πολιτείες της ρούμελης, χαλάλι.

Δε σε κατάλαβα ακριβώς.

Η ιστορική συγκυρία συγχωρεί το λάθος. Δε συγχωρεί το να κοιτάς την πάρτη σου και να μην είσαι σε θέση να κάνεις ούτε αυτό (το λάθος), αυτό λέω.

Ή μία άλλη ανάγνωση: εδώ ο Μαΐλης κοντεύει να αποκηρύξει το ΕΑΜ, στο συριζα θα κολλήσει;

[Shirime]

Επώνυμη κι αγέρωχη , που δεν έφτασε ο ΣΥΡΙΖΑ το ποσοστό της αυτοδυναμίας και σου φταίει μέχρι κι ο Λεβέντης

[stam and the witches]

Το 2012 μου φταίξατε λίγο. Έκτοτε όχι Ρούφα ./.

[ikonoklast]

Διαφωνείς πως τα συμπεράσματα του για την κατάρρευση του υπαρκτού είναι σε μεγάλο βαθμό ασόβαρα;

Ειλικρινά; Όχι. Αλλά επειδή νιώθω γέρος πλέον δεν μπορώ να παρακολουθήσω εύκολα κουβέντες στις οποίες πετάμε την μπάλα στην κερκίδα και μιλάμε για περιφερειακά επουσιώδη πράγματα επειδή ο άλλος δεν θέλει/δεν μπορεί να μπει στα βασικά. Είναι μια κουβέντα που ξεκίνησε απο τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του. Επειδή κανείς δεν θέλει να τοποθετηθεί στο ποια είναι αυτή και που ακριβώς οδηγεί, οδηγούμαστε στις τακτικές του συνεργασίες και απο κει στο ΚΚΕ. Επειδή κανείς δεν θέλει να τοποθετηθεί στο ποιά είναι η πολιτική του ΚΚΕ και σε τι αποσκοπεί οδηγούμαστε στα αισθητικά ψυχανεμίσματα όπου ο καθένας διαφωνεί μαζί του και απο κει στον υπαρκτό. Επειδή κανείς δεν θέλει να μιλήσει για τον ίδιο τον υπαρκτό, συζητάμε για το τι λέει το ΚΚΕ γι' αυτον. Και απο κει στην ΑΕΚ, στα ζώδια, στο αν οι μετάλλικα είναι η ντροπή του μέταλ.

Τι προσπαθεί ο οποιοσδήποτε να αποδείξει με όλες αυτές τις παπάτζες το 2015 απέναντι σε ένα θνησιγενές κομματίδιο του 5%; Ποιος, που έχει τελειώσει το λύκειο και αντιλαμβάνεται το το συμβαίνει γύρω του, νομίζει ότι μπορεί να προσποιείται μια πολιτική ταυτότητα αν ετεροπροσδιορίζεται πάνω στο ψοφίμι που λέγεται ΚΚΕ; Αν δε μπορείς να έχεις μια στέρεα άποψη για το κεντρικό πολιτικό, για το τι μπορεί να σημαίνει αυτόκεντρη ανάπτυξη, τι σημαίνει το χρέος και πώς μια χώρα οφείλει να το διαχειρίζεται, αν είναι απαραίτητο το συσσωμάτωμα ΕΕ, τι σημαίνει ενιαίο ή εθνικό νόμισμα, τι και αν είναι απαραίτητο να μιλάς για αντικαπιταλισμό/σοσιαλισμό ή οτιδήποτε άλλο, τότε τι σκατά να πούμε; Είπες μια αρχιδιά για τα καθεστώτα, σε ρώτησα τι ψηφίζεις και δε μου απαντάς, τι θες να συζητήσουμε;

Συγγνώμη κιόλας που είμαι επιθετικός αλλά είμαστε μεγάλα παιδιά.

[Λεκές]

Διαφωνείς πως τα συμπεράσματα του για την κατάρρευση του υπαρκτού είναι σε μεγάλο βαθμό ασόβαρα;

Ειλικρινά; Όχι. Αλλά επειδή νιώθω γέρος πλέον δεν μπορώ να παρακολουθήσω εύκολα κουβέντες στις οποίες πετάμε την μπάλα στην κερκίδα και μιλάμε για περιφερειακά επουσιώδη πράγματα επειδή ο άλλος δεν θέλει/δεν μπορεί να μπει στα βασικά. Είναι μια κουβέντα που ξεκίνησε απο τον ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του. Επειδή κανείς δεν θέλει να τοποθετηθεί στο ποια είναι αυτή και που ακριβώς οδηγεί, οδηγούμαστε στις τακτικές του συνεργασίες και απο κει στο ΚΚΕ. Επειδή κανείς δεν θέλει να τοποθετηθεί στο ποιά είναι η πολιτική του ΚΚΕ και σε τι αποσκοπεί οδηγούμαστε στα αισθητικά ψυχανεμίσματα όπου ο καθένας διαφωνεί μαζί του και απο κει στον υπαρκτό. Επειδή κανείς δεν θέλει να μιλήσει για τον ίδιο τον υπαρκτό, συζητάμε για το τι λέει το ΚΚΕ γι' αυτον. Και απο κει στην ΑΕΚ, στα ζώδια, στο αν οι μετάλλικα είναι η ντροπή του μέταλ.

Τι προσπαθεί ο οποιοσδήποτε να αποδείξει με όλες αυτές τις παπάτζες το 2015 απέναντι σε ένα θνησιγενές κομματίδιο του 5%; Ποιος, που έχει τελειώσει το λύκειο και αντιλαμβάνεται το το συμβαίνει γύρω του, νομίζει ότι μπορεί να προσποιείται μια πολιτική ταυτότητα αν ετεροπροσδιορίζεται πάνω στο ψοφίμι που λέγεται ΚΚΕ; Αν δε μπορείς να έχεις μια στέρεα άποψη για το κεντρικό πολιτικό, για το τι μπορεί να σημαίνει αυτόκεντρη ανάπτυξη, τι σημαίνει το χρέος και πώς μια χώρα οφείλει να το διαχειρίζεται, αν είναι απαραίτητο το συσσωμάτωμα ΕΕ, τι σημαίνει ενιαίο ή εθνικό νόμισμα, τι και αν είναι απαραίτητο να μιλάς για αντικαπιταλισμό/σοσιαλισμό ή οτιδήποτε άλλο, τότε τι σκατά να πούμε; Είπες μια αρχιδιά για τα καθεστώτα, σε ρώτησα τι ψηφίζεις και δε μου απαντάς, τι θες να συζητήσουμε;

Συγγνώμη κιόλας που είμαι επιθετικός αλλά είμαστε μεγάλα παιδιά.

Όλη η λογική της κριτικής που ασκεί το ΚΚΕ βασίζεται στο πως η εναλλακτική που προσφέρει είναι η μόνη διέξοδος. Ένα κόμμα που πιστεύει πως το σύστημα κεντρικού σχεδιασμού όπου ένας γραφειοκράτης θα επιλέγει πόσα παπούτσια θέλει η Λαμία είναι βελτίωση, πως μια απότομη αποκοπή απ'όλους τους υπάρχοντες διεθνείς θεσμούς είναι η καλύτερη προοπτική, και πως πρέπει μια ομάδα παλικαράδων να 'διαμορφώσει' ή να 'οδηγήσει' την κοινωνία όπως και όπου αυτή πιστεύει πως πρέπει, δε μου αφήνει πολλά περιθώρια να συζητήσω την οπτική του για το χρέος ή την ΕΕ γενικότερα. Όλ' αυτά τα ισχυρίζεται το ΚΚΕ, που ενώ χρησιμοποιεί ως μοχλό 'επιστημονικής' ανάγνωσης την ιστορία, φαίνεται τελικά να μην ξέρει να τη διαβάζει. Και αυτή η οπτική γεννά κνίτες και απολογητές απολυταρχικών και αυταρχικών καθεστώτων οι οποίοι δε φαίνεται να κατανοούν -- ή κατανοούν δραματικά αποσπασματικά -- το πιο θεμελιώδες πρόβλημα στην πολιτική απ' την εποχή του Πλάτωνα, δηλαδή το πως θα υπονομεύσεις τη συγκέντρωση ισχύος. Και τώρα αυτοί τώρα οι άνθρωποι ισχυρίζονται όχι μόνο πως το όραμα τους θα σώσει την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ε ρε μπελά που βρήκαμε.

Και για να μην αποφύγω και τα πιο επι μέρους ζητήματα που άνοιξα στο ποστ μου, πάρε το ζήτημα του κεντρικού σχεδιασμού. Σχεδόν όλες οι οικονομίες που το υιοθέτησαν ξεκίνησαν με φρενήρεις ρυθμούς ανάπτυξης και δημιούργησαν σκλήρη βιομηχανία σχεδόν σε μια γενιά, πράγμα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως οικονομικό θαύμα. Πολλοί μάλιστα θεώρησαν τη δεκαετία του '30 πως αυτό είναι το σωστό μοντέλο διαχείρισης της οικονομίας. Τελικά, ενώ απ'ότι φάνηκε το να επενδύεις σε συγκεκριμένους τομείς διαμέσω του κράτους αποδείχτηκε σωστό (και υιοθετήθηκε σχεδον απ'ολα τα κράτη της Δύσης στους τομείς της εκπαίδευσης και υγείας στα οποία η Σοβ. Ενωσ. και τα σοσιαλιστικά κρατίδια τα πήγαιναν πολύ καλά), το να αναλάβεις να τρέξεις όλη την οικονομία κεντρικά δημιούργησε ανεπάρκειες, διαφθορά, προβλήματα παραγωγής, τεράστιες μαύρες οικονομίες, και το χειρότερο, κοινωνικές ανισότητες ανάλογες του Δυτικού 'καπιταλιστικού' κόσμου. Οι τιμές ορίζονταν από τους 'διαχειριστές' οι οποίοι ξυπνούσαν μια μέρα και αποφάσιζαν πόσο θα κοστίζει ο καφές, οι μανατζαρέοι δεν ενδιαφέρονταν για την ποιότητα διάφορων προιόντων αφού το μοναδικό ζητούμενο είναι να πιαστεί ο στόχος που έβαλε η κεντρική διαχείριση, και η αγορά ενός πλυντηρίου σήμαινε λίστα αναμονής -- με τα γνωστά ανέκδοτα περί αυτοκινήτων και υδραυλικών. Δεν αναφέρομαι στην ανταλλαγή προϊόντων μεταξύ χωρών όπου η Πολωνία έδινε φράουλες και η Ρωσία πετρέλαιο με την ανικανότητα εύρεσης τιμών να οδηγεί σε φθόνο μεταξύ των καθεστώτων όπου το ένα νόμιζε πως το άλλο το κλέβει. Και όλ' αυτά με τη νομενκλατούρα να απολαμβάνει παράλογα προνόμια για 'εργατικό κράτος' και να ψωνίζει σε καταστήματα που προορίζονταν αποκλειστικά γι' αυτήν, με ακριβά εισαγόμενα προιόντα τα οποία ο απλός πολίτης δεν τα έβλεπε ούτε στην τηλεόραση του (αν είχε!).

Φυσικά κάθε οικονομία διέφερε. Για παράδειγμα η Ουγγαρία είχε υιοθετήσει ήδη απ' την περίοδο του Kadar μεγαλύτερη ελαστικότητα στο σχεδιασμό, δοκιμάζοντας παράλληλα στοιχεία ελεύθερης οικονομίας και αποκέντρωσης. Το ίδιο περίπου έκανε και η Γιουγκοσλαβία. Το ίδιο προσπάθησε σε μικρότερο βαθμό να κάνει και η Σοβ. Ένωση και αυτό όχι επειδή όπως ισχυρίζεται το ΚΚΕ, οι αντιεπαναστάτες, ιμπεριαλιστές κατάσκοποι άλλαξαν τα πράγματα από μέσα, αλλά επειδή το έβλεπαν και οι ίδιοι πως δεν προχωρούσε. Η αγροτική παραγωγή αποδείχθηκε η αχίλλειος πτέρνα της Σοβ. Ενωσης η οποία αναγκάστηκε σχεδόν ταπεινωτικά να αρχίσει να εισάγει σιτάρι απ'το 1963 και μετά από την Αμερική. Η επίσημη δικαιολογία ήταν πως καλύτερα αυτό παρά λιμούς πάλι.

Ποιο είναι το μάθημα της ιστορίας λοιπόν; Εγώ θα πρότεινα το εξής: η οικονομία η οποία βρίσκεται στα πρώτα στάδια βιομηχανοποίησης, σηκώνει και εσωστρέφεια αλλά και ουσιαστική καθοδήγηση. Όσο όμως γίνεται πολυπλοκότερη, η αποκέντρωση είναι απαραίτητη αφού το αντίθετο προαπαιτεί ένα κέντρο που γνωρίζει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες και μπορεί να δράσει άμεσα. Και αν το έψηνε ο Μαρξ την περίοδο του ύστερου Διαφωτισμού που υπήρχε και ένα κλίμα περί θριάμβου της λογικής πάει στο καλό. Το 2015 όμως είναι μάλλον αδύνατο να ζητάς κάτι τέτοιο από ανθρώπους. Βέβαια και το αντίθετο δε φαίνεται να δουλεύει. Η απόλυτη αποκέντρωση και η απόλυτη εξωστρέφεια δημιουργεί τεράστιες οικονομικές ανισότητες και δημιουργεί πρόβλημα κοινωνικής συνοχής. Αλλά αυτό είναι συζήτηση για άλλο ποστ.

Θα μου πεις πως το βλέπω πολύ αποσπασματικά και θα έχεις εν μέρει δίκιο. Μιλάμε για μια περίοδο απομόνωσης, ψυχροπολεμικών διεθνών σχέσεων και ασταθών μεταπολεμικών θεσμών. Συν τοις άλλοις, δεν κάνω καμιά αναφορά στο 'αξιακό' σκέλος. Ο σκοπός δεν ήταν να δημιουργηθεί μια καταναλωτική κοινωνία αλλα σοσιαλιστική (ο,τι και αν σημαίνουν οι όροι). Το θέμα είναι όμως πως αυτά τα προβλήματα που ανέφερα φαίνονται έμφυτα στο ίδιο το μοντέλο του κεντρικού σχεδιασμού. Δηλαδή, θα έκαναν την εμφάνιση τους ακόμη και αν οι υπόλοιποι παράγοντες ήταν διαφορετικοί (αυτό άλλωστε δείχνει και μέρος του ανατολικου μπλοκ αλλά και πιο εξωστρεφών προς τη Δύση οικονομιών όπως η Γιουγκοσλαβία ή η Ρουμανία). Η κουβέντα περί αξιών βέβαια οδηγεί αναγκαστικά σε κουβέντα για πολιτικό καθεστώς και κοινωνικους θεσμούς. Εκεί, η άποψη μου είναι πως ο υπαρκτός τα πήγε πολύ χειρότερα!

Εφόσον πιθανότατα συμφωνείς με τους υπόλοιπους λόγους κατάρρευσης (απομονομιμοποιημένο πολιτικό σύστημα, αυταρχισμός, ιμπεριαλισμός, κυνισμός) δε χρειάζεται να αναπτύξω και αυτό το σκέλος. Εδώ να πούμε πως όσες χώρες σήμερα φαίνεται να νοσταλγούν το σοσιαλιστικό παρελθόν τους, μάλλον περισσότερο επηρεάζονται από τη φρίκη της μετάβασης και της τωρινής τους κατάστασης παρά από τα πρωτερήματα του παλιού συστήματος. Αυτό φαίνεται σε χώρες που βίωσαν τη μετάβαση διαφορετικά. Για παράδειγμα άλλη η οπτική του πρώην Γιουγκοσλάβου με τον καταστροφικό εμφύλιο και άλλη αυτή του κατοίκου των χωρών της Βαλτικής. Άλλη του Τσέχου και άλλη του Ρώσου.

Περα λοιπόν από τη μυθολογία που έχει δημιουργήσει ο καθένας στο κεφάλι του, καλό είναι να δούμε και ποιες ακριβώς είναι οι εναλλακτικές που διαθέτουμε. Αυτές υπάρχουν; Θεωρώ πως ναι. Το να αποδεχτούμε την θλιβερή αποτυχία * ενός συστήματος, δεν οδηγεί απαραίτητα σε υποταγή σε κάποιο άλλο. Τα δίπολα δημιουργούν φανατισμό και αποδυναμώνουν την κριτικη μας ικανότητα. Διαστρεβλώνουν την ανάγνωση της ιστορίας και δημιουργούν μια φαντασιακή καρικατούρα της πολύπλοκης πραγματικότητας. Αυτά περίπου θεωρώ πως κάνει το ΚΚΕ και γι' αυτό δεν μπορώ να το πάρω στα σοβαρά.

Τέλος, οι έννοιες καπιταλισμός, σοσιαλισμός και φιλελευθερισμός είναι τόσο ασαφείς που δημιουργούν πονοκέφαλο σε όποιον αποφασίσει να τις εξηγεί. Οπότε μερικά ζητήματαπου θέτεις είναι και αυτά με τη σειρά τους ασαφή. Για την ιστορία, δεν έριξα εγώ τη μούντζα.

Δεν ψήφισα καθώς ήμουν εξωτερικό. Αν ήμουν Ελλάδα όμως θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ, αν και μάλλον διστακτικά. Εύχομαι η τελευταία πρόταση να μην ευτελίσει το ποστ μου.

* Η αποτυχία είναι σχετικός όρος. Ο υπαρκτός δεν είναι μια ιστορία αποτυχίας αν εξετάσεις επιμέρους παράγοντες. Το μοντέλο του κεντρικού σχεδιασμού είχε τα ωφέλη του μερικά απ' τα οποία αναφέρθηκαν πιο πάνω. Ο συσχετισμός έχει να κάνει με τους στόχους που τέθηκαν. Αν οι στόχοι ήταν η απελευθέρωση του ανθρώπου, τότε μπορούμε να μιλάμε για απόλυτη αποτυχία.

[ikonoklast]

Πολύ καλά και σε ευχαριστώ για το ποστ. Θα μπορούσε κάποιος να αντιπαραβάλλει ένα αντίστοιχο για την πορεία μέσα στην Ευρωζώνη όμως.