Whiplash (2014)

[antimusic]

προοσκαρική περίοδος και σκάσανε τα σκρηνερς επιτέλους, δείτε το ακόμα κι αν όπως κι εγώ δε σκαμπάζετε από ντραμς ή τζαζ.

[freak brother]

ωραιο

[Drumsick]

Ωραίο ήταν. Ο πρωταγωνιστής μοιάζει με Νικόλα φλούξους.

[Parasight]

Τζαζ γκάβλες. Δεν το παίζω τζαζίστας, αλλά μια μικρή σχέση την έχω. Απόλαυση από την αρχή ως το τέλος η ταινία. Να τη δείτε.

[supermachoman]

να πω κι εγώ την αντίθετη γνώμη, μπορεί να πετάξω και κάναδυο σπόιλερς
προσπάθησα να τη δω σα να μην έχω ακουμπήσει ποτέ drums στη ζωή μου, γιατί ήξερα ότι θα ήταν τελείως off (και ήταν, αν θέλετε το συζητάμε κι αυτό)
ήθελα πολύ να μου αρέσει η ταινία αλλά τελικά δεν - υπερβολή για την υπερβολή, μηδέν buildup, μηδέν ταύτιση/δέσιμο με τον κεντρικό χαρακτήρα, ΚΑΝΕΙΣ στην ταινία δεν είχε θετικά motives - πέρα απ'τη γκόμενα του πρωταγωνιστή που oh wait, θα την εξαφανίσουμε για να δείξουμε πόσο tunnel visioned είναι ο τύπος λόγω του πάθους του για το όργανο

-break για να πω ότι δε με αποασχολεί η κάθε ταινία να περνάει ένα μήνυμα, αλλά με ενοχλεί όταν μπαίνει στα λημέρια μου και δίνει λάθος μηνύματα-
και προφανώς τα τραγικά vibes που πέρναγε όλη την ώρα - η ιστορία με τον Charlie Parker εντελώς αλλαγμένη για να δώσει "το ελεύθερο" στον Fletcher να κάνει ότι γουστάρει (όχι, ο Jo Jones δε πέταξε ποτέ πιατίνι στο κεφάλι του, το έριξε απλά στο έδαφος για να τον "ξυπνήσει" και να τον γελοιοποιήσει λίγο)
ΚΑΜΙΑ συναδελφικότητα μεταξύ των μουσικών, σε ΚΑΝΕΝΑ παρτ της ταινίας
το ότι από κει που τα drums ήταν "η ζωή του", τα έβαλε έτσι απλά στην αποθήκη - ΛΟΛ αν το έχει κάνει ποτέ αυτός στην πραγματική ζωή, απλά ΔΕΝ γίνεται

αφήνω στην άκρη τα μπλαστίδια, τα αίματα ενώ έπαιζε (ναι, αν παίζεις κάνα χρόνο γίνεται γιατί δεν έχει σκληρύνει το δέρμα σου και δεν έχεις τεχνική - στο φυτώριο των καλύτερων jazz μουσικών στον κόσμο όμως απλά ΔΕΝ γίνεται), το τρακάρισμα (ΛΟΛ)
κρατάω το πολύ ωραίο τέλος και την ερμηνεία του καράφλα, γιατί αλλιώς θα νευριάσω με τη μιάμιση ώρα που έχασα

[BLiTzER]

Ισχύει ότι είναι υπερδραματικό για εφφέ και μικρή επαφή έχει με την πραγματικότητα, αλλά, από την άλλη, μιλάμε για hollywood ε. Είναι αστείο, πάντως, ότι στο ευρύ κοινό αρέσει, ενώ στους μουσικούς, όχι ^^

http://www.kcet.org/arts/artbound/co...lash-film.html

[Raven Lord]

εγώ δεν είμαι μουσικός, αλλά συμφωνώ 100% με τον σουπερμάτσομαν. πού είναι η ευχαρίστηση που αντλεί ο καλλιτέχνης από την τέχνη του? εδώ τα πράγματα είναι χειρότερα από τους πεζοναύτες. το μύνημα είναι καλύτερα να πας εθελοντής στο αφγανιστάν παρά να ασχοληθείς με τη μουσική. δεν ξέρω τι γίνεται στα μουσικά κολλέγια εκεί πέρα, αλλά αυτό που παρουσίασε η ταινία δε θυμίζει σε τίποτα τέχνη. οι μουσικοί παρουσιάζονται πιο πολύ σαν μετρονόμοι, στυγνοί επαγγελματίες και ο καθένας για την πάρτη του και σίγουρα όχι ως άνθρωποι που δημιουργούν μέσα στα πλαίσια μιας ομάδας όπως η μπάντα.
και στο τέλος τι διάολο θέλει να πει ο ποιητής?

Spoiler

οκ, έφτασα στα όρια αλλά είμαι ο γαμάουα ντράμμερ και θα δείξω την αξία μου ως υπολογιστής και μετρονόμος? πού είναι η ανθρώπινη και η καλλιτεχνική υπόσταση του παίκτη? χάνει γκόμενα, δεν έχει φίλους, φεύγει από τη μπάντα του καράφλα και αντί να ξεδώσει στη μουσική του κλειδώνει τα ντραμς στην αποθήκη? sorry... δε με πείθει.

[Phantom Duck]

δε νομίζω ότι μπορεί να κατανοήσει κάποιος αυτό που αισθάνεται ένας που παίζει μουσική σε τέτοιο επίπεδο, από τη στιγμή που είναι επιλογή ζωής και καριέρα ή τίποτα πλέον είναι πολύ εύκολο να μην το ευχαριστιέσαι καθόλου, αλλά από την άλλη να είναι το μόνο πράγμα που μπορείς/θες να κάνεις στη ζωή σου. ωστόσο πράγματι η ταινία είχε αρκετές ευκολίες. από την άλλη έκατσα και είδα ταινία που έιχε 50% πρόβες ακαταλαβίστικου (για μένα) τζαμαρίσματος, και πέρασα καλά, άρα worth.

[freak brother]

ο τυπας που κανει τον καθηγητη (και τον θυμομαστε απο το οζ) παιζει στην νεα ταινια του Παπακαλιατη η ειναι σωσιας του ;

[freak brother]

ΜΑΛΑΚΕΣ ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ .

[stam and the witches]

Το είδα πρόσφατα. Θέλω να συμφωνήσω 1000% με τον σούπερ μάτσομαν, κι επεκτείνομαι στα: (βάζω spoiler για ασφάλεια)

Spoiler

- Συναδελφική αλληλεγγύη. Srsly, αφήνεις έτσι έναν συνάδελφο μουσικό να ξεφτιλίζεται δημόσια;
- Στρατιωτικοποίηση. Ήμαρτον, με σπασμένο ηθικό δε μπορεί να παίξει κανείς.
- Προσωπική ζωή. Γιατί αν παρατάς τέτοιο κορίτσι, δε σου φταίνε τα τύμπανα.
- Μουσική αυτή καθεαυτή. Για μία χαλαρή φυστικόμπαρη χαζομαρούλα, να κάτσεις να φας την ψυχή σου, πάει πολύ.

Δυστυχώς όμως, μπορεί να μη μελετάω 10 ώρες την ημέρα όπως τέτοιοι μουσικοί, αλλά βλέποντας από διάφορους μουσικούς γύρω μου, τείνω να πιστέψω ότι υπάρχουν και τέτοιες καταστάσεις. Όπως μία κοπέλα που με χώρισε σχεδόν όπως αυτός ο τύπος

[thanasis00]

Σίγουρα ήταν υπερδραματική η τανία αλλά σίγουρα δε πιάνει το 100% των μουσικών παγκοσμίως... Περιγράφει έναν τύπο που απλά έχει τη ψύχωση να φτάνει πέρα από τα όρια τους μαθητές του, και βρέθηκε ο ντράμμερ που έχει ήδη τη δική του ψύχωση και βρήκε κάποιον που να τον κάνει να φύγει εντελώς από τα όρια. Ίσως τίνει σε λίγο scifi περίπτωση, αλλά γενικά είχε το ενδιαφέρον της η ταινία.

[stam and the witches]

Ισχύει ότι είναι υπερδραματικό για εφφέ και μικρή επαφή έχει με την πραγματικότητα, αλλά, από την άλλη, μιλάμε για hollywood ε. Είναι αστείο, πάντως, ότι στο ευρύ κοινό αρέσει, ενώ στους μουσικούς, όχι ^^

http://www.kcet.org/arts/artbound/co...lash-film.html

Musicians sitting there all stony-faced while the bandleader or conductor raises his fist to stop the band over and over again. Jazz has too many free spirits for that kind of behavior to fly.

[Shirime]

Δεδομένης της κεντρικής του ιστορίας, του φιλόδοξου και ταλαντούχου νέου, που με τη βοήθεια του μέντορά του αγγίζει το μεγαλείο, το φιλμ θα μπορούσε να είναι από ένα χλιαρό, κλισέ, αμερικανικό success story μέχρι ένα παλαιάς σοβιετικής νοοτροπίας δράμα για τον σπαρμένο με εμπόδια δρόμο προς τη διασημότητα. Δεν είναι τίποτε από τα δύο.

Είναι μια μινιμαλιστική, εξαιρετικά ευαίσθητη ταινία για τη φιλοδοξία, για τη μοναχικότητα των ξεχωριστών ανθρώπων, για το πού βρίσκονται τα όρια στην προσπάθεια του ανθρώπου να διεκδικήσει το μεγαλείο. Σκηνοθετημένη με έμπνευση αλλά και μέτρο, με δύο απίθανες ανδρικές ερμηνείες (ειδικά ο Τζέι Κέι Σίμονς εκτοξεύεται μ’ αυτόν τον ρόλο στη σφαίρα του θρύλου) και με τα κρουστά να σφυροκοπούν αδιάκοπα κι ανηλεώς τ’ αυτιά, προκαλώντας ένταση κάθε απόχρωσης. Μια απρόσμενα δυνατή, γοητευτική ταινία, από τις ωραιότερες αποκαλύψεις της χρονιάς.

Είπε η Λήδα Γαλανού για το "Full Metal Jacket" meets "The Page Turner"

[BURNIN AMBITION]

η ταινια μας εμαθε οτι εισαι γαματος ντραμερ αν σουιγκαρεις στα 400 μπιπιεμ. μαλιστα....μηδεν (εν τω μεταξυ ο ντραμερ ηταν για κλωτσιες ε)