Ion, σε απογοήτευσε το Primordal, σωστά; Αν ναι, faith to humanity restored κ.λπ.
Ion, σε απογοήτευσε το Primordal, σωστά; Αν ναι, faith to humanity restored κ.λπ.
ALL YOU THE TRUTHFUL SPRATTLE WITH ME,
LET'S SWEEP THE FALSE ONES AWAY!
Το έχω στις απογοητεύσεις ναι.
Δεν είναι τόσο ότι είναι κακός δίσκος ή οτιδήποτε, αλλά μου φαίνεται βαρετός ρε γαμώτο και κάπως επίπεδος, δεν άκουσα κάτι να μου τραβήξει ιδιαίτερα την προσοχή.
Για εξήγησε λίγο το faith to humanity restored κ.λπ.
I don't do drugs. I am drugs.
Ion, τον βλέπω αυτόν τον δίσκο σε αρκετές λίστες από 'δώ κι από 'κεί, και μερικές από αυτές έχουν συνταχθεί από ανθρώπους που νιώθουν μουσικά. Είσαι ο δεύτερος-τρίτος που διαβάζω σε ελληνικό forum ότι απογοητεύτηκε από αυτό το καθ' ολοκληρίαν άνευρο άκουσμα. Τι ωραία που θα ήταν να πήγαινε και άπατο εμπορικά (κι ας το βγάζει η αγαπημένη Metal Blade). Τότε η πίστη στις τάξεις των ακροατών θα αποκαθίστατο πλήρως!
ΥΓ.: Μου φαίνεται ότι η μπάντα τελικώς δεν μπόρεσε να αντέξει το βάρος τού -ανατριχιαστικού, ομολογουμένως- "The Coffin Ships".
ALL YOU THE TRUTHFUL SPRATTLE WITH ME,
LET'S SWEEP THE FALSE ONES AWAY!
Η αληθεια ειναι οτι και εμενα - αν και ειχα προσδοκιες για το συγκεκριμενο - δε μαρεσε. Κριμας. Γενικα βεβαια φετος δεν προλαβα να ακουσω πολλα πραγματα οποτε δεν εβγαλα καν ολοκληρη 10αδα
Ισχύει ότι μπαίνει σε λίστες κτλ. Δεν απορώ τόσο γιατί από τη μια είναι οι Primordial, από την άλλη δεν λέει και κάτι, ή όπως το έθεσες "αυτό το καθ' ολοκληρίαν άνευρο άκουσμα". Απλά δεν το λέει κανένας σχεδόν. Οι Primordial με το To the Nameless Dead", το οποίο το θεωρώ ότι καλύτερο έχουν βγάλει, έχει και μουσική και τεράστια παλέτα συναισθημάτων και χρωμάτων μέσα του, έχουν μια κατηφόρα ίσως λόγω κούρασης/υπερέκθεσης. Το Redemption at the Puritan's Hand, έχει κομμάτια που περνάνε και λίγο απαρατήρητα, έχει όμως και κομματάρες.
Αν συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο το επόμενο θα ξεχάσω ότι βγήκε.
Έχουν περιοριστεί σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα και κάπως δεν τους βγαίνει, ξαναλέω ότι δεν είναι κακοί οι δίσκοι αλλά σε έμενα περνάνε απαρατήρητοι.
Επίσης το Mayhem το άκουσες? Τι γνώμη έχεις?
Edit: Για Ra πήγαινε, αλλά για Mayhem ας σχολιάσει γενικά κόσμος.
I don't do drugs. I am drugs.
για μένα απογοήτευση της χρονιάς το νέο cloven hoof - resist or serve... κρίμα τέτοια μεταστροφή μια τέτοια μπάντα
Rock or Nothing
Όχι δεν το έχω ακούσει ούτε θα το ακούσω σύντομα το Mayhem. Με μια δόση υπερβολής, παίζει να με ενδιαφέρουν πραγματικά μονάχα οι NettleCarrier από τη σημερινή Νορβηγία. Μου αρέσε και ό,τι άκουσα απ' το yt από κάποιους Djevelkult, αλλά από λάθος έχει ανέβει το live τους στα blogs στη θέση του studio album. Έχουν μερικά καλά riffs (riffs στο black metal ~ εικόνα στην ποίηση). Ειρήσθω εν παρόδω, χθες έλεγα στον Ghoul πόσο γελάω πλέον με proto-lumbersexual Garm και τη λοιπή «σκηνή». Έχω χάσει το παραμικρό ενδιαφέρον για όλα αυτά τα ««πειραματικά»» νορβηγικά.
Last edited by Ra Pariah; 23-01-2015 at 12:30.
ALL YOU THE TRUTHFUL SPRATTLE WITH ME,
LET'S SWEEP THE FALSE ONES AWAY!
Ότι κουβέντιαζα πρόσφατα με παρέα, πόσο γάμαει ο ήχος στο Deathtrip και δένει με τη μουσική, επίσης έχει μέσα riffαρες ο δίσκος.
Για Ulver δεν θέλω να πω τίποτα, και κυρίως για τα limited που κυκλοφορούν.
Σε ποια πειραματικά αναφέρεσαι? Το Mayhem δεν το λες και πειραματικό.
I don't do drugs. I am drugs.
Η αλήθεια είναι και εγώ που το έβαλα, δεν ήξερα εάν πιάνει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να μείνει απέξω από κάτι που θα λεγε για καλύτερες κυκλοφορίες του 14.
Στα των λιστών, αυτό που σίγουρα φαίνεται είναι πως η ελληνικές μπάντες πέρασαν μία οργιώδη περίοδο μες την οποία βγήκαν διαμαντάκια, όπως το καταχνιά, το βικ, το σιρκάσιαν, το σάντχους και πολλά πολλά άλλα. Μακάρι το 15 να συνεχίσει έτσι.
Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω με τα αφτιά μου είναι πως άρεσε (αρκετά από,τι φαίνεται σε λίστες γενικότερα) το swans. Πραγματικά, όσο - αν και κάπως "δύσκολο" σε σημεία - μου άρεσε το seer, το to be kind το ακριβώς αντίθετο, θεωρώντας ότι αυτά τα "δύσκολα σημεία" μονοπωλούν το album, καταφέρνοντας οι καλές στιγμές να ειναι μετρημένες στα δάχτυλα και συνολικότερα να αφήνει κάτι πολύ μεχ.
Από άλλα άλμπουμς, θα μιλήσω για το the banner, μιας και το έβαλα και δεν αναφέρθηκε από άλλον χρήστη. Σα γενική ταμπέλα μπαίνει φυσικά το hardcore punk, μα οι αναφορές και οι διαδρομές του είναι αρκετά σκοτείνες και απόκοσμες. Με ειλικρινή αγάπη προς το black metal, τα riffs και τα σόλο χτίζουν ένα δίσκο - ωδή στο μαύρο (όχι της ερτ).
All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
Διάφορα....
Primordial - ο χειρότερος τους δίσκος για μένα, και για το Redemption είχα και έχω τις ενστάσεις μου είχε όμως βέβαια να συναγωνιστεί Gathering/Nameless. Τίποτα απολύτως το τελευταίο, απορία που το βλέπω σε λίστες.
EP στην λίστα, δεν έβαλα, δεν το σκέφτηκα, θα μου δυσκόλευε ακόμα πιο πολύ την 10αδα. Μέχρι πέρυσι έδινα ΕΡ και επανακυκλοφορίες ξεχωριστά, τώρα που να τα χωρέσεις όλα.
Λίστα με σχόλια, φουλ λίστα με αυτά που έβγαλα για να φτάσω στην 10αδα αν και όταν την ξαναέστειλα για να την βάλει η αγάπη δε μπορούσα να θυμηθώ πιο αφαίρεσα ώστε να καταλήξω αρχικά στα 10 και τα άφησα 11. Καταχνιά πρώτη θέση, τα υπόλοιπα αλφαβητικά.
1. Καταχνιά - S/T - Σοκ από το πρώτο άκουσμα του EP, πρέπει να ήταν ο φίλτατος tsimpouklano που τους πόσταρε πρώτος και θα τον ευγνωμονώ για πάντα.
2. Akrotheism - Behold the Son of Plagues - Το έλοιωσα συνεχόμενα όταν βγήκε πριν 1 χρόνο, οτι πιο κοντά στο Orthodox που μου έχει αρέσει.
3. Darkspace - III I - Έπρεπε να φτάσουμε στην 5η τους κυκλοφορία για να τους εκτιμήσω πραγματικά και να σκεφτώ εκείνα τα ταξίδια που πρότεινε ο wom και δεν έκανα.
4. Doctor Livingstone - Contemptus Saeculi - Πριν 2 χρόνια ήταν οι Sektemtum, φέτος αυτοί. Γαλλία και ανωμαλία.
5. Dread Sovereign - All Hell's Martyrs - Τα έχουμε πει για αυτόν τον δίσκο.
6. Hail Spirit Noir - Oi Magoi - Από το πουθενά. Transcending Bizarre? ποτέ, πρώτος δίσκος τίποτα ιδιαίτερο, αυτό ήταν όμως ένα progressive πανηγύρι.
7. Johnny Marr - Playland - Οι δίσκοι του ποτέ δε με ενθουσίαζαν τόσο ώστε να τους βάλω σε λίστα, απλά καλές δουλειές πάντα. Έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό για να τον ξεχωρίσω επιτέλους.
8. Riot - Unleash The Fire - Κατώτερο του Immortal Soul, heavy που δύσκολα βρίσκεις στις μέρες μας όμως. Περίμενα να το δω σε πιο πολλές λίστες.
9. Royksopp - The Inevitable End - Τους λάτρεψα στον πρώτο δίσκο, γούσταρα με τον δεύτερο, τους παράτησα στην συνέχεια, ξανακέρδισαν την προσοχή με το υπέροχο EP τον Μάιο, μας χαιρέτησαν με έναν καταπληκτικό δίσκο λίγους μήνες πριν.
10. Sons of Crom - Riddle of Steel - Ο Κόναν ζει!
11. Spectral Lore - III - Χρήστο τα συγχαρητήρια μου και πάλι!
12. The Do - Shake, Shook, Shaken - Indie pop/rock από Γαλλία και ο τρίτος τους δίσκος είναι ανεβαστικός όσο δε πάει.
13. Varathron - Untrodden Corridors of Hades - Μεγάλη ιστορία αυτή η μπάντα και σημαντικό να σε ξανακερδίζει μετά από τόσα χρόνια.
14. Villagers of Ioannina City - Riza - Μακάρι να συνεχίσουν στον ίδιο βάθμο και να γλυτώσουν από κει που πάνε να, τους, μπλέξουν.
Σχεδόν η μίση λίστα εντόπιο πράγμα, και εις ανώτερα, πάντα τέτοια, άξιος, και στα δικά σου, και του χρόνου με υγεία, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε κτλ κτλ.
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Λοιπον ,ποσταριστηκε οτι μου αρεσε ΦΕΤΟ απο αλλους σε τουτο το θρεντς αλλα θα κινηθω οφφτοπικ εν μερει και θα πω για το χειροτερο αλμπουμ που δεν αντεξα να ακουσω φετο:
...And the oscar goes to
Spoiler
Last edited by Jacknife; 23-01-2015 at 17:42.
Το Primordial ουτε εμενα μου αρεσε.. ο πρωτος δισκος τους που δεν μου λεει κατι. Διαφωνω παντως για το οτι θα επρεπε να πατωσει εμπορικα, οι Primordial ουσιαστικα εκαναν το εμπορικο breakthrough τους με το Nameless.. ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ αργα δεδομενης της ποιοτητας των δισκων που προηγηθηκαν (ολα 10ρια τα λες). Καλο ειναι να παρουν πισω κατι απ τα χαμενα του παρελθοντος λοιπον.
Το Mayhem ειναι βαρετο. Κανονικα θα επρεπε να ειμαι σε φαση ZOML ZOML!!!~1!!! ΘΥΜΙΖΕΙ ΘΟΡΝΣ, αλλα τα riffs δε μου κανουν. Ο Teloch ειναι πολυ λιγος για να μπει στα παπουτσια του Blasphemer και οπως και με το Primordial, ειναι η πρωτη κυκλοφορια των Mayhem που δεν μου λεει απολυτως τιποτα.
Κατω τα χερια σας απ το Deathtrip, ο ηχος Thornσιζει, στην αναβροχια καλο και το χαλαζι αφου φαινομενικα το νεο Thorns δεν θα βγει ποτε. Και που να βγει δηλαδη, μετα απο τοση καθυστερηση δεν περιμενω κατι συνταρακτικο, καποιος λογος θα υπαρχει για να το αργουνε τοσο. Οσον αφορα Νορβηγια, Ra, το Vemod ταπεινωνει το 99% των σημερινων black metal κυκλοφοριων, εβαλα να το ακουσω πριν κανα τριβδομαδο και δεν εχει πεσει ουτε ενα κλικ σε εντυπωσεις.
Πιο αναλυτικα για τη δικη μου λιστα..
1. Saigon Blue Rain - What I Don't See
Υπερδισκος, ο,τι καλυτερο εχω ακουσει απο Γαλλια στον ευρυτερο χωρο του goth rock απο το Blind Scenes των Soror Dolorosa, τους οποιους θα ξεπερασουν ευκολα αν ο επομενος δισκος τους ειναι εξ ισου δυνατος (γραφουν κομματια τωρα). Τα εχω πει πολυ πιο αναλυτικα στο θρεντ που εκανα στην ενοτητα των albums.
2. Dead Congregation - Promulgation of the Fall
Βασικος λογος για τον οποιο δεν ειναι στη πρωτη θεση ειναι πως κομματι σαν το Teeth Into Red δεν υπαρχει μεσα, και ουτε πιστευω πως θα καταφερουν να ξαναγραψουν τετοιο επος. Για μενα το συγκεκριμενο ασμα στεκεται διπλα σε κατι God of Emptiness, για τετοια κατηγορια μιλαμε. Ολος ο δισκος παντως ειναι τρομερα δυνατος και αξια συνεχεια επειτα απο το καλυτερο death metal album των 00ς, μονο να μη τους παρει να βγαλουν καινουργιο τοσα χρονια παλι, τωρα που ρολλαρει το πραμα ειναι ευκαιρια.
3. Lethe - When Dreams Become Nightmares
Συγκλονιστικος δισκος, οχι μαλακιες. Δεν εχει ουτε μισο δευτερολεπτο που να μην ειναι τελειο, τελειες ερμηνειες, εχει τα χιτακια του (In Motion, Come Look), εχει και τα πιο υπουλα τρακς που κανουν την υπερβαση (No Reason). Ισως και να λεω μαλακιες αλλα ειχα να συγκινηθω τοσο με trip hop δισκο metal μουσικων απο το Souvenirs των Gathering (εκτος κι αν ξεχναω καποιο ενδιαμεσα).
4. Weightlessness - Of Lachrymose Grief
Γενικα θεωρω οτι τα καλα doom/death βγηκαν αρχες και μεσα των 90'ς. Ενας βασικος λογος ειναι οι παραγωγες, οι τοτε πιο αναλογικες, ή και ερασιτεχνικες ακομα προσεδιδαν πολυ συναισθημα στην ατμοσφαιρα με αποτελεσμα ακομα και απλα οκ δουλειες εκεινων των ετων να συγκινουν τους μυημενους στον ηχο. Ενας δευτερος βασικος λογος ειναι οτι οι νεες μπαντες δεν το χουν τοσο με το φαινομενο τραγουδοποιια, καλο το κοπανημα, αλλα θελω να ακουσω και κανα τραγουδι. Οι Weightlessness σιγουρα εχουν το δευτερο και εχουν μπολιασει αρκετα τον ηχο τους προσπαθωντας να πιασουν το συναισθημα των πρωτων και μαλλον το καταφερνουν σε ενα βαθμο. Υπερβατικο EP που αν το τελευταιο κομματι δεν ηταν διασκευη ανετα το ελεγες δισκο, κανονικη διαρκεια εχει εξ αλλου.
5. Arizmenda - Stillbirth in the Temple of Venus
Χυνω κουβαδες. Γενικα με τη Black Twilight Circle φαση δεν ειμαι και τοσο αντικειμενικος, αλλα τουτο θεωρω πως πραγματικα υπερπατα ο,τι εχουν κανει ως Arizmenda εστω, παρολο που το πρωτο album ηταν επισης θεικο. Riffαρες, αορατα πορτοκαλια, παοκ, σατανισμος. Κριμα που τα tape rips που κυκλοφορουν στο net ειναι πουτσαλεα, γιατι ο δισκος εχει πολυ καλη παραγωγη κανονικα, περιμενουμε το βινυλιο που θα βγει του αργιου ποτε ανημερα να το απολαυσουμε οπως πρεπει.
6. White Lung - Deep Fantasy
Φαινομενο. Γενικα οι περισσοτερες νεες μπαντες πεφτουν μετα τη πρωτη γαματη δουλεια τους, αντε ισως να βγαλουν και καποια δευτερη μερικες. Με τη τριτη ομως τι γινεται; Οι White Lung ειναι ισως η πιο σταθερη συνθετικα μπαντα των τελευταιων 5 ετων, αμα βρειτε καλυτερη να μου το πειτε να τη ψαξω.
7. Owl's Blood - Cold Night of Meditation
Old schoolια. Δεν εχει το ενα κομματι που θα σε συνταραξει, αλλα ολος ο δισκος κατεβαινει νερακι, γεματος εξαιρετα riffs και πολυ καλογραμμενα, ξανα γκριματσες στο φεγγαρι, καψιμο εκκλησιων, γιαγκος δρακος. Περιμενω πως και πως το repress του βινυλιου γιατι ο κυριος που θα μου το κραταγε ξεχασε να το βαλει στην ακρη και fml. Ευτυχως που ξαναβγαινει και δε θα το πληρωσω κοροιδιστικα.
8. Volahn - Aq'ab'al
Ο Σωτης Βολαν γενικα εχει βγαλει μια σειρα απο μετρια εως αρκετα καλα split μετα το Dimensiones και δεν περιμενα κατι το τοσο συνταρακτικο οπως το ντεπουτο. Διαψευστηκα, φαινεται πως κραταγε τις καλυτερες ιδεες του γι αυτο καθοτι ολο ειναι γεματο υπεριφφς, καθομουνα δηλαδη με ενα φιλο που εχει παρατησει το black metal αθλημα και το ακουγαμε και μου κανει ρε γαματα ριφφς ο Βολανης. Δυσκολο να ακουει ή να ακουγε ανθρωπος black metal και να μη του πει κατι με τη πρωτη ακροαση, αν υπαρχει καποιος δηλαδη θελω να τον γνωρισω. α και ατζεκοι, ανθρωποθυσιες, βελζεβουλ, κλασσικα πραματα της Black Twilight Circle ξανα εδω.
9. Varsovie - L'Heure Et La Trajectoire
Alt rock/post punk με επιθετικα riffs, στα δυνατα κομματια του. Οι κιθαρες πολυ μπροστα στο προσκηνιο με attitude που ξεχωριζει, πολυ καλη παραγωγη, στιγμες που σε κερδιζουν απ το πρωτο δευτερολεπτο. Οπως και οι Amesoeurs τραγουδανε και αυτοι στα Γαλλικα (μη περιμενετε Noir Desir καταστασεις, αλλη φαση και οι δυο μπαντες γενικως), μια γλωσσα που οσο δε μου αρεσει να τη μιλαω, τοσο μου κανει αισθηση να την ακουω μελοποιημενη.
10. Spectral Lore - III
Μεγαλος δισκος (και σε κομματια και σε διαρκεια), εντυπωσιαζει ως εγχειρημα, δεν απογοητευει ως αποτελεσμα. Τελικα ειπα μαλακια οτι οι White Lung ειναι η πιο σταθερη συνθετικα μπαντα των τελευταιων ετων, ο Φθογγος ειναι, αλλα ροκ οι μεν, μεταλς οι δε, ο καθενας στο πεδιο του κι ολοι ικανοποιημενοι.
Last edited by Taksitzhs; 23-01-2015 at 20:26.
εγώ να πω ότι ήταν μια χρονιά μάλλον φτωχή για το metal (εννοείται μιλάω περισσότερο για το heavy metal) και από τη λίστα μου μόνο τα 5 πρώτα θα έμπαιναν άνετα οποιαδήποτε άλλη χρονιά. Εντάξει, Riot εύκολα άλμπουμ της χρονιάς και πάει για λίστα δεκαετίας και οι Bullet συνεχίζουν ακάθεκτοι ανά δύο χρόνια να βγάζουν καλά πράγματα με το τελευταίο να είναι ίσως και το καλύτερό τους. Οι Battleroar μου άρεσαν στην κατεύθυνση που πήραν στο πιο επικοαργόσυρτο και με τους Dexter Ward να ξεπηδούν εξαιτίας αυτής της τροπής για πιο heavy metal καταστάσεις. Eluveitie χωρίς να γαμάει είναι σταθερά σε καλό επίπεδο και Grand Magus εννοείται τους προτιμάω έτσι. από εκεί και πέρα για να καταλάβει κανείς τη φτώχεια της χρονιάς, Exodus και AC DC μπαίνουν απλά και μόνο γιατί τήρησαν κάποια στάνταρ (exodus είχαν και 2-3 ευχάριστες εκπλήξεις μέσα), ενώ βρήκαν θέση οι crystal tears με το χειρότερο μάλλον άλμπουμ τους (δεν είναι κακό βέβαια) και οι πρωτοεμφανιζόμενοι Reload που κινούνται στο μελωδικό metal (ένα χώρο ο οποίος δε με συγκινεί ιδιαίτερα), αλλά τους βρήκα καλύτερους από το μάλλον βαρετό νέο άλμπουμ των outloud. Τέλος Cruachan σε ένα είδος που δεν έχω μεγάλη σχέση μου άρεσαν αρκετά.
Για τους Blaze που άφησα απέξω περιμένω μεγάλα πράγματα στο νέο album μετά το Rock Dinosaur που γαμάει μανούλες. είναι τρελλοί αυτοί οι ιάπωνες!
Rock or Nothing
Ξέρω οτι είμαι εκπρόθεσμος και οτι δεν μετράει στην ψηφοφορία, αλλα δεν πειράζει. Μιας και τώρα έχω χρόνο ας πω κι εγώ τα δικά μου καλύτερα για φέτος (20δα) χωρις ιεράρχηση:
- Elephant Tree - Theia
Βρετανοί, ντεμπούτο, υπέρβαρο fuzzodoom rock, με πολύ προσεγμένη τραγουδοποιϊα, που δε μένει απλά στα μεγάλα riff (κι έτσι να ήταν δε θα με χάλαγε)- Cosmic Plunge - Wanderers On The Face Of The Earth Τα έχουμε πει για την παρέα του Fucking Wizard, Doom σωστό και πρόστυχο. Fuzzαριστό, με πολύ ωραία "γραφή", και χωρίς power metal νοθείες (δηλαδή ευχάριστη έκπληξη για ελληνική μπάντα που χρησιμοποιεί πρωτίστως τον όρο "Doom" για να αυτοπροσδιοριστεί)
- Jeremy Irons & The Ratgang Malibus - Spirit knife
Δίσκος έκπληξη για μένα που προηγουμένως δεν ήξερα καν την μπάντα. Δεν υπάρχει μόνο μία ταμπέλα για να τους περιγράψεις. Εδώ θα βρείς από ψυχεδέλειες και στονερίζοντες ήχους, μέχρι Radiohead. Κι όλα αυτά παντρεμένα αρμονικότατα- Alien mustangs - River [EP]
Μάλλον το gateway μου για να ξεκινήσω να ακούω γκαρατζιές. Tο πρωτο-άκουσα live, ημιπιωμένος στο Fuzztastic και τότε έδεσε τόσο καλά με τη στιγμή. Κάθε φορά που επιστρέφω βγάζει το ίδιο, ακόμη και χωρίς μπύρες- Lizardia - s/t
Δίσκος που αν οι συγκυρίες το έφερναν έτσι ώστε να ακουστεί σε εκτεταμένα live στη χώρα, πολλοί θα μιλούσαν για νέο landmark στην εγχώρια heavy rock σκηνή. Και δε μιλάμε για stoner rock της σειράς, αλλά για άλμπουμ με συνθέσεις- Bangalow Bums - Lawless Days in Reservation
Ακόμη ένα πολυσυλλεκτικό δισκάκι. Στονερίζει, σαουδερνίζει, και γενικά ακούγεται ηλιοκαμένο. Εμφιαλώνεται ωστόσο στη Σιβηρία.- Kanoi - From The City To The Stars
Ψυχεδελικό, ταξιδιάρικο ότι πρέπει για χαλάρωση, αν και έχει μια πρέζα στονεριάς στην μύτη του κουταλιού για το άρωμα. One man project που ακούγεται σαν μεστή full μπάντα- Allochiria - Omonoia
Τα έχετε πει ήδη αρκετοί, εξαιρετική δουλειά, το sludge μπασταρδεύεται γαμάτα με το post και όλα αυτά με μια φωνή που δεν πιστεύεις οτι βγαίνει από την κατα τα άλλα γλυκύτατη τραγουδίστριά τους. Live τα σπάνε ακόμη πιο πολύ.- Villagers of Ioannina City - Riza
Το 2012 έβαλα το "Κρασί" σε μια γνωστή μου, και στα μισά το έκλεισε λέγοντας μου "ο Ζαφείρης Μελάς πότε βγαίνει;". Σήμερα σαν όλα τα παιδάκια "της φάσης" δηλώνει μέγιστη φαν και μετράει τις φορές που τους έχει δει. Αυτό από τη μια δείχνει το hype της όλης κατάστασης, από την άλλη είναι δείκτης και μιας δουλειάς που έχει την ποιότητα να σπάσει τα underground στεγανά, και να συνεχίσει να απευθύνεται και σε όλους εμάς που αν και δεν είμαστε Ηπειρώτες, είχαμε βρει κατι ενδιαφέρον στη μουσική τους από τότε.- Mastodon - Once more ‘round the sun
Δεν είμαι αντικειμενικός, είμαι φανμπόης. Όχι ο καλύτερός τους δίσκος, αλλά και πάλι πολύ καλός. Chimes at Midnight και δεν είμαι καλά.- Les Lekin - All Black Rainbow Moon
Η προσωπική μου έκπληξη ίσως της χρονιάς. Εξαιρετικό stoner rock Αυστριακής προελεύσεως, που σε σημεία μου θύμισε Hellbender. Μεγάλος δίσκος.- Craang - To the estimated size of the universe
Τι να λέμε τώρα... Θυμάμαι το απλά συμπαθητικό αλλά σχετικά generic ντέμο τους, και ύστερα ακούω κι αυτό εδώ. Ψυχεδελοστροφή, ΗΧΑΡΑ, FUZZ, κομματάρες, κάβλα σκέτη. Σε κλειστό χώρο γκρεμίζουν τσιμεντόλιθους.- Dread Soverein - All Hell’s Martyrs
Θυμάμαι που λέγατε για δίσκο ορόσημο στο Doom, στα καπάκια βρήκα μέγιστη κλεψιά απο Candlemass στο χιτάκι του δίσκου, λέω δεν ξεκινάμε καλα. Στην πορεία όμως βγήκε πολύ ύπουλο δισκάκι, με πολλές ασυναίσθητες επαναλήψεις ακροάσεων. Αυτό και μόνο είναι μεγάλο παράσημο. Αν προσθέσεις και τον Άλαν μαζί με την απροσδόκητη ευελιξία που παρουσιάζουν αρκετές από τις συνθέσεις του δίσκου, τότε άνετα εξηγείται η παρουσία του στη λίστα μου.- Yob - Clearing The Path To Ascend
Μπάντα που ανέκαθεν γουσταρα πολύ, όμως τα τελευταία 4 χρόνια με μια σειρά συγκυριών το υλικό της καταφέρνει να με κάνει ότι θέλει. 2 από τα 4 κομμάτια αυτού του δίσκου μπαίνουν άνετα δίπλα στα κορυφαία κομμάτια που έχουν γράψει ποτέ- Monolord - Empress Rising
Αν και πραγματικά απεχθάνομαι τον ετεροπροσδιορισμό στις μουσικές περιγραφές ("εγώ την έχω πιο μεγάλη" κιετσι) , εδώ θα κάνω μιαν εξαίρεση: Φέρτε οποιοδήποτε φετινό τσιγκοτενεκεδομέταλ της σχολής σπαθί-ψωλή-ατσάλι, και βάλτε το δίπλα στο "άτεχνο", "κουλό" και "βαρετό" ομώνυμο κομμάτι. Το Empress Rising μαζί με τον προαναφερθέντα τενεκέ θα καταπιεί και την παρακείμενη γειτονιά. Ύστερα θα στέκει αμέριμνο σε μια γωνιά και θα έχει για οδοντογλυφίδα κάποιο εναπομείναν μετσαλοκοκκαλάκι.- Sadhus, The Smoking Community - s/t
Τα χουμε ξαναπει: "Βαρύ και λυτρωτικό, σαν ένα ταψί παστίτσιο 3 η ώρα το χάραμα".- Electric Wizard - Time to Die
Δεν περίμενα οτι θα επιστρέψουν έτσι. Δεν περίμενα να είναι τόσο καλό. Παρ' όλα αυτά, πολλοί ξενέρωσαν με τον συγκεκριμένο ήχο του άλμπουμ, όμως εμένα στο αυτί, μου κάθισε εξαιρετικά. Πηγαδίλα, Σαπίλα και Όγκος. Όπως πρέπει για EW.- This is Nowhere - Turn on, Tune down, Drop D
Εξαιρετικό ψυχεδελομπλουζοστονεροάλμπουμ, που έλιωσε στα ηχεία μου, όσο λίγα φέτος. Τα υπόλοιπα τα έχω πει και στο υπάρχον θρεντ.- The Wounded Kings - Consolamentum
Σωστό DOOM. Εκπληκτικές συνθέσεις, ηχάρα, και προφανως για άλλη μια φορά εξαιρετική ερμηνεία στα φωνητικά. Μπάντα εγγύηση.- 1000mods - Vultures
Όπως είπα και για τους Mastodon, εδώ δεν είμαι αντικειμενικός, γιατί πολύ απλά τους λατρεύω. Παρ' όλα αυτά, τα έχω γράψει, τους τα έχω πει και κατ' ιδίαν: εδώ μου έλλειψε η ΧΕΒΙΛΑ του πρότερού τους βίου, και θεωρώ καλύτερο το super van. Τι να πεις όμως για ένα δίσκο όπου τουλάχιστον τα μισά κομμάτια είναι εξαιρετικά, όπου συναντάς μερικούς θεϊκούς στίχους (βλεπε Horses Green) και ακόμη και οι μέτριες στιγμές του δίσκου αποδεικνύονται εθιστικότατες; Στην λιστα.
Last edited by Tyler_Durden; 24-01-2015 at 01:58.
Fred FlintSTONER: YabadabaDOOM !
Το Yob μονο σε μενα φανηκε μετριο ε.