Rush - Grace Under Pressure
Περνάω άλλη μια φάση Rush όπως φαίνεται απ' τα διάφορα μου ποστ στο φόρουμ. Αλλά αυτή η φάση διαφέρει απ' τις υπόλοιπες μιας και αντί να πιάνω δισκογραφίες ακούω σχεδόν αποκλειστικά το Grace Under Pressure. Ζητάω συγγνώμη γι' αυτό που θα πω αλλά θεωρώ τo Grace Under Pressure το πιο εκλεκτικό, λιγότερο άνισο (μόνο δύο fillers), πιο ενδιαφέρον, και περιεκτικό album των Rush. Eπίσης, σαν άλλοι Σαμψών, οι Rush αφήσαν τα μαλλιά τους να ξεφύγουν και πήραν δύναμη.
Δηλαδή,
o Geddy Lee,
o Alex Lifeson,
και ο Neil Peart
έσκασαν με τα μούτρα στα '80s χαρίζοντας στον κόσμο πολλές στιγμές
Ο λόγος που άνοιξα θρεντ βέβαια είναι κυρίως μουσικός. Οι Rush έπιασαν εδώ πολύ καλά τις περισσότερες τάσεις της εποχής, και τις πάντρεψαν εντυπωσιακά. Ο δίσκος έχει μέσα μερικά (σχεδόν) new wave, post-punk, reggae στοιχεία τα περισσότερα από τα οποία δεν ακούστηκαν ποτέ μέχρι τότε, και δεν ξανακούστηκαν ποτέ από τότε σε δουλειά τους. Επίσης, υπάρχει επιτέλους ισορροπία synths και κιθάρας, πράγμα που στους '80s Rush φαντάζει αδύνατο. Δηλαδή στο αμέσως επόμενο (Power Windows) και στο αμέσως προηγούμενο (Signals) έχασαν εντελώς το μέτρο και με το ζόρι άκουγες Lifeson.
Mιας και τον ανέφερα... o Lifeson είναι ένας ομολογουμένως καλός κιθαρίστας που ακόμη και μετά από 41 χρόνια δεν έχει καταλήξει σε έναν ήχο. Αν έπρεπε να διαλέξει πάντως, θα έλεγα να διαλέξει αυτόν στο Grace Under Pressure. Επιβλητικός, slick, αριστοκρατικός και
Kαι μετά απ' αυτό το 'ωραίο ρηβιού', κλείνω με μερικά πολύ κακά βίντεοκλιπ (και ένα φανταχτερό live) απ' το δίσκο:
