Portishead/Beth Gibbons
Σήμερα, μετά από αρκετό καιρό, έπεσε ένα απίστευτο κόλλημα με τους Portishead και μια που δεν έχουμε κάτι καλύτερο να κάνουμε ας μιλήσουμε για αυτούς...
Αν το trip-hop είναι ένα από τα πλέον δημοφιλή μουσικά είδη που δημιουργήθηκαν στα 90s, οι Portishead σίγουρα είναι μια από τις μπάντες που έχουν το δικαίωμα να θεωρούνται ηγέτες της σκηνής... Με μόλις δύο studio albums (αλλά τι albums) και ένα live έδειξαν ότι λίγοι μπορούν να συγκριθουν μαζί τους σε ποιότητα... Λιγότερο dub από τους άλλους μεγάλους της σκηνής του Bristol (Massive Attack) και, γενικότερα, με λιγότερα στοιχεία παρμένα από τις hip-hop ρίζες του trip-hop (κυρίως κάποια scratches φανερώνουν τις επιρροές), επέλεξαν ένα πιο άμεσο τρόπο γραφής μουσικής... Τα τραγούδια τους είναι πιο μελωδικά, απίστευτα συναισθηματικά και γίνεται εκτεταμένη χρήση των κλασσικών οργάνων... Αλλά, δικαίως, το σημαντικότερο χαρακτηριστικό της μουσικής τους είναι η κυριολεκτικά θεϊκή φωνή της τραγουδίστριας Beth Gibbons... Είναι από τις φωνές που ξεχωρίζουν αμέσως, σε στιγμές μοιάζει ιδιαίτερα εύθραστη αλλά από τον πρώτο στίχο καταφέρνει να σε συνεπάρει και να σε συγκινήσει... Το πρώτο album του συγκροτήματος, το Dummy ήταν η απόδειξη των παραπάνω... Τα τραγούδια είναι ένα και ένα και κομμάτια όπως το Roads (καλύτερα να μη σχολιάσω την βασικά συμπαθητική διασκευή των MDE) προκαλούν πραγματικά ανατριχίλες... Κάπου εκεί το Bristol έπαυε να είναι μια ακόμα αγγλική πόλη... Το δεύτερο album τους (Portishead), χωρίς να είναι τόσο αριστουργηματικό όσο ο προκάτοχός του, είναι ένα εξαιρετικό album που κινείται στο ίδιο στυλ και βοήθησε το συγκρότημα να γίνει ακόμα πιο γνωστό... Μετά από αυτά, αποφάσισαν να κυκλοφορήσουν ενα ζωντανά ηχογραφημένο album με τη συνοδεία ορχήστρας (όχι δεν έχουν αυταπάτες περί κλασσικής μουσικής, όπερας κλπ). Το Live in Roseland και το video που το συνοδεύει είναι πραγματικά από τις συναυλίες που βλέπεις/ακούς και λες "Ρε γαμώτο, μακάρι να ήμουν εκεί"... Μόνο και μόνο για να ακούσεις το Roads live...
Μετά από αυτό, τα πράγματα έγιναν λίγο περίεργα... Το συγκρότημα είχε καιρό να κυκλοφορήσει κάποιο album, ειπώθηκε ότι η Gibbons εγκατέλειψε το συγκρότημα και η κατάσταση έμοιαζε περίεργη... Τελικά το 2002 η Gibbons κυκλοφορεί με τη βοήθεια του κιθαρίστα των Talk Talk, Paul Webb, ένα προσωπικό album... Στo Out of Season η τραγουδίστρια έχει απομακρυνθεί από τους ηλεκτρονικούς ήχους των Portishead, έχει προτιμήσει μια εντελώς ακουστική προσέγγιση με κιθάρες, πιάνο και έγχορδα και επίκεντρο την φωνή της... Το αποτέλεσμα, για μια ακόμα φορά, μοιάζει να είναι πάνω από οποιαδήποτε ικανότητα περιγραφής... Και μόνο το Show να είχε ο δίσκος, θα έφτανε... Pure emotions... Ίσως, μπορούμε να πούμε ότι, αναλόγικα, είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που έκανε ο Sullivan με το Navigating by the stars...
Τα τελευταία χρόνια όλοι περιμένουν το νέο album των Portishead (μάλιστα είχε κυκλοφορήσει και ο τίτλος Aliens ως πιθανός) αλλά δε φαίνεται να μας κάνουν τη χάρη... Ευτυχώς από ότι είχα διαβάσει τελευταία στο album μάλλον θα συμμετέχει και η Gibbons... Μέχρι να βγει μάλλον θα συνεχίζουν με να λιώνουμε τα ήδη υπάρχοντα albums... Εγώ προσκυνώ...
Originally Posted by The_Painless
).par'ola ayta meta apo tosa xronia tha tous edina mia eykayria na akousw ta diskakia mpas kai allaksw gnwmi...
