Λοιπόν, σε μια σχετικά άνυδρη χρονιά όπως η φετινή ο δίσκος αυτός μάλλον μπαίνει με σχετική ευκολία στο top-5 (άντε top-10 στη χειρότερη περίπτωση). Το ενδιαφέρον σημείο, μάλιστα, είναι ότι το πετυχαίνει χωρίς καμιά πραγματική προσπάθεια Μόνο και μόνο το γεγονός ότι συμμετέχουν οι συντελεστές του είναι επαρκής συνθήκη. Ναι, ακόμη κι αυτός ο Dane σε αυτές τις κιθαριστικές δομές (που έχουν πολλά να ζηλέψουν από τις πρώτες δύο δουλειές του σχήματος, ασφαλώς) συγκαταλέγεται στην elite της σημερινής metal μουσικής. Δεν εξετάζω εδώ εάν πρέπει να μας ανησυχήσει ως φίλους της μουσικής αυτή η εξέλιξη, απλώς παραθέτω το γεγονός σύμφωνα με το δικό μου αισθητήριο.

Πιο συγκεκριμένα, το album ξεκινά με τέσσερα δυνατά κομμάτια που επιφυλάσσουν ορισμένες εκπλήξεις, μάλιστα. Το τελείωμα του "Let the Serpent Follow Me" θυμίζει τους early 90's Tiamat, ενώ το μοντέρνο, βασικό riff του "Question Existence Fading" φέρνει στο μυαλό σχήματα-φούσκες τύπου Farmer Boys (τους θυμάται κανείς; ), όμως το αποτέλεσμα δικαίωνει την μπάντα. Φοβερή στιγμή. Μοναδική ένσταση ώς ώρας οι απαγγελίες στο "Exitium" που Shagrath-ίζουν. Το επόμενο και ατμοσφαιρικής λογικής "I am Low" κερδίζει τελικώς την προσοχή του ακροατή, δίνοντας μια καλή πάσα στην πιο Sanctuary στιγμή του δίσκου, το "Frozen". Φοβερές κιθάρες, 100% US metal αισθητική στα κουπλέ, και πάει λέγοντας. Όμορφα πράγματα.

Η έβδομη -κατά βάση ακουστική- σύνθεση "One Final Day" δεν θα έλειπε σε κανέναν, εάν δεν υπήρχε καν. Το δυναμικό "The World Is Wired" είναι μάλλον κατώτερο των αντίστοιχων στιγμών της πρώτης πλευράς. Το "The Dying Age" έχει ενδιαφέρουσες στιγμές, κυρίως ειπείν το βασικό riff με το άρπισμα, το κιθαριστικό solo και το έντονο τελείωμα. Η εισαγωγή "Ad Vitam Aeternam" ουσιαστικά αποτελεί το ιντερλούδιο του ομώνυμου κομματιού, το οποίο είναι μία αξιοπρόσεκτη αργόσυρτη σύνθεση που επάξια προσγράφεται στην ιστορία της μπάντας. Την ίδια στιχουργική συνάφεια έρχεται να υπηρετήσει και η διασκευή στο "Waiting for the Sun". Μου άρεσε, προσωπικά.

Συνολικά: δουλεμένο όσο πρέπει ώστε να μην το χαρακτηρίσεις ξεπέτα. Σε πολλά σημεία η μουσική σέβεται το λογότυπο και την 80's-90's κληρονομιά των συντελεστών. Υπέροχες κιθάρες, γενικώς, υπέρτερες των Nevermore, εάν ρωτάτε εμένα, και όμορφες ρίμες και μελωδίες, σε safe ερμηνείες, από έναν μεστό Dane.