Opeth - Pale Communion

[animae]

1. Eternal Rains Will Come
2. Cusp of Eternity
3. Moon above, Sun Below
4. Elysian Woes
5. Goblin
6. River
7. Voice of Treason
8. Faith In Others

Ποιός ακούει ακόμα Opeth εδώ μέσα? Μάλλον κανείς, αλλά δεν γαμιέται.
Οι μάστορες λοιπόν έβγαλαν έναν ακόμα δίσκο. Μετά την στροφη τους στο Heritage ήταν ψιλοδεδομένο (για μένα τουλαχιστον) ότι θα συνέχιζαν στο ίδιο μοτίβο. Το Heritage σαν δίσκος στο σύνολο του είχε το στοιχείο της εκπληξης. Αυτό ακριβώς που απουσίαζε από τους 2 προηγούμενους, χωρίς όμως να είναι κακό αυτό απαραίτητα. Αλλά σίγουρα δεν είχαν πιάσει κορυφές Still Life/Damnation. Στο Heritage ομως το πήγανε εκεί που έδειχνε οτι θα πήγαινε το πράγμα αν πρόσεχε τις επιρροές που εμφανίζονταν στα τελευταία album αλλά και η εκτεταμένη χρήση καθαρών από τον Ακερφερλντ-τ. Παρόλαυτά όμως κανείς δεν περίμενε μια τέτοια 70ίλα( να το πούμε). Ενώ όμως υπήρχαν πολλές καλές ιδέες, έπασχε απο συνοχή. Λίγο το νέο και ανεξερεύνητο ύφος, λίγο η πρέπει-να-εχει-αλλες-8-αλλαγες-για-να-ειναι-κομματι-Οπεθ λογική, το έκανε να πάσχει σε σημεία αν και τελικα πολύ όμορφος δίσκος.

Εδώ λοιπόν έχουμε το ακριβώς αντίθετο. "Σοβαρεύονται" από την άποψη ότι πλέον αφήνουν τα κομμάτια να αναπνεύσουν, συν ότι συνήθισαν ότι δεν υπάρχει η ανάγκη για εναλλαγες death κιθάρων με ακουστικές, οπότε δεν έχουμε τόσες πολλές ασύνδετες και ξεκάρφωτες αλλαγές. Φυσικά υπάρχουν και τέτοια σημεία, αλλά επιτέλους ταιριάζουν. Πλέον έχουν εστιάσει περισσότερο στην μελωδία και την φωνή, πράγμα που με την σειρά του έχει οδηγήσει στην απλούστευση των θεμάτων που παίζονται - αλλά το λέω για θετικό. Ναι μεν δεν βρίσκεις riff σαν του devils orchard, αλλά τα κομμάτια είναι πολύ δουλεμένα, ωστε να μην σε νοιαζει, γιατί το σύνολο είναι πολύ ωραίο. Ο δίσκος είναι γενικα είναι πολύ ατμοσφαιρικός με πιο σκληρό κομμάτι το Cusp of Eternity, το οποίο δεν το λες γενικά και σκληρό και σημεία του Moon above... Δεν έχουν πρόβλημα να ακουστούν θετικοί/pop (ή ματζορε να το πω καλύτερα) στην αρχή του river, ενώ φυσικά έχουν και το ανάλογο 11λεπτο κομμάτι χαρακτηριστικό των Οπεθ.

Σίγουρα καλύτερο του Heritage, το οποίο ήταν επίσης πολύ καλό. Γενικά οι Οπεθ ξαναποκτούν ενδιαφέρον και κάνουν αυτό που γουστάρουν και για αυτό τους αγαπάμε.

[phthoggon]

Ωραία να γράφεται και κανένα ριβιού.. αλλά. Το έγραψα με το που βγήκε σε σιντί για το αμάξι, κυρίως για να ακούσω την παραγωγή/μίξη (η οποία πάντοτε στους όπεθ υπεργαμάει) δηλαδή το έχω ακούσει 3-4 φορές ολόκληρο. Υπάρχει λόγος που δεν ακούει πλέον κόσμος τους Όπεθ, και ο λόγος είναι επειδή είναι πλέον κλισέ, σχεδόν κιτς σε αυτό το 70's ξεπατίκωμα revival. Δηλαδή απλά ακούγονται σαν πιο μέταλ Eloy/Uriah Heep/Rush και με χίπικα που δε τα αναγνωρίζω, με περισσότερη δεξιοτεχνία, κλασική τεχνοκρατική μέταλ αντίληψη. Δεν έχει νόημα αυτό το πράγμα, τα ίδια θέματα ξανά και ξανά τριάντα χρόνια μετά. Και σε στιγμές έχει εντυπωσιακή ανεμπνευσιά για μία τέτοια μπάντα. Φυσικά και ήταν καλύτεροι όταν παίζαν μέταλ, έστω και με όλες τις κουλές αλλαγές. Για ένα παράδειγμα, μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου είναι στο River, όπου το γυρίζουν προς americana και μου θύμιζουν Arbοuretum, Megafaun (άκου Animae) μόνο που φυσικά.. δε πλησιάζουν. Μισές δουλειές δηλαδή.

Από τα τελευταία πράγματα που έχει κάνει ο Άκερφελντ πάντως, αξίζει πολύ το Storm Corrosion με τον Steven Wilson.

[Parasight]

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με φθόγγο. Από πολυαγαπημένη μπάντα μέχρι το My Arms, οι Opeth έχουν καταντήσει για μένα μία "ποιοτική" τεχνοκρατική συνταγογραφημένη μπάντα χωρίς νόημα. Δεν είμαι πρωτοδισκάκιας σε καμία περίπτωση, αφού είχα αγοράσει το Still Life και, αναρωτώμενος μήπως κάτι δεν κατάλαβα, πήγα μετά από δυο χρόνια και αγόρασα και το Blackwater Park. Τζίφος. Έκτοτε, ό,τι έχει πέσει στα αυτιά μου είναι τουλάχιστον χασμουρητό. Όπως και ό,τι άκουσα από αυτό εδώ.

[animae]

Aν και στα γούστα ποτέ δεν μπορείς να πείς κάτι, έτσι ωστε να πείς στον άλλον "αυτό που λες είναι λάθος" - γιατί προφανώς δεν υπάρχει κάτι λάθος, θέλω να πω για αυτό το 70s ξεκωλιασμα που γίνεται πλέον. Ναι μεν ισχύει για ένα μεγάλο μέρος μπαντών, αλλά στους Opeth έγινε πιο ομαλά. Δεν ξεκίνησαν σαν μπάντα 70s revival, ούτε ξαφνικά αποφάσισαν το γυρίσουν εκεί. Οι ορέξεις τους είχαν φανεί ήδη από το Damnation (που για κάποιο περίεργο λόγο ο κόσμος δεν το θεωρεί κανονικό Opeth album) και συνέχισαν να γίνονται ακόμα πιο έντονες στα Ghost Reveries και Watershed. Συγχρόνως τα φωνητικά είχαν αρχίσει και γινόντουσαν όλο πιο καθαρά, ο Ακερφελντ-τ είχε ξεκινήσει να τραγουδάει όλο και πιο καλά (ανέλπιστα καλά για το εύρος της φωνής του), ε ήταν λίγο δεδομένο ότι θα πήγαινε προς τα εκεί το πράγμα. Τώρα το ότι απλά βγήκε το πολύ distortion από τις ηλεκτρικές λίγη σημασία έχει. Βέβαια από την άλλη δεν μπορώ να φανταστώ και έναν δίσκο ολόκληρο σαν το Reverie / Harlequin Forest. Δηλαδή και τα ντιστορσια στο φουλ και καθαρή φωνή - οπεθ χεβυ μεταλ μπάντα, ε δεν μου πάει, ασχέτως αν το παραπάνω τραγούδι είναι πολύ ωραίο.

Από την άλλη, αυτό έχουν να προσφέρουν μέταλ μπαντες όταν πάνε σε άλλα χωράφια. Την άποψη του "ταδε" ήχου (αν αυτός ο ήχος είναι μακριά από το μέταλ) με μια μεταλ νοοτροπία. Αυτό πχ κάνανε και οι Ulver στο Perdition City. Πήγανε σε άλλα χωράφια και ενώ ήταν σχεδόν αυστηρά ηλεκτρονικός δίσκος, του δώσανε μια μέταλ ατμόσφαιρα. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω.
Για τα ίδια θέματα εδώ και 30 χρόνια δεν μπορώ να πώ κάτι, καθώς λίγα πράγματα έχω καταφέρει να ακούσω από 70s και να μου αρέσουν πραγματικά.

Τέλος, δεν θέλω να συγκρινω τις 2 διαφορετικές περιόδους της μπάντας, γιατί βασικά δεν συγκρίνονται. Το Still Life θα παραμένει για μένα η κορυφή τους, αλλά πλέον είναι εντελως διαφορετικοί.Μπορεί μεν να προτιμά κάποιος μια περίοδο περισσότερο, αλλά δεν μπορώ να τις συγκρίνω τόσο αυστηρά, είναι σαν να λες ότι οι Tool είναι καλύτεροι από τους Accept. Ok, δεν είναι τόσο μεγάλη η διαφορά, αλλά you get the point.
Aν του δώσεις μια-2 ευκαιρίες ακόμα χωρίς να περιμένεις να ακούσεις μια γνωστή-παλιά-οπεθίλα, τότε πιστεύω ότι θα το συμπαθίσεις περισσότερο. Έχει πολλά καλά τραγούδια.

[BLiTzER]

Καλώς ή κακώς, η μπάντα ξεχώρισε γι'αυτό που έκαναν στην προ-Damnation εποχή. Προσωπικά, λατρεύω τα 5 πρώτα (με κορυφή το MAYH). Ό,τι έχουν κάνει είναι αρκετά αξιόλογο (όπως και το Pale Communion), αλλά δεν είναι αυτό που ήταν και, για να είμαι ειλικρινής, με χαλάει αρκετά από μια τέτοια μπάντα να υϊοθετεί έναν συγκεκριμένο ήχο και να βγάζει 2-3-5-10 δίσκους πάνω σε αυτόν.

[animae]

Nα υποθέσω ότι το ίδιο σε χάλασε και η διάδα Ghost Reveries/Watershed?

[BLiTzER]

Κανένα δε με "χαλάει" (Watershed > GR btw). Αλλά εκείνος ο ενθουσιασμός όταν άκουγα Opeth λείπει, οπότε θα απαντήσω "ναι", επειδή αυτό εννοείς. Θεωρώ εκπληκτικό οτιδήποτε έχει αγγίξει ο Akerfeldt, απλά κάποια με αφήνουν (άφηναν) με το σαγόνι στο πάτωμα.

[phthoggon]

Άνιμε, εννοείται ότι ο δίσκος είναι καλούτσικος προς το καλός όταν πας χωρίς απαιτήσεις, αλλά επειδή ένα Orchid, Blackwater και ακόμα και Ghost Reveries τα 'χω ψηλά, ε όχι, δε πρέπει. ΚΑΚΟ δίσκο δε νομίζω ότι έχουν βγάλει οι Opeth. Ίσως να είναι και καλύτερος από τα δύο προηγούμενα, τα οποία καθώς είχα βαρεθεί με το στυλ τους δεν έκατσα να τα ακούσω ολόκληρα. Σίγουρα έχουν τελειοποιήσει το γκρουβ/παίξιμο τους σαν μπάντα, που σε συνδυασμό με την τέλεια ανοιχτή παραγωγή είναι ο λόγος να ακούσεις τον δίσκο (=ακουστικά).

Κατά τ' άλλα, βγάζει νόημα ότι γενικά άμα δεν έχεις ακούσει πολύ 70'ς (και το αντίστοιχο revival) λογικό είναι σου αρέσει αρκετά. Αλλά πόσα ακόμα hammond ριφ σε πεντατονική να ακούσουμε σε μία ζωή, φτάνει. Γενικά αυτό που ενοχλεί είναι αυτός ο κατά βάση συντηρητισμός και προβλεψιμότητα, ακούστε και καμιά καινούργια μουσική ρε άνθρωποι ξέρω γω.

[animae]

Κατά τ' άλλα, βγάζει νόημα ότι γενικά άμα δεν έχεις ακούσει πολύ 70'ς (και το αντίστοιχο revival) λογικό είναι σου αρέσει αρκετά. Αλλά πόσα ακόμα hammond ριφ σε πεντατονική να ακούσουμε σε μία ζωή, φτάνει. Γενικά αυτό που ενοχλεί είναι αυτός ο κατά βάση συντηρητισμός και προβλεψιμότητα, ακούστε και καμιά καινούργια μουσική ρε άνθρωποι ξέρω γω.

Κοίτα, γενικά έχω ακούσει χαρακτηριστικά πράγματα των 70s, απλά δεν έχω λιώσει τόσο πολύ.Σίγουρα όμως δεν έχω ακούσει το αντίστοιχο revival γιατί μου φαινόταν τραγικά βαρετό.
Απλά στους Opeth πιστεύω έγινε πολύ πιο φυσικά και σύμφωνα με αυτά που παρουσίαζαν στους τελευταίους δίσκους πριν το Heritage και όχι επείδη ακολούθησαν την μόδα. Τουλαχιστον εγώ από το ghost reveries και μετα (που άρχισε να χρησιμοποιεί πολύ πιο άνετα την φωνή του) "παρακάλαγα" πότε θα ξεκινήσουν να βγάζουν περισσότερο ατμοσφαιρικά πράγματα χωρίς brutal φωνή. Για παράδειγμα στους Pain of Salvation, τους βγήκε καλά στο Road Salt 1, το 2 μου φάνηκε τραγικά βαρετό.

Πάντως δεν μου φαίνεται ότι μια ζωή κάποια γκρουπ θα μπορούν να προσφέρουν το κάτι νέο στην μουσική. Όταν παρουσίαζαν το Still Life ήταν από τους λίγους που έπαιζαν έτσι και αν δείς και την πορεία των album τους, δεν έχουν παραμείνει παραπάνω από 2 σερί album στον ίδιο ήχο (ακόμα και αν αυτός ο ήχος δεν ήταν εξέλιξη για την μουσική σκηνή - αλλά για την μπάντα ήταν όμως καθώς δεν είχε ξαναπαίξει έτσι). Τελικά τι ζητάμε από μια μπάντα? Να μην μένει στασιμη? Αυτό τι σημαίνει? Να κάνει συνέχεια καινούργια πράγματα για το είδος της ή για την ίδια την μπάντα?

[ikonoklast]

Έριξα μια ματιά για να δω τι κάνει ο Lopez σήμερα που μου ήταν πολύ συμπαθής ντραμερ. Είδα ότι έχει φτιάξει αυτούς τους Soen που ντρέπομαι λίγο για τη μουσική που παίζουν. Εδώ που τα λέμε από το να κάνεις μπάντα που μιμείται τους Τool του Lateralus το 2014 καλύτερα να κάνεις μπάντα που μιμείται τους Uriah Heep το 2014. Δίκαιο.

[BLiTzER]

Δεν ακολούθησαν καμία μόδα. Ο Akerfeldt είναι φανατικός του είδους και τεράστιος συλλέκτης obscure δίσκων της εποχής. Κάποιοι τίτλοι που έχει χρησιμοποιήσει, από τα πρώτα μόλις άλμπουμς, το επιβεβαιώνουν. Ήταν απλά θέμα χρόνου και συγκυριών.

Κάποτε, πριν γίνουν ευρέως γνωστοί (2002, αν θυμάμαι καλά, λίγο πριν παίξουν Ελλάδα για πρώτη φορά), είχαμε ανταλλάξει μερικά emails και μου'χε πει ότι περιμένει πώς και πώς να κατέβει Ελλάδα για να ψάξει δίσκους Socrates και Aphrodite's child.

Για ένα άλμπουμ (Damnation) είχε πλάκα, αλλά μου'χει λείψει η ποικιλία θεμάτων, οι συνεχείς αλλαγές (κάποτε δεν είχαν καν ρεφραίν) και, φυσικά, τα brutal φωνητικά. Βασικά, πείτε με κολλημένο, αλλά ακόμα και τα πιο "κιθαριστικά" κιθαριστικά σόλος που χρησιμοποιούν πλέον, από τότε που έφυγε ο Lindgren, με χαλάνε λίγο. Μην αρχίσω να μιλάω για το - αναντικατάστατο - drumming του Lopez...

Δε θέλουμε στάσιμες μπάντες. Από την άλλη, δε μπορείς να περιμένεις από καμία μπάντα να κάνει γαμάτες και πρωτότυπες και groundbreaking δουλειές για πάντα. Όπως δεν περιμένεις πλέον άλλο Puppets από τους MetallicA, έτσι δεν περιμένεις άλλο Still Life από τους Opeth. Ό,τι είχαν να δώσουν (σε αυτόν τον τομέα, γιατί σίγουρα θα συνεχίσουν να βγάζουν καλούς δίσκους), το έδωσαν ήδη.

[animae]

Nαι, το ξέρω ότι ουσιαστικά τέτοια πράγματα άκουγε, παίζει να το λέει σε συνεντεύξεις από εποχές Blackwater Park.

Εμένα αν και μου είχε αρέσει το Watershed, περίμενα αλλαγή ήχου από τον επόμενη, γιατί ήδη είχαν 2 δίσκους σε παρόμοιο ύφος αλλά και το Deliverance, που ουσιαστικά ξεκίνησε τον "νεο ήχο Οπεθ". Οι συνεχείς αλλαγές φυσικά και μου άρεσαν (αλλιώς δεν θα μου άρεσαν οι Οπεθ), αλλά στο Heritage ορισμένα τέτοιο κοψήματα έκοβαν την συνοχή στα κομμάτια και ήταν χτυπητό.

Στο θέμα του Lindgren θα συμφωνήσω, καθώς ειδικά στα 2 τελευταία θα ταιριαζε απίστευτα το παίξιμο, ειδικά σε σχέση με το βιρτιουόζικο στυλ του Akesson.
Για τον Lopez το ίδιο πίστευα και γω, αλλά τελικά και ο Axenrot κάνει αρκετά καλή δουλειά.

Μα οι Οπεθ δεν είναι στατιμη μπάντα, ακόμα και τώρα που δεν προσφέρει κάτι νέο μουσικά, αν και πάντα μου φαινόταν ενδιαφέρουσα η οπτική μιας συγχρονης μπάντας σε παλαιότερους ήχους, μια και πάντα προσθέτει τα δικά της στοιχεία μέσα.

Ικονοκλαστ συμφωνώ, το Soen ήταν μια μικρή τραγωδία.

[T0rn@d00fS0ulS]

Ωραίος δίσκος .. Με κορυφές τα τρία πρώτα και τα voice of treason και faith in others. Οι οπεθ ειναι προσωπική μεγαλη μου αδυναμία απο την εποχή του BWP που τους πρωτοάκουσα. Ο δίσκος φυσικά δεν φτάνει το μεγαλείο των still life, blackwater park, deliverance και damnation που ειναι για μένα τα κορυφαία τους ( χωρις να υποτιμάω και τις δισκαρες my arms your hearse , ghost reveries και το αρκετά καλα morningrise και watershed, το orchid ακούγεται λιγο άγουρο στα αυτιά μου - πρωτοδισκακηδες να σκάσετε )

Σε σχέση με το heritage , το βρίσκω πιο ώριμο, συμπαγές και συνειδητοποιημένο .. Το heritage ( οπως και το πολυ ανώτερο του watershed) εχει πολλές καλές ιδέες και κάποια φοβερά κομμάτια , αλλα σαν σύνολο μου ακούγεται λιγο αχταρμάς ..


Η καινούργια τους κατεύθυνση κλασικά και εμένα μου αρέσει λιγότερο απο τις εποχές που συνδύαζαν μέγιστες μελωδίες με τεράστια ριφ και απο τα καλυτερα death φωνητικά που εχει βγάλει το metal (θέμα γούστου, και οχι, δεν είμαι ιδιαίτερα ντεθμεταλας, πέρα απο 4-5 αγαπημένες μπάντες) , αλλα οκ, life goes on και το pale communion συνολικά ειναι ένας πολυ ωραίος δίσκος που ο χρόνος λειτουργεί θετικά απάνω του.. Το ακούω ακόμα αρκετά συχνά)
Ps: στις πρώτες 1-2 ακροάσεις το sorceress album μου φάνηκε πολυ καλο, οψόμεθα