1. Eternal Rains Will Come
2. Cusp of Eternity
3. Moon above, Sun Below
4. Elysian Woes
5. Goblin
6. River
7. Voice of Treason
8. Faith In Others
Ποιός ακούει ακόμα Opeth εδώ μέσα? Μάλλον κανείς, αλλά δεν γαμιέται.
Οι μάστορες λοιπόν έβγαλαν έναν ακόμα δίσκο. Μετά την στροφη τους στο Heritage ήταν ψιλοδεδομένο (για μένα τουλαχιστον) ότι θα συνέχιζαν στο ίδιο μοτίβο. Το Heritage σαν δίσκος στο σύνολο του είχε το στοιχείο της εκπληξης. Αυτό ακριβώς που απουσίαζε από τους 2 προηγούμενους, χωρίς όμως να είναι κακό αυτό απαραίτητα. Αλλά σίγουρα δεν είχαν πιάσει κορυφές Still Life/Damnation. Στο Heritage ομως το πήγανε εκεί που έδειχνε οτι θα πήγαινε το πράγμα αν πρόσεχε τις επιρροές που εμφανίζονταν στα τελευταία album αλλά και η εκτεταμένη χρήση καθαρών από τον Ακερφερλντ-τ. Παρόλαυτά όμως κανείς δεν περίμενε μια τέτοια 70ίλα( να το πούμε). Ενώ όμως υπήρχαν πολλές καλές ιδέες, έπασχε απο συνοχή. Λίγο το νέο και ανεξερεύνητο ύφος, λίγο η πρέπει-να-εχει-αλλες-8-αλλαγες-για-να-ειναι-κομματι-Οπεθ λογική, το έκανε να πάσχει σε σημεία αν και τελικα πολύ όμορφος δίσκος.
Εδώ λοιπόν έχουμε το ακριβώς αντίθετο. "Σοβαρεύονται" από την άποψη ότι πλέον αφήνουν τα κομμάτια να αναπνεύσουν, συν ότι συνήθισαν ότι δεν υπάρχει η ανάγκη για εναλλαγες death κιθάρων με ακουστικές, οπότε δεν έχουμε τόσες πολλές ασύνδετες και ξεκάρφωτες αλλαγές. Φυσικά υπάρχουν και τέτοια σημεία, αλλά επιτέλους ταιριάζουν. Πλέον έχουν εστιάσει περισσότερο στην μελωδία και την φωνή, πράγμα που με την σειρά του έχει οδηγήσει στην απλούστευση των θεμάτων που παίζονται - αλλά το λέω για θετικό. Ναι μεν δεν βρίσκεις riff σαν του devils orchard, αλλά τα κομμάτια είναι πολύ δουλεμένα, ωστε να μην σε νοιαζει, γιατί το σύνολο είναι πολύ ωραίο. Ο δίσκος είναι γενικα είναι πολύ ατμοσφαιρικός με πιο σκληρό κομμάτι το Cusp of Eternity, το οποίο δεν το λες γενικά και σκληρό και σημεία του Moon above... Δεν έχουν πρόβλημα να ακουστούν θετικοί/pop (ή ματζορε να το πω καλύτερα) στην αρχή του river, ενώ φυσικά έχουν και το ανάλογο 11λεπτο κομμάτι χαρακτηριστικό των Οπεθ.
Σίγουρα καλύτερο του Heritage, το οποίο ήταν επίσης πολύ καλό. Γενικά οι Οπεθ ξαναποκτούν ενδιαφέρον και κάνουν αυτό που γουστάρουν και για αυτό τους αγαπάμε.