John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Και αυτό πριν λίγες ημέρες:
στα πλαίσια αυτού:
https://www.facebook.com/events/4710...tab=discussion
All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
Those little demons ain't the reasons for the bruises on your soul you've been neglecting
You'll never lose your mind as long as you're heart always reminds you where you left it
And don't ever let them make you feel like saying what you want is unbecoming
If you were supposed to watch you're mouth all the time I doubt your eyes would be above it
Νέος δίσκος από το πουθενά...
Επίσης παίζει αυτό
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Και ολόκληρος ο δίσκος
Το λάιβ είναι να ξεκινήσει νωρίς...
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Λογικά ναι. Η αφίσα λέει μέχρι 1 είναι το λάιβ. Και necropolis θα παίξουν κανονικα.
Έντιτ για τελική αφίσα
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Αυτή τη φορά είναι πολύ πιθανό να μην τηρηθούν οι γνωστές καθυστερήσεις, καθώς ήδη αυτόν τον μήνα έχουν πάει 3 φορές οι μπάτσοι στην ΒΙΟΜΕ λόγω θορύβου και παραπόνων και το live ήταν στο όριο να γίνει ή όχι.
(Ίσως το τελευταίο λάιβ, με αυτή την μορφή δηλαδή Suburbia, στον χώρο.)
All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
Πρώτη ακρόαση δίσκου υπό δύσκολες συνθήκες. Το όνομα μου είναι άνθρωπος και το νεκρό νερό πόσο γαμανε....
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Δεν φαίνεται να στέριωσαν για πολύ οι Sonderkommando και στην θέση τους μπήκαν οι Αποτέφρωση.
All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
Τόσο πολύ σας άρεσε το καινούριο; Προσωπικά ήταν η πρώτη μου μεγάλη απογοήτευση από τους Καταχνιά. Βρήκα τον ήχο τους υπερβολικά πολύ μεταλλικό, με την κακή έννοια όμως (γιατί π.χ. αργά, "επικά" mid-tempo σημεία κλπ. πάντα είχανε και προσωπικά τα θεωρούσα το δυνατότερο σημείο τους). Για παράδειγμα δεν αντέχω με τίποτα κάτι "εμβατηριακές" εισαγωγές (δεν ξέρω πώς ακριβώς αλλιώς να το περιγράψω, δηλαδή πριν σκάσει το "κανονικό" riff) που μου θυμίζουν πραγματικά τυρένιο metal. Τέτοια σημεία υπάρχουν και διάσπαρτα μέσα σε κομμάτια, σε εναλλαγές riffs κλπ.
Επίσης βρήκα ότι οι Καταχνιά εδώ "επιχειρούν" σε πεδία που τελικά δεν κάνουν και τόση εντύπωση. Π.χ. το πιάνο, οι απαγγελίες, οι ακουστικές κιθάρες κλπ. του "Ετών δεκαέξι" φυσικά κι εντυπωσιάζουν γιατί punk μπάντα αφού, αλλά δε μιλάμε για τίποτα φοβερό από άποψη ουσίας τελικά. Για να θέσω ένα παράδειγμα, δεν είναι "Dark song", ρε παιδάκι μου, που μέσα στο "A journey's end" λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο, αλλά μιλάμε για μία ανατριχιαστική σύνθεση. Παρομοίως, το "Νεκρό νερό" το θεωρώ εντελώς αποτυχημένη απόπειρα "συναισθηματικής, heavy μπαλάντας", με τις κλίμακες που χρησιμοποιεί να είναι τίγκα απλοϊκές και χωρίς κανένα ιδιαίτερα καλό σημείο. Το "Το όνομα μου είναι άνθρωπος", επίσης, για 'μένα είναι ένα "Εζμαχάλ" νούμερο 2, μόνο που αυτό χάνει από τα αποδυτήρια. Και το "Εζμαχάλ" μουσικά δεν έλεγε τίποτα φοβερό (μάλλον βαρετό θα το χαρακτήριζε κανείς), αλλά το απογείωναν οι στίχοι και η ερμηνεία. Κι εδώ το ίδιο πάει να γίνει (τίγκα βαρετή σύνθεση/φοβερό ποίημα), μόνο που προσωπικά δε με αγγίζει τόσο αυτή η απόπειρα -βασικά το skip-άρω κάθε φορά. Ε και υπάρχουν και σημεία που με cringe-άρουν εντελώς, π.χ. το σχεδόν rap-άρισμα στην αρχή του ομώνυμου, όλη η βασική μελωδία που αναπτύσσεται στο "Η μούχλα των καιρών" κ.ά., που όταν τ' άκουγα ήμουν σε φάση "τι 'ναι αυτό, ρε" κλπ.
Διάσπαρτα καλά σημεία, βρίσκω (στα κομμάτια που δε σχολίασα προφανώς). Κάποια αργά riff που λένε, σχεδόν όλα τα γρήγορα που βασίζονται σε αξιόλογες μελωδίες (αλλά δεν τις αναπτύσσουν και ιδιαίτερα μετά) κλπ. Από άποψη ερμηνειών νομίζω ότι το τράβηξαν απ' τα μαλλιά λίγο το στυλ του "Χθόνιος τρόμος" κλπ.
Πρώτη φορά που δε μ' άρεσε δίσκος τους, εμφατικά κιόλας.