Ξεκίνησα να το βλέπω πριν καμιά βδομάδα. Μόλις τέλειωσα τη 2η σεζόν. Δε διαβάζω τις προηγούμενες σελίδες για να μη σποϊλεριαστώ.
Η 1η σεζόν έβγαζε μια απίστευτη μαυρίλα, μια σκατοψυχιά που με τραβούσε. Σου υπενθύμιζε κάθε δευτερόλεπτο ότι απλά δεν είσαι ευτυχισμένος, δε θα είσαι ποτέ, ούτε κανείς άλλος. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο που έκανε τη σειρά πραγματικά καλή (εκτός από τις υπέροχες ερμηνείες), δε μου έχει μείνει κάτι που ξεχώρισε, κάποια σκηνή, κάποια ατάκα. Σεναριακά ήταν σχεδόν αδιάφορο, αλλά αυτή η μαυρίλα σε σημάδευε... Τα 2 τελευταία επεισόδια, ωστόσο, ήταν εξαιρετικά.
Η 2η σεζόν το πήγε κάπου εντελώς αλλού και δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Πολύ Lost. Όχι ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό, αφού το Lost είναι η καλύτερη δραματική σειρά έβερ, αλλά αν ήθελα να δω Lost, θα έβλεπα Lost. Για 4η φορά. Ένιγουεϊ... πάμε για την τελευταία σεζόν.