Οι πεντάδες.

[Reject]

Λοιπόν, ας πάρει λίγο μπρος ο κόσμος και να γίνει καμιά κουβέντα. Εδώ λοιπόν μπορείτε να ποστάρετε 5 καλλιτέχνες-προσωπικότητες που νιώθετε ότι είναι πιο κοντά σε εσάς, από τις μουσικές που σας αρέσουν, αλλά και 5 ανάλογους που δεν τους γουστάρετε καθόλου, αλλά παρόλα αυτά σας αρέσει η μουσική τους. Ξεκινώ.

5άδα next to me
1. Bruce Wingate- Adrenalin O.D, επειδή νιώθεις πως είναι ακόμα σαν ένα μικρό παιδί.
2. Milo Aukerman- Descendents, επειδή εκφράζει συναισθήματα και είναι γενικότερα βαθύτατα απροσάρμοστος.
3. Taff- Disorder, επειδή είναι το ιδανικό άτομο να πιείς μπύρες μέχρι σκασμού μαζί του και να κάνεις χαβαλέ.
4. Greg Sage- Wipers, γιατί είναι μονόχνωτος, μίζερος και ανάποδος σε σημείο γοητείας.
5. Jello Biafra- DK, γιατί σπάει τα αρχίδια όλου του κόσμου και είναι μεγάλο τρολ.

5άδα στα τσακίδια και ακόμα παραπερα

1. Ian McKaye, Minor Threat, γιατί είναι ο Τσάρλι Μπράουν του hardcore
2. Henry Rollins, Black Flag, γιατί είναι πουτσοζαλάδας.
3. Roi "Milwall" Pierce, Last Resort, ε γιατί είναι Milwall....
4. Wattie, Exploited, ε τι γιατί....
5. John Joseph, Cro Mags, γιατί είναι ρουφιάνος.

Δώστε.

[MarMeg]

Ωραίο τόπικ

Πεντάδα Iloveyoutodeath:

1. Sy Keeler (Onslaught) - Γιατί είναι ευγενέστατος και γιατί είναι τόσο σκατομούρης που καταντάει αγκαλίτσας (ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΘΡΑΣ ΡΕ).
2. Rob Lind (Blood for Blood) - Γιατί ρε φίλε αν η φωνή του ήταν συναίσθημα, θα'τανε το μίσος.
3. Egor Letov (Grazdhdanskaya Oborona) - Γιατί όταν στην Σιβηρία κυνηγάγανε αρκούδες, ο τύπος έκανε ψυχεδελικό χάρκορ πάνκ. Θα'θελα να αράξω μαζί του μπροστά απ' ένα τζάκι, να πλέκω και να μιλάμε για τον Πύργο του Κάφκα.
4. Τοσφάλμα (mc anemisthras, Ρώμη, Θ*Δ) - Επειδή είναι περίεργος τύπος και με βάζει να σκέφτομαι. ΠΟΛΥ. Κάθε φορά που μιλάμε. Aλάνι είσαι ρε Ανέμη.
5. Tony Iommi - Ε ναι ρε, είναι μορφάρα. Είναι μια μούρη και μισή. Θα πίναμε καοτόνικ ένα πρωί εκεί στο ΜπέρμινγκΧαμ και μετά θα κοβα τα δυο μου δάχτυλα να του τα δώκω.

Τριάδα σταδιάλα (Την σιχτιριασμένη πεντάδα θα την κάνω τριάδα, καθώς αν δεν συμπαθώ τους μουσικούς, συνήθως απέχω κι από τη μουσική τους)

1. Sergey Pauk - Καλοί οι Korrozia Metalla, δε λέω, αλλα ρε μάτχια μου, έχει βουήξει ο τόπος ότι είσαι νεοναζί.
2. Varg Vikernes (ΒΟΥΡΖΟΥΜ) - Θέλω να τον φάω ζωντανό αλλα φοβάμαι μη κολλήσω εθνικισμό. Παρόλα αυτά, το Filosofem τ'ακούω, τι να κάνεις.
3. Dave Mustaine - Ναι. Megadeth θα ακούω για όσο υπάρχω. Αλλά ρε γαμώ την αμαρτία, χριστιανός; Ψεκασμοί; Ξεκίνα πάλι τα ντρόγκια μπας και γράψεις κανα θρας κι άσε τα λουλούδια για όσους κορόιδευες τόσα χρόνια. Μας πέρασε η οργή για τους Metallica και δεν γράφουμε πια, αν είναι δυνατον.. (εκτενέστατο)

[nikos_souvlas]

1. Ian McKaye, Minor Threat, γιατί είναι ο Τσάρλι Μπράουν του hardcore

Μια οι Integrity, μια οι Entombed και τώρα αυτό.
Σοβαρέψου.

[Reject]

Όχι.

Ρώτα και τους κυρίους που έχεις υπογραφή για τον McKaye, και εκεί θα λάβεις απαντήσεις.

Δεν λέω ότι η μουσική του (μόνο στους Minor Threat) δεν μου αρέσει, αλλά δεν τον πάω ΜΙΑ, για πολλούς και διάοφορους λόγους.

[nikos_souvlas]

Όχι.

Ρώτα και τους κυρίους που έχεις υπογραφή για τον McKaye, και εκεί θα λάβεις απαντήσεις.

Δεν λέω ότι η μουσική του (μόνο στους Minor Threat) δεν μου αρέσει, αλλά δεν τον πάω ΜΙΑ, για πολλούς και διάοφορους λόγους.

Περιμένω να ακούσω τους διάφορους λόγους εναγωνίως.

Οι Poison Idea ήταν και ουρακοτάγκοι εκτός από μπαντάρα, αλλά δεν νομίζω ότι φέρει και πολλή σημασία όπως το θέτεις. Και οι Deadguy είχαν κοπανήσει τους Sheer Terror, αυτό σημαίνει ότι οι 2οι είναι μαλάκες;
Η συνέντευξη των Poison Idea - διάβασε το σημείο που αναφέρεται στον Μακάι και πες μου αν χαίρει σοβαρότητας: https://files.nyu.edu/cch223/public/...shotinter.html

Τέλος, έχε κατά νου ότι αυτά έγιναν το '89: straight edge και militant μαλάκες σε έξαρση...

[Krux]

2. Milo Aukerman- Descendents, επειδή εκφράζει συναισθήματα και είναι γενικότερα βαθύτατα απροσάρμοστος.

ο Milo είναι ο άνθρωπος που θα είναι για πάντα έφηβος. και το απίστευτο είναι οτι σε κάνει να νιώθεις και εσύ έφηβος, μέσα από τη μουσική του.

5. John Joseph, Cro Mags, γιατί είναι ρουφιάνος.

προφανώς μιλάς για τη φάση με τα μαχαιρώματα στο CBGB's. από τα βίντεο που έχω δει και από αυτά που έχω διαβάσει για τους Cro-mags ο Harley με το πέρασμα των χρόνων γινόταν όλο και πιο προβληματικός. απίστευτα νευρικός, απρόβλεπτος, έτρωγε φρίκες από το πουθενά, μετά κάλμαρε και προσπαθούσε να τα ξαναφτιάξει από την αρχή γενικά ένα άτομο αλλοπρόσαλλο και φυσικά ένας μεγάλος καλλιτέχνης γιατί προφανώς όλο αυτό το inner struggle έβρισκε διέξοδο στη μουσική.

εγώ τον John Joesph θα τον έβαζα άνετα στη δική μου αγαπημένη πεντάδα και με εκπλήσσει αρκετά το γεγονός οτι δεν τον έχεις και εσύ. ένας άνθρωπος γεννημένος στη κωλοτρυπίδα της γης (lower east-side), χωρίς κανένα μέλλον, βαποράκι από μικρός, μπλεγμένος σε κάθε λογής πρόβλημα, θα έπρεπε να νιώθει τυχερός αν θα κατέληγε σε καμία φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής του αλλά το παλικαράκι πέρασε μέσα από όλα και έφτασε 50+ το έχει γυρίσει στην υγιεινή ζωή, τη γυμναστική και τον εθελοντισμό.

[nikos_souvlas]

Για Joseph δεν ξέρω "τατιανίστικα", αλλά

το έχει γυρίσει στην υγιεινή ζωή, τη γυμναστική και τον εθελοντισμό.

Από μικρός έτσι ήταν, λόγω της έξαρσης που γράφω και πάνω (straight edge) και κυρίως του ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, από τους cro-mags, ήταν και hare-khrisna... H άλλη έξαρση δηλαδή, μαζί κι ο βεγκανισμός που 'ρχότανε. Όλ' αυτά που κορόιδευε ο Μακάι δηλαδή...

[Reject]

Όχι.

Ρώτα και τους κυρίους που έχεις υπογραφή για τον McKaye, και εκεί θα λάβεις απαντήσεις.

Δεν λέω ότι η μουσική του (μόνο στους Minor Threat) δεν μου αρέσει, αλλά δεν τον πάω ΜΙΑ, για πολλούς και διάοφορους λόγους.

Περιμένω να ακούσω τους διάφορους λόγους εναγωνίως.

Οι Poison Idea ήταν και ουρακοτάγκοι εκτός από μπαντάρα, αλλά δεν νομίζω ότι φέρει και πολλή σημασία όπως το θέτεις. Και οι Deadguy είχαν κοπανήσει τους Sheer Terror, αυτό σημαίνει ότι οι 2οι είναι μαλάκες;
Η συνέντευξη των Poison Idea - διάβασε το σημείο που αναφέρεται στον Μακάι και πες μου αν χαίρει σοβαρότητας: https://files.nyu.edu/cch223/public/...shotinter.html

Τέλος, έχε κατά νου ότι αυτά έγιναν το '89: straight edge και militant μαλάκες σε έξαρση...

Ενώ (ξαναλέω) μου αρέσουν οι Minor Threat φυσικά, σιχαίνομαι τον McKaye επειδή:
1) Φρόντισε να αποστασιοποιηθεί από τον ήχο των ΜΤ νωρίς, επειδή "η γρήγορη μουσική έφερνε βία στην σκηνή". Ο ίδιος τι έκανε για την βία που απολάμβανε ενώ φορούσε τα ηλίθια καπελάκια του? Τίποτα. Απλά έκοψε ταχύτητες.
2) Είμαι 100% με τους Poison Idea επειδή και εγώ τον θεωρώ χλεχλέ, ότι παρήγαγε μετά μουσική για τα καλά παιδιά του μπαμπά και όχι για τα προβληματικά νιάτα.
3) Μου την σπάει το στυλ του, και τα μούτρα του. Όλη αυτή η μαλακία που γέννησε τους δεκάδες "intellectual" του hardcore. Γενικά, για κάθε McKaye, δως μου έναν Lee Ving, έναν Pushead.
4) Tέλος, τον θεωρώ βαθύτατα υπερτιμημένο, και αυτόν, και τον Rollins.

Χάρη στην διαμάχη Joseph με Flanagan είμαι υπερ του Flanagan.

[nikos_souvlas]

Ενώ (ξαναλέω) μου αρέσουν οι Minor Threat φυσικά, σιχαίνομαι τον McKaye επειδή:
1) Φρόντισε να αποστασιοποιηθεί από τον ήχο των ΜΤ νωρίς, επειδή "η γρήγορη μουσική έφερνε βία στην σκηνή". Ο ίδιος τι έκανε για την βία που απολάμβανε ενώ φορούσε τα ηλίθια καπελάκια του? Τίποτα. Απλά έκοψε ταχύτητες.
2) Είμαι 100% με τους Poison Idea επειδή και εγώ τον θεωρώ χλεχλέ, ότι παρήγαγε μετά μουσική για τα καλά παιδιά του μπαμπά και όχι για τα προβληματικά νιάτα.
3) Μου την σπάει το στυλ του, και τα μούτρα του. Όλη αυτή η μαλακία που γέννησε τους δεκάδες "intellectual" του hardcore. Γενικά, για κάθε McKaye, δως μου έναν Lee Ving, έναν Pushead.
4) Tέλος, τον θεωρώ βαθύτατα υπερτιμημένο, και αυτόν, και τον Rollins.

Χάρη στην διαμάχη Joseph με Flanagan είμαι υπερ του Flanagan.

1) Δώσε μου μία πηγή που λέει ακριβώς αυτό το πράμα. Εγώ, απ' την άλλη, θα σου δώσω πηγή για τις επιρροές του εκείνη την περίοδο.
What were your inspirations at the time, were there any other DC bands going in a similar direction to Fugazi?
“I don’t think so. I had been pretty obsessed with funk and also a lot of dub and reggae stuff. But I also really loved all kinds of music, and I had these really specific ideas for songs. I always have. I was writing like crazy, I couldn’t stop. I wrote Waiting Room in bed. I woke up with this idea, it just came so first.”

Γενικά, σταμάτησε να ασχολείται με τους ουρακοτάγκους και καλά έκανε. (Πόσες φορές σου 'χει τύχει να πας σε συναυλία και να πρέπει να φας στη μάπα τον κάθε ουρακοτάγκο που έχει IQ 5χρονου; Από Βίλα έσκαγες καθόλου παλιά; )

2)-3) Οι Poison Idea δεν αναφέρουν ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα, τον έκραξαν επειδή λειτουργεί διαφορετικά ιδιοσυγκρασιακά. Για μένα και γαμώ που υπάρχουν ΚΑΙ "intellectuals" και όχι μόνο τσογλαναραίοι. Επειδή σκέπτεται παραπάνω απ' τον μέσο πάνκη και γράφει 10 στίχους της προκοπής σημαίνει ότι είναι και μαλάκας;

4)Ο Ρόλινς, ναι, είναι πουτσοζαλάδας, που λες και συ, αλλά κάθεσαι και κράζεις 2 απ' τους ελάχιστους ανθρώπους που πραγματικά πήγαν αυτή τη μουσική μπροστά και μετά από τόσα χρόνια δεν κάνουν ούτε γελοία reunions ούτε καραγκιοζιλίκια και είναι αξιοπρεπείς. Οι δισκογραφίες τους μιλάνε από μόνες τους: repeater, red medicine, my war και όλα τ' άλλα δεν ξαναβγαίνουν.

Αν δεν ταιριάζεις ιδιοσυγκρασιακά είναι άλλο θέμα, μην πιάνεσαι από κει.

Για Φλάναγκαν κτλ δεν ξέρω και δεν με νοιάζει, αυτοί απ' τα 80s μέχρι σήμερα σκοτώνονται. Ακούω τα δισκάκια και γουστάρω. Ως εκεί.

υ.γ. Πες μου, τι είναι πιο πανκ από μια μπάντα με νορμάλ ντύσιμο και μακριά μαλλιά να παίζει αργά μπροστά σε ένα ταϊσμένο κοινό μοικανών στα μέσα των 80s που περίμενε να ακούσει τάπα τούπα; Αυτό έκανε ο Ρόλινς + ότι τους διάβαζε και ποιήματα. χαχα

[Reject]

Διαφωνώ κάθετα σε όλα.

repeater, red medicine, my war να μην ξαναβγούν, ποτέ.

Τι είναι πιο punk? ο McKaye που παίζει ακουστικά σετ σε παλιές εκκλησίες μέσα, ή οι Disorder που εξαπολύουν θόρυβο 35 χρόνια σερί?


2) και 3) Οι Poison Idea ήταν πολύ πιο συνεπείς σε όλα τους, και τον κράζουν επειδή δημιούργησε μια στρατιά κατ είκόνα και καθ ομοίωση "καλά παιδιά του hardcore, Τσάρλι Μπράουν" και στο τέλος το hardcore αποσχίσθηκε από το punk επειδή και ο McKaye δεν ήθελε να ταυτιστεί με αυτήν την σκηνή....

1) Our band could be your life, το λέει μέσα.

Αυτό που λες, δεν ταιριάζω ιδιοσυγκρασιακά με αυτούς τους 2.

Και ο Jello Biafra ήταν ευφυέστατος και έγραφε απίστευτους στίχους, αλλά δεν τον κράζω. Ο λόγος? Ήταν punk. Οι άλλοι 2 ήταν ο ένας jock, και ο άλλος "το καλό παιδί της μαμάς". Πραγματικά, κρίμα που οι Poison Idea δεν τον έλιωσαν στο ξύλο καθ δεν τον κατούρησαν μετά στο στόμα.

[OniBocho]

Οι αγαπώ-τη-μουσική-σας-μα-εσάς-περισσότερο

1. Loreena McKennitt: Ταξίδεψα πολλά χιλιόμετρα το 2008 για να την ακούσω. Όχι όμως περισσότερα απ' όσα με ταξίδευε η μουσική της, από το '96 που πρωτάκουσα σε μια κασσέτα με συλλογή από παραδοσιακά Κέλτικα τραγούδια. Ο άνθρωπος αυτός, είναι -όσο πιο απλά μπορεί να ειπωθεί- το όνειρο ζωής μου, μουσικά.
2. George Harrison: The quiet Beatle, ο πιο ευαίσθητος, ταλαντούχος κατ' εμέ, άμεσος και πολύπλοκος Beatle από την μυθική τετράδα. Το μαρτυρά τόσο η προσωπική του δισκογραφία, αλλά και το κοινωνικό έργο του, κάτι το οποίο ο ίδιος φρόντισε επιμελώς να μην προβάλει ποτέ (έστησε και συντηρούσε καταφύγιο στο Λονδίνο για μουσικούς και άλλους spiritual participants λοιπών θρησκειών πλην του χριστιανικού μορφώματος, πάμπολλες φιλανθρωπικές συναυλίες κτλ κτλ). Για μένα, ο άνθρωπος χάρη στον οποίο παίζω/ακούω/νιώθω/είμαι/βιώνω μουσική
3. Ronnie James Dio: Η μεγαλύτερη, αδιαπραγμάτευτα, φωνή της Rock και ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Long Live.
4. Νίκος Παπάζογλου: Τεράστια προσωπικότητα, ένας άνθρωπος που έριξε πολλή δουλειά πάνω στο θέμα του ήχου, ένας εξαιρετικός ηχολήπτης ο ίδιος, επίμονος και πανέξυπνος ηλεκτρονικός, φανταστικός τραγουδιστής και ευφάνταστος συνθέτης. Ιδιαίτερος γνώστης της παραδοσιακής μουσικής, την οποία μέσα από τις ενορχηστρώσεις και τα υλικά της μουσικής του πρόβαλε με έναν τρόπο μοναδικό, χωρίς να αναδύεται κάποια προσκόλληση ή εμμονή.
5. Κώστας Χατζής/Chris De Burgh: Παραμυθάδες και οι δύο, μοναδικοί τροβαδούροι, μοναχικοί στο μουσικό τους δρόμο και ιδιαίτερα χαρακτηριστικοί αμφότεροι. Τα τραγούδια του Χατζή τα γνώρισα από τους γονείς μου, σε μια εποχή βέβαια που μια συντριπτική πλειοψηφία τα ήξερε και τα αγαπούσε κι όπως λέγεται, τα τραγουδούσα πριν καλά καλά μπορούσα να μιλήσω. Τα κομμάτια του DeBurgh τα έψαξα σχετικά μεγάλος σε ηλικία, αλλά το άκουσμά τους ήταν τέτοιο που ένιωθα ότι ήταν ήδη ριζωμένα στα αυτιά μου, από πολλά χρόνια νωρίτερα.

Οι αγαπώ-τη-μουσική-σας-αλλά-άντε-γαμηθείτε

1. Βασίλης Παπακωνσταντίνου: Δεν έχω λόγια να εκφράσω τη λατρεία μου για τη φωνή του και για τα τραγούδια του (ως το 2004). Αλλά πλέον δε θα ήθελα ούτε να του δώσω το χέρι, ούτε να αράξω μαζί του, ούτε να μου μιλήσει, ούτε να τον φιλήσω, να του πω ευχαριστώ. Τα πιώματα έχουν σακατέψει το μυαλό του και -όσο κι αν δεν το παραδέχεται- τη φωνή του, είναι αφόρητο να τον βλέπεις να πίνει μπουκάλια και να καπνίζει επί σκηνής, είναι ξεφτίλα να τραγουδάει στα μαγαζιά που τραγουδάει τους χειμώνες στην Αθήνα κι ευτυχώς που υπάρχουν οι καλοκαιρινές συναυλίες να σώσουν λίγο την παρτίδα, είναι ενοχλητικό να τον βλέπεις να πετάει στα σκουπίδια 30 χρόνια. Και το κόβω εδώ, γιατί δε θα τελειώσω εύκολα.
2. Lars Ulrich: Παιχταράς, παραγωγάρες στα τύμπανά του, αλλά κρετίνος και για πέταμα.
3. Σωκράτης Μάλαμας: εξαιρετικός κιθαρίστας, πολύ ωραίος συνθέτης, αλλά αχώνευτος και με πολύ επιτηδευμένο τρόπο κλασμένο σούργελο. Ουστ από 'δω, Χαλκιδικιώτη κατσαπλιά.
4. Kiedis και λοιποί RHCP: Μέχρι το '96 από δίσκους και μόνο. Live χώμα σταθερά, απαράδεκτο κι εμετικό σταριλίκι και εδώ και σχεδόν 20 χρόνια ένα τεράστιο τίποτα.
5. Δεν ξέρω ποιους να βάλω. Αυτοί που σκέφτομαι για "άντε-μου-στο-διάολο" είναι πολλοί, αλλά δεν ικανοποιούν την παράμετρο ότι μου αρέσει η μουσική τους, αλλά δε γουστάρω τα μούτρα τους. Οπότε, ας βάλω αυτούς, κάποιους από τους οποίους εύχομαι ΚΑΚΟ ΨΟΦΟ: Placebo (ψόφος), Depeche Mode (ψόφος στο Γκάχαν), U2 (ψόφο σε Bono, Edge και Eno), Pavlos Pavlidis και ας τελειώνω εδώ, δεν υπάρχει νόημα να σκατοψυχιάζομαι βραδιάτικα.

[nikos_souvlas]

Διαφωνώ κάθετα σε όλα.

Η ομορφιά του διαλόγου.

Τι είναι πιο punk? ο McKaye που παίζει ακουστικά σετ σε παλιές εκκλησίες μέσα, ή οι Disorder που εξαπολύουν θόρυβο 35 χρόνια σερί?

Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης με μια συμπαθητική και ιστορική κατά τ΄άλλα μπάντα (την οποία παρ' ολίγον να τους είχα δει και στη Βίλα τότε) που παίζει τον ίδιο θόρυβο 35 χρόνια τώρα. Ο θόρυβος-κόπια δεν σε κάνει πανκ, εκτός κι αν είσαι 20 (που δεν νομίζω). Έχεις διαβάσει του στίχους απ' το repeater; Πανκ με αρχίδια.

2) και 3) Οι Poison Idea ήταν πολύ πιο συνεπείς σε όλα τους, και τον κράζουν επειδή δημιούργησε μια στρατιά κατ είκόνα και καθ ομοίωση "καλά παιδιά του hardcore, Τσάρλι Μπράουν" και στο τέλος το hardcore αποσχίσθηκε από το punk επειδή και ο McKaye δεν ήθελε να ταυτιστεί με αυτήν την σκηνή....

Τη "στρατιά" την αποτελούσαν ηλίθιοι ανίκανοι να σκεφτούν για τον εαυτό τους και γι' αυτό διαχώριζε τη θέση του. Το ίδιο έκανε και με το straight edge. Διάβασε συνεντεύξεις του.

Παιδί της μαμάς... όταν επί 30+ χρόνια βγάζει τη μουσική του μόνος του, βάζει φτηνά εισιτήρια, χαμηλές τιμές στους δίσκους του, all ages συναυλίες μόνο (και σε μικρούς/ανεξάρτητους χώρους), έχει φτύσει επανειλημμένως προτάσεις πολυεθνικών (με τους fugazi) και πολλά λεφτά για reunion με τους Minor threat... Και γω, αν τα παιδιά της μαμάς είναι έτσι, θα 'θελα να 'μαι παιδί της μαμάς.

Υ.γ. Τον Τζέλο τον είχανε σαπακιάσει πολύ άσχημα επειδή το 'χε παρακάνει με τα "Intellectual" και τον θεωρούσαν πουλημένο... Αφότου είχε διαλύσει τους Κένεντις.

Former Dead Kennedy's leader Jello Biafra was watching The Fixtures play at Berkeley's Gilman Street club on May 7th when he was knocked down from behind. His leg shattered. Biafra struggled to his feet only to be pushed back down and repeatedly struck in the head by five thugs. His original attacker, a guy nicknamed Cretin, laughed at Biafra's attempts to settle the incident without calling the cops, saying "Well, you're such a rich rock star, you can deal with yourself." As Cretin's crew was wailing on Biafra, they repeatedly shouted: "Sellout rock star, kick him!"

"It my well have destroyed my chances of performing music live in the way I want to," Biafra told Rolling Stone, "If I can't get the knee to come back, I don't just want to stand there and bore everyone to death."


Αυτό λες; Δεν το 'χω δει, θα τσεκάρω.
http://en.wikipedia.org/wiki/Our_Ban...d_Be_Your_Life

[Reject]

Σουβλα μ' αρέσεις δικέ μου, αλλά κάνε μία λίστα και εσύ...

(έχω δεί Disorder 1998, 2008, 2009 )

Περί μακκεη για να το κλείσω, δεν ταιριάζουν τα χνώτα μας ρε παιδί μου... Ενώ με τον Vinnie Stigma, πλήρης ταύτιση... Κάγκουρας γαρ.

[sfinotouvlaki]

1) Φρόντισε να αποστασιοποιηθεί από τον ήχο των ΜΤ νωρίς, επειδή "η γρήγορη μουσική έφερνε βία στην σκηνή". Ο ίδιος τι έκανε για την βία που απολάμβανε ενώ φορούσε τα ηλίθια καπελάκια του? Τίποτα. Απλά έκοψε ταχύτητες.
.

1) Δώσε μου μία πηγή που λέει ακριβώς αυτό το πράμα.

1) Our band could be your life, το λέει μέσα..

Αυό εννοείς πάνκη;

The only problem was Preslar, Nelson, and Baker had become big fans of U2. And MacKaye hadn’t. U2’s sound was even starting to creep into their music, but MacKaye simply didn’t have the ability to sing songs that were so melodic. “I didn’t know what to do with them,” he says. “I couldn’t sing to it. I hated it. And we just argued and argued about style. They’re like, ‘We have to evolve!’ And I’m like, ‘We are evolving! Don’t force evolution. It’s a big mistake—let it come, just play music. Let’s write but don’t try to sound like somebody else. We don’t need to sound like somebody else.’ A lot of the songs we wrote at the end were the best songs we’d ever had,” claims Nelson. “But some of them were way too much like U2.” Things got to the point where MacKaye wouldn’t go down to the basement for practice. He’d just sit upstairs and work on the label while the rest of the band practiced songs he couldn’t possibly sing.

Minor Threat itself was not immune to the forces tearing hardcore apart. All the kids jumping onstage and thrashing around were really starting to bother the band, especially Preslar and Baker, whose guitars were constantly getting knocked out of tune. “They just could not fucking stand being run into all the time,” says Nelson. “They wanted to be a bit more professional and just be able to play their stuff and not have to tune up all the time.” Eventually they got fed up. “I remember them saying, ‘Fuck it man, that’s it! I can’t stand that shit anymore!’ ” says Nelson.

Hansgen seemed to join in the disdain for the audience a little bit too much for a new boy, and this rankled MacKaye.

Deja vu τού "απαξίωση τελικά" αυτό το θρεντ!

[Parasight]

Επειδή δεν καταλαβαίνω τίποτα,

inb4