Ναι ναι (μεν αλλά)...

ναυτίλος

για μιαν ακόμα φορά αυτοί που δεν αντελήφθησαν τη βοή των επερχομένων

Εχουμε επανειλημμένως γράψει ότι οι υποστηρικτές του «ναι» δεν είναι
μεταξύ τους όμοιοι. Με διαφορετικό σκεπτικό αλλά και διαφορετικό ήθος
υποστηρίζει το «ναι» ένας αριστερός φέρ' ειπείν και αλλοιώς ο Ανθύπατος
ή οι ορντινάντσες του.

Υπάρχουν όμως ορισμένα παπαγαλάκια των Αμερικανών ή αφ' εαυτών πονηροί και ύπουλοι ηλίθιοι, οι οποίοι κατηγορούν συλλήβδην τους υποστηρικτές του «όχι» για εθνικιστές.

Είναι βασική αρχή της προπαγάνδας να καταφεύγει στη γενίκευση. Οπως
επίσης και παλαιά τέχνη της μετριότητας αλλά και της βλακείας, να σου
βάζει στο στόμα πράγματα που δεν λες, ώστε να μπορεί να σου
«απαντήσει».

Πλην όμως η κατάσταση είναι σοβαρή κι απαιτεί διάλογο (και μετά
ενότητα). Οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και η κινδυνολογία των κατά τα άλλα
«ψύχραιμων» και «νηφάλιων» δείχνουν απλώς πόσο εύκολα τα πράσινα
παπαγαλάκια γίνονται και φαιόχρωμα και κατάμαυρα.

Α ξέχασα: και κίτρινα και κότες...

Ψυχραιμίααα! Απ' ό,τι φαίνεται οι Κύπριοι εκδηλώνουν μίαν ιερή
απειθαρχία. Απ' ό,τι φαίνεται το «όχι» επέρχεται.

Τι γίνεται μετά (αν δεν πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας, δεν επισυμβεί ο
κατακλυσμός και δεν εκδηλωθεί λιμός και λοιμός);

Πρώτον: η Κύπρος μπαίνει στην Ευρωπαϊκή Ενωση ως Κυπριακή Δημοκρατία με παράνομα κατεχόμενο μέρος του εδάφους της.

Δεύτερον: Η Τουρκία πρέπει να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία. Η
Κύπρος στο εξής θα είναι ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος, μέλος της
Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στον αιώνα τον άπαντα... Τρε μπιέν!

Τρίτον: Η Τουρκία θα πρέπει να πάει σαν καλό παιδί στη Λευκωσία και να
ανοίξει Πρεσβεία! (Αλλοιώς, αποχαιρέτα την τήν Ενωση). Η Λευκωσία θα
πάει στην Αγκυρα σαν κυρία και θα ανοίξει Πρεσβεία. Τρε μπιέν. Και τα
σκυλιά δεμένα.

Μάλιστα!

Τέταρτον: Κάθε φορά που η Τουρκία θα αιτείται κάτι απ' την Ενωση
(ημερομηνία ένταξης, έλεγχο προόδου εις ό,τι αφορά τα κριτήρια ένταξης
και άλλα πολλά) θα το αιτείται και απ' την Κύπρο. Καθόλου άσχημα.
(Πόσους στρατιώτες έχει στα κατεχόμενα; 40.000; Ωραία! 40.000 veto!
Μείον στρατιώτης, μείον veto. Κάποτε θα έρθουμε σε ισορροπία δυνάμεων).

Πέμπτον: Ως πλήρες μέλος της Ενωσης η Κύπρος και κυρίαρχο, θα έχει το
δικαίωμα να πάει την Τουρκία στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (όπως και τη
Βρετανία για τις βάσεις, αν θέλει) για παράνομη κατοχή εδαφών - κι άσε
τους Τούρκους να ξεμπλέξουν στον αιώνα τον άπαντα, ώσπου να βάλουν
μυαλό και να αποσύρουν τα στρατεύματά τους· εκεί περί το Ικόνιον.

....................................................

Υπάρχουν περίπου ακόμα άλλοι 160 τρόποι συμπεριφοράς ενός κράτους που με βάση την εκτίμηση των δυνάμεων του μπορεί να είναι ανεξάρτητο και αξιοσέβαστο.

***

Τι κινδύνους όμως θα αντιμετωπίσει η Κύπρος ως μέλος της Ενωσης, μετά
την 1η Μαΐου;

Πολλούς!

Πρώτον: να αναγνωρίσει τα κατεχόμενα το Αζερμπαϊτζάν. Φοβερό. Αν και με προβληματίζει η στάση του Ναγκόρνο Καραμπάχ.

Δεύτερον: Να στείλει κι άλλους στρατιώτες στα κατεχόμενα η Τουρκία. Να
στείλει όσους μπορεί· να της κοστίσουν όσον αντέχει· και να τους
αποσύρει όλους μαζί μέρα μεσημέρι - αν θέλει να μπει στην Ενωση.

Τρίτον: Να στείλει κι άλλους εποίκους. Με τι θα τους θρέψει; Εκτός απ'
τους δυστυχείς Τουρκοκύπριους θα έχει εχθρούς και τους εποίκους της
-ώσπου να τους αποσύρει μέρα μεσημέρι- αν θέλει να μπει στην Ενωση.

Τέταρτον: Να θυμώσουν μαζί μας Αμερικανοί και Αγγλοι. Μα είναι
«θυμωμένοι» μαζί μας μισόν αιώνα. Καιρός όμως είναι, να αρχίσουν να μας
παίρνουν σοβαρά. Βοήθησαν τους Τούρκους να νικήσουν το 1974, αλλά
έκτοτε ο ελληνισμός νικάει συνεχώς. Ακριβώς επειδή δεν (πρέπει να) είναι πλέον η «ισχυρή Ελλάδα» ένα έμφοβο προτεκτοράτο, αλλά κάτι πολύ περισσότερον που πρέπει να σταθεί στα πόδια του. Στο ύψος του. Και τα κιλά του.

Πέμπτον (και τελευταίον): Να μας την πέσει η Τουρκία - με προκλήσεις -
με θερμό επεισόδιο - με πόλεμο. Εδώ είμαστε! Δεν θα κάνουμε ευθανασία
για να μην πεθάνουμε.

***

Η 1η Μαΐου 2004 είναι μεγάλη ημέρα. Η Κύπρος την κέρδισε με τα κόπια
της. Θα μπει στην Ενωση, ανεξάρτητη και κυρίαρχη, θα πάρει πίσω -στον
καλό καιρό- τα αίματά της και θα μας κάνει όλους λιγότερο κακομοίρηδες.
Ωσπου να μάθουμε από μόνοι μας να είμαστε υπερήφανοι.

Κάθε πράγμα και το κόστος του.

Καλό να ζει κανείς αλλά καλύτερο να ζει καλά.


ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.IV.2004 stathis@enet.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 16/04/2004