Μιλάμε για τέτοια κακομοιριά και μιζέρια, που είναι να σε πιάνει οίκτος. Ποιός βρε αγόρι μου στο άφησε αυτό το κουσούρι, ποιός έβαλε σε κίνηση αυτό το υπερεγώ που κρέμεται χρόνια πάνω σου και σε πιέζει αφόρητα σε κάθε σου βήμα; Ποιός; Ο μπαμπάς; Και πόσο οδυνηρό πρέπει να είναι το να μη μπορείς να βρεις στιγμή ηρεμίας με αυτό που κατάφερες τέλος πάντων να είσαι, να πρέπει να διατηρείς με νύχια και με δόντια και μέχρι το ενενηντατέσσερα κάθε ικμάδα κολακείας που πήρες μέσα σε αυτή τη ζωή; Γιατί Σπύρο μου δεν κάνεις ανάλυση (μπας και) λυτρωθείς, γιατί μας φέρνεις αυτά τα πράγματα στη μουρή βραδιάτικα και σφίγγεται η ψυχή μου βρε αγόρι μου;
Κατά τ' άλλα μια υπερμπανάλ καγκουριά πάει κι έρχεται και σέρνεται μέσα σε αυτή την αηδία τόσα χρόνια, η κανονικότητα σπάταλα ξεδιπλωμένη με ένα και δύο πολιτιστικά τουϊστ. Το οποίο βέβαια δεν είναι έγκλημα, δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι το φοβερό να τρέχεις ένα τσίρκο έμπλεο στην αυτοδικαίωση, στην αυτοανύψωση και στις αυταπάτες σημαντικότητας. Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, όποιον ταρίφα κι αν ρωτήσεις, ένα ελληνικό τέτοιο θα βρεις από κάτω άλλωστε. Εγκληματική είναι η στιγμή που το τσίρκο αυτό μεταμορφώνεται σε ψυχοπορνείο, έγκλημα είναι η πραγματική βία που ασκήθηκε μέσα σε αυτό το θλιβερό παράπηγμα, σε ανθρώπους με υπαρκτά και σημαντικά ψυχολογικά προβλήματα.
Άντε μου στο διάολο λοιπόν και στα πιο γκρεμνά τσακίδια, αν μια ώρα αρχύτερα, τόσο το καλύτερο.