Το θρεντ που έλειπε (συν ότι βαριέμαι να ψάχνω τα προηγούμενα).

Μία σούμα: Από το καλοκαίρι που ξεχείλισε το ποτήρι με το πάρκο Γκεζί, η ισλαμο-οθωμανική ολοκλήρωση προχωράει με ρυθμούς ταχείς, εν όψει και των εξαιρετικά σημαντικών δημοτικών εκλογών. Ο Ερντογάν απεφάσισε να κηρύξει πόλεμο με τον κύριο Γκιουλέν (αυτός ο παρεπιπτόντως μετριοπαθής ιεροκήρυκας) με αφορμή το κλείσιμο των φροντιστηρίων του τελευταίου. Επιφυλάσσομαι ένα κλικ ως προς τη σημαντικότητα αυτής της είδησης εν τέλει, αλλά τελοσπάντων όλοι λένε πως έτσι ξεκίνησε, οπότε ποιος είμαι εγώ να πω ότι δεν. Μεγάλο μέρος του κράτους και του Τύπου που πρόσκεινται στον Γκιουλέν λοιπόν (πχ η μέχρι χτες ακραία φιλοκυβερνητική Zaman) έχουνε πέσει να τον φάνε, και σε συνεργασία με (λογικά, δικιά μου εκτίμηση) μυστικές υπηρεσίες, τον έχουνε γαμήσει κυριολεκτικά με τις διαρροές. Μία τα σκάνδαλα δωροδοκίας, μία η σύνδεση ευνοούμενου επιχειρηματία με Αλ Κάιντες, μία η τσόντα που λέγεται ότι κανονίζει, και το χειρότερο που βγήκε σήμερα, μία συνομιλία στρατηγών με αντικείμενο την προβοκάτσια-αποσταθεροποίηση με σκοπό το ντου στη Συρία. Κανονικά θα λεγα πως ο Ερντογάν έχει μετρημένες μέρες, όμως τώρα, μετά από τόσο καιρό, συνειδητοποιώ ότι ο χειρισμός του πολιτικού ισλάμ έχει τρελάνει τόσο πολύ τις μάζες, ώστε τώρα αυτή τη στιγμή που μιλάμε να είναι απόλυτα θωρακισμένος για το επόμενο βήμα, που σε κάποιο άλλο σύμπαν θα ταν απλά παράλογο. Ο άνθρωπος δεν πέφτει, οι δημοσκοπήσεις τον βγάζουν παντού νικητή. Είναι αξιοθαύμαστο πόση αδιανόητη παντοδυναμία μπορεί να προσφέρει το πολιτικό ισλάμ.

Αυτή η μικρή μου ανάλυση, news update από δω και πέρα. Σήμερα απαγόρευσαν το youtube, λολ.