Αυτό ήταν υπέροχο συναπάντημα και από το πουθενά. Κάποιοι λίγοι θα θυμάστε την αναφορά μου σε πρόσφατο θρεντ του section ότι η παρουσιαζόμενη καλλιτέχνις ομοιάζει και συνεχίζει, τρόπον τινά, την παράδοση της Amy. Εδώ έχουμε να κάνουμε με το αντίστοιχο φαινόμενο για την παράδοση των Black Keys. Φυσικά οι Black Keys συνεχίζουν αβάδιστα, αλλά οι φίλοι τους θα βρουν στο ντεμπούτο του 28χρονου, όλα εκείνα τα στοιχεία που κάνουν τον ήχο που αγαπούν στην παρέα του Dan Auerbach τόσο μοναδικό. Από διάφορα review που διαβάζω, εισπράττω έναν αρνητισμό, που επικεντρώνεται στην έλλειψη ταυτότητας και απορώ, γιατί μάλλον έχουμε καλομάθει σε πρωτοεμφανιζόμενους που αφήνουν το στίγμα τους με τον πρώτο τους δίσκο και δε συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο.
Ας είναι, ο σοκολατένιος Gary Clark o νεότερος φλερτάρει ξεδιάντροπα με Black Keys, θυμίζει στο γρέζι και τον τζαμπουκά(?) τον άλλο μεγάλο θεούλη Ben Harper(καλά, φέρνει και σε Leni ώρες ώρες, αλλά στα τσάκια μας), αλλά κάνει μπαμ ότι έχει τρομερό ποτέντσιαλ για τη συνέχεια.
Απλωμένες συνθέσεις, τρομερά μπασίματα με ογκώδη ριφφς, παραγωγάρα μπόμπα όμως, και ένας άνεμος δροσιάς στις ιδέες και τις μελωδίες την ίδια στιγμή που ο Jimmy, οι Zeps και άλλοι ογκόλιθοι του heavy blues έρχονται στο μυαλό κάθε τόσο.
Εμένανε με ξενίζουν λίγο τα r'n'b στοιχεία, είναι όμως λίγα(και όχι απαραίτητα άκυρα) και θα το ήθελα λίγο πιο μικρό σε διάρκεια για να είναι πιο σφιχτό. Anyway, για τα δεδομένα του blues rock ιδιώματος, μάλλον η έκπληξη της χρονιάς και ελπίδα για το μέλλον. Οπωσδήποτε αξίζει μια δοκιμή για το uber cool ύφος της μπάντας. Δοκιμαστικό λινκ ακολουθεί. Δείτε όλη τη λίστα των 6 tracks, για πλήρη εικόνα του υπο εξέταση αντικειμένου.
(ανεβάστε και ανάλυση, μετράει)
Spoiler