Moonspell - The antidote (2003)
Οι Moonspell αποτελούσαν πάντοτε για μένα κάτι το ανεξήγητο. Μια μπάντα που με κάθε της δουλειά κατάφερνε να με καθηλώνει συναισθηματικά δίχως να παίζει τίποτα πρωτότυπο ή ανατρεπτικό και δίχως να κάνει κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό από τις άλλες μπάντες του χώρου.
Οι πρώτες τις δουλειές Under the Moonspell και Wolfheart κινούνται μεταξύ του black metal και του χώρου που στη συνέχεια επρόκειτο η μπάντα να ακολουθήσει. Και πιστεύω ότι ήταν περισσότερο τα δεύτερα στοιχεία που έδωσαν στους Μoonspell το ιδιαίτερο γνώρισμα παρά τα black. Mε το Irrelegious πολλοί πιστεύουν ότι έδωσαν ό,τι είχαν να δώσουν, ένα album με διαρκείς εναλλαγές brutal και καθαρών φωνητικών, σκληρότερων και πιο ήρεμων στιγμών στοιχείο που λίγες μπάντες έως τότε είχαν τολμήσει αλλά που οι Moonspell πιστεύω ότι το έκαναν πιο επιτυχημένα από κάθε άλλον (μαζί με τους Opeth ίσως). Τα πρώτα 5-6 κομμάτια του album πιστεύω ότι ακούγονται με μια ανάσα άλλωστε τα 4 πρώτα είναι και σχεδόν ενωμένα με το Awaken να το θεωρώ από τα πιο όμορφα και άρρωστα κομμάτια που έχω ακούσει.
Το Sin/Peccado για μένα ήταν το album της μελαγχολίας και της gothic άποψης της μπάντας που αρχίζει να πειραματίζεται με electro και dance ρυθμούς. Υπέροχες μελωδίες και η ίδια γλυκιά μελαγχολία σε ένα album που έφαγε μεγάλο θάψιμο από όλους ως ξεπούλημα.
Το Butterfly Effect δείχνει ότι οι Moonspell δεν έχουν σκοπό να βγάλουν ένα δεύτερο ίδιο album. Industrial αισθητική, επιστροφή των brutal φωνητικών που είχαν εξαφανιστεί στο προηγούμενο Sin και κομμάτια που μόνο ευκολοάκουστα δεν είναι. Ίσως το πιο δύσκολο album της μπάντας.
Με το Darkness & Hope το ύφος αλλάζει και πάλι και φέρνει την μπάντα σε καθαρά gothic μονοπάτια και μάλιστα στα χνάρια των θεών Sisters of Mercy. Όσο κι αν μου άρεσε κι αυτό το album δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι είναι ίσως το πιο αδύναμο της μπάντας κι αυτό όπου η μπάντα δεν δοκιμάζει τίποτα νέο ενώ μάλλον γράφει κομμάτια που τα μέλη της θα ήθελαν να είχαν ακούσει από τους Sisters. Ωστόσο κι εδώ υπάρχουν κομμάτια που σε κάνουν να τα τραγουδάς μαζί με τον Fernando, του οποίου η φωνή δίχως να είναι αυτό που λέμε μοναδική και παρόλο που οι επιρροές της είναι εμφανείς εγώ προσωπικά τρελαίνομαι.
Όλα τα παραπάνω μπορούν να λειτουργήσουν σαν εισαγωγή για τα συναισθήματά μου για το νέο album της μπάντας. Και μάλλον καθόλου αντικειμενικά δεν είναι αφού όπως είπα και παραπάνω δεν μπορώ να εξηγήσω τι κάνει την μπάντα αυτή τόσο ξεχωριστή για μένα ακόμη κι όταν το κομμάτι στηρίζεται σε μερικές απλές συγχορδίες και ο Fernando τραγουδά σε εξαιρετικά χαμηλές κλίμακες σε υπνωτικούς ρυθμούς
Για να πω και μερικά λόγια για το νέο album οι Moonspell και πάλι αποφασίζουν και πάλι να κάνουν μερικά βήματα μπροστά γεγονός που με χαροποιεί ιδιαίτερα. Φυσικά εδώ υπάρχουν τα περισσότερα από τα στοιχεία της προηγούμενης καριέρας τους όπως gothic στοιχεία, η σκοτεινή αισθητική, η μελαγχολία, η εναλλαγή brutal και καθαρών φωνητικών. Αλλά έρχονται να προστεθούν κάποιοι tribal ρυθμοί στα τύμπανα, και ιδίως στα τελευταία κομμάτια μερικά ambient στοιχεία. Επίσης κάποια doom στοιχεία τα οποία είχαν εκλείψει από τις δουλειές του group για πολλά album.
Συνθέσεις καθαρά Moonspell που απευθύνονται στους οπαδούς τους κυρίως ενώ μερικά κομμάτια μπορεί να αρέσουν όχι μόνο σε άλλους που πριν τους έβρισκαν αδιάφορους αλλά και σε οπαδούς εντελώς άλλων ακροατηρίων. ’λλωστε οι Moonspell ποτέ δεν είχαν μόνο metal κοινό. Το The Antidote δεν είναι σίγουρα πρωτότυπη δουλειά, ούτε καν το καλύτερο album της μπάντας. Είναι σαφώς καλύτερο από το Darkness και απευθύνεται στους οπαδούς του ατμοσφαιρικού ήχου με διάθεση να αποδεχθούν στοιχεία κι από άλλα μουσικά είδη. Εάν ποτέ δεν σας άρεσαν οι Moonspell μάλλον δεν θα σας αρέσει ούτε αυτό. Εάν είσαστε fan πάρτε το αμέσως γιατί μάλλον θα σας φτιάξει όπως και τα άλλα. Εάν δεν έχετε ακούσει τίποτα προτείνω να κατεβάσετε από το νέο album τα in and above men, from lowering skies και το as we eternally sleep on it τα οποία θεωρώ πιο χαρακτηριστικά κομμάτια του album και νομίζω ότι θα αρέσουν περισσότερο.
Originally Posted by StationEleven
