Primavera Festival, Βαρκελώνη και γιατί όχι Πόρτο

[atom_smasher]

Επιστροφή στον τόπο του εγκλήματος φέτος μετά από 5 χρόνια. Ενώ δεν το είχα καθόλου στο πρόγραμμα βρέθηκε φτηνό εισιτήριο και είπα δε γαμιέται. Λίγα τα ονόματα που είπα δεν χάνω με τίποτα. Anna Von Hausswolff επιτέλους!

πέρασαν κιόλας 5 χρόνια από τότε;

[Art In Haste]

Μη σου πω και 6 γιατί είχα πάει 2 χρονιές συνεχόμενες και δε θυμάμαι πότε ήσουν και συ.

[atom_smasher]

Οντως παίζει να είναι 6, το 12 νομίζω.

[cybernaut667]

Λίγα τα ονόματα που είπα δεν χάνω με τίποτα.

Για πες.)

[Art In Haste]

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής το μόνο που θα με πείραζε αν έχανα ήταν η Αννούλα η οποία και ήταν ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΉ! Για όλα τα υπόλοιπα θα επανέλθω με την επιστροφή μου.

[Art In Haste]

Πήρε λίγο παραπάνω αλλά...

Η πρώτη μέρα δεν πήγε όπως υπολογίζαμε, το προηγούμενο βράδυ ακυρώθηκαν οι πτήσεις μας με αποτέλεσμα να κάνουμε έναν μικρό γύρο της Ευρώπης μέχρι να φτάσουμε πτώματα στον προορισμό μας. Στην δικιά μου κούραση βοήθησε και ο φίλος που με φιλοξενούσε που μου έδωσε λάθος αριθμό διεύθυνσης και βρέθηκα 50 τετράγωνα μακρυά. Πήγαμε λοιπόν στο φόρουμ για να πάρουμε το βραχιόλι μας και την κάρτα εισόδου, είδαμε λίγο Belle & Sebastian και αποχώρησαμε πολύ σύντομα από τον χώρο. Να προσθέσω επίσης πως ενώ προγραμματίζαμε να δούμε και Spiritualized αυτό δεν έγινε μια που τελικά οι θέσεις ήταν αριθμημένες και έπρεπε να προμηθευτούμε το δωρεάν εισίτηριο το πρωί της ίδιας μέρας που ταξιδεύαμε.

Η δεύτερη μέρα ξεκίνησε για μένα με Twilight Sad. Ωραία εμφάνιση αλλά έχανε λόγω ώρας/ζέστης, κάτι σαν την εμφάνιση των Slowdive στο Release πριν κανά 2 χρόνια. Ο τραγουδιάρης αρκετά υπερβολικός στις κινήσεις αν και άκουσα πως είναι αυτιστικός και αυτό τον δικαιολογεί. Στη συνέχεια κινηθήκαμε για War on Drugs, δεν είχα ακούσει ποτέ και τους είχα βάλει στην λίστα μου. 'Ισως θα έπρεπε να είχα ακούσει και να γλύτωνα μία διαδρομή, στους φίλους άρεσαν, τους ακούνε κιόλας, εγώ τους βρήκα μπάντα 3ης κατηγορίας και αποχώρησα γρήγορα για να πάρω θέση για Αννούλα μη δίνοντας ούτε δευτερόλεπτο τελικά στους Unknown Mortal Orchestra.

Για την Αννούλα είπα στο προηγούμενο ποστ. ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ. Σεμνότατη, επαναλάμβανε συνέχεια πως δεν πίστευε πως μάζεψε τόσο κόσμο ενώ ταυτόχρονα έπαιζε η Bjork. Μας τίναξε τα μυαλά και ξεκινήσαμε να προλάβουμε κανά μισάωρο Bjork. Υπολογίζαμε όμως χωρίς της συμπαθέστατη κατά τα άλλα Ισλανδή που αποφάσισε να ήταν η μόνη που δε θα τηρούσε το αυστηρό χρονοδιάγραμμα και τέλειωσε σχεδόν μισή ώρα νωρίτερα. Παραμείναμε στον ίδιο χώρο ώστε να δούμε Nick Cave. Κύριος με τα όλα όπως πάντα. Παρέμεινα στον ίδιο χώρο για να δω λίγο Churches πριν μεταφερθώ στην άλλη άκρη του χώρου και να δω Zeal & Ardor μαζί με την υπόλοιπη παρέα. Είχα φάει αρκετό ζάλισμα για τους τελευταίους, είχα ακούσει τον πρώτο δίσκο που δεν βρήκα τίποτα ιδιαίτερο, οπότε και πήγα με σχετική αρνητική προδιάθεση. Η παρουσία τους δεν βοήθησε σε κάτι να αλλάξει αυτό, δε μου άρεσαν. Σίγουρα δεν είναι black, extreme metal με blues φωνητικά από 3 παρακαλώ τραγουδιστές ο ένας εκ των οποίων ελαφρά αδυνατισμένος Meat Loaf. Έβρισα τους φίλους και αποχώρησα για Four Tet. Εκεί λίγο η κούραση, λίγο η αρκετά low tempo εμφάνιση με ώθησε να αποχωρήσω από τον χώρο. Ήταν ήδη 3 και δεν άντεχα να περιμένω άλλη μια ώρα για Carpenter Brut ο οποίος από οτι μου είπαν τα έσπασε.

Η δεύτερη μέρα θα ήταν και η πιο χαλαρή. Από μαλακία μου έχασα τους Liminal - Sigur Ros project - και έφτασα στο χώρο λίγο πριν το τέλος του Father John Misty και στο καπάκι πιάσαμε θέσεις για National. Ακόμα μια εξαιρετική εμφάνιση αν και δεν θα έλεγα όχι σε πιο παλιά τους τραγούδια. Φύγαμε όμως στη μέση για να προλάβουμε και λίγο Mogwai η οποίοι τα σπάσανε και να πιάσουμε θέση για Ride. Στη συνέχεια ακολουθούσε η Charlotte Gainsbourg που επίσης ήθελα πολύ να δω. Αρκετά ενδιαφέρουσα εμφάνιση με τα τραγούδια να είναι ελαφρώς μιξαρισμένα ώστε να δημιουργούν μια πάρτυ ατμόσφαιρα. Με το τέλος της Charlotte έκανα ένα διάλειμμα για φαγητό την ώρα που η υπόλοιπη παρέα πήγε να δει Cigarettes After Sex. Στη συνέχεια είχαμε το next big thing της Αγγλίας, μη χέσω. Idles λέει, μπορώ να δεκτώ πως μάζεψαν πλήθος κόσμου που περνούσε καλά, χτυπιόταν συνέχεια κτλ κτλ. Εγώ είδα μια μπάντα που οι 2 κιθαρίστες χτυπιούνται χωρίς λόγο, ο ένας γυμνός με μαγιό, και έναν τραγουδιστή χωρίς φωνή να μας μιλάει ανάμεσα στα τραγούδια για τον σοσιαλισμό κτλ κτλ και πόσο ωραία είναι σε αυτό το φεστιβάλ ενώ γύρω του βλέπαμε παντού τα σήματα της κοκόλας και άλλων πολυεθνικών. Έφυγα λοιπόν για να κλείσω την μέρα μου με Ty Segal. Δε νομίζω να αξίζει να προσπαθήσει κανείς να παρακολουθήσει δισκογραφία του αλλά σε λάιβ είναι απολαυστικός.

H τρίτη μέρα ξεκίνησε με μια τεράστια ευχάριστη έκπληξη. Το όνομα αυτής Outlet Drift, ένα τρίο από Taiwan που πέτυχα τυχαία στο δρόμο για Jane Birkin with Symphony Orchestra και απόλαυσα τα τελευταία 10 λεπτά τους. Εκεί υπήρξε και τυχαία συνάντηση με την υπόλοιπη παρέα και μάθαμε πως θα εμφανιζόντουσαν ξανά την επόμενη μέρα στο κέντρο της Βαρκελώνης οπότε και ανανεώθηκε το ραντεβού. Επόμενη στάση Birkin, εμπειρία να την βλέπεις με 80μελή ορχήστρα αλλά λίγο ο ήλιος που μας χτυπούσε, λίγο το σοκ των Outlet Drift, μας ώθησε να αποχωρήσουμε για Ariel Pink. Ένας καλλιτέχνης που επίσης είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις το σύνολο των κυκλοφοριών του αλλά όπως αποδείχθηκε το ίδιο ισχύει και για το λάιβ που μετά το μισάωρο κουράζει. Επόμενη στάση Slowdive και ήταν πραγμάτικα Slowdive. Σκοτάδι, ατμόσφαιρα, και οι μνήμες από την εμφανισή στο Release αποτελούν πια παρελθόν. Μετά είχαμε δίλημμα, Dead Cross που όμως ο δίσκος δε μου άρεσε, ή Arctic Monkeys. Οι μισοί εδώ, οι μισοί εκεί και φύγαμε για Arctic Monkeys. Πλήθος κόσμου, χαμηλή ένταση για κάποιο λόγο, και 3 φορές αλλαγή μέρους για να γλυτώσουμε τις ομιλίες που κάλυπταν την μουσική. Επόμενη στάση ήταν ο Jon Hopkins κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ, προσπαθούσαμε να βρούμε τους άλλους και τελικά καταλήξαμε να βλέπουμε Beach House οι οποίοι και κλείσαν για μένα το φόρουμ.

Η Κυριακή ήταν για βόλτες με φίλους αλλά οι Outlet Drift μας αλλάξαν τα σχέδια. Από νωρίς το μεσημέρι λοιπόν στο κέντρο της Βαρκελώνης με την βροχή να μας ξενερώνει. Μια βροχή που σταμάτησε λίγο πριν ανέβουν οι Drift στη σκηνή αλλά και που επανήλθε πιο δυνατή μόλις η τραγουδίστρια/μπασίστρια άρχισε να καλεί τους θεούς της. Απίστευτη μπάντα και αποκάλυψη του φεστιβάλ και δυστυχώς χάνουν πολύ στο cd/bandcamp.