προετοιμασια πριν απο το λαιβ, και τι μπορει να παει στραβα

[overdriven]

Βασικά εξαρτάται τι λάιβ θα είναι αυτό, αλλά κατά κανόνα τα πρώτα λάιβ είναι μεταξύ συγγενών και φίλων οπότε το όποιο άγχος θα σου φύγει. Προσωπικά έχω παίξει σε γεμάτο μαγαζί μία φορές και ενώ είχα πάει εντελώς ξεψαρωμένος, με το που ανέβηκα, μου κόπηκαν τα πόδια. Είναι αυτή η αίσθηση που όλοι έχουν έρθει για το μεγάλο όνομα και εσένα δεν σε ξέρουν καν και σε κοιτάζουν μάλλον με αντιπάθεια που είναι αναγκασμένοι να σε υπομείνουν μέχρι να βγουν οι καλοί. Μη παίξετε πρώτο λάιβ με μεγάλο όνομα, όλο αυτό είναι δύσκολο να το διαχειριστείς την πρώτη φορά.

Στην πρόβα στήσιμο σαν να είσαι στο λάιβ, όχι κύκλος γύρω από τον ντράμερ. Επίσης πρόβα το σετ και μόνο το σετ, χωρίς διαλείμματα για τσιγάρο, για μπύρες, για σόλοζ. Σαν να παίζεις λάιβ. Να προσπαθείτε να παίξετε και να κινείστε πάνω στη σκηνή σκεπτόμενοι τι θα θέλατε να δείτε εσείς ως κοινό.

Α επίσης... αν και αυτά πλέον δεν πολυσυμβαίνουν αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Σετ λιστ. Κανονισμένο, προβαρισμένο, δουλεμένο. Μη τυχόν και βγείτε να παίξετε και αρχίσετε να συζητάτε μεταξύ σας "ποιο πάμε τώρα" κλπ. Και να πείτε στους κιθαρίστες να κουρδίζουν σφαίρα και γενικά όχι περισσότερο από 15" κενό μεταξύ τραγουδιών. Ο άλλος βαριέται.

Και ένα θέμα που πονάει... να πιάσετε τον τραγουδιστή σας και να του πείτε το εξής:
" Είσαι ο τάδε και είμαστε η τάδε μπάντα. Δεν μας ξέρει ούτε η μάνα μας. Ο στόχος μας είναι να μας μάθουν. Αν από τους 30 φουκαράδες που είναι παρόντες, μας ψάξουν οι 5 αύριο στο ιντερνετ, αυτό θα είναι κέρδος. Κανείς δε νοιάζεται ούτε τι σκεφτόσουν όταν έγραφες το τάδε κομμάτι, ούτε για τι πράγμα λένε οι στίχοι του, ούτε ποιες καταστάσεις της ζωής σε οδήγησαν στο να γράψεις αυτούς τους στίχους. Κανείς δε νοιάζεται ποιος έγραψε το επόμενο κομμάτι, κανείς δε νοιάζεται για τα βαθύτερα νοήματα και τις απόψεις μας γενικώς. Ένα πράγμα θέλουμε από εσένα εκτός από το να τραγουδάς. Να πεις στον κόσμο πως μας λένε. Αυτό μόνο. ".

Καλή επιτυχία.

[SpiritCrusher]

Ένα πράγμα θέλουμε από εσένα εκτός από το να τραγουδάς. Να πεις στον κόσμο πως μας λένε. Αυτό μόνο.

To λένε και οι Dire Straits:

Then the man he steps right up to the microphone
And says at last just as the time bell rings
"Thank you, goodnight now it's time to go home"
and he makes it fast with one more thing
"We are the Sultans
We are the Sultans of Swing"

Ας πει μια φορά όταν βγείτε και ακόμα μια με το καληνύχτα για την περίπτωση του "ποιοι είναι αυτοί ρε μλκ" (με την καλή έννοια). Βέβαια το πιο πιθανό σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το "χεστήκαμε" αλλα οκ, καλή τύχη !

[phthoggon]

μπέρνη δες και αυτό πριν πας για το λάιβ, αποκείεται να τα κάνεις χειρότερα

[The Donnn]

Βασικά εξαρτάται τι λάιβ θα είναι αυτό, αλλά κατά κανόνα τα πρώτα λάιβ είναι μεταξύ συγγενών και φίλων οπότε το όποιο άγχος θα σου φύγει. Προσωπικά έχω παίξει σε γεμάτο μαγαζί μία φορές και ενώ είχα πάει εντελώς ξεψαρωμένος, με το που ανέβηκα, μου κόπηκαν τα πόδια. Είναι αυτή η αίσθηση που όλοι έχουν έρθει για το μεγάλο όνομα και εσένα δεν σε ξέρουν καν και σε κοιτάζουν μάλλον με αντιπάθεια που είναι αναγκασμένοι να σε υπομείνουν μέχρι να βγουν οι καλοί. Μη παίξετε πρώτο λάιβ με μεγάλο όνομα, όλο αυτό είναι δύσκολο να το διαχειριστείς την πρώτη φορά.

Στην πρόβα στήσιμο σαν να είσαι στο λάιβ, όχι κύκλος γύρω από τον ντράμερ. Επίσης πρόβα το σετ και μόνο το σετ, χωρίς διαλείμματα για τσιγάρο, για μπύρες, για σόλοζ. Σαν να παίζεις λάιβ. Να προσπαθείτε να παίξετε και να κινείστε πάνω στη σκηνή σκεπτόμενοι τι θα θέλατε να δείτε εσείς ως κοινό.

Α επίσης... αν και αυτά πλέον δεν πολυσυμβαίνουν αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Σετ λιστ. Κανονισμένο, προβαρισμένο, δουλεμένο. Μη τυχόν και βγείτε να παίξετε και αρχίσετε να συζητάτε μεταξύ σας "ποιο πάμε τώρα" κλπ. Και να πείτε στους κιθαρίστες να κουρδίζουν σφαίρα και γενικά όχι περισσότερο από 15" κενό μεταξύ τραγουδιών. Ο άλλος βαριέται.

Και ένα θέμα που πονάει... να πιάσετε τον τραγουδιστή σας και να του πείτε το εξής:
" Είσαι ο τάδε και είμαστε η τάδε μπάντα. Δεν μας ξέρει ούτε η μάνα μας. Ο στόχος μας είναι να μας μάθουν. Αν από τους 30 φουκαράδες που είναι παρόντες, μας ψάξουν οι 5 αύριο στο ιντερνετ, αυτό θα είναι κέρδος. Κανείς δε νοιάζεται ούτε τι σκεφτόσουν όταν έγραφες το τάδε κομμάτι, ούτε για τι πράγμα λένε οι στίχοι του, ούτε ποιες καταστάσεις της ζωής σε οδήγησαν στο να γράψεις αυτούς τους στίχους. Κανείς δε νοιάζεται ποιος έγραψε το επόμενο κομμάτι, κανείς δε νοιάζεται για τα βαθύτερα νοήματα και τις απόψεις μας γενικώς. Ένα πράγμα θέλουμε από εσένα εκτός από το να τραγουδάς. Να πεις στον κόσμο πως μας λένε. Αυτό μόνο. ".

Καλή επιτυχία.

Αυτό με το λαιβ με μεγαλύτερη μπαντα, εκεί θα φανεί πόσο το θέλετε. Όσο και να σέβεσαι/λατρεύεις τη μπάντα στην οποία ανοίγεις, θα πρέπει να βγεις με τη νοοτροπία του "θα τους κάνω να φαίνονται σχολιαρόπαιδα".

Τα υπόλοιπα είναι χρυσάφι, ειδικά η τελευταία παράγραφος. Μια επιπρόσθετη συμβουλή για τον τραγουδιάρη: ΠΟΤΕ να μην ρωτά τον κόσμο ο,τιδηποτε. Αυτά τα "περνάμε καλά; Πίνουμε; κλπ" εαν δεν είσαι ο Ντίκινσον (που ούτε αυτός το κάνει) κουράζουν. 2 πράγματα: Αυτοπεποίθηση (όχι ποζεριλίκι) και λίγα, καθαρά λόγια:
1. Ποιός είσαι
2. Το όνομα του τραγουδιού
3. Πού είναι το merch stand

[phthoggon]

Βασικά όλα αυτά είναι φλωριές, μπείτε και βγείτε χωρίς να πείτε καμία λέξη. Μη βάλετε φως, όλα σκοτάδι (όπως και στη πρόβα, κάτι θα φαίνεται, έστω κάνα κερί) γυρίστε την πλάτη στο κοινό και παίξτε για τη πάρτη σας χωρίς ψευτο-χεντμπάνγκιν, "συντονισμούς", "συναίσθημα" και αηδίες. Κατεβείτε απότομα μόλις τελειώσει το σετ και φύγετε κατευθείαν με τις κιθάρες και τις μπαγκέτες στα χέρια (ποιος γαμάει τα δωρεάν τους ποτά). Μπορεί κανείς να μη μάθει ποτέ ποιος ήσουνα πώς και γιατί, αλλά το σοκ θα είναι τόσο μεγάλο που θα το θυμάται για όλη του τη ζωή και εσείς θα έχετε ζήσει έστω για μία φορά τη μεγαλοπρέπεια του μπλακ μέταλ λάιβ.

υγ. σόρρυ ρε Donnn αλλά ειδικά εκεί με το merch stand, δεν άντεξα

[The Donnn]

Άμα δεν πουλήσεις καμια μπλούζα και κανα cd, πώς θα βγάλεις λίγο χρήμα να πας πάρακατω;

Αυτό με τις χορογραφίες και το "πάμε πίσω στον ενισχυτή όταν τελειώσει το κομάτι να μείνει μόνος ο τραγουδιστής" και το "στο δεύτερο verse αλλάζουμε θέση με τον μπασίστα με στρατιωτικό βήμα" το κράζω και γω, μην νομίζεις.

[phthoggon]

Ναι μωρε δίκιο έχεις, εγώ δε θα το έλεγα βέβαια, αλλά αν είναι σημαντικό για σένα ναι, με θάρρος. Btw το παραπάνω που περιέγραψα μεταξύ σοβαρού και αστείου το έχω κάνει μία φορά και ήταν και γαμώ (εντάξει, δε φύγαμε και απ το κλαμπ κιόλας )

[stam and the witches]

Βασικά όλα αυτά είναι φλωριές, μπείτε και βγείτε χωρίς να πείτε καμία λέξη. Μη βάλετε φως, όλα σκοτάδι (όπως και στη πρόβα, κάτι θα φαίνεται, έστω κάνα κερί) γυρίστε την πλάτη στο κοινό και παίξτε για τη πάρτη σας χωρίς ψευτο-χεντμπάνγκιν, "συντονισμούς", "συναίσθημα" και αηδίες. Κατεβείτε απότομα μόλις τελειώσει το σετ και φύγετε κατευθείαν με τις κιθάρες και τις μπαγκέτες στα χέρια (ποιος γαμάει τα δωρεάν τους ποτά). Μπορεί κανείς να μη μάθει ποτέ ποιος ήσουνα πώς και γιατί, αλλά το σοκ θα είναι τόσο μεγάλο που θα το θυμάται για όλη του τη ζωή και εσείς θα έχετε ζήσει έστω για μία φορά τη μεγαλοπρέπεια του μπλακ μέταλ λάιβ.

Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το λάιβ στο νοσότρος, στο οποίο φορτσάραμε τέμπο, φορτσάραμε φορτσάραμε, χόρεψαν οι πάντες σαν αυτιστικοί και κόψαμε σαν απότομη μαλακία. Ήταν τεράστια συγκίνηση, ακριβώς γιατί δεν είχε πολλά φιλοσοφικά. Στα μπόνους η γλυκιά καυλάρα Γερμανίδα που μου άνοιξε κουβέντα αφού τελειώσαμε, αλλά κώλωσα να της πω να ρθει μαζί μας στο μαγαζί που αράξαμε μετά γιατί ήθελα ακόμα τη φρεσκοχωρισμένη πρώην μου που με παρενοχλούσε σεξουαλικά μετά το λάιβ. Κάπου στα 5 λεπτά φυσικά το μετάνοιωσα και γύρισα να τη βρω, αλλά είχε φύγει. Αυτά τα συγκλονιστικά από μένα.

[The Donnn]

Λάιβ με Godseed (ex gorgoroth) στη Μαδρίτη. O Ghaal να σφαδάζει επι σκηνής κλπ, και στο τέλος να κάνει το τυπικό "ρίχνω το μικρόφωνο και εξαφανίζομαι με αργά βήματα προς τα καμαρίνια καθώς η μπάντα τελειώνει το τραγούδι". Η μαλακία: το backstage ήταν σε μπαλκόνι μπροστά και πάνω απο τη σκηνή, και για να φτάσεις εκεί πρέπει να ανέβεις ανοικτές σκάλες 2 οροφων στο πλάι του venue δίπλα απο τον κόσμο. Αρχίζει να ανεβαίνει αργά αργά ο Ghaal, να του τρώει κανα 3λεπτο, οι υπόλοιποι της μπάντας να τραβανε το ριφφ 5-6 φορές περισσότερο, ο κόσμος να φωνάζει, και στην πολλή ώρα (όταν κατάλαβε πως το παραξήλωσε και το μπλακμεταλαίσθημα χάλασε), γύρισε, είδε τον κόσμο, έσκασε ένα ηλίθιο χαμόγελο και ανέβηκε σαν ελαφάκι τα υπόλοιπα σκαλιά. Πράισλες!

[phthoggon]

Με τη τύπισσα στην 5ήμερη τι έγινε ρε Starbreaker? =P

Σας θυμήθηκα και έβαλα ξανά γενίτσαρους (η μία φορά το χρόνο που θα ακούσω στόνερ)

έντιτ: Donnn, πες μας και άλλα τέτοια να χουμε να λέμε!!

[stam and the witches]

Ποιο στόνερ ρε φθόγκε, θα τσακωθούμε!!! Το κομμάτι είναι σαν πανκ-ροκ Baba Zula.

[phthoggon]

Τι να σου πω ρε παλικάρι μου, εμένα όλα στόνερ μου ακούγονται, λολ. Χέβι μέταλ

[stam and the witches]

Επίσης, άσχετο τελείως αλλά μιας και άρχισα τις μαλακίες, μπαίνω σχολή πριν από κανα χρόνο, και σκάει κοριτσάκι πρωτοετό και μου λέει: "είσαι ο τραγουδιστής(λολ)-κιθαρίστας των Nechayevschina;"

[phthoggon]

Εμ, οι εποχές της δόξας σας ήταν αυτές, ξαναφτιαχτείτε, κάνε και ένα γκεστ βόκαλς για την κοπελίά.

(Εμένα ποτέ δε με έχει γνωρίσει κανείς στο δρόμο )

[Neuroscar]

(Εμένα ποτέ δε με έχει γνωρίσει κανείς στο δρόμο )

λολ. Χέβι μέταλ