ποθτανα ολα
<Mitsmann> ολοι ειστε αβαγκαρντς αλλα οταν μπαινει το ΜΠΑΗ ΜΟΥΝΛΑΗΤ ΓΟΥΗ ΡΑΗΝΤ θυμαστε ολοι τι ειστε και απο που ερχεστε
iola 11
www.facebook.com/iola11 www.reverbnation.com/iola11 www.soundcloud.com/iola11 www.twitter.com/iola11band
Με εξαίρεση κανα δύο τραγούδια που είναι όντως βαρετά (για μένα τα Ίβα Βούντου και το προτελευταίο που πραγματικά νομίζω ότι το έβαλε κατά λάθος στον δίσκο, σα μαύρη τρύπα είναι) καλός δίσκος. Βασικά έχει να δίνει μετά και από πάνω από πέντε ακροάσεις σε μια εποχή που τόσες είναι οι μέγιστες για το 80% των δίσκων.
To Genesis το άκουσα όταν ήμουν Λύκειο. Τότε ακούγαμε τους δίσκους περισσότερο απο πέντε (5) φορές, εγώ το κάνω ακόμα.
Γιατί σκαλώνεις? Έχω πει αρκετές φορές ότι αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Δεν δέχομαι να υπάρχει (1) ένα μέτριο κομμάτι σε δίσκο όχι (2) δύο όπως λες εσύ και τα υπόλοιπα καλά.
Τέλος από τότε ο Σάκης μου βγάζει το αίσθημα μουσικού που ξαφνικά μπήκε σε σούντιο με πολλά μαραφέτια και πιου πιου μηχανήματα και προσπαθεί, πιέζεται και αγχώνεται σε φάσεις, να γράψει το Τέλειο Σκοτεινο Ανοσιουργημα που θα λατρευτεί από όλους και κάπου χωλαίνει, γιατί δεν έχει το ειδικό βάρος να το κάνει.
Μιλώντας καθαρά προσωπικά όταν η μουσική μου βγάζει τέτοια συναισθήματα και σκέψεις ξενερώνω και κράζω.
Όταν βγάζεις ένα δίσκο Black Metal θα συγκριθείς με αντίστοιχους δίσκους, οι οποίοι κυκλοφόρησαν την εκάστοτε χρονιά. Ε οι εκάστοτε RC δίσκοι κάθε χρονιά χάνουν από τον ανταγωνισμό. Πάλι προσωπικά μιλώντας κράζω γιατί δεν ήταν δίσκοι που μου έμειναν. Νομίζω μπορώ να το κάνω αυτό.
I don't do drugs. I am drugs.
Αν ήταν δίσκος Black Metal αυτός όπως και οι 5-6 τελευταίοι τους θα είχαν μια επιτηδευμένα σκατούλα παραγωγή με τύμπανα - χάος, ανυπαρξία μπασογραμμών και τα ρέστα χαρακτηριστικά, τα ξέρουμε λίγο πολύ όλοι. Εφόσον αυτά δεν υφίστανται ούτε κατά διάνοιαν τα τελευταία 15 χρόνια περίπου, όχι μόνο στον κατά τον δέμονα εαυτού, είναι εντελώς άδικα τα μέτρα και τα σταθμά σου.
Μάλλον μπερδεύεις μια συγκεκριμένη κατηγορία συγκροτημάτων ενός είδους, ότι αντιπροσωπεύουν το Σύνολο του είδους. Ξέχνας να συμπεριλάβεις την έννοια "Feeling", ισοπεδώνεις τα μέτρα και τα σταθμά και μετά λες ότι είναι άδικα τα δικά μου.
Αποσαφήνισε τα παραπάνω και συνεχίζουμε.
I don't do drugs. I am drugs.
Kάπου εδώ να πούμε ότι το ΘΕΟΓΟΝΙΑ γαμεί άσχημα και ειδικά όταν έχεις ένα σερί 3ων αδιάφορων δίσκων μετά το επίσης εξαιρετικό YΠΝΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ.
Δεν ξέρω που ακριβώς ξεκίνησε τις φασολάδες και ο Σάκης (μάλλον κάπου εκεί στο σερί), αλλά όταν καταφέρνεις με απλές νότες να φτιάχνεις ωραίο δίσκο, όσο φασολάδες και να είναι, δεν με απασχολεί καθόλου (για το Theogonia μιλάω).
Στο ΕΑΛΩ το συνέχισε και είχε το πολύ κακό να είναι μετά το Theogonia. Πρώτον γιατί είχε καλό δίσκο να διαδεχτεί και κυρίως γιατί πέρα απο 3 κομμάτια ο υπολοιπος δίσκος είναι χασμουρητό. Όμως από την άλλη τουλάχιστον μπορείς να ακούσεις κάποιον να ψάχνεται.
Εδώ όσο τον άκουσα, έχει πάλι το κακό ότι τα ριφφ είναι ανύπαρκτα και το καλό ότι τα "περιφεριακά" έχουν βελτιωθεί τραγικά, ώστε τελικά στο πρώτο μισό του δίσκου (που έχω ακούσει, τον αλλον μισό έλαχιστα ακόμα) να έχεις ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Πχ στο πρώτο κομμάτι, δεν κάνει τίποτα το ιδιαιτερο. Παίζει να έχει 5 νότες ξέρω γω, αλλά έχουν μπεί εκεί που πρέπει. Ναι μεν το main riff θα ήθελες να είναι λίγο διαφορετικό απο το κλασσικό -πλέον- στυλ, αλλά ταιριάζει το γαμήδι.
Τεσπα, για τον δίσκο άλλη μέρα που θα τον έχω ακούσει καλύτερα. Όμως είναι λίγο σπαστικό που οι Rotting Christ αντιμετωπίζονται σαν γραφικοί από τους ψαγμένοι (που είναι γραφικοί, όσο όμως και σχεδόν όλα τα υπόλοιπα μεταλ γκρουπς) - Ιον δεν λέω εσένα ε.
Kill the wise one!
Λεπόν, τον άκουσα 3 φορές μέχρι τώρα, όλες από το streaming και ουσιαστικά καμμία προσεκτικά. Βέβαια αυτό, δυστυχώς, ισχύει με τις πιο πολλές νέες κυκλοφορίες που ακούω τα τελευταία χρόνια αλλά αν κάτι αξίζει πάντα κερδίζει το ενδιαφέρον μου σε κάποιο σημείο και παρατάω οτι κάνω. Σε αυτό δεν έγινε και συμμερίζομαι την άποψη του αγαπητού κουρδιστού.
Από κει και πέρα σίγουρα δε περιμένω ένα Non Serviam, εδώ και πολλά χρόνια, και ας όπως και ο Κομισάριος έτρεφα ελπίδες για κάτι διαφορετικό. Δε περιμένω τίποτα εδώ που τα λέμε, απλά έναν ειλικρινή δίσκο ίσως κάποιο στιγμή, χωρίς κολπάκια και λοιπές μαλακίες για να ψαρώσει ο κόσμος. Εν ολίγοις, τους Christ ξεκίνησα να τους ακούω λίγο πριν το Non Serviam, γούσταρα άσχημα το Triarchy, πέρασα ευχάριστα με το Dead Poem, έκλαψα τα λεφτά μου με το Sleep of the Angels - και απορώ που έχω διαβάσει 2 θετικά σχόλια για τον συγκεκριμένο δίσκο τις τελευταίες μέρες - και κάπου εκεί τους άφησα για χρόνια. Γύρω στο 2006 έτυχε να ακούσω τα ενδιάμεσα, δε θυμάμαι ποιο συγκεκριμένα αλλά τα άκουσα και τα 3 μέσα σε λίγες μέρες και είπα ώπα - ώπα ώπα ώπα - κάτι έχουμε εδώ και δεν είναι century media metsal. Καραγούσταρα με το Theogonia, ξενέρωσα άσχημα με το Aealo και γενικά μετά το 2008 όσες φορές έβαλα να ακούσω το Theogonia αναρωτιόμουν γιατί είχα καραγούσταρει όταν βγήκε. Όλα καλά όλα ωραία παιδιά αλλά μην αποθεώνουμε κιόλας. Το θέμα είναι πως όπως ειπώθηκε είναι ο 3ος σερί δίσκος στο ίδιο πάνω κάτω μοτίβο, και βλέπω σύντομα να ξεχνιέται η όλη φάση.
Και κάτι τελευταίο, οκ οι Ελληνικοί στίχοι, οκ η σατανίλα της υπόθεσης, αλλά γελάει ο κόσμος με τους τίτλους. Απλά περιμένω πως και πως σημαίες της Juventus στο επόμενο live και ας μην την υποστηρίζω.
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Πινκαρω με παθος το αποπανω ποστ. Δισκαρα εννοειται το Sleep, εγω απορω με οποιον δεν του δινει την πρεπουσα σημασια. Δεν ξερω αν ειναι το καλυτερο ή οχι, αλλα τελος παντων δεν εχει και μεγαλη σημασια. Εγω απλα να πω οτι δε χρειαζεται να βγαλουμε εδω περα την πανανθρωπινη αντικειμενικη αληθεια για το ποσο ακριβως καλος ειναι ο δισκος και ποσο οχι. Οι περισσοτεροι γραφετε μαζι με ενα σωρο αλλα οτι πλεον δεν ακουτε δισκους τοσο συχνα και πως ακουτε τοση μουσικη ωστε σχεδον τα παντα ειναι αναλωσιμα. Σορρυ, αλλα ο δισκος τοτε δεν ειναι για σας. Ο Κλοκγουορκ καθεται και κανει μια αναλυση του αν ακουει ντορεμιδες ή φασολαδες σε καθε τραγουδι, και τελικα λεει πως ειναι φτωχο συνθετικα, χωρις να εχει γραψει ΤΙΠΟΤΑ για τις συνθεσεις περα απο τις νοτες. Ειναι μια οπτικη κι αυτο, απλα εγω δε μπορω καν να διαβαζω τετοια ποστς, συγγνωμη.
Απο ποτε χρειαζεται ενας δισκος συγκεκριμενες δομες και συγκεκριμενυ πλαισιου ριφφακια για να μας κανει ή οχι? Εγω οταν ακουω το Ξιμπαλμπα παντως ΚΑΥΛΩΝΩ και αν και δε θα ηθελα ποτε να ειμαι αυτος που λεει κατι τετοιο, ετσι ειναι το μεταλ ρε ΦΛΩΡΟΙ, αν κατσουμε να αναλυσουμε καθε ριφφακι και ποσο τοις εκατο ριφφακι ειναι και που το χουμε ξανακουσει, ε ας κατσουμε να ακουσουμε τζαζ. Δε θα κρινω το νεο δισκο των ROTTING FUCKING CHRIST (που εχουν τις λεξεις Σαπισμενος Χριστος ως ονομα γαμω το θεο μου) με τα ιδια κριτηρια που θα κατσω να ακουσω το νεο αλμπουμ απο την ταδε progressive ή την ταδε jazz μπαντα, καθε ειδος εχει τα δικα του. Και ο Δαιμονας ειναι ΚΑΥΛΑ, απο κει και περα, συγκρισεις με προηγουμενα και κουβεντες για μι ρε σι και αλλα τετοια εμενα προσωπικα με αφηνουν αδιαφορο. Οποιος καυλωσε, καυλωσε.
Δεν ειναι κατι που το κανω αναγκαστικα,αλλιως θα ακουγα ντζεντ και θα επαιζα παππαδες στην κιθαρα (θα'θελα). Οταν θα ακουσω το τριτο DarkSpace δεν θα σκεφτω ποσες φασολαδες μπορει να εχει γιατι ειναι αυτο το γαμηδι το αποκοσμο feeling (δεν ξερω αν μιλαμε για το ιδιο feeling με τον ιον-στορμ). Πιανω τον εαυτο μου,ομως,απειρες φορες να με τραβαει ενα κομματι για τα ριφφς του. Ενα Curse you all Men!,ενα Withstand the fall of time. Δεν με απασχολει αν αυτα ειναι φασολαδες (που δεν ειναι),απλα στο Ροττινγκ βγαζει ματι και με ενοχλει. Η φασολαδα ειναι παντου,αλλα εχει την αναγκη καθαρων φωνητικων να την υποστηριξει,με τα μπρουταλ δεν γινεται δουλεια. Θεωρουσα λιγο δεδομενο οτι ο καθε ειδους μεταλας γουσταρει την μουσικη του για τα ριφφς γιατι ειναι η κυρια διαφορα αυτης της μουσικης με τις υπολοιπες συγχρονες,οποτε συγχωρα με για την αναλυση.Παρατηρηση ομως: θεωρω ολοι οσους σας αρεσε το αλμπουμ θα παραδεχτητε οτι τα "επη του παρελθόντος" ειχαν περισσοτερα και πιο μοναδικα ριφφς απο τα σημερινα τραγουδια τους και δεν το βρισκω τυχαιο γεγονος.
Περα απο τα γουστα και ολα αυτα τα δημοκρατικα,διαφωνω απειρα με την ακολουθη προταση του ΑΡΤ: <Από κει και πέρα σίγουρα δε περιμένω ένα Non Serviam, εδώ και πολλά χρόνια> . Υπαρχουν πολλες κυκλοφοριες πλεον και ο χρονος λιγοστος. Γιατι να ασχοληθεις λοιπον με μια μπαντα που δεν εχεις απαιτησεις? Εγω προσωπικα εχω ξεγραψει ακομα και τους πολυαγαπημενους μου Μεταλικατς για τον ιδιο λογο.
Εντιτ: κι επειδη καποιος μπορει να πει οτι με τους Emperors και τους Immortals συγκρινω πορτοκαλια με grapefruits για τα ριφφς του θα το βαλω και το γαμημενο το Non-Serviam (και για την παραγωγη του )
Last edited by Clockwork Orange; 27-02-2013 at 09:38.
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απ'τις λύπες θα πετάξω - Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω - Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Πρέπει να έχει κανείς ακόμη ΧΑΟΣ μέσα του για να μπορέσει να γεννήσει ένα ΑΣΤΕΡΙ που χορεύει!
Δεν μπορώ, θα το πω. Μόνο εγώ φαντάστηκα μια Δαιμονική Σκηνή βγαλμένη από τα άδυτα Νεκρονομικόν, όπου ο Σάκης θα ουρλιάζει από την ψυχή του στο Μεγάλο Κτήνος της Κολάσεως "ΠΑΤΕΡΑ ΤΙ ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΤΟ ΑΛΜΠΟΥΜ;" και να ακούγονται ουρλιαχτά και τσιρίδες και Ιαχές Θανάτου, ενώ όλοι περιμένουμε την ζοφερή απάντηση του Τέρατος, του Άρχοντα Σατανά, που αν ακούσεις τους ψιθύρους του μόνο, γίνεσαι για πάντα αγγελιοφόρος του, η στιγμή γεμίζει αγωνία, οι φωτιές μεγαλώνουν, και πλάσματα ανείπωτης φρίκης πετούν δεξιά αριστερά...
...και ο άλλος ένα μέτρο πίσω κουρδίζει τα τύμπανα (για άλλη μια φορά)
Και κάπου εκεί σκάει η γείωση αλα κουορθον με παντόφλα διχάλα στο στούντιο, κουρδιστήρι, κόψιμο και τουαλέτα ανάμεσα στα takes, βόλτα στο διπλανό περίπτερο για τσιγάρα και μπύρες αφήνοντας στην αναμονή τη συνομιλία με το απόλυτο σκότος, μπάλα και πούτσα.
Εγώ απ'όλα αυτά κρατάω την ειδικότητα φροντιστής τυμπάνων και τη διαπίστωση ότι κουβέντα για μουσική σ'αυτό το φόρουμ γίνεται μόνο με νέα κυκλοφορία Ρόττιν Κράηστ και Μάνογουορ.
Resistance is useless
μην είσαι άδικος, έχουμε γεμίσει τα ηλεκτρονικοπερίεργα