Rotting Christ - Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού [2013]
Λοιπον, υποσχεθηκα στον κομμισαρ ενα οσο πιο τρισκαταρατο ρηβιου για το νεο Rotting Christ γινεται, οποτε θα προσπαθησω απο τα βαθη της μαυρισμενης μου ψυχης. Καταρχας να πω καπου εδω οτι προσωπικα ακουσα τη μουσικη των RC καπως αργα σχετικα, δηλαδη με το Dead Poem λιγο, και αρκετα περισσοτερο με το Sleep Of The Angels. Επειδη τοτε ημουν σε φαση οπου ακουγα αρκετο ατμοσφαιρικο μεταλ, εμενα μετα την πιο σοφτ περιοδο τους (Dead Poem - Sleep - Khronos) με ειχε χαλασει λιγακι η στροφη τους στον παλιοτερο ηχο που εκαναν με το Genesis ουσιαστικα, οποτε τους παρατησα για αρκετα χρονια, και τους επιασα ξανα με το Aealo (!) ενω οταν ειχε βγει το Theogonia τους κοροιδευα κιολας. Παραδεχομαι οτι ηταν μαλακια μου, αφου το Theogonia ειναι ενα απο τα καλυτερα τους αλμπουμ. Η αληθεια ειναι πως το Genesis το βαριεμαι αρκετα ακομα και τωρα, ενω τα Sanctus Diavolos (2004), Theogonia (2007), Aealo (2010) πλεον τα λατρευω.
Με αυτα και με αυτα, περασαν 3 χρονια μεχρι να βγει το πολυαναμενομενο Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού, και αποδειχθηκε οτι ολες οι προσδοκιες για ενα ακομα πιο μυστικιστικο και σκοτεινο αλμπουμ ικανοποιηθηκαν. Ο Σακης μετα το ταξιδι στη μυθολογια και τους Κεραυνους Κυβερνητους, τα Εαλω και ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ ΙΑΧΗ, και τους Σπαρτιατες με corpse paint να σφαγιαζουν Περσες, αποφασισε να χωθει πιο βαθια στα εγκατα της γης, να φτασει μεχρι τα Ταρταρα, να μεινει μονος του για κανα τριμηνο στο απολυτο σκοταδι της μοναξιας και να προσπαθησει να επικοινωνησει με τον Σατανα, ωστε να βγαλει το νεο του αλμπουμ. Με τον αδερφο του φυσικα να φροντιζει για μια ακομα φορα τα τυμπανα.
Το τρισκαταρατο, θεοσκοτεινο και αποκοσμο αλμπουμ δειχνει απο την πρωτη στιγμη πως ειναι γραμμενο απο τον Εωσφορο τον ιδιο, αφου το In Yumen Xibalba που ξεκιναει το δισκο, αρχιζει με μια ατμοσφαιρικη εισαγωγη και σιγα σιγα κλιμακωνεται μεχρι να φτασει την απολυτη κολαση μετα απο δυο λεπτα. Ο Σακης ουρλιαζει, φωναζει, βηχει και πνιγεται, μεχρι να φτασουμε στο τελευταιο κομματι του τραγουδιου, στο οποιο αρχιζει και απαγγελει κατι διαβολικες προσευχες. Προσωπικα αυτο το κομματι το λατρευω, και το εχω ακουσει δεκαδες φορες, χωρις να το εχω βαρεθει ουτε κατα το ελαχιστο. Στη συνεχεια εχουμε το (επισης ληκαρισμενο απο πριν) P’unchaw kachun - Tuta kachun ( Πουτσα Καχουν Τουταγχαμων?), το οποιο εκ πρωτης ακροασεως δε μου ειπε κατι, αλλα τωρα θεωρω οτι ταιριαζει παρα πολυ στο δισκο, και αν και το πρωτο μισο φανταζει καπως βαρετο και κοινοτυπο, στη συνεχεια μπαινουν κατι λιτανειες και κατι lead μελωδιες και του δινουν ενα αλφα ενδιαφερον. Ολα αυτα μπολιασμενα με λιγο ερεβος και δυο δοσεις κεος, το κανουν ενα μη βαρετο τελικα κομματι. Ακολουθει το τεραστιοτατο, πενταμεγιστο, ανυπερβλητο επος κατευθειαν απο την κωλοτρυπιδα του Χαρου μετα απο ενα βραδυ Taco Bell, το Grandis Spiritus Diavolos. Καθε δισκος Rotting Christ εχει κι απο ενα χιτακι, και αυτο ειναι το χιτακι του Δαιμονα. Κλασικη ατμοσφαιρικη εισαγωγη, πιασαρικο ροκαδικο ριφφακι που μενει κατευθειαν, και ο Σακης να ξερναει αιμα κι εμετο σε καθε του γραφικη συλλαβη. Βαζεις και 2-3 ελαφρολαικες αλλα γαματες lead μελωδιες, λιγο wah εφε στην κιθαρα, κι ενα σολο στο οποιο κλαιει η κιθαρα, προσθετεις και λιγη παραπανω κολαση απο τις χορδες (φωνητικες και μη) του Σακη που μεχρι τωρα εχουν γινει καταμαυρες λογικα, και εχεις μια κομματαρα με τα ολα της, μια πραγματικη ωδη στο Αγιο Πνευμα του Διαβολου. Πραγματικα το επομενο βημα για τους Christ ειναι να βγαλει ο Σακης τις φωνητικες του χορδες και να τις περασει σε κιθαρα, για να παιζει πιο σατανικες νοτες ακομα. Απλα πρεπει να ηχογραφησει πρωτα τα φωνητικα. Δε λειπουν ουτε εδω οι προσευχες φυσικα. Και πως να ακολουθησεις αυτην την τραγουδαρα? Απλο, βαζεις γκαζια. Το ομωνυμο τραγουδι ειναι ακομα ενα χιτακι για οσους εχουν εξοικειωθει με τον μπλακ μεταλ ηχο, αφου ξεκιναει με τα φροντισμενα (πλυμενα, ξεσκονισμενα κτλ) τυμπανα του Θεμη και στη συνεχεια εχουμε ανελεητο ξυσιμο και δαιμονες να πετανε ολουθε. Φοβος, Δεος, Σκοτος, Κερβερος, Ερεβος, Ταρταρος, βαλτα ολα μεσα, βαλε και λιγα κλαρινα και τουμπερλεκια κι εχεις ενα παραδοσιακο μπλακ μεταλ θρας μοιρολοι. ΙΕΡΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΙΑΧΗ, ΔΑΙΜΟΝΟΣ, ΙΕΡΟΣ, ΠΟΛΕΜΟΣ, ΙΑΧΗ, ΔΑΙΜΟΝΟΣ.
1. In Yumen-Xibalba
2. P’unchaw kachun- Tuta kachun
3. Grandis Spiritus Diavolos
4. Κατά τον Δαίμονα του Ἐαυτοῦ
5. Cine iubeşte şi lasă
6. Iwa Voodoo
7. Gilgameš
8. Русалка
9. Ahura Mazdā-Aŋra Mainiuu
10. Χ ξ ς’
Καπου εδω ξεκιναει για μενα το δευτερο μερος του δισκου οπως τον αντιλαμβανομαι (παντα χωριζω δισκους σε ενοτητες, καιλες καμμενιες φαση), το οποιο περιλαμβανει το πιο ενδιαφερον τραγουδι του δισκου, και οταν λεω κατι τετοιο, εννοω πως ειναι νεωτερισμος για τη μπαντα. Τα πρωτα 4 τραγουδια καταλαβαινει κανεις ευκολα πως προεκυψαν αν εχεις ακουσει πολυ προσεκτικα τα Theogonia και Aealo. Το επομενο ομως ρουμανικο ασμα, με τιτλο Cine iubeşte şi lasă, δεν το περιμενα με τιποτα. Το πρωτο κομματι του τραγουδιου ξεκιναει με πιανακι και περιλαμβανει μια Ρουμανα τσιγγανα να τραγουδαει κατι καταρες και μοιρολογια για τη Γιουβεντους στα Ρουμανικα. Μετα χωνονται σιγα σιγα και τα οργανα και η φωνη της Ενσαρκωσης του Λουσιφερ, και αρχιζεις και πωρωνεσαι ΠΟΛΥ, γιατι συνειδητοποιεις οτι το κομματι γαμαει και ειναι εκπληκτικα ρυθμικο και καυλωτικο. Ακολουθει μια ξαφνικη παυση, και ακουγεται το γελιο του σατανα απο καποιο απο τα εφτα επιπεδα της κολασεως, αλλα σου θυμιζει και κατι αλλο που δεν αντιλαμβανεσαι ακομα τι, οποτε το κομματι ξεκιναει σιγα σιγα και χωνει παλι, μεχρι να ολοκληρωθει πωρωτικα με αυτον τον υπνωτικο ρυθμο και τους καταιγισμους απο χριστοπαναγιες και καταρες της Ρουμανας και τα ξερασματα του Σακη. Στο τελος ξανακους το γελιο και συνειδητοποιεις οτι το Γκολουμ βρηκε επιτελους το Ενα Δαχτυλιδι. Και οχι μονο αυτο, αλλα ο πουστης ο Σακης βρηκε το Γκολουμ και το επεισε να ηχογραφησει με τους Rotting Christ. Πολλα εγραψα για αυτο το τραγουδι, αλλα ειναι πραγματικα μοναδικο. Ακολουθει το Iwa Voodoo, επισης αρκετα πιασαρικο και πωρωτικο, απο τα καλυτερα κομματια του δισκου. Δεν ειναι οτι δεν εχουμε ξανακουσει τετοια απο Christ, απλως το κανουν τοσο γαμημενα τελεια σε αυτο το τραγουδι, το οποιο περιεχει αλλο ενα γαματο σολο κιθαρας. Τη δευτερη ενοτητα την κλεινει το Gilgames, στο οποιο μετα απο 6 χρονια και το φοβερο Enuma Elish, ακουμε ξανα τον Σακη να ξερναει Absu και Tiamut(καλυτερο σχολιο ολων των εποχων στο youtube το τοπ κομμεντ ΕΔΩ). Εδω ο Σακης μας λεει την ιστορια του Gilgamesh ξανα, και καταπιανεται με ακομα μια μυστικιστικη ιστορια στο αεναο ταξιδι του προς το Απολυτο Ερεβος. Κλασικη συνταγη Rotting Christ, οπως και τα επομενα δυο τραγουδια, στα οποια εχουμε μια αλφα κοιλια.
Το Русалка (εγω το διαβαζω πουτσανκα οτι κι αν λενε οι Ρωσοι - που μαλλον πουτανα θα λενε) περιλαμβανει ενα αδιακοπο blastbeat απο το Θεμη με διαφορες τυχαιες μελωδιες να παιζουν σαν χαλι, και δεν ειναι κατι ιδιαιτερο, ομως εχει πολυ μελωδικο και αξιοπροσεκτο ρεφρεν, οπως επισης κι ενα σημειο λιγο πριν το τελος στο οποιο τα σολιδια δινουν και παιρνουν και απορεις ποτε εγινε βιρτουοζος ο Σακης. Μετα σκεφτεσαι οτι λογικα τα lead σημεια τα παιζει ο αλλος που εχουν, οποτε λες α οκ. Το Ahura Mazdā-Aŋra Mainiuu, εκτος απο ποστ μεθυσμενου μπερνι, ειναι και το επομενο τραγουδι του δισκου. Ξεκιναει παλι με κατι λιτανεις και προσευχες, συνεχιζει με σιχαμενο Σακη και κοφτο ριφφακι και γενικα ειναι μελωδικο και ατμοσφαιρικο, αλλα δε μπορω να πω οτι με φτιαχνει τοσο πολυ, οποτε θα το προσπερασω και θα παω στο ΕΞΙ ΕΞΙ ΕΞΙ, το τραγουδι που κλεινει το δισκο οσο πιο σατανικα και διαολεμενα γινεται γαμω τη παναγια. Ατμοσφαιρικο επος (οπως συνηθως) για το τελος του δισκου, με τον αρκετα ευθυ τιτλο 666 (ΧΞΣ), που τα λεει ολα απο μονος του, τι να πω εγω. Το μονο που θα πω ειναι οτι αυτος ο δισκος θα επρεπε να διδασκεται στα σχολεια αντι για Θρησκευτικα. Και πως το επομενο αλμπουμ των Rotting Christ πρεπει να λεγεται απλα ΗΒΟΛ και μαλιστα με ελληνικα.
Spoiler
Originally Posted by Atropos
