Οι Καλιφορνέζοι Deliverance με τα πρώτα τους δύο άλμπουμ θέτουν υποψηφιότητα για ένα από τα πιο αξιόλογα white metal σχήματα όλων των εποχών. Στη μετέπειτα πορεία τους ο τραγουδιστής τους Jimmy P. Brown II άλλαξε τον τρόπο τραγουδίσματος για μια πιο aggressive και πιο 90's σε τελική ανάλυση λογική. Γρήγορα τον ακολούθησε και η υπόλοιπη μπάντα, με αποτέλεσμα οι δίσκοι των mid 90's να θυμίζουν ελάχιστα κλασικό metal. Εάν θέλετε πάντως τη γνώμη μου έχουν ενδιαφέροντα κομμάτια και μετά το 1990, απλώς συνιστούν παρόμοια περίπτωση με τους Flotsam and Jetsam: αδιαπραγμάτευτα σημαντικοί δίσκοι είναι τα δύο πρώτα, από 'κεί και πέρα περί ορέξεως...

Λοιπόν, οι Deliverance παίζουν ένα power/thrash στυλ που ιστορικά χρωστάει αρκετά πράγματα στο τεχνικό παίξιμο συγκροτημάτων όπως είναι οι Savatage κι οι Anthrax, αλλά και στον «στεγνό» κιθαριστικό ήχο των Metallica (μέχρι το 1988 ). Βρίσκονται ηχητικά αρκετά κοντά στο ντεμπούτο "Endless War" των Realm, χαρακτηρίζονται δηλαδή από έναν αιχμηρό και στακάτο «ήχο γροθιά» με τα (κυρίως) πρίμα φωνητικά να ακολουθούν κατά πόδας τη μουσική. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι και το πιο γνωστό, ίσως δίκαια επειδή οι κιθάρες ξυράφια δίνουν πάσα στη φωνή στο καθηλωτικό ρεφραίν του κομματιού, κάνοντας έτσι σαφές στον ακροατή το γεγονός ότι οι Deliverance προσπαθούν συνεχώς να συγκεράσουν την αιχμηρότητα και την ταχύτητα με τη μελωδία. Οι μελωδίες που ακούγονται από τις κιθάρες σε πολλά σημεία, άνετα θα μπορούσαν να προέρχονται από κάποιον epic/power metal δίσκο, χαρακτηριστικό δείγμα είναι η εισαγωγή του "No Love".

Filler πραγματικά δεν νομίζω ότι υπάρχει σε αυτόν τον δίσκο με την ιδανική διάρκεια των 43 λεπτών. Ξεχωρίζουν, ωστόσο, τα "No Time", "Deliverance", "No Love", "Blood of the Covenant", "Jehovah Jireh" και "Awake". Συνολικά, πρόκειται για ακόμα ένα πολύ δυνατό άκουσμα που υπογραμμίζει την underground και μη συμβατική φύση του US metal.

http://www.youtube.com/watch?v=Eft6Y...tailpage#t=68s