Monovine – Cliche (2011 INNER EAR)
01 Odd
02 Don’t Make Noise
03 Come Out
04 Morphine
05 Devils Kiss Gods Lips
06 Hush Now Hush
07 Telescope
08 Away
09 Morning Song
10 Jesus Son
11 Bliss
Άργησα κανά χρόνο, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ.
Αυτό είναι το πρώτο και μοναδικό ως τώρα άλμπουν των Monovine. Mε ολίγα λόγια, να πω ότι το γκρουπ είναι από τη μιναρούπολη, αποτελείται από 3 μέλη-εκ των οποίων τα 2 φεύγουν μετά το επόμενο και τελευταίο live της περιοδείας τους- και τους γνώρισα στο σαπορτ που κάνανε πριν από ενάμισυ χρόνο στους Fuzztones στο Gagarin. Ήμαν ερωτευμένο απ'την αρχή είναι η αλήθεια και το cliche έχει παίξει ουκ ολίγες φορές στο σπίτι μου.
Οι Monovine ή καλύτερα ο τσιφ(όπως τον έχω κόψει δηλαδή ότι είναι), πρέπει να είναι μπαστάρδι του μακαρίτη που γάμησε των Sanctuary το σπίτι( αμνέζιακ κόπιραϊτ). Η μουσική τους θυμίζει πολύ τους Nirvana και αυτό μόνο κακό δεν είναι για τα αυτιά μου, αφού οι Nirvana είναι μια από τις αγαπημένες μου μπάντες έβερ. Δεν σταματάνε εκεί όμως και χώνουν στα κομμάτια τους και άλλα ΠΟΛΛΑ στοιχεία(indie-punk-pop-whatever fits) με εκρηκτικά αποτελέσμα. Και αυτό είτε στον δίσκο τους που γαμάει, είτε στις ζωντανές εμφανίσεις τους (για αυτές θα πω λίγο πιο κάτω) που γαμάνε ακόμα περισσότερο. Το αλμπουμ κατεβαίνει νεράκι πάντως, η μουσική τους είναι ίζυ λίσενινγκ και μπορείς να πεις ότι δεν έχει μέσα πολλά φίλερς ή αδιάφορα κομμάτια. Άντε ίσως το bliss εμένα να μην μου κάθησε καλά(αρέσει πάντως στον κόσμο απ'ότι έχω κόψει), αλλά ανάμεσα σε τόσα ωραία κομμάτια μικρό το κακό.
Θα ξεχωρίσω σίγουρα το εναρκτήριο Odd(που εγώ θα έβαζα στο τέλος του δίσκου βέβαια), το Away,το Devil's kiss God's lips με το κοινότυπο αλλά τόσο ταιριαστό lead(δεν έχει και πολλά ο δίσκος ;p) και σίγουρα τo αγαπημένo μου:
Παίζει και το πολύ καλό και ήσυχο Hush now, hush που έχει βιολί με εφέδια πάνω και αποτελεί την ήρεμη στιγμή του δίσκου. Γενικά, το αποτέλεσμα είναι τζι για όσους γουσταρίζουν τέτοιο ήχο, και όπως τους κόβω αν μένανε με την ίδια σύνθεση θα μιλάγαμε για πολύ όμορφα πράγματα στο μέλλον. Αυτό γιατί μπασσίστας και ντράμερ(ο Ντούβας ο μεγάλος για τους Πατρινοί) είναι παιχταράδες και αυτό φαίνετε πιότερο στα live παρά στο cd. Αναμένουμε νέα τους εν καιρώ όπως και να'χει.
Ντισκάς.
υ.γ. περί live- Aπίστευτη η χτεσινή εμφάνιση στο αν. Ο τραγούδις βγάζει τα λυσακά του και έχει φτιάξει ηχάρα στην κιθάρα, ο δράμμερ είναι γνωστό το τι μπορεί να παίξει γενικά και αισθάνομαι τυχερός που έστω και 10 χρόνια πριν προβάραμε οι Ναυπάκτιοι ανα περιόδους μαζί του. Και ο μπασσίστας έχει φίνο στιβαρό ήχο και σωστή χρήση delay πότε πότε. Αυτό που θέλω να τονίσω πάντως, είναι ότι παρά το περίεργο κλίμα που υπάρχει στη μπάντα με τη φυγή του ρυδμ σέκσιον και κάτι ψιλοκατινιούλες στο φβ που πρόσεξα, οι τύποι έσπειραν και μας πήραν το κεφάλι. Ισάξια εμφάνιση με εκείνη του σαπόρτ που έγραψα πιο παν. Tιμιότης ρε παιδί μου.
.
