Θα συμφωνήσω οτι μιλάμε για εναν δίσκο ΥΠΕΡΤΑΤΟ. Χωρίς μαλακίες απ'τα καλύτερα που έχω ακούσει.
Δεν ξέρω πόσες φορές έχει παίξει, έχασα το λογαριασμό, το γαμάτο όμως είναι οτι κάθε φορά που τον
ακούς, πάντα ανακαλύπτεις κάτι καινούριο, κάτι που σου ξέφυγε την προηγούμενη φορά. Σε γενικές
γραμμές είναι ωμός, υπνωτικός, βάναυσος, τίγκα στην ομίχλη και ΟΜΟΡΦΟΣ. Τα πάντα ακούγονται όπως
πρέπει, δεν βρίσκω κάτι που να με χαλάει με 4 τρακς, το ένα καλύτερο απ'το άλλο.
Ξεκινάει με dearborn and burried. Αναγκάζει τους χτύπους της καρδιάς σου να κάνουν ο,τι να΄ναι, να
ακολουθήσουν τους Amenra. Γαμώ το στανιό τους, σε κάποια φάση νόμιζα οτι πέθανα.
Το Βoden έχει απίστευτη εισαγωγή. Πλησιάζει απειλητικά λες και προχωράς προς κάποιο βάλτο ο οποίος σε
τραβά να μπείς μέσα.
Και μπαίνεις, άλλη επιλογή δεν έχεις. Και νιώθεις να σε ρουφά, τα πόδια σου κολλημένα κάτω,βυθίζεσαι
στο πηχτό αυτό πράγμα αργά και βασανιστικά. Σε έχει κολλήσει ο Van Eeckhout εκεί για να ακούσεις με
το ζόρι αυτά που έχει να σου πεί. I am reason, I am fear.
A Mon Ame, το υπεραγαπημένο μου. Θρήνος. Βιασμός ψυχής λέμε. Τι φωνητικά είναι αυτά, γαμώ??
Nowena, τι όμορφα που ξεκινάει?
Φάε τα σκατά σου τώρα που μετά το πρώτο δίλεπτο καταλαβαίνεις πως νιώθουν τα σπόρια στο grinder.
Σύρσιμο, ψυχοπλάκωμα κι ενα feeling "τιμωρίας". Δικής σου, δικής του, δεν έχει σημασία, την μοιράζεστε.
Θορυβώδης, αποπνικτικός, τελειώνει σαν να σου ψυθιρίζει "δεν τελειώσαμε ακόμα..", σε βαθμό που αναγκάζεσαι να πατήσεις το repeat.
Ξανά. Και ξανά. Και ξανά.