Τα Εζησα Ετσι

[00i00]

.

[tsimpouklano]

2001 μαζί με κολλητό αδελφό -γαύρος αυτός- από τα γεννοφάσκια μας βλέπουμε σε τηλεόραση αρχαιοτάτων χρόνων (που το κανάλι το έψαχνες με κεινη τη μαλακία που γυρίζεις μέχρι να πιάσεις σήμα ανάμεσα στα 'χιόνια') τον τελικό κυπέλλου. Κλασσικά πειράγματα και τέτοια, αφού παοκ και καλαμπάκα ήταν δύο έννοιες ασύνδετες.
Γενικά το όλο κλίμα ήταν κάπως, μοναδικός παοκ στο σχολείο, ψιλοδούλεμα και τέτοια (όσο μπορεί να παίζει σε παιδιά δημοτικού) τι χαρά έκανα σε κάθε γκολ δεν περιγράφεται. Εννοείται ότι μετά γύριζα κανά μήνα με φορμίτσες του παοκ.

Spoiler

Χυνω, χυνω, χυνω, χυνω

[Krux]

ήμουν με 4 κολλητούς φίλους στην 6. στο γκολ έπεσαν πάνω μου μην κάνω καμία μαλακία και φανεί έστω και το παραμικρό. να σας πουν οι ΠΑΟΞ τι συνέβη στον τύπο που φώναξε ΓΚΟΟΟΟΟΛ από την 4.

[Leech]

Το ματς είχε γίνει στο φάληρο γιατί το γήπεδο της φιλαδέλφειας είχε πάθει μεγάλες ζημιές από το σεισμό λίγες μέρες πριν. Μοναδική μου φορά στο παλιό Καραϊσκάκη (ΑΕΚς αφού), εγώ πιτσιρικάς άβγαλτος, είχαμε μαζευτεί 3-4 παιδιά από ΓΑΛΑΤΣΑΡΑ και Άνω ΠατήSHα και ο ένας από την παρέα λέει "πάμε με τα ΠΑΙΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΔΕΣΜΟ". Τα ΠΑΙΔΙΑ ήταν εφοδιασμένα με ένα τσουβάλι χόρτο οπότε το ματς κύλησε χαλαράααααα. Εμείς στη θύρα 7 φάγαμε το γκολ του Μύκλαντ μες στη μούρη. Το γκολ του Ζήκου δεν το είδαμε καν, απλά ξαφνικά μες στη ντάγκλα βρεθήκαμε 6 σκαλιά πιο κάτω. Θυμάμαι στο ημίχρονο να πηγαίνω (ως πιο νηφάλιος του τημ) να φέρω νερά για όλους και να χάνομαι στο δρόμο. Όταν τελικά είχαμε ψιλο-ισιώσει ήρθε και το γκολ του Ασάνοβιτς, συνολικά ζήτημα να παρακολούθησα 15 λεπτά από το ματς. Μείνετε μακριά από τα ναρκωτικά παιδιά, χάνεις τη μπάλα.

Edit. Πάει και στη stoner λογοτεχνία.

[Tyler_Durden]

6η δημοτικού πιτσιρίκι, χωρίς να έχω καταλάβει απόλυτα τη σημασία του παιχνιδιού, περίμενα όλη τη μέρα να έρθει η ώρα του αγώνα. Θυμάμαι ακόμα pre-game εκπομπή του Παυλου Τσίμα με μαζεμένους τους παλαίμαχους του '71, και οτι την επόμενη μέρα πήγα στο περίπτερο να πάρω την πρώτη μου αθλητική εφημερίδα (Αθλητική Ηχώ)




Πάλι περιμένω όλη τη μέρα για το ματς, και 5 λεπτά πριν αρχίσει, γαμιέται ο ενισχυτής της κεραίας του σπιτιού που έμενα στη Μυτιλήνη, και παίρνω τηλέφωνο φίλο γαύρο να πάω να δω το ματς σπίτι του (2 τετράγωνα παρακάτω). Στο δρόμο ακούω κραυγές (γιατί το πρώτο γκολ μπήκε πολύ νωρίς) και σκέφτομαι οτι μπορεί ήδη να χάνουμε. Φτάνοντας σπίτι του φίλου όμως, η φάτσα του όταν μου έλεγε το ποιος σκόραρε και γενικά το πως ήταν κατά την έκβαση της βραδιάς ήταν απόλαυση σκέτη.

[Raven Lord]

Εμείς στη θύρα 7 φάγαμε το γκολ του Μύκλαντ μες στη μούρη.

[σπαζαρχίδης mode on] ...το γκολ του φλίπσεν...

edit: το παραπάνω του krux με τον παοκ το έβλεπα ζωγράφου, στο θρυλικό "ζωγράφειο". μια παρέα (ένα ζευγάρι δηλαδή) παοκ σε όλο το μαγαζί και όλοι οι άλλοι ταλιμπάν. καθόμουν ακριβώς πίσω από το ζευγάρι, το βρισίδι σύννεφο, στο 1-2 γκρεμίστηκε το μαγαζί.

1ο ματς που κατέβηκα αθήνα, ΠΑΟ - Λέγκια 3-0 το 1996, με το σύνδεσμο. δεν έχω ξαναδεί περισσότερο κόσμο στο ΟΑΚΑ. την άλλη μέρα στο σχολείο δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη από το ξενύχτι και τις φωνές.

1η εμπειρία από γήπεδα με τον πατέρα raven, κάπου το 1985, Τρίκαλα - Καστοριά ματς Β' εθνικής, 1-0 με γκολ στο τέλος των καθυστερήσεων. πέθανε ένας καστοριώτης από καρδιά εκείνη τη μέρα.

γενικά, άπειρες ιστορίες από μπάλλα, είτε γήπεδα είτε γραφικότητες σε καφετέριες. ήμουν αρκετά άρρωστος.

[KoiliaSamprela]

Εμείς στη θύρα 7 φάγαμε το γκολ του Μύκλαντ μες στη μούρη.

[σπαζαρχίδης mode on] ...το γκολ του φλίπσεν...

κομμάτια ήταν τα παιδιά , δεν έχει να κάνει

[Leech]

[Raven Lord]

χαχαχα

[freak brother]

ημουν Μυτιληνη , εκεινη την μερα παντρευοταν ο (σχωρεμενος) θειος μου ,ολοι χαρουμενοι και εγω χεσμενος πανω μου για το τι θα γινει στο παιχνιδι και πως θα το δω , δεν μιλαγα σε κανεναν , δεν ετρωγα και ειχα ξενερωσει , τοσες μερες εχει ο γαμημενος ο χρονος , σημερα ρε πουστη τυχαν ολα μαζι? Μετα τον γαμο ολοι στην ταβερνα για το γλεντι , την κανω απο το τραπεζι παω στην κουζινα που επαιζε μια τηλεορασουλα μικρη , τρωω την ψυχρολουσια και παω σε μια γωνια και αρχιζω το κλαμα απο τα νευρα μου... :'(

[Fireknight]

8imame aeks mesa stin poli na dernoun tyxaio kosmo kai na exoun spasei polla kai diafora sto kentro. Xaraktiristika 8imame typo pou molis eixe vgei apo ena soupermarket me ta pswnia tou, na ton plakonoun sto ksylo kai na tou spane to xeri.

[Agoraphobic_S.I.]

5η δημοτικού. Το πέναλτι, η χαρά του πρωταθλήματος, γιατί είμαστε γαύροι και γαμάμε.
Τα αίματα στη μάπα του Ευθυμιάδη ακόμα τα θυμάμαι, όπως και το να απορώ γιατί τον βάρεσαν οι κακούργοι οι βάζελοι.

[my_troubled_Mind]

δεν βάζω γιουτουμπς βαριέμαι να ψάχνω.

1- Το πρώτο διπλό στη Βρέμη

Ήμανε με αεροπορική+διανυκτέρευση(έκατσε στην τύχη αυτή). Από το μεσημέρι πίναμε ξύδια στα μπαρς και πήγα τύφλα στο γήπεδο. Θυμάμαι να βρέχει, το μυαλό να είναι θολό, η ομάδα να παίρνει το διπλό(επιτέλους) και να είμαι πάνω στα κάγκελα και να ουρλιάζω στους γερμανούς να πάρουν πούλο(αγροίκος ελληναράς). Η διανυκτέρευση ήτο ακόμα πιο περίεργη αφού από το τέλος του ματς και μετά γύρναγα στην πόλη με αρκετά λεφτά στην τσέπη για να πιω όσες μπύρες θέλω, ένα ηλίθιο χαμόγελο στη μούρη αφού είχαμε πάρει το διπλό, μπόλικη όρεξη για πείραγμα( αφού ήμαν χεσμένος) στους γερμανούς, και πολύ καλής ποιότητας ναρκωτικά τα οποία και μοιραζόμανε με τους γερμανούς που γνώρισαεντελώς προκλητικά το ίδιο βράδυ( 3-1 guys, sometimes you win,sometimes you loose). Γύρισα Αθήνα χωρίς κινητό-έφυγε κάπου στους πανυγηρισμούς) και χωρίς κλειδιά για το σπίτι.

2-Το ευρωπαϊκό του 97.

11χρονος ιρελίτζιος να βλέπει το ματς παρέα με άλλα γειτονόπαιδα και μετά πανικός στο λιμάνι της Ναυπάκτου από άπειρο κόσμο. Περνάγαμε θυμάμαι καμιά 8αριά άτομα μέσα σε ένα χιουνταϊ(πιτσιρίκια μια πιθαμή) και με το που φτάνουμε στον πανικό, βάζει ο πατέρας μου τον ύμνο του Θρύλου στη διαπασών. Μέχρι και θερία σημαία μας βάλανε και περάσαμε από κάτω.

3-Ριζούπολη, τριάρα.

Το έβλεπα στο σπίτι χεσμένος-λόγω ψυχαναγκασμού με την κούπα. Μετά τα πρώτα λεπτά κατάλαβα το έργο και ηρέμισα. Μετά τον βιασμό, έγινε πορεία(ναι πορεία) στη Ναύπακτο από αρκετό κόσμο που κατέληξε σε πανυγηρισμούς και καπνογόνα και άλλα ωραία. ερυθρόλευκη η πόλη, μην την ψάχνετε.

4-Λειβαδιά 3-2 για να πέσει ο οφης.

Τσίπρο και χασις στο τρένο είναι προυποθέσεις για ένα καλό ταξίδι. Στην πόλη, μετά το ματς σχεδόν χαθήκαμε..2 είμασταν, οι άλλοι του συνδέσμου ερχόσαντε από Ναύπακτο. Μας περιμάζεψε μια χονδρή κυρία γεμάτη τατουαζ που είχε παρακμιακό μπαρ σε μια μεριά της πόλης και μας πήρε τηλ. ταξί να μας πάει στα τρένα. Κανιβαλισμός σε όλο του το μεγαλείο και γενικά φόβος, παράνοια και κόκκινα μάτια.


Αυτές είναι οι πρώτες στιγμές που μου ήρθαν στο μυαλό. Έχουν παίξει κιάλλα. Άμα μου έρθει τίποτις ξαναγράφω.

[MaX Payne]

διαβαζοντας για το παλιο καραισκακη πιο πανω (υπαρχει γιουτουμπ το ματς )
εχω παει με φιλο και το πατερα του καμμενο ματς με εθνικο πρεπει ναχαμε κανα 10 χιλ κοσμο μπορει και παραπανω

δεν ειδα καθολου παιχνιδι να εχει ξυλο ολη την ωρα, ντου στον εποπτη , ξυλο με πινεζες
τσαντιλα πατερας του μας παιρνει και φευγουμε στο 75 "οι αλητες δεν ερχονται να δουνε μπαλα και τετοια"
να περναμε πισω απο την 7 για να παμε στ αμαξι να χουν βγει δικοι μας πετροπολεμο με γαβρους εξω
Ελληνικο ποδοσφαιρο στα καλυτερα του

με τις μετακινησεις πεφτει μεν ξυλο αλλα εχει γενικα ενα τζερτζελο χανεται κι αυτο

[Leech]

Γενικά ακόμα και τα λίγα χρόνια που ασχολούμουν με μπάλα ψιλοκόλωνα με τις μετακινήσεις. Ήμανε και μικρός και οι γονείς μου είχαν άσχημες αναμνήσεις από την ενασχόληση του αδερφού μου με την original στα 80σ. Πάντως το 1996 είχε γίνει το απόλυτο για την Αθήνα.

15-5-1996 τελικός κυπέλλου ΑΕΚ-Απόλλων (7-1) στο ΟΑΚΑ νωρίς το απόγευμα. Το ίδιο βράδι, πάλι στο ΟΑΚΑ έπαιζε ΠΑΟ-ΟΣΦΠ (79-74) τέταρτο τελικό πλέι-οφ στο μπάσκετ. Τότε επιτρέπονταν οι μετακινήσεις σε όλα τα ματς, οπότε βρέθηκαν βάζελοι, γαύροι, χανουμς στον ίδιο χώρο. Ήμανε 15 χρονώ και οι λιγοστοί αεκτζήδες φίλοι μου (βαζελοφωλιά το γαλάτσι παραδοσιακά) δε θα πήγαιναν, οπότε βάζω το μπλουζάκι από το πανηγύρι της Αγίας Ειρήνης (3 κατοστάρικα), παίρνω το κασκόλι, κοπάνα από σχολείο, περπατώ όλη τη Βεϊκου (40 λεπτά) και φτάνω ΟΑΚΑ. Μόνος μου εννοείται να μη χάσω την κούπα. Στην καρέκλα μέσα στο γήπεδο με περίμενε και ένα σημαιάκι, ευγενική χορηγία της Τροχανάς Α.Ε.
Γίνεται το ματς, παίρνουμε την κούπα, έχω γευτεί το ΝΕΚΤΑΡ κι έχω ξεχάσει τι άλλο παίζει την ίδια μερα, οπότε φεύγω ανέμελος για να προλάβω τα αγγλικά που είχα το βράδι. Βγαίνοντας ξανά στην Βεϊκου πέφτω καρφί πάνω στην πορεία των γαύρων που πήγαιναν στο γήπεδο (τους βάζελους τους είχανε βάλει από την μεριά του σταθμού). Ακούω ένα "Χανούμι!", το βάζω στα πόδια, βγαίνω στον παράδρομο κάτω από τη γέφυρα και ήμουν γαλάτσι ξανά σε 25 λεπτά.
Και τρεχατέεεεε και τρεχατεεεεεε.