επειδή αν δε παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει... σήμερα είναι η μέρα μας.
κ το κείμενο
Η καλοκαιρινή περιπέτεια του κύριου Χ.
Ήταν καλοκαίρι. Ο ιδρώτας έσταζε στο μέτωπο του μεσόκοπου φιλήσυχου κύριου Χ. Το τούρκικο σήριαλ ακόμα ηχούσε στα αυτιά του (πού οι παλιές καλές εποχές του Φώσκολου) και τον δυσκόλευε ακόμα περισσότερο στην διαδικασία της πέψης του θερινού εδέσματος των παραδοσιακών γεμιστών. Βγήκε από το σπίτι και περιπλανιόταν στους δρόμους του άστεως. Το μυαλό του βασάνιζαν ερωτήματα όπως: «ποιος είμαι; Που πάω; Γιατί ζω; Γιατί με πρόδωσαν αυτοί που ψήφιζα τόσα χρόνια; Είμαι φιλόξενος ή ρατσιστής; Φοβάμαι ή ενδιαφέρομαι; Πώς θα πληρώσω το νοίκι;» Το βλέμμα του ασυνείδητα γύρευε ένα θέαμα που θα ανακούφιζε τις παραπάνω αγωνίες. Μάταια. Η επιχείρηση φιλοξενίας του αρχηγού του Ολύμπου ήταν στο ζενίθ και τα σώματα ασφαλείας προορίζονταν να είναι η μοναδική παρηγοριά του.
Χαμήλωσε τα μάτια μην ξέροντας που πηγαίνει. Ξαφνικά βρέθηκε κάπου στην Αχαρνών και Χέυδεν. Εξαντλημένος ακούμπησε στη σιδερένια εξώπορτα ενός μεγάλου κτιρίου. Από μέσα ακούγονταν φωνές:
-Αφού διοργανώνουμε ένα θεατρικό γεγονός βασιζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις σε ένα δημόσιο χώρο, όπως ο λόφος του Στρέφη, η εκδήλωση δεν μπορεί παρά να έχει παρεμβατικό χαρακτήρα ως προς την επανοικειοποίηση του δημόσιου χώρου και τη δημιουργική χρήση του.
Απ’ το μυαλό του πέρασε ότι πρόκειται για την εξώπορτα της αυλής ενός ψυχιατρείου. Αυτό του κέντρισε το ενδιαφέρον να ακούσει παρακάτω. Όπως λέει κι η λαϊκή παροιμία «από μικρό κι από τρελλό…». Την ίδια στιγμή η πόρτα άνοιξε και μπροστά του εμφανίστηκε ένας μικρόσωμος γενειοφόρος με μυτερά αυτιά που κρατούσε έναν πάκο αφίσες του τετραήμερου της αυτοοργανωμένης θεατρικής έκφρασης. Η πρώτη σκέψη του κυρίου Χ ήταν ότι πρόκειται για κάποιον απ’ τους τρελλούς.
-Μη φοβάστε!, αντέτεινε ο μικρόσωμος γενειοφόρος στην τρομαγμένη αντίδραση του κυρίου Χ. Είμαστε απλά τέσσερις θεατρικές ομάδες που λειτουργούμε χωρίς σπόνσορες, αρχηγούς, κομματική διαμεσολάβηση, και συναλλαγές με την πολιτική και οικονομική εξουσία. Παρά τις διαφορετικότητες μας αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να απευθύνουμε ένα μήνυμα: να μην αφήσουμε την τέχνη να είναι εργαλείο χειραγώγησης στα χέρια της εξουσίας, αλλά ένα ακόμη μέσο στη διαδρομή που οδηγεί σ’ έναν ελεύθερο κόσμο.
-Ωραία όλα αυτά, αν και μου ακούγονται σχετικώς ύποπτα. Το εισιτήριο πόσο είναι;
-Δεν έχουμε εισιτήριο γιατί πιστεύουμε ότι η πρόσβαση στην τέχνη όπως και σε όλα τα ζωτικά αγαθά αξίζει και οφείλει να είναι ελεύθερη.
-Και πιστεύετε πως έτσι θα αλλάξετε τον κόσμο;
-Ο κόσμος θα αλλάξει μέσα από τους αγώνες για την ελευθερία και την ισότητα. Η τέχνη μας είναι σύμφυτη με αυτό.
Ο κύριος Χ κούνησε με ένα απροσδιόριστο ύφος το κεφάλι, διερωτώμενος αν πράγματι ο γενειοφόρος ήταν τρελός. Τέτοιες εντυπώσεις στην περίπτωση της ιδιοσυγκρασίας του κύριου Χ μπορούσαν ίσως να διαλυθούν μόνο αν έκανε τον κόπο να βρεθεί για τέσσερις βραδιές ανάμεσά μας.
Σημείωμα των ομάδων
Το τετραήμερο αυτοοργανωμένης θεατρικής έκφρασης είναι η πρώτη μας απόπειρα να πράξουμε από κοινού. Έτσι, η διοργάνωση αυτής της εκδήλωσης είχε και τον χαρακτήρα της αλληλογνωριμίας μεταξύ των ομάδων. Οι συναντήσεις μας φιλοξενήθηκαν στην κατάληψη Villa Amalias. Έναν χώρο που από το 1990 λειτουργεί αυτοοργανωμένα, συλλογικά και αντιιεραρχικά, έχοντας στεγάσει πλήθος κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων που ανταγωνίζονται τον κόσμο της εξουσίας και του κέρδους. Γι αυτό και δεν είναι λίγες οι φορές που, όπως και άλλοι αυτοοργανωμένοι κοινωνικοπολιτικοί χώροι, έχει αποτελέσει στόχο κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων. Εξακολουθεί να υπάρχει χάρη στην αποφασιστικότητα των καταληψιών και την αλληλεγγύη φίλων και συντρόφων. Μια μορφή της αλληλεγγύης είναι και η υλική στήριξη. Γι αυτό κι εμείς από την πλευρά μας, αποφασίσαμε να συνεισφέρουμε οικονομικά σε αυτό το εγχείρημα μέσα από αυτό το τετραήμερο.
7 Σεπτέμβρη 2012,
Τσιριτσάντσουλες, Buffonata, Σπίρτο, Ανάπλους
4 ημέρες αυτοοργανωμένης θεατρικής έκφρασης 11-14.9
