Goat
Στην αρχή ήταν το Goathead. Το πόσταρε κάποιος εδώ, δεν έδωσα σημασία (σόρι, αλλά νόμιζα πως το 'χε ποστάρει ο casshern και το προσπέρασα ως παντελώς αδιάφορο) μέχρι που το εκθείασε ο παύλος, οπότε θεώρησα ότι αξίζει να δοκιμάσω. Αν υποθέσουμε ότι σε ένα τραγούδι υπάρχουν κάποια στοιχεία που μας αρέσουν αυτό είχε τα πάντα. Μπασσάρα πενταβρώμικη και groove γρανίτη; Είχε. Ζουλού ρυθμούς και διάφορα κρουστά καλαμπαλίκια; Είχε. Κιθάρες με fuzz από την κόλαση και wah σα να παίζει sega rally; Είχε. Γυναίκα τραγουδιάρα να φωνασκεί με έντασις; Είχε. Βουντού ατμόσφαιρα, ψυχεδέλεια και κάναν τράγο για το σατανισμό της φάσης; Είχε. Βίντεο με ζουλού (αυτούς με το μπισκότο) να χορεύουν κρατώντας τουφέκια; Εννοείται πως είχε. Αν μπορούσα να κάνω παραγγελία ένα τραγούδι που να γουστάρω αποκλείεται να τα κατάφερνα τόσο καλά.
Αφού έπαιξε δέκα μέρες στο repeat (κάθε μέρα, όλη μέρα), σειρά είχε το Goatman. Λιγότερο πολεμικό, εξίσου άρρωστο, αργό και μυσταγωγικό, μια βουντού τελετουργία. The Sun The Moon, up-tempo ρυθμός, funk κιθάρες, φλάουτα, σολάρα (!!) και Let It Bleed, το οποίο πέραν της τελειότητας του τίτλου επαναπροσδιορίζει την απλότητα του ροκενρολ, πάνω στη συνταγή του group με το ομώνυμο κομμάτι (απλή συνωνυμία). Τέλος ανακάλυψα μετά από πολύ ψάξιμο το Run To Your Mama και συγκεκινημένος διαπίστωσα πως ούτε αυτό με πρόδωσε με το άρρωστο groove του, με το "χα!" στην αρχή και με τα δεύτερα φωνητικά τύπου ζούγκα στο δεύτερο κουπλέ.
Σε άλλα κομμάτια των οποίων άκουσα μόνο samples (ο δίσκος 2 μέρες πριν κυκλοφορήσει δε βρίσκεται ΠΟΥΘΕΝΑ) έχει για παράδειγμα (στο Disco Fever) κιθάρες-σιξτίλα ξυράφι με πληκτράκι ζαγοραίου, συνδυασμός απλά ακαταμάχητος. Όλα τα κομμάτια, σε ο,τι μέτρο κι αν είναι, πυροδοτούν μια προαιώνια, ψυχαναγκαστική τάση να κουνάς χέρια, πόδια σ' αυτό που ακούς ακόμα κι αν είσαι ρομπότ, επιβάλλουν φασιστικά κάποια κίνηση εν είδει χορού. Ο θεός (ήθελα να γράψω ο απίστευτα αδιανοήτα θεός, για να μην πω ημίθεος) ντράμμερ δεν κάνει ούτε μισό γύρισμα σε ολόκληρα κομμάτια αλλά, διάολε, τη βαράει τη μπότα, τα κρουστά δεν είναι εκεί απλά για να είναι, είναι βασικό τους στοιχείο, με λίγα λόγια ρυθμικά οι τύποι κουνάνε βουνά, είναι γκρούβαλοι. Ο δίσκος έχει στοιχεία από πάρα πολλά μουσικά είδη (κατά βάση αραπάδικα, όπως είναι και η θεματολογία στα βίντεοκλίπς τους, afro-psych-kraut-voodoo space heads GOAT λέει η εταιρία τους), δεμένα τέλεια μεταξύ τους, βασισμένα πάντα σ'ένα τρομερό beat. Ο ήχος είναι απίστευτος, α-πί-στευ-τος, αν υπάρχει μια μπάντα που αξίζει στο χαρακτηρισμό της μουσικής της τη λέξη revival, είναι ΣΙΓΟΥΡΑ οι GOAT. Για παράδειγμα το Goathead*, ειδικά στο τελείωμά του είναι τα τέλη των 60ς: ο ήχος, το wah, η ψυχεδέλεια, το groove (τελευταία φορά που χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη) τα ναρκωτικά, η ένταση, το βιετνάμ. Αν οι μάνογουωρ είναι ένα ατσάλινο σπαθί αυτό είναι μια γαμημένη ναπάλμ. Βάζει το μέταλς στη γωνία και το σφυροκοπάει ανελέητα.
Εν κατακλείδι, ο δίσκος κόβει τη γη, ματώνει θεούς και μιλάει σε πλανήτες, είναι σίγουρα, εύκολα και για πλάκα για δίσκος της χρονιάς, πιθανότατα και της επόμενης και μάλλον και της δεκαετίας. Εγώ προειδοποίησα.
*εδώ η εκτέλεση του δίσκου, με ακουστικό outro.
