Crusades - The sun is down and the Night is Riding in
Αυτό το ακούω αρκετά τελευταία. Είναι πολύ ιδιαίτερος δίσκος (δίχως ποιοτικά σκαμπανεβάσματα, δύναμη απ'την αρχή μέχρι το τέλος) που πατάει σε 5-6 μπάντες κλειδιά αλλά δεν μοιάζει προκλητικά σε καμμια από αυτές. Για παράδειγμα το Remedy δεν θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου στο τελευταίο from ashes rise αλλά θα έκανε όλο τον δίσκο λίγο πιο αδερφίστικο. Σε φάσεις φέρνουν σε πρωιμους yaphet kotto (φοβερή post-hardcore μπάντα της ebullition- τρεις δίσκοι με τον τελευταίο ψηλότερα απ'ολους) σε κάποιες άλλες ακόμα και rites of spring (ή και samiam, στο sacraments για παράδειγμα). Θα μπορούσες να τους παραλληλίσεις ακόμα και με τους observers αλλά είναι πιο συναισθηματικοί. Το twist είναι οτι έχουν πάρει ένα σαταναδικο image, το οποίο το περνούν και στο στιχουργικό απ'οτι κατάλαβα, και είναι λίγο παράδοξο το όλο δέσιμο. Αν θέλουν να υμνούν τον Σατανά δικαίωμα τους, αλλά δεν νομίζω να του αρέσει το μελαγχολικό τους punk.
Πάντως ειναι πολύ λιγότερο γυαλισμένοι απ'τους terrible feelings, μην ξενίσει κάποιους που περιμένουν power pop ή κάτι σχετικό. Ούτε σε κανίβαλους προτείνεται βέβαια.
Ξεκινήστε τον δίσκο απ'το Beacons. Γαμάει
?)
