Warm Up + Up the Hammers VII (01-03/03/2012)
Η ετήσια εκδρομή σε ένα φεστιβάλ που έχει δείξει στην πράξη ότι σέβεται τους ανθρώπους που το παρακολουθούν, έχει παγιωθεί σε θεσμό. Το φετινό billing εμένα δεν με είχε χαλάσει και ήμουν συγκρατημένα αισιόδοξος ότι θα έχουμε ένα ευχάριστο φεστιβάλ και φέτος.
Αργά το μεσημέρι της Πέμπτης αναχώρησα για Αθήνα. Στο Κύτταρο, χώρο διεξαγωγής του warm up show, έφτασα κατευθείαν με τη βαλίτσα, αφού δεν είχα χρόνο να αφήσω κάπου τα πράγματα. Η πίτα από τον Θωμά είναι κι αυτή ένα θεσμός, ενώ ύστερα προμηθεύτηκα τσίπουρο από το διπλανό ψιλικατζίδικο. Κάπως έτσι έφτασε η ώρα για το ποδαρικό του τριημέρου.
Hard Raw: Οι Κύπριοι με ένα demo, ένα promo κι ένα 7", αν θυμάμαι καλά, έκαναν την ιδανική εμφάνιση. Πάθος, πολύ δέσιμο, εκπληκτικές κιθάρες και πειστική φωνή. Διασκεύασαν Omen (γάμησε) και έκλεισαν με την κομματάρα τους Heavy Metal Union, μια σύνθεση βγαλμένη από τα παλιά.
Wrathblade: Επιτέλους έβλεπα μια από τις αγαπημένες μου ελληνικές μπάντες με έναν δίσκο στην άκρη! Η μπάντα έπαιξε έξι κομμάτια από το ντεμπούτο της (δεν έπαιξαν In Metal We Trust και Dream Trap), δύο από το demo (Meet in Hades, Epinikion) και το Titanomakhia. Η εμφάνιση ήταν καταιγιστική και το πάθος κι η δύναμη περίσσευαν. Νομίζω ότι ήταν η καλύτερη φορά απ' όσες τους έχω δει.
Released Anger: Καλοπροβαρισμένο thrash συν μια διασκευή σε Kreator. Ο μπασίστας φόραγε μπλουζάκι Revolting Breed.
Shok Paris: Οι Shok Paris έκαναν ένα guest, παίζοντας τέσσερα κομμάτια. Η μπάντα ήταν δεμένη προφανώς. Ξεχώρισα τους ύμνους Go Down Fighting και Caged Tiger. Ο Vic Hix με την κοιλούμπα του ήταν ένας μικρός θεούλης.
Finger of Scorn: Η tribute μπάντα στους Cirith Ungol έκανε και με το παραπάνω το καθήκον της. Ο κόσμος ίσως εξαιτίας της περασμένης ώρας να είχε σπάσει λιγάκι, ωστόσο όσοι μείναν ευχαριστήθηκαν και με το παραπάνω τις επιλογές του συγκροτήματος και την απόδοση αυτών. Κορυφαία στιγμή κατ' εμέ το Chaos Rising.
Την Παρασκευή ύστερα από μια σύντομη βόλτα στα δισκάδικα, κατευθυνθήκαμε για την πρώτη δυνατή μάσα στο μαγειρείο «Η Μπούκα».Φθηνό και φοβερή ποιότητα. Μετά ανεβήκαμε προς το Underground καφέ και γύρω στις τέσσερσίμισι φθάσαμε στο An.
Witchcurse: Δεν με τρελάναναν οι Θεσσαλονικείς. Σε σημεία νόμιζες ότι άκουγες rip-off maiden συνθέσεις. Θεωρώ ότι χρειάζονται κι άλλη δουλειά για να κάνουν σωστά αυτό που προσπαθούν.
Gae Bolga: Το thrash των Gae Bolga θα το θυμάμαι για μια χούφτα τσιρίδες στο ύφος των Forbidden και σία. Κατά τ' άλλα δεν με κέρδισαν.
Sorrows Path: Οι Έλληνες doomsters αντίθετα με συνεπήραν και σε αυτό βοήθησε η εξαιρετική διασκευή στο Black Mass. Πολύ δεμένοι, μπράβο!
Evil-lyn: Φινλανδική heavy metal μπάντα που έβγαλε πρόσφατα το EP της από την αθηναϊκή Iron on Iron. Η μπάντα ήταν άψογη και η φωνή της Johanna Rutto σε κέρδιζε με την πρώτη. Οι επιλογές στις δυο διασκευές ήταν ιδανικές (Purgatory & Heavy Metal Angels). Το ύφος τους ανάμεσα σε παλιούς Maiden και Running Wild ήταν ό,τι έπρεπε για την περίσταση.
Holy Martyr: Οι Ιταλοί βάσισαν το set τους κυρίως στον δεύτερο δίσκο τους. Από την πρώτη νότα επικράτησε μια απίστευτα πωρωτική ατμόσφαιρα και γι' αυτό ευθύνεται κατά κύριο λόγο η επαρκέστατη κατάρτιση της μπάντας. Μια πολεμική μηχανή βγήκε παγανιά... Κλείσαν με το Vis et Honor (πανζουλισμός).
Pagan Altar: Τα τσίπουρα με είχαν βγάλει προς στιγμήν off. Προτίμησα να πάω λίγο πισω και να ακούσω πιο χαλαρά. Οι κιθάρες κελαήδαγαν, η φωνή ήταν ok. Γενικά σεβασμός.
Shok Paris: Κάπου εδώ βρήκα τον Leech.Πρέπει να τον βομβάρδισα με τόνους μαλακίας, αλλά χρέωσέ τα στο τσίπουρο.
Το Σάββατο από νωρίς στον Σάββα για μπουγάτσα, μετά Underground και τέλος Μπούκα για δολοφονικό σπετζοφάι. Μετά αλκοόλ έξω από το An.
Lethal Saint: Η δεύτερη κυπριακή μπάντα έπαιξε με περισσή δύναμη και πάθος. Αποτέλεσαν μια από τις εκπλήξεις. Το κομμάτι τους Saint Strikes Back είναι πρώτο.
Serpent Saints: Ζόρικο δανικό metal που κοιτάζει προς Αμερική. Ο τραγουδιστής είχε ωραία χροιά και η μπάντα έπαιζε δεμένα. Οι επιλογές σε Trooper και Holy Diver ήταν ελαφρώς παιδικές, αλλά όπως την βρίσκουν.
Axevyper: Η cult μπάντα του τριημέρου. Απίθανη μπιροκοιλιά που ολοένα και ξεχείλωνε από τον τραγουδιάρη (αυτοσυστήθηκε ως "THE XONTROS"), εμφάνιση στα όρια του trash, γενικά δεν παίζονταν τα άτομα. Τα κομμάτια τους από το ντεμπούτο τα κατευχαριστήθηκα. Τους περιμένουμε ξανά.
Valor: Οι Αθηναίοι ήρθαν με τον κόσμο τους, και μάλιστα κάποιες παρουσίες έλαμψαν.Ανέβηκαν με το all-time classic Witch's Tears και μετά συνέχισαν κυρίως με κομμάτια από το ντεμπούτο και από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους. Παίξαν τίμια.
Metal Inquisitor: Οι Γερμανοί ξεκίνησαν με τον ύμνο Bernardo Gui. Από κεί κι έπειτα το πράγμα δεν είχε γυρισμό. Μαθήματα ατόφιου heavy metal. Στην τριάδα του φεστιβάλ.
Cloven Hoof: Οι Άγγλοι αν δεν παίζαν τόσο λίγα κομμάτια (μόλις οκτώ ή κάτι τέτοιο) θα ήταν η μπάντα του φεστιβάλ πιθανότατα. Η απόδοση ήταν φοβερή και η φωνή του North συγκινητική. Τον Ιούνη λέει θα ξανάρθουν να παίξουν όλο το Sultan's Ransom (θα προτιμούσα ένα κανονικό set, αυτό σημαίνει κι άλλα έξοδα).
Skyclad: Οι Skyclad ανέβηκαν με το A Broken Promised Land. Η μπάντα έπαιζε φοβερά κι ο Ridley έχει πολύ κοντινή χροιά στον Martin. Δυστυχώς έλειψαν οι πιο ατσάλινες συνθέσεις (Our Dying Island, The Declaration of Indifference, Civil War Dance, Salt on the Earth κ.ο.κ.), παίξαν όμως τρία κομμάτια από το αγαπημένο μου Prince of the Poverty Line. Επίσης στο Thinking Allowed έγινε της καριολάρας.
Μετά είχε Feelgood και Ragnarock και μετά πάλι Feelgood. Συνοπτικά ένα πολύ ευχάριστο τριήμερο, αντάξιο του θεσμού.
