Cinematic platformers

[Marillion]

Παλιότερα είχα κάνει thread για την επανέκδοση του Αnother World. Ναι αναφέρομαι σε εκεινο το γαμάτο platformer που είχε πρωτοβγει σε Amiga και είχε κάνει κόσμο να χαζέψει με τα γραφικά και το εντελώς κινηματογραφικό του feeling. Πρόσφατα πήρα χαμπάρι ένα sequel στο οποίο δεν συμμετέχει o βασικός δημιουργός του πρώτου παιχνιδιού, Eric Chahi, ο οποίος εκείνη την περίοδο δουλευε στο πανομοιότυπης λογικής Heart of Darkness. To γαμάτο είναι οτι το παιχνίδι ειναι sega-cd exclusive και γιαυτο δεν ειναι ιδιαιτερα διαδεδομένο στο ευρύ κοινό (ίδια φάση με snatcher ας πούμε). Anyway, το κατέβασα σε ένα emulator και το παίζω και μπορώ να πω πως ειναι fucking good. Kαθηλωτικό μινιμαλιστικό narrative, συνεχές trial and error, κινηματογραφικά sequences και εντελώς brutal death scenes. To παιχνίδι συνεχίζει εκεί ακριβώς όπου τέλειωσε το πρώτο και όσοι έχετε emulator μπορείτε να ξεσκονίσετε την μνήμη σας καθότι στην έκδοση του mega cd βρίσκεται και το prequel, τιμήστε.



Στην ίδια φάση εχω βγάλει τα Prince of persia 1,2 (μιλάμε για τα 2d), Βlackthorne (Blizzard), Flashback, Heart of Darkness και τα δυο πρώτα Oddworld games. Τα κοινά χαρακτηριστικά σ'αυτά εδώ είναι η χρήση physics, trial and error, συνεχούς puzzle solving και ρεαλιστικού animation.

Παρότι βιώνουμε μια σχετική αναβίωση των 2d platformers, η φάση δεν έχει εκπροσωπηθεί δυνατά εκτός από το Limbo. Σίγουρα κάτι θα μου έχει ξεφύγει και εδώ θέλω εσένα σκαπανέα erιτη να προτείνεις παρόμοια πράγματα ανεξαρτήτως πλατφόρμας και γενικά να κουβεντιάσουμε για την εμφανή ανωτερότητα του subgenre.

[Phoebus]

Παίξε τα Trine. Απίστευτα όμορφα παιχνιδάκια.

[Marillion]

Για αυτά, νομίζω ειχα διαβάσει πως είναι στην φάση Lost Vikings. Mπορεί να κάνω και λάθος.

[SpiritCrusher]

Για αυτά, νομίζω ειχα διαβάσει πως είναι στην φάση Lost Vikings. Mπορεί να κάνω και λάθος.

Ισχύει.

[Phoebus]

Είναι όπως τα περιγράφεις - συνεχές problem solving, trial & error, γαμάτο animation κτλ. Αυτό που απουσιάζει είναι τα intermittent cut-scenes, που όμως καλύπτεται από απίστευτο artwork που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι προέρχεται από indie studio. Από λίγο πιο παλιά μου άρεσε το πρώτο Prince of Persia Sands of Time, πολύ, και το Indigo Prophecy. Σε πιο παλιά θα έλεγα πως τα παιχνίδια που καλύπτανε το cinematic είδος ήταν κυρίως adventures, πχ Dig, Pandora Directive κτλ.

[ubu]

Σόρρυ που γίνομαι σπασαρχίδης αλλά το Dig είναι point-and-click adventure και το Pandora Directive ειναι full motion video adventure, δηλαδή δεν μοιάζουν ιδιαίτερα ούτε μεταξύ τους και πολύ λιγότερο με αυτό για το οποίο μιλάει ο μαρίλλιον.

Όσα γνωρίζω αναφέρθηκαν ήδη με εξαίρεση το Bermuda Syndrome του οποίου όμως έχω παίξει μόνο το demo και αυτό πολύ παλιά (από το PCmaster) οπότε δεν ξέρω πόσο αξίζει. Πάντως τα γραφικά του ήταν εξαιρετικά για την εποχή του.

Επίσης στην αναβίωσή τους εκτός από το Limbo ταιριάζει και το Braid θεωρώ.

[ubu]

Επίσης άσχετο αλλά μου φαίνεται λίγο ανούσιο να κυνηγάς να παίξεις και την τελευταία δευτεράντζα από κάποιο genre, πχ να κάτσεις να παίξεις το Flight of the Amazon Queen επειδή γούσταρες τα point-and-click της Lucasarts και αυτό "μοιάζει". Θέλω να πω, δε μοιάζει. Γιατί εκείνα της Lucasarts δεν ήταν μόνο το interface και τα χαριτωμένα γραφικά, ήταν πολύ περισσότερα από αυτά, φαντάζομαι το ίδιο ισχύει και για τα platforms και για όλα.

ΕΝΤΙΤ: Καταλαβαίνω ότι το thread δεν το έκανες απαραίτητα για να μάθεις παιχνίδια του είδους που δεν γνώριζες αλλά ίσως απλά για να μιλήσεις για κάποια παιχνίδια που γουστάρεις πολύ. Απλά ήθελα να πω την αποψάρα μου παρ' όλ' αυτά.

[Aleister]

Τι trine ρε μαγκες παρτε εδω σωστο platformer

http://youtu.be/mIGaTCutqQ4

[Marillion]

χμ για να μην ξεφευγουμε

Cinematic platformers are a small but well-recognized sub-genre of platform games, usually distinguished by the relative realism compared to traditional platformers. These games are distinct from typical platform games in that they focus on fluid, life-like movements, without the exaggerated physics found in nearly all other platform games. To achieve this realism, many cinematic platformers, beginning with Prince of Persia, have employed rotoscoping techniques to animate their characters based on video footage of live actors performing the same stunts. Jumping abilities are typically roughly within the confines of an athletic human's capacity. To expand vertical exploration, many cinematic platformers feature the ability to grab onto ledges, or make extensive use of elevator platforms. Other distinguishing characteristics include step-based control (where an action is performed after the character completes his current animation, rather than at the exact moment the button is pressed) and multi-screen stages that do not scroll. As these games tend to feature vulnerable characters, who may die from a single attack or as the result of falling less than a single screen height, they almost never have limited lives or continues. Challenge is derived from trial and error problem solving, forcing the player to find the right way to overcome a particular obstacle.

από wiki

Αφορμή για το θρεντ ήταν προφανώς το heart of the alien, ένα παιχνίδι που ο μόνος λόγος για να το χαρακτηρίσεις β' κατηγορίας, είναι πως πιθανότατα δεν το γνωρίσε ούτε το 10% των ανθρώπων που έχουν παιξει το Another World. Την αναλογία με τα adventures δεν την θεωρώ δόκιμη γιατί αυτού του είδους η δογματική προσέγγιση στο 'κλασικό' (το οποίο στα βιντεογκεημς δεν εχει μόνο αντικειμενικά κριτήρια επιλογής αλλά και άλλα όπως : πλατφόρμα, πωλήσεις, ατυχία να συμπέσει με άλλους πιο εμπορικούς τίτλους και να θαφτεί, μηδαμινή προώθηση, εταιρεία στα θυμαράκια/ κονσόλα στα θυμαράκια) βλάπτει όσους έχουν όρεξη να κοιτάξουν και λίγο μακρύτερα απ'τις τοπ25 λιστες που κλονίζουν τον σχετικό τύπο και το νετ.

[ubu]

Όχι, όχι, δεν αναφερόμουν στο Heart of the Alien, άλλωστε δεν το 'χω παίξει, απλά έκανα ένα σχόλιο για την τάση να ξεψειρίζει κανείς ένα συγκεκριμένο είδος.

Σύμφωνα με τον ορισμό του wiki παντως το Βraid όντως δεν ταιριάζει. Το Bermuda όμως είναι μέσα, τσέκαρε αν δεν το έχεις κάνει ήδη.

[Marillion]

σιγουρα θα τσεκάρω δεν το ήξερα καν. τώρα βλέπω gameplay και μου θυμίζει flashback/ blackthorne.

[Phoebus]

Νταξ, με βάση το wiki πάντως, "fluid life-liκe movements"; Γελάω.

[Marillion]

Life like ρει. Kαι γιατί γελάς;


μιλάμε και για 15-20 χρόνια πίσω

[Phoebus]

Ε γιατί δε περπατάει έτσι ο κόσμος. Το εκάστοτε frame είναι γαμάτο, αλλά δεν υπάρχει interpolation μεταξύ frames, το οποίο είναι βασικά αυτό που δημιουργεί το "step-based control".

Αλλά ΟΚ, για την εποχή ήταν μπροστά το capturing, δε λέω.

[Rwxamhs]

Flashback, h pneymatikh synexeia toy Another World, kai arketa cinematic gia thn epoxh toy