Kάθε μήνα που βγαίνει το καινούργιο τεύχος, η διευθύντρια μάρκετινγκ του ΚΛΙΚ φαίνεται πως είναι ο πρώτος πρώτος του αναγνώστης. Και αρχίζει με το editorial. Κάθε μήνα, λοιπόν, έρχεται στο γραφείο, με κοιτάζει δύσπιστα και ρωτάει: μήπως είσαι λίγο αριστερός; Τον τελευταίο καιρό με κοιτάζει πάλι δύσπιστα, αλλά απ ό,τι φαίνεται για άλλους λόγους. Είναι μάλλον επειδή, εδώ και λίγο καιρό, με κίνδυνο να με κοιτάζουν καχύποπτα κάποιοι, υποστηρίζω ότι ζούμε στις μέρες μας αυτό που κάποτε θα ονομαστεί η «εποποιία της ελληνικής οικονομίας των χρόνων του 90», ή αλλιώς τη μεγαλύτερη αναδιανομή εθνικού εισοδήματος από το 1981 και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ξανά σήμερα, το παιχνίδι μοιράζεται. Η δύναμη φεύγει από την παραοικονομία και πάει στη «λευκή» οικονομία.
Φεύγει από τα τρία διαπλεκόμενα που υπήρχαν μόνο ως προμηθευτές του δημοσίου και πάει στις εκατοντάδες επιχειρήσεις. Φεύγει από τους επιχειρηματίες που έπαιρναν θαλασσοδάνεια, υπερχρέωναν τις εταιρείες τους και τις φόρτωναν στο κράτος και πάει στους επιχειρηματίες που «επιχειρούν», που παράγουν. Φεύγει απ τους κομματικούς και κρατικούς μεσάζοντες και πάει στα στελέχη των επιχειρήσεων. Φεύγει από τους «ραντιέρηδες» που δάνειζαν τοκογλυφικά το δημόσιο και πάει στους επενδυτές του χρηματιστηρίου. Αυτή η αλλαγή δεν οφείλεται μόνο στην αλματώδη ανάπτυξη της τεχνολογίας και την επακόλουθη παγκοσμιοποίηση στην Eνωμένη Ευρώπη και την κοινή αγορά, στην κατάρρευση του «κρατισμού» παγκοσμίως.
Οφείλεται και στην τεράστια δύναμη αυτής της χώρας, η οποία αφού αποφάσισε να απαλλαγεί από τα δεσμά του παρελθόντος «εκρήγνυται» θεαματικά και καλύπτει σε δυο τρία χρόνια τη διαδρομή για την οποία άλλες χώρες της Δύσης χρειάστηκαν δεκαετίες. Αυτή η οικονομική αλλαγή, που ίσως ο κυριότερος μοχλός της είναι το χρηματιστήριο, θα αλλάξει όλους τους συσχετισμούς δυνάμεων σε οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο. Η Ελλάδα, σε λίγα χρόνια, θα είναι πολύ διαφορετική απ ό,τι ξέρουμε. Αν κάποιοι νοσταλγούν το «ηρωικό» παρελθόν των προηγούμενων χρόνων και θρηνούν για τα «κακά της παγκοσμιοποίησης» και τον «τζόγο της Σοφοκλέους», εγώ δεν είμαι απ αυτούς.
[..]
Γιατί έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά η «κοινή γνώμη» έχει δίκιο, ότι ξέρει τι κάνει; Όσοι βλέπουν μόνο την επιφάνεια, το φολκλόρ των πραγμάτων, δεν μπορούν να καταλάβουν τις βαθύτερες διεργασίες. Τον τελευταίο καιρό, σε όλες τις περιπτώσεις, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δηλώνει ότι δεν είναι διατεθειμένη να μείνει έξω από ανακατανομές που συμβαίνουν μια φορά κάθε 20 χρόνια. Και γι αυτό γελάει ειρωνικά με όλους αυτούς που προσπαθούν να τη «σώσουν» για το «καλό της».