Με σιγουριά πάντως γνωρίζουμε ότι η κομμουνιστικοποίηση δεν έχει να κάνει με τον κομμουνισμό ή σίγουρα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον μαρξισμό (αυτό το κρατάμε για πιο μετά γιατί είναι αστείο). Αυτά συμβαίνουν καθώς:
Δεν υπάρχουν στάδια ανάμεσα στην επανάσταση αυτού του κύκλου αγώνων και τον κομμουνισμό, ούτε ο σοσιαλισμός ούτε και καμία άλλη μορφή εργατικής εξουσίας ή σταθερής εργατικής διαχείρισης (κατάργηση του κράτους και δημιουργία εργατικών συμβουλίων ή αυτοδιαχείριση). Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι η επανοικειοποίηση των επιμέρους κεφαλαίων από τους προλετάριους• οι προλετάριοι δεν επανοικειοποιούνται τίποτα. Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι αγώνας για την επανοικειοποίηση των κοινών. Για εμάς δεν υπάρχουν δομές κομμουνιστικοποίησης σήμερα, όπως αναφέρεται στην αφίσα του φεστιβάλ-συνεδρίου communismos. Η κομμουνιστικοποίηση δεν είναι κολλεκτιβοποίηση.
Εδώ είναι και το σημείο στο οποίο στέκομαι για να πω ότι η βασική ιδέα είναι αυτή της παραδοσιακής αναρχίας. Το επαναστατικό υποκείμενο (το οποίο στην αντίληψη των μπλαουμάχεν υπάρχει ασαφώς και ακαθόριστα σαν «προλεταριάτο», χωρίς να στοιχειοθετείται ποτέ ποιοί ακριβώς είναι αυτοί) πραγματοποιεί στο παρόν κάποιους «κύκλους αγώνων» από τους οποίους και την «επανάσταση» δεν μεσολαβεί κανενός είδους μεταβατικό, προπαρασκευαστικό ή οποιοδήποτε άλλο στάδιο. Είναι φυσικά οι Bakunin, Kropotkin που πρώτοι τοποθετούνται έτσι απέναντι στην θεωρία του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, παρουσιάζοντας μια στατική αντίληψη για την ανθρώπινη ύπαρξη που δε χρειάζεται να «ωριμάσει» για να επιτύχει τον «κομμουνισμό». Στην πραγματικότητα η αντίληψη αυτή δε σταματάει στην παραδοσιακή αναρχία αντίθετα μετασχηματίζεται ή επαναλαμβάνεται σε διάφορες άλλες αντιλήψεις, όπως φερ' ειπείν χοντρικά ο Debord ή η καστοριαδική αυτονομία. Η τελευταία είναι και η πολιτική καταγωγή των
Tristero, άρα και των Blaumachen.
Παρ' όλα αυτά αν οι ίδιοι είχαν απλώς ξανανακαλύψει την παραδοσιακή διαφωνία της πρώτης διεθνούς βαφτίζοντας την «κομμουνιστικοποίηση» τα πράγματα δεν θα ήταν πολύ άσχημα, οι αναρχικοί δεν είναι κακά παιδιά. Από εδώ και πέρα όμως είναι που αρχίζει η πραγματική σχιζοφρένεια. Στη συνέχεια της ίδιας πρότασης μαθαίνουμε τι ΔΕΝ είναι η κομμουνιστικοποίηση, μεταξύ άλλων δεν είναι η «κοινότητα αγώνα», όπως και η επανοικειοποίηση κανενός κεφαλαίου ή κολλεκτιβοποίηση. Δεν έχω ιδέα γιατί χρειάζεται να περιγραφούν αυτά τα συγκεκριμένα πράγματα αυτό που υποπτεύεται κάποιος μέχρι εδώ πάντως είναι ότι δε θα μιλήσουμε για κανενός είδους οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας για τις ανάγκες του «προλεταριάτου». Αν όχι, τότε για τι θα μιλήσουμε ρωτάει κάποιος;
Αμέσως μετά, η εισήγηση δεν απογοητεύει και αρχίζει να απαντάει:
Τί είναι η κομμουνιστικοποίηση; Είναι
μέτρα που θα λάβει καταρχήν ένα κομμάτι του προλεταριάτου μέσα στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο. Είναι μέτρα που θα λαμβάνει για να μπορέσει να συνεχίσει τον αγώνα του. Τα μέτρα αυτά θα είναι ταυτόχρονα μέτρα επιβίωσης μέσα στην κατάργηση του ως τάξης: κατάργηση κράτους, χρήματος, ιδιοκτησίας, κάθε τύπου μετρησιμότητας και ανταλλαγής. Το προλεταριάτο μπορεί να πάρει αυτά τα μέτρα και να καταργήσει το κεφάλαιο αυτοκαταργούμενο το ίδιο, μόνο γιατί είναι η τάξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, από την εκμετάλλευση της οποίας παράγεται υπεραξία.
Μάιστα, το κομμουνιστικοποιημένο προλεταριάτο κάνει λιγο προυντόν και λίγο παραδοσιακό αναρχοπριμιτιβισμό, καταργεί ιδιοκτησία, χρήμα και κάθε είδους ανταλλαγή και τελικά καταργεί το κεφάλαιο (αυτά όλα χωρίς να επανοικειοποιηθεί και χωρίς να κολλεκτιβοποιήσει τίποτα), απλά παίρνοντας κάποια
μέτρα. Όπως είπαμε προηγουμένως η κομμουνιστικοποίηση και ο κομμουνισμός των μπλαουμάχεν δεν έχει και δεν θέλει να έχει σχέση με την μαρξική θεωρία. Παρ' όλα αυτά ως δια μαγείας, να σου και μια έννοια της υπεραξίας εδώ! Χωρίς φυσικά κανείς να φιλοτιμηθεί να στοιχειοθετήσει οτιδήποτε σχετικά με... τη θεωρία της αξίας, χωρίς την οποία δεν υπάρχει και υπεραξία. Μαγεία.
...
Τα
μέτρα αυτά γίνονται πιο σαφή στο τελευταίο κομμάτι που μπορώ να διαβάσω σοβαρά:
Μέσα στην εξέλιξη των διεκδικητικών αγώνων του θα επιτεθεί συγκεκριμένα στα μέσα παραγωγής ως τέτοια, δηλαδή στο ρόλο τους ως μέσα παραγωγής (όπως για παράδειγμα κάνουν ήδη οι εργάτες στο Μπαγκλαντες την ώρα που διεκδικούν το μισθό τους• μπορούμε να σκεφτούμε τη γενίκευση μιας τέτοιας κατάστασης). Αυτή η επίθεση, αν η επανάσταση συνεχιστεί σαν αλυσιδωτή αντίδραση, σαν επανάσταση μέσα στην επανάσταση, θα οδηγήσει στην κατάργηση τους ως αξία, θα τα αποκαπιταλιστικοποιήσει. Η επίθεση στις τράπεζες στις οποίες οι προλετάριοι έχουν χρήματα στους λογαριασμούς τους, είναι που θα θέσει αναγκαστικά το ζήτημα του πώς θα υπάρχει ζωή χωρίς χρήμα και δε θα είναι μια απόφαση κατάργησης του χρήματος. Η επίθεση στα αστυνομικά τμήματα θα θέσει το θέμα του οπλισμού της επανάστασης για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεων της. Η κατάληψη των τηλεπικοινωνιακών δικτύων και δικτύων μεταφορών ή η καταστροφή τους θα θέσει το θέμα της επικοινωνίας των εξεγερμένων ή του μπλοκαρίσματος της επικοινωνίας ανάμεσα στις δυνάμεις καταστολής. Η επίθεση στα καταστήματα και η λεηλασία των εμπορευμάτων θα θέσει το θέμα της μη ανταλλαγής και μη διανομής σε ένα πρωτόλειο επίπεδο και για μικρό αλλά κρίσιμο χρονικό διάστημα. Η συνέχιση του αγώνα στο δημόσιο χώρο, η μη δυνατότητα επιστροφής στο σπίτι, θα θέσει σε αμφισβήτηση τη διάκριση ανάμεσα στην ιδιωτική και τη δημόσια σφαίρα, θα θέσει το θέμα του φύλου. Η κατάληψη των χώρων παραγωγής ή η καταστροφή κάποιων από αυτούς θα θέσει το θέμα του πώς θα αναπαράγεται η ζωή συνολικά.
Originally Posted by ikonoklast
