Lou Reed & Metallica-Lulu

[INFERNUS]

Κατ'αρχας,ας ξεκαθαρισουμε το γεγονος οτι δεν προκειται για μια νεα κυκλοφορια των Metallica οποτε καλο θα ειναι να μη το κρινουμε απο αυτη την οπτικη γωνια!
Ειναι καποια ανεκδοτα κομματια του Lou Reed παιγμενα απο τους Μetallica.
Aπο 'κει και περα,εγω προσωπικα αγαπαω Lou και στηριζω.
Το αλμπουμακι,στο συνολο του,ειναι αρκετα καλο με τα ups και downs του.
Το "ιδιομοεφο" στυλακι Reed στοιχειωνει το δισκακι αναποφευκτα.
Η παραγωγη,αν και τον Lou τον εχουμε μαθει σε ποιο "βρωμικες" παραγωγες,ειναι κομπλε.
Αν το παρεις ως εχει,τοτε το παιξιμο των κομματιων ειναι αξιολογο και δειχνει μια καλη συνεργασια.
Συνολικα,για να μη μακρυγορω,ειναι μια καλη κυκλοφορια και μαλλον οχι για το ευρυ κοινο διοτι,ηδη, οι Μetallica φανς το εχουν κραξει

[metamelia3]

να πουν και οι lou reed fans λοιπον:
το πρωτο cd για πεταμα, κακογουστια ολκης, το 2ο γαμαει~!

[Ford Prefect]

Να πει και ένας οπαδός Metallica της σωστής εποχής που στα αρχίδια του ο Lou:

Δεν κολλάνε μεταξύ τους. Ο Λου κάνει τα γνωστά του παραληρήματα "Αρτέμης και νόημα" που γουστάρουν οι από πάνω, ενώ οι Metallica παίζουν ριφ που θα είχαν θέση σε Load (Cheat on me), St. Anger (The View) ή Death Magnetic (Mistress Dread). Μερικά είναι καλά (Frustration) και θεωρώ ότι πήγανε στράφι. Άλλα πνίγονται στην κλασική δυσαρμονία που και καλά μας γεμίζει δέος και σοκ και τραβάνε για τόσην ώρα που μόνο αν πραγματικά σε καβλώνει η απαγγελία του υπερεκτιμημένου θα το υποφέρεις.

Δεν ξέρω ποιο είναι το 1ο και ποιο το 2ο CD, οπότε για το σχόλιο του Κάλκι έχω να πω ότι τα εγχορδομακρυνάρια στο τέλος και το κομμάτι με το οποίο έκλαψαν οι Μετάλικα (το τελευταίο) βγάζουν όντως συναίσθημα και ατμόσφαιρα και ο Λου δεν σου ζαλίζει τα αρχίδια όπως κάνει στο 80% του δίσκου. Πιστεύω ότι αυτά αξίζουν και δείχνουν το βασικό πρόβλημα του δίσκου: Είναι τα κομμάτια που φαίνονται οι Metallica λιγότερο, που θα μπορούσε να είναι κάποια άλλη άσχετη μπάντα και να έχεις το ίδιο αποτέλεσμα. Γιατί κατά τ'άλλα δεν κολλάνε οι δυο τους: Λάδι και Νερό. Και ο Hetfield ακούγεται ηλίθιος όταν φωνάζει "Είμαι το τραπέζι", ενώ ο Λου είναι τέτοιος και το περιμένεις. Αν και δοκίμασε τα όρια της υπομονής μου με το Pumping Blood.

Συνολικά η αίσθηση που έχεις είναι ότι ο Λου είχε τον Αρτέμη, έψαχνε τρόπο να βγει πρώτη μούρη βιτρίνα, βρήκε τους Metallica, o Lars άλλο που δεν ήθελε και ο James ψάρωσε μάλλον. Το αποτέλεσμα δεν έχει δουλευτεί ιδιαιτέρως, ούτε στον τομέα παραγωγή/παίξιμο (ο Λαρς έχει κάνει την κουλαμάρα τέχνη, πραγματικά αβάν γκαρντ), ούτε στο πώς μουρμουράει ο άλλος από πάνω. Σαν δυο γιουτιουμπ που τα έβαλες να παίξουν ταυτόχρονα και στο περίπου.

Τα ριφ των Metallica, τα καλά που υπάρχουν, χαραμίζονται γιατί θέλουν vocal lines και επειδή τον ξέρουμε τον James, ξέρουμε ότι αν έκανε στο Frustration μια ερμηνεία από αυτές που έκανε στο Garage Inc, θα είχαμε κομματάρα. To Mistress Dread είναι ένα ωραίο σπιντ θρας ριφ για 7 λεπτά κοντά, το ίδιο με άκυρη απαγγελία που ίσως πιστεύουν ότι πείθει το κόμπο και βγάζει Dread, αρχίδια.

Αυτά με μια ελαφριά και μια πιο προσεκτική ακρόαση. Ο δίσκος είναι πατάτα. Οι Λου φανς θα γουστάρουν την κλασική του μουρμούρα, εμένα μου ζάλισε τα αρχίδια όπως μου τα ζαλίζει γενικά αυτός, τον οποίο ίσως έχετε καταλάβει ότι αντιπαθώ γενικότερα και θεωρώ Μεγάλο Λάθος που μπαίνει στην ίδια πρόταση με τύπους σαν τον Cohen, Cave ή Waits ξέρω γω. Και φυσικά ότι δεν πιάνει μία μπροστά σε Bowie και Iggy Pop. Γαμημένε Warhol. Σίγουρα σεβαστή προσωπικότητα, ειδικά για VU και για *μερικά* πράγματα στην σόλο καριέρα του, αλλά γάμησέ μας κιόλας.

Επειδή το ξέρω και το ξέρετε ότι οι Λου φανς θα τείνουν να λένε ότι "έι, καλό είναι αυτό", όπως ο αρχικός πόστερ που γράφει "ότι δείχνει μια καλή συνεργασία", που ο δίσκος δείχνει ακριβώς το αντίθετο, μια εντελώς αταίριαστη συνεργασία, είπα να εστιάσω το θάψιμο στην υστεροφημία του Λου. Γαμώ αν σας αρέσει ο Λοΐσιος αλλά εδώ μοιάζει να έβαλε τους Metallica από πίσω γιατί είναι οι Metallica και όχι γιατί εξυπηρετεί την τέχνη του. Γιατί δεν εξυπηρετείται η τέχνη του. Ακούγεται σαν γερο-ηλίθιος που δεν ξέρει τι να κάνει πάνω από την μουσική ενώ οι άλλοι ακούγονται σαν μαλάκες χεβιμεταλάδες που δεν ξέρουν τι να κάνουν με απαγγελία ποίησης. Και οι δυο μαλάκες βγαίνουν. Και πιθανότατα, εν προκειμένω, είναι.

[Drumsick]

Τι LULU εντωμεταξύ. Η γελοιότητα δεν έχει όρια.

[The Good Son]

Παιδιά δεν έχω ακούσει το δισκάκι ακόμα (Pm ίσως; ) αλλά δεν κρατιέμαι να μην σχολιάσω το πόσο πανίβλακας μπορεί να είναι κάποιος που γράφει το εξής:

Ο Λου κάνει τα γνωστά του παραληρήματα "Αρτέμης και νόημα"

[phthoggon]

Και γενικά ανοίχτε μία βικιπέντια καμιά φορά, δε κάνει και τόσο κακό (φόρντ πέρφεκτ στάνταρ δε σε ενδιέφεραν και πολύ οι στίχοι που λογικά είναι το 50% σε μία τέτοια φάση, ε?)

Η καλύτερη ΛΟΥΛΟΥ πάντως είναι αυτή!

[Ford Prefect]

Το ξέρω το κόνσεπτ. Τους άκουσα τους στίχους. Εσείς που την βρίσκετε με την ποίηση του Λου, σας ζητώ συγγνώμη που σας έθιξα τον καλλιτέχνη. Σε αυτόν τον δίσκο εγώ πάντως ήθελα να του βαρέσω πολλές σφαλιάρες και να του κάνω ηλεκτροσόκ μπας και ξαναγράψει κανά Berlin.

[Roswell47]

Εγώ πίνκαρα συντάκτη χαμερ γιατί τα είπε καλά.

[00i00]

εν ετη 2011 λοιπον διαβαζουμε απο ανθρωπο ο οποιος γραφει σε μουσικο περιοδικο τα παρακατω....

Ο Λου κάνει τα γνωστά του παραληρήματα "Αρτέμης και νόημα"

...του υπερεκτιμημένου

Και ο Hetfield ακούγεται ηλίθιος όταν φωνάζει "Είμαι το τραπέζι", ενώ ο Λου είναι τέτοιος και το περιμένεις.

θεωρώ Μεγάλο Λάθος που μπαίνει στην ίδια πρόταση με τύπους σαν τον Cohen, Cave ή Waits ξέρω γω. Και φυσικά ότι δεν πιάνει μία μπροστά σε Bowie και Iggy Pop.

μπας και ξαναγράψει κανά Berlin.

νταξει...συμβαινουν αυτα

[Ford Prefect]

Καλά, κάτσε να επανορθώσω, να τα πω όπως πρέπει και είναι υποχρέωση κάθε σοβαρού μουσικού δημοσιογράφου να τα πει:

Σε αυτόν τον δίσκο ο θρύλος του ροκενρόλ, ο άνθρωπος που συνέβαλλε τα μέγιστα στο avantgarde, το punk, το industrial και το μουνί της μάνας του, ο τροβαδούρος της ντεκαντάντ αστικής καλλιτεχνικής εκκεντρικότητας, ο άνθρωπος που οι οπαδοί του περιλαμβάνουν θηρία όπως ο David Bowie και ο Andy Warhol και ο minmin, ο άνθρωπος που είχε τα κότσια να πει ευθαρσώς στον κόσμο ότι ο Frank Zappa είναι ένας ατάλαντος που δεν ξέρει τι θα πει ροκενρόλ, ο Lou Reed συνεργάζεται με τους βλαχοαμερικάνους σούπερστάρ γίδια της μέταλ μουσικής Metallica.

O Lou Reed είναι ο Lou Reed που ξέρουμε και αγαπήσαμε. Χειμαρρώδεις, ευφυείς στίχοι με την χαρακτηριστική του ερμηνεία που δυστυχώς παραείναι υψηλού επιπέδου για τα γίδια που είναι οι οπαδοί των Metallica. Οι Metallica από την άλλη μας δίνουν δυνατή μουσική σαν το Master of Puppets, η οποία κάνει μια συναρπαστική αντίθεση με το ύφος του Reed, ένα πραγματικά βάναυσο πάντρεμα που εξυπηρετεί την ιστορία της μοιραίας καριόλας Λούλου, γύρω από την οποία περιστρέφονται οι ευφυείς στίχοι.

Για οπαδούς του Lou Reed μόνο και για όσους οπαδούς Metallica έχουν τα κότσια να κάνουν το βήμα παραπέρα.

Θα το στείλω Rolling Stone άμεσα.

[00i00]

ωραια απαντησις...

βεβαια το συμπερασμα απο αυτα που κουοταρα παραμενει...δεν εχεις ακουσει Lou Reed, ουτε κι οσους αλλους ανεφερες

[Ford Prefect]

Με περιμένει η γυναίκα μου αλλά θα κάνω τον κόπο να απαντήσω, μιας και είναι η πολλοστή φορά που το ζητούμενο στα σχόλιά σου είναι ότι "δεν τα ξέρεις αυτά".

Όχι, δεν έχω ακούσει την δισκογραφία του Lou Reed, έχω ακούσει αρκετά πράγματα του Lou Reed και όλων των υπολοίπων που ανέφερα (άλλων περισσότερο και άλλων λιγότερο) για να σχηματίσω μία άποψη. Επίσης, τυχαίνει (όπως πολύς κόσμος φαντάζομαι) να συμπληρώνω το παζλ με τις συζητήσεις φίλων, που πολλοί δεν είναι μεταλλάδες αλλά ακούνε πάρα πολύ μουσική και ξέρω πού και πότε να τους εμπιστευτώ, όπως επίσης και διαβάζοντας γενικά.

Το συμπέρασμα που έχω καταλήξει για τον Lou Reed είναι ότι είναι ένας αντιπαθέστατος μαλάκας που όμως έχει σεβαστή θέση στην μουσική ιστορία για τους Velvet Underground, τους οποίους προφανώς και έχω ακούσει, και για τους οποίους η άποψή μου είναι ότι το πόσο μεγαθήριο είναι αυτός ο δίσκος οφείλει καλλιτεχνικά εξίσου και στον Cale, για να μην πω περισσότερο, καθώς οι πρωτοπορίες των VU μουσικά οφείλουν σε αυτόν πολύ περισσότερο ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ οφείλει εξίσου στο hype τσίρκο του Andy Warhol και όλου του σούσουρου και γιατί το Rolling Stone και rock n Roll Hall of Fame κατεστημένο μας έχουν πρήξει τα παπάρια με το πόσο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ είναι αυτός ο δίσκος, ο οποίος είναι αναμφισβήτητα μεγάλος αλλά ΓΑΜΗΣΤΕ ΜΑΣ ΚΙΟΛΑΣ, το γούστο σαν αντικειμενική αλήθεια.

Υπό αυτό το πρίσμα και γιατί μου αρέσουν προσωπικά πολύ περισσότερο οι Waits, Cave, Cohen, τους οποίους δεν ακούω καθημερινά αλλά έχω ακούσει πολύ ευχάριστα σε σπίτια και σαλόνια φίλων πάμπολλες φορές (όχι αναλυτικά, δεν είμαι για να τα πω δημοσιογραφικά αλλά είμαι ενήμερος για το τι είναι ο καθένας, για μεταλλάς ειδικά με τα κριτήριά σου τα τρου, είμαι οκ), γράφω την αποψάρα μου προβοκατόρικα με θέρμη, και νομίζω δεν κρύβεται καθόλου στο κείμενο, ειδικά εκεί που το λέω στα ίσα ότι τον αντιπαθώ. Για τον δε Bowie, τον έχω ακούσει πάρα πολύ και ζώντας χρόνια στην Αγγλία κάνοντας παρέα με μουσικόφιλους δεν γίνεται να μην τον ακούσεις. Και αυτός είναι μέγεθος άλλης τάξης καλλιτεχνικά από τον Reed, ότι και να λένε οι λίστες με 500 σημαντικότερους καλλιτέχνες και τα αρχίδια μου κουνιούνται.

Τέλος, ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι γίνεσαι λίγο πρασουλόγιδο από την ανάποδη, με το ύφος του "μιλάει ο άσχετος για τους Warlord, ίσα ρε".

Αυτά και πάω σπίτι.

[Kaserinos]

Αυτά και πάω σπίτι.

Τι φαι εχει?

[Candiru]

Τον κατέβασα το μεσημέρι και τον ακούω από τότε, δύσκολος είναι για φαν των Μετάλλικα, για το λόγο ότι συνδυάζονται δυο φαινομενικά αταίριαστα στυλ, σε λίγα σημεία κουράζει, αλλά γενικά θα έλεγα πως είναι εξαιρετική δουλειά που θέλει πολλά ακούσματα για να εκτιμ,ηθεί καλύτερα. Θα έλεγα πως λίγα σημεία θυμίζουν καθαρό ήχο Μετάλλικα της Black album και μετά εποχής (ενω είχαν ανακοιώσει παλιότερα πως ο ήχος θα θυμίζει Master of Puppets), οι περισσότερες μέταλ γραμμές φέρνουν προς grunge και noise ώστε να ταιριάσουν στο στυλ του Lou Reed. Από τα πιο πιασάρικα κομμάτια ξεχωρίζω τα Dragon και View

[cybernaut]