Mastodon - The hunter

[Krux]

Mastodon - The hunter (2011 Reprise)


Lineup :

Troy Sanders - bass, vocals
Brann Dailor - drums, vocals
Brent Hinds - guitars, vocals
Bill Kelliher - guitars


Tracklist :

1. Black Tongue
2. Curl of the Burl
3. Blasteroid
4. Stargasm
5. Octopus Has No Friends
6. All the Heavy Lifting
7. The Hunter
8. Dry Bone Valley
9. Thickening
10. Creature Lives
11. Spectrelight
12. Bedazzled Fingernails
13. The Sparrow


Το έβαλα λίγο στο σπίτι αλλά αυτό το πράγμα δεν ακούγεται σε τέσσερις τοίχους.

Το βάζω στο φλασάκι και πάω βόλτα με το αυτοκίνητο.

Τα λέμε σύντομα.

Πείτε εσείς εν τω μεταξύ.

[H.]

Με δύο ακροάσεις με φαίνεται ότι ξεπέρασαν ακόμα και το blood mountain \m/. Αρχίζω να εκτιμώ ακόμα παραπάνω το crack the skye.

[Roswell47]

Αν το κρακ ειχε αυτα τα φωνητικα θα μιλαμε για τεραστιο δισκο. τωρα κερδιζει αυτο ποντους στις φωνες, αλλα χανει στις ιδεες

[Marillion]

δεν είναι και τοσο διαφορετικά ξανακούστε το κρακ δε σκαι

(για τα φωνητικά βρε μπούφοι)

[H.]

Όχι, τα του καίσαρος τω καίσαρι, οι τύποι έχουν κάνει σοβαρή προσπάθεια στα φωνητικά εδώ και δεν ακούγονται εντελώς άσχημα όπως και στου κρακ δε σκαι (και σε όλα τα προηγούμενα κατ εμέ ).

Οι συνθέσεις όμως με κανα δυο εξαιρέσεις (το ομώνυμο και τα λοιπά σινγκλάκια) δεν έχουν να πουν σχεδόν τίποτα. Κάποιος να μου εξηγήσει επίσης τι είναι αυτό το creature lives.

[Roswell47]

αυτο ελεγα στον κομισσαρ το μεσημερι. σιχαμαρα

[korrupt3r]

εμένα μ'άρεσε.

[Tyler_Durden]

Σίγουρα μιλάμε για ένα δίσκο που λειτουργεί έτσι ακριβώς όπως έλεγαν οι ίδιοι οι Mastodon πριν την κυκλοφορία του. Άμεσα κομμάτια (ειδικά σε σχέση με τις δομές που είχαν τα τραγούδια των προηγούμενων 2 άλμπουμ τους), αποστασιοποίηση από το έντονο progressive στοιχείο του θεϊκού CTS, και ήχος που τείνει προς heavy rock. Προσωπικά το θεωρώ πολύ καλή κίνηση έχοντας βγάλει ένα τέτοιο τεράστιο άλμπουμ όπως το crack the skye να μην πάνε να κάνουν κάτι αντίστοιχο, και αντ' αυτού να φτιάξουν ένα δίσκο πιο χαλαρό. Για μένα ο δίσκος έχει πολλά και καλά κομμάτια, τα οποία αν και άμεσα -τηρουμένων των mastodon αναλογιών- έχουν πολλά στρώματα ήχου που ανακαλύπτεις με τις ακροάσεις. Μέχρι τώρα τα πολύ αγαπημένα μου είναι το "The hunter" με τις πιο κάβλα-δεν γίνεται κιθάρες του, και το "Spectrelight" που τολμώ να πω οτι είναι το μικρό αδερφάκι του "Iron Tusk". Γαμηστερά μου φάνηκαν επίσης τα "stargasm", "curl of the burl", "the thickening", και το "all the heavy lifting", ενώ ο δίσκος κλείνει με το πανέμορφο "the sparrow". Σε γενικές γραμμές δίσκος που παρά την αλλαγή ύφους, δεν με χάλασε καθόλου και καταγουστάρω όσες φορές τον ακούω μέχρι τώρα. In mastodon we trust

[funishment]

[Marillion]

απιστευτοι σε σημείο που τείνει να γινει ανεκδοτο. τα κλιπ τους δεν υπαρχουν λέμε, τρομερα διασκεδαστικό χαλι

[A ha ha]

.

μόνο εγώ το βλέπω αυτό?

[The Good Son]

αριστούργημα το κλιπ.

[FIREWIND]

.

μόνο εγώ το βλέπω αυτό?

me to Defenders of the Faith leme moiazei...

[mahakala]

emena me karaepshse to albumaki... kanw twra deuterh akroash gia sigouria... ontws megalh betiwsh sta fwnhtika ta opoia wres wres me enoxlousan stous prohgoumenous diskous kai ontws megalyterh mousikh amesothta!

[animae]

Λοιπόν ετούτους εδώ τους είχα γνωρίσει από το remission, όπου ναι μεν μου άρεσε, αλλά δεν είχα τρελαθεί κίολας. Τα επόμενα 2 δεν με έψησαν λόγω άθλιων φωνητικών, αλλά το κρακ δε σκάι μου άρεσε πάρα πολύ, τόσο ώστε να ξανακούσω τά άπαντα.

Το κύριο χαρακτηριστικό τους, άσχετα από τις περίεργες φωνές τους και το πολυφορτωμένο ντραμμινγκ τους, είναι ότι δεν παίζει να ακούσεις ένα άλμπουμ τους και να μην έχει τουλάχισον ΠΕΝΤΕ (5) ριφφ που να σκίζουν την Γη στα 2. Εδώ λοιπόν έχουν πολύ πιο απλές δομές σε σχέση με το παρελθόν, το ντράμμινγκ γίνεται ακόμα πιο απλό, ενσωματώνουν ποπ στοιχεία στις μελωδίες φωνής, γράφουν σύντομα τραγούδια τα οποία βλέπεις ότι διαρκούν όσο πρέπει. Γενικά έχουν δουλέψει το σύνολο του κομματιού και όχι μόνο τα διαφορετικά μέρη του. Κάθε κομμάτι ακούγεται πολύ συμπαγές, το ένα σημείο διαδέχεται το άλλο γιατι έτσι πρέπει.

Μπορεί να μην έχουν την τραχύτητα που είχαν στην αρχή, μπορεί να έχουν "εμποροποιηθεί", μπορεί να μην έχουν τις καλύτερες φωνές, αλλά αυτός ο δίσκος είναι στα αλήθεια πολυ όμορφος.

Curl of the Burl