Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events (2011)

[FIXXXER]

Dream Theater - A Dramatic Turn Of Events

1. On The Backs Of Angels 8:43
2. Build Me Up, Break Me Down 6:59
3. Lost Not Forgotten 10:12
4. This Is The Life 6:58
5. Bridges In The Sky 11:01
6. Outcry 11:24
7. Far From Heaven 3:56
8. Breaking All Illusions 12:26
9. Beneath The Surface 5:27


Η Τριτη Εποχη κατεφτασε. Μετα απο μια πενταδα υπεροχων δισκων στα 90'ς (μετραω το Change Of Seasons και φυσικα οχι το ακατεργαστο και αναχρονιστικο When Dream And Day Unite που ειναι του 1989 αλλωστε) και μια πενταδα αμφιλεγομενων δισκων στα 00'ς (ή αλλιως, μονο για οπαδους), η φυγη του Portnoy σηματοδοτει και την εναρξη μιας νεας εποχης για τους Dream Theater.

Το A Dramatic Turn Of Events αποτελειται απο τραγουδια που χωριζονται σε τρεις κατηγοριες. Η μια κατηγορια ειναι τα δυο πρωτα τραγουδια, δηλαδη το On The Backs Of Angels και το Build Me Up, Break Me Down. Το πρωτο παταει σε πολυ γνωστες φορμες και συνηθειες των DT, αφου αποτελειται απο μια εισαγωγη που χτιζει το κομματι ομορφα, συνεχιζει με πιασαρικα ριφφς και μελωδιες πληκτρων και μετα απο ενα μικρο (για τα δεδομενα τους) σολαρισμα καταληγει ξανα με το ρεφραιν και κλεινει φυσιολογικα. Δεν ειναι απο τα τραγουδια τους που θα κανουν την εκπληξη, αλλα δεν ειναι καθολου αδιαφορο, νομιζω πως ανοιγει το δισκο ιδανικα. Το Build Me Up, Break Me Down ειναι ενα χεβι 7λεπτο κομματι, το οποιο λογικα θα αποτελει και το "χιτακι" του δισκου, καθως στηριζεται στις κιθαρες εποχης Awake κατα τα κουπλε και στο πολυ ομορφο και ταυτοχρονα πιασαρικο ρεφρεν. Αυτα λοιπον για ορεκτικα.

Η δευτερη κατηγορια τραγουδιων στο δισκο ειναι το αλατοπιπερο και η ζαχαρη που νοστιμιζει και γλυκαινει το δισκο αντιστοιχα, και τα οποια εχουν τοποθετηθει σε πολυ σωστα σημεια αναμεσα στα αλλα τραγουδια. Εχουμε μια power μπαλαντα κλασικης δομης και συνθεσης αλλα με περισσειο συναισθημα, ειδικα απο Petrucci που σολαρει ακαταπαυστα (This Is The Life), ενα 4λεπτο συντομο τραγουδι με τη συμμετοχη μονο των Labrie και Rudess το οποιο για μενα ειναι μαλλον το καλυτερο που εχουν γραψει ποτε σε αυτο το υφος (το Wait For Sleep δεν μετραει, ειναι αλλη φαση εξωπραγματικη), και τελος το Beneath The Surface, το οποιο ειναι εξ ολοκληρου συνθεση του Petrucci και ηδη απο τις αγαπημενες μου "μπαλαντες" τους, αφου θυμιζει εποχες Falling Into Infinity.

Και παμε στο ζουμι. Τα 4 τραγουδια τα οποια κλεβουν την παρασταση στο δισκο βρισκονται στις θεσεις 3, 5, 6 και 8. Κυμαινονται ολα μεταξυ 10 και 13 λεπτων και ειναι και τα 4 χαρακτηριστικοτατα της μουσικης που παιζουν οι Dream Theater εδω και 20 χρονια. Το Lost Not Forgotten εχει την καλυτερη εισαγωγη του δισκου, θυμιζει τελη 90'ς με μπολικα στοιχεια απο Scenes From A Memory και δομη Under A Glass Moon με ιδιου τυπου σολο. Το Bridges In The Sky ειναι ενα αρκετα heavy τραγουδι και το οποιο μαλιστα ξενιζει αρχικα τον οποιοδηποτε ακροατη, αφου αποτελει κατι καινουριο για τη μπαντα συνολικα, και λογω εισαγωγης και λογω ηχου στις κιθαρες. Δε λειπει το τσιφτετελακι στη μεση. Το Outcry εχει ενα απο τα καλυτερα riffs που εχει γραψει ποτε ο Petrucci, και περαν του οτι το μεγαλυτερο μερος του τραγουδιου ειναι ανατριχιαστικο, στη μεση εχουμε κι ενα κιθαροπληκτροψωλαρισμα, παρομοιο του οποιου ειχαμε πανω απο 10 χρονια να ακουσουμε. Τελος, το Breaking All Illusions ειναι μαλλον το αγαπημενο μου τραγουδι προς το παρον απο το δισκο αυτο, καθως ολες οι μελωδιες, ολα τα σημεια, το ρεφρεν, ολα τα σολος ειναι εκπληκτικα και μαλιστα θυμιζουν εποχες Liquid Tension Experiment με λιγο απο Falling Into Infinity.

Συνολικα το A Dramatic Turn Of Events ειναι ενα αλμπουμ το οποιο περιμεναν οι fans των Dream Theater εδω και πολλα χρονια, αφου το Six Degrees ηταν ενα συνοθυλευμα επιρροων απο αλλες μπαντες, το Train Of Thought ηταν πολυ μεταλ, το Octavarium πολυ εμπορικο, το Systematic Chaos πολυ τεχνοκρατικο, το Black Clouds & Silver Linings μονο για τους σκληροπυρηνικους. Αυτο δε σημαινει πως ειναι καλυτερο απο αυτα τα αλμπουμς, αν και εμενα αυτη ειναι η προσωπικη μου αποψη. Αυτο σημαινει πως μιλαμε για ενα αλμπουμ το οποιο μετα απο πολλα χρονια εχει τη σωστη ισορροπια και τη σφραγιδα της μουσικης των Dream Theater, βαδιζοντας και εν μερει σε νεα μονοπατια.

Ο James LaΒrie ειναι καλυτερος απο ποτε και πληρως απελευθερωμενος πλεον να τραγουδησει οπως μπορει (haters gonna hate, αλλα οι ερμηνειες τους ειναι απο πολυ καλες εως εκπληκτικες στο δισκο), ο Jordan Rudess επιτελους δεν αποτελει κομπαρσο και εκτος απο το οτι ακουγεται πεντακαθαρα ολη την ωρα, συμμετεχει ενεργα και στη συνθεση του δισκου, ο Myung εγραψε για πρωτη φορα στιχους μετα απο 12 χρονια και ακουγεται κι αυτος περισσοτερο απο οτι προσφατα και ο Mike Mangini περιοριζεται σε ρολο (αψεγαδιαστου) εκτελεστη και performer, χωρις να κλεβει την παρασταση. Για τον Petrucci δεν υπαρχει κατι που να του αποδιδει δικαιοσυνη, ο ανθρωπος ΕΙΝΑΙ οι Dream Theater πλεον (και παλιοτερα ηταν το σημαντικοτερο τους κομματι συνθετικα οπως και να χει). Λυπηρο το οτι επρεπε να φυγει ο ιδρυτης και μεγαλυτερος οπαδος του συγκροτηματος απο το συγκροτημα για να μπορεσουν να βγαλουν εναν μεγαλο δισκο...

[Imperium]

Noμιζω ο,τι καλυτερο εβγαλαν μετα το Train of Thought...

[Φύσκος]

Τα εξώφυλλά τους. Γιατί.

[JnB]

Πολύ καλό αλμπουμάκι, είχα χρόνια να βάλω DT και να ακουστεί τόσο ευχάριστα ο δίσκος. Γενικά ο φιψερ καλά τα λέει.
Όντως πάντως το εξώφυλλο είναι μαλακία.

[Φύσκος]

Είναι κεφάτοι, ψωνίζουν από http://istockpho.to/riyTlv

Spoiler

Εντάξει, υπερβολή τα "why? why?!?!" του οπαδού.

[animae]

Ο τελευταίος μεγάλος δίσκος των θίατερ για μένα ήταν το six degrees, καθώς είχε το νεότερο στοιχείο (1ο cd ), αλλά και σχετικά κλασσικούς θιατερ στο 2ο, αλλά κυρίως είχε πολύ ωραία μουσική.To train of thought ήταν ένα καλό ξεχαρμάνιασμα με κάποια πολύ ωραία τραγούδια και από εκεί και πέρα μετριότητες. Ναι μεν υπήρχαν ωραία τραγούδια, αλλά κυρίως μετριότητες. Ο Πορτνόης πολύ μπροστά, ο Πετρουτσης πολύ πλαστικός, ο Ραντες θαμμένος σχετικά, ο Λαμπρής το πολύ μέτριος εκτός από ορισμένα τραγούδια, γενικά το πολύ μέταλ τους είχε κανει κακό, όχι ότι με χαλάει το μέταλ, αρά ρε παιδί μου, μας είχαν συνηθίσει διαφορετικά και αυτή η στροφή σε πιο σκληρα μονοπατια, δεν ταίριαζε τόσο πολύ και στην μπάντα και σίγουρα δεν ευνοούσε και τον περιορισμένων φωνητικών δυνατοτήτων Λαμπρή.

Ο καινούργιος δίσκος είναι μάλλον ο δίσκος που έπρεπε να βγεί μετά το six degrees. Nαι μεν είχαν κάποια τραγούδια, καλά ριφφς και ατμοσφαιρες και στους υπόλοιπους, αλλά από όρεξη μηδέν. Πχ το dark eternal night είχε καλούλι αρχικό ριφφ, αλλά άκουγες ότι δεν είχε κέφι, εξέπεμπε μια μούχλα, πως να το πω.

Το εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, ευτυχώς για τον δίσκο και δυστυχώς για το ίδιο το κομμάτι είναι μάλλον το πιο μέτριο του δίσκου. Ξεκινάει οκ, μόλις μπαίνουν όλοι μαζί πάει κάτι να πεί, αλλά μόλις φτάσεις στο 1+59 ακούς ακριβώς αυτά τα ανορεκτικά ριφφ που έγραφε ο Πετρουτσης με το κιλό αυτά τα χρόνια. Ο Λαμπρής δεν βοηθάει καθόλου καθώς πατάει ακριβώς στο ριφφ, όπως είπα και στο παρελθόν, λες και βαριέται την ζωή του. Το καλό είναι πως στην συνέχεια ανεβαίνει το κομμάτι, καθώς το κάνουν αρκετά πιο "παιχνιδιάρικο".

Δεν θα το πάω track-by-track, αλλά από το δευτερο κομμάτι και μετά, τα πράγματα φτιάχνουν. Ο Πετρούτσης πετάει μεγαριφφ, ο Λαμπρής επιτέλους τραγουδάει με κέφι και ο Ραντες φτιάχνει ατμόσφαιρες. Γενικά ο δίσκος στηρίζεται αρκετά στο Πετρούτση και δικαίως γίνεται αυτό, καθώς είναι σίγουρα οι καλύτερες κιθάρες που έχει γράψει εδώ και 9 χρόνια. Τα κομμάτια έχουν δομή, πάνε κάπου, η μπάντα κάνει αυτά που ξέρει. Τα ψωλαρίσματα τους φαίνεται να έχουν περισσότερο νόημα. Γενικά δεν περίμενα από μια μπάντα, παρόλο που αυτή η μπάντα είναι οι Θίατερ, μετά από ένα σερί 4 μέτριων δίσκων και χαμένης έμπνευσης να κάνουν come-back. Στο σύνολο του ο δίσκος αφήνει πολύ καλές εντυπώσεις και φαίνεται πως έχει γραφτεί η μουσική με πολύ κέφι.

Δεν θα πλέξω το εγκώμιο του Λαμπρή όπως αρκετός κόσμος, αλλά σίγουρα τραγουδάει όπως μπορεί και προφανώς αυτό έχει να κάνει με το ότι τα εγραψε μόνος του. Απλά ο ανθρωπος ξέρει ότι δεν έχει απιστευτες δυνατότες και έμεινε σε αυτά που ήξερε να κάνει καλα και όχι σε αυτά που ήθελαν οι άλλοι να κάνει. Για αυτό και ακούγεται χαλαρός και σίγουρος για το πως τραγουδάει.

Ο Ραντες από την άλλη, για πρώτη φορά μετά το six degrees να είναι τόσο ψηλά και αυτό βοηθάει αρκετά στο πόσο καλό φαίνεται το άλμπουμ. Όχι τόσο λόγω αυτών που έγραψε, αλλά γιατί ήρθε μια παραπάνω ισορροπία στον ήχο. Το σολάρισμά του συνεχίζει να είναι απλά ανούσιο και σχεδόν η ίδια φράση εδώ και 12 χρόνια(υπερβολή το ξέρω), αλλά πραγματικά η τελευταία φορά που τον άκουσα να παίζει ωραία πράγματα και να δίνει πραγματικά στα κομμάτια ήταν το six degrees. Εδώ είναι σαφώς καλύτερος από τα τελευταία 4(είχε γράψει προφανώς και κάποια ωραία πράγματα στο ενδιάμεσο), αλλά και πάλι δεν έχει αυτό το κάτι παραπάνω που είχαν οι Moore kai Sherinian. Πχ, στο this is life, αρχικά πάει αρκετά καλά (στα αυτιά μου όλα αυτά ε), αλλά μπαίνει το leadάκι του στο 2+07 και αν και είναι ωραία φρασούλα, η επιλογή του ήχου παραείναι ψηφιακή, το παίξιμο του για κάτι τόσο απλό, παραείναι τεχνικό.

Για τον κινέζο δεν θα πω τίποτα το ιδιαίτερο.Απίστευτος παίχτης, κάποιες καλές ιδέες, αλλά μέχρι εκεί. Το ότι ακούγεται περισσότερο είναι αναμφισβήτητα κάτι θετικό.

Ο Μαντσίνης, πρώτο δείγμα θετικό. Ουσιαστικός, αλλά το τι μπορεί να κάνει ελπίζω θα το ακούσουμε στο επόμενο άλμπουμ. Όπως έχουν πεί οι ίδιοι οι Θίατερ, τα κομμάτια ήταν έτοιμα πρωτού μπεί αυτός, οπότε δεν ακούμε πραγματικά Μαντσίνη εδώ. Ναι μεν άψογος, αλλά λιγότερο γκρουβαριστός από Πορτνόη. Το απίστευτα καλό είναι πως επιτέλους ακούμε δυναμικές σε ντραμς.

Το καλό λοιπόν είναι, πως αν και το γκρουβάρισμα του Πορτνόη έφυγε, η μπάντα επιτέλους βρήκε ισορροπία στον ήχο, εδιωξε το πολύ μέταλ (με αρκετό να έχει μείνει βέβαια), έδωσε τόπο στην ατμόσφαιρα που τόσο πολύ της πάει. Πχ ακούς την αρχή του bridges in the sky, το οποίο αν και από τα πιο μέταλ σημεία που έχουν γράψει, ακούς και γκαυλώνεις. Ακούς τον Πετρούτση και θες να γίνει κιθαρίστας, όπως ακριβώς ίσχυε μέχρι πριν 9 χρόνια. Όπως είπα και πιο νωρίς, το καλύτερο άλμπουμ τους από το six degrees.

Αυτό που μου έχει λήψει και λείπει ακόμα και σε αυτό το άλμπουμ είναι ο πιο ζεστός ήχος. Ναι μεν το πάνε προς τα εκεί επιτέλους, αλλά ακόμα δεν το έχουν επαναφέρει εντελώς. Τα ήρεμα κομμάτια πχ στο falling into infinity, είχαν άλλον ήχο. Μάλλον αυτό έχει να κάνει φαντάζομαι με το ότι, απ όσο μπορώ να καταλάβω, ο Πετρούτσης ηχογραφεί με πιέζο τον ήχο της ακουστικής και όχι με κανονική ακουστική(ή τουλάχιστον στα αυτιά μου, δεν κάνει καλή δουλειά σε αυτόν τον τομέα). Ακούς το hollow years και μετά βάζεις ένα ήρεμο από αυτόν εδώ τον δίσκο και βλέπεις διαφορά. Όχι στην έμπνευση, αλλά στον ήχο.

Eν κλειτωρίδι, επιτέλους ένας δίσκος που ακούμε θίατερ.

[phthoggon]

αυτό το καιρό προτιμάω να ακούω dream theater από αυτούς



άσε που ένας καλός τρόπος να εκτιμάς την μουσική των dt είναι να μη βλέπεις τις ποζερόφατσές τους. (και δεν υπάρχει και labrie )

[Firestorm3]

[Phantom Duck]

ας κάνουμε ένα πρόχειρο γκάλοπ, όποιος δεν πιστεύει ότι το κομμάτι μπαίνει σαν disturbed, κλέβει κουπλέ από linkin park και έχει ρεφραίν από evanescene ρίχνει μούτζα.

[Stormrider]

ας κάνουμε ένα πρόχειρο γκάλοπ, όποιος δεν πιστεύει ότι το κομμάτι μπαίνει σαν disturbed, κλέβει κουπλέ από linkin park και έχει ρεφραίν από evanescene ρίχνει μούτζα.

το linkin park το βρηκα .στην αρχη ομως . ευκολακι .

Spoiler

καταταλα , παρα πολυ καλο αλμπουμ . θα συμφωνήσω με προλαλήσαντα πως ειναι το καλυτερο μετα train of thought

[GuardianOfIvorytower]

Αφού λιώσω το Arch θα ακουστεί κ αυτό κάποια στιγμή

[Coroner]

Ότι καλύτερο έχουν βγάλει οι DT μετά το six degrees. Αν δεν υπήρχαν και τα 3 αδιάφορα τραγούδια θα μιλούσαμε για πραγματικά κορυφαίο δίσκο.

Αν αφήσουν το μυαλό τους ελεύθερο χωρίς να εγκλωβίζονται σε μοτίβα το έχουν ακόμα.

Και για να κλείσουμε το θέμα: DT = JP.-

[GuardianOfIvorytower]

off topic: τους είδε κανένας Αθήνα το καλοκαίρι?

[GuardianOfIvorytower]

bump: ακούγεται ενδιαφέρον αυτό εδώ τελικά