Wolves in the Throne Room - Celestial Lineage

[carheart]

Wolves in the Throne Room - Celestial Lineage
2011 - Southern Lord



1. Thuja Magus Imperium
2. Permanent Changes in Consciousness
3. Subterranean Imitation
4. Rainbow Illness
5. Woodland Cathedral
6. Astral Blood
7. Prayer of Transformation

Τα "Two Hunters" και "Black Cascade" βαφτίστηκαν ξαφνικά τα δύο πρώτα μέλη μιας τριλογίας η οποία κλείνει με το "Celestial Lineage". Εγώ θα πω όχι; Το "Two Hunters" μου είχε φανεί οοοκ, το "Black Cascade" μετριότατο, το "Malevolent Grain" βαρετό, και είχα γενικά βαρεθεί να τους βλέπω παντού, στο ATP έπαιξαν σκατά, γενικώς υπήρξε στα μάτια μου μια ξεγραμμένη μπάντα που έπαιξε με το hype και έχασε. Έχασε; Έμεινα με την γλύκα πως μόνο το "Diadem of 12 Stars" θα έμενε στο χρόνο ως η μοναδική Μεγάλη δουλειά των Wolves in the Throne Room. Όχι με πρωτοντεμάδικη οπτική, αλλά με καθαρά ακουστική, μιας και μόνο εκεί έβρισκα Μεγάλα κομμάτια. Άκουσα το τωρινό απλά επειδή βρέθηκε μπροστά μου εύκολα, ένα λινκ μακριά, καιροί του ίντερνετ, δεν ακούμε μουσική πια, κλπ. Και ήμουν επιφυλακτικός, σε σημείο που περίμενα καρτερικά να αρχίσω τα λολ στο πρώτο στραβό σημείο. Το album τελείωσε μία φορά χτες, δύο φορές χτες, και τρίτη φορά σήμερα. Στραβό σημείο δεν έχει εντοπιστεί ακόμα. Και δεν προβλέπεται να βρεθεί κάτι. Πείτε και σεις.


μεγάλος τίτλος, επικό κομμάτι

[scarecrow]

Εμένα πάντως μου άρεσαν τα Two Hunters και Black Cascade.

[Agoraphobic_S.I.]

Συμφωνώ στο ότι μετά το diadem είχαν καθοδική πορεία, για μένα όμως το two hunters είναι άριστο, το black cascade ωραίο και το malevolent συμπαθητικό.
Για το καινούριο δεν έχω ακόμα ξεκάθαρη άποψη, μέχρι τώρα μ' αρέσει πολύ πάντως.

[shora]

καταρχας το Malevolent Grain ειναι ενα απ' τα ομορφα επιζ εβερ, δωστε του τη προσοχη που του αρμοζει. το Two Hunters εχει και περισσοτερο δυναμισμο απ' το ντεμπουτο, απλως ναι ειναι κατωτερο. το μοναδικο τους φιλλερ ειναι για μενα το Black Cascade και ημουν σχεδον σιγουρος οτι το Celestial Lineage θα ξαναεφερνε τα πραματα στη θεση τους.

[Leech]

Εγώ στηρίζω αβέρτα και "Two Hunters", το "Black Cascade" όμως το παράτησα μετά από μιάμιση ακρόαση. Στο νέο έχω ήδη βρει 4-5 σημεία που μ'έκαναν να σηκώσω φρύδι οπότε καλά πάμε.

[phthoggon]

Δώστε λίγη αγάπη στο A Looming Resonance τουλάχιστον από το ep, για μένα είναι από τα 3-4 καλύτερα πράγματα που έχουν κάνει (μαζί με το dia artio, την εισαγωγή του cleansing και τα καλά black metal μέρη τους κυρίως από το 1ο βέβαια). To πρόβλημά τους είναι νομίζω το εξής: έχουν καταλήξει πλήρως στο τι ακριβώς θέλουν να παίζουν, αυτό το μελαγχολικό αρχαίο άκουσμα που βγαίνει από τις απλές φολκίζουσες μελωδίες (που πρωτοήταν εντελώς κυρίαρχο στο two hunters). Αυτό λοιπόν είναι hit & miss όσον αφορά το συναισθηματικό ίμπακτ του και με αυξανόμενη συχνότητα miss όσο περνάει ο καιρός. Στο καινούργιο λίγο που ακούω τώρα προσπαθούν να κάνουν κάτι πιο σύνθετο/διαφορετικό, έχουν κάποιες μουσικές αδυναμίες (πχ παραφωνίες η άρπα με τη κιθάρα στο astral blood) κάποια μέρη ακούγονται ενδιαφέρονα, πιο σοβαρή γνώμη σε κάνα μήνα. Πάντως ο ήχος/παραγωγή συνεχίζει να είναι φοβερός και σχετικά πρωτοποριακός για το είδος.

[h2he]

To Malevolent Grain εχω ψιλοκαταλήξει ότι είναι η δεύτερη καλύτερη δουλειά τους (αν μπορεί να ειπωθεί αυτό για δυο τραγούδια) μετά το "Diadem..". Από εκεί και πέρα, αν και εγώ στηρίζω με άνεση "Two Hunters", σίγουρα η πορεία τους είναι κάπως ανηφοροκατηφόρα. Το καινούριο το πιασα με όρεξη μετά από τα αποθεωτικά σχόλια του πάνω πάνω, αλλά στις 2-3 απόπειρες που έκανα δεν κατάφερα να μπω στο πνεύμα του. Οπότε σε κάνα μήνα μαζί με το φθόγγον.

[carheart]

Μου λέει ένας φίλος να ακούσω το νέο WITTR. Του λέω βαριέμαι, μου λέει άκου και επιμένει. Ψάχνω να δω τι είναι και πέφτω στην περιγραφή Celestite is a newly envisioned instrumental companion to Wolves In The Throne Room's album, Celestial Lineage. Με κάτι τέτοια λυγίζω, αλλά σκέφτομαι πως θα είναι απλά λίγο πιο αραιό ατμοσφαιρικό bm, ή θα είναι ένας δίσκος WITTR χωρίς φωνή.

Βάζω το Celestite



Δε μιλάμε καν για dark ambient, την εύκολη λύση του μπλακμέταλερ που άκουσε raison d'etre και χάρηκε, ούτε για τις τωρινές σαχλαμάρες του Βίκερνες. Αυτό εδώ το πάει εντελώς αλλού, και αυτή είναι η μαγεία του, μιλάμε για καθαρόαιμο eerie/kosmische που μπλέκεται ωραία με ο,τι σκέφτηκαν να κάνουν τα majestic της νορβηγίας και δεν τα κατάφεραν, ο ατμοσφαιρικός δίσκος που δεν έκαναν ποτέ οι Arcturus το 1996, οι πιο σκοτεινές στιγμές που δεν έφτασαν ποτέ στα 80's όσοι kraut πληκτράδες δεν το έριξαν απροκάλυπτα στο new age. Με την ελάχιστη μαγκιά που απαιτείται για να μη φτιαχτεί άλλος ένα drone δίσκος. Όσο προχωράει χάνεται περισσότερο σε διάφορα albums των Ash Ra Tempel και Tangerine Dream. Με δυο λόγια ψιλογαμάει

Ανακάλυψες τον κόσμο; Σίγουρα όχι, αλλά οι WITTR, μετά από ένα κατηφορικό southern lord break από μετά το Diadem ως και πριν το Celestial Lineage, δείχνουν πως μπορούν να γίνουν ξανά μια πολύ ωραία μπάντα