Όταν οι ρωγμές γίνονται οπές,
το γάλα ρέει απ'τις πληγές και στάζει μέλι στις πτυχές του χτες,
που χύνεται στους γαλαξίες γεμάτους από μαύρες τρυπές κι υποσχέσεις χλωμές,
πως "Θα 'ρθουν καλύτερες μέρες, μην κλαις."
Η ρίμα είναι η αιτία που η ποίηση εκλογικεύει το επέκεινα.
Σκάστε τώρα. Τσιμουδιά.
Η σιωπή λιώνει τους πάγους και σηκώνει κύματα,
διαπλανητικά υπερπόντια και ακ-ωστικά,
αφουγκράζεται το στήθος του σύμπαντος ψηλαφώντας ακροαστικά,
μια συμφωνία που διαφωνεί κατά γράμμα με τους χυμούς που τσακίζουν το μίσχο ουσιαστικά,
για να κυλήσουν απο μέσα του σαν το αμνιακό υγρό,
που εξατμίζεται πηγμένο αφού έχει νοτιστεί με λίγο στοχασμό,
κι έχει εμποτιστεί στη φόρμολη για να κρατήσει το στόμα κι οχι τη μύτη κλειστό.
Άνοιξε τα μάτια κι ανάπνευσε το οξυγόνο, φλεγόμενα άστρα εκρήγνυνται γύρω σου.
