crust (& d-beat)

[Leper Jesus]

Demo από τους Μορμώ, καινούρια μπάντα με μέλη των διαλυμένων Dyspnea. Περιέχει και διασκευή στο πολυτραγουδισμένο "The hunt" των New Model Army. Στο γνωστό στυλ των Dyspnea, θα έλεγα, σαπισμένο/μελωδικό crust. Ίιιισως περίμενα κάτι καλύτερο, αλλά περιμένω να τους δω και live το Σάββατο στα Γιάννενα.

https://mormocrust.bandcamp.com/releases

[Parasight]

Demo από τους Μορμώ, καινούρια μπάντα με μέλη των διαλυμένων Dyspnea.[/url]

Και από πρώην Malloy's Kids, να σημειωθεί.

[lady_of_winter]

συμπαθητικούλικο

[Parasight]

Τελικά οι φινλανδοί που τραγουδάνε στα σουηδικά (και το αντίθετο) τείνει να γίνει ο κανόνας

Όμορφη ανακάλυψη λοιπόν (αν και το βίντεο είναι λίγο μεχ αλλά δε βαριέσαι).



https://dispyt.bandcamp.com

[Parasight]

Μόλις έσκασε ο δίσκος της χρονιάς στο είδος.



CHANGE MY MIND

[Reject]

Mια ζωή αυτη η μπάντα ακουγόταν σαν να έχει συμπιέσει 2.000 δαίμονες μέσα σε μία κονσέρβα για τόνο.

Και αυτό δεν αλλάζει ούτε τώρα.

[Krux]

Μόλις έσκασε ο δίσκος της χρονιάς στο είδος.



CHANGE MY MIND

απαπαπα

[Leper Jesus]

Σιγά, ρε παιδιά, καλύτερος δίσκος της χρονιάς στο είδος το νέο Martyrdod. Που αν κατέληξε εκεί το είδος, δηλαδή, γάμησε τα...

Δεν ήμουν προκατειλημμένος ούτε άπ' τη Century Media, ούτε απ' την κατηφόρα των πολλών τελευταίων δίσκων (κάποια, λίγα, καλά κομμάτια δε σώζουν την κατάσταση), μια χαρά θα γούσταρα να μου άρεσε ο δίσκος. Ωστόσο όντως καθάρισε κατά πολύ ο ήχος τους, όντως τα σκανδιναβικά folk-Amorphis-ικά riffs πάλι δίνουν έναν πανηγυρτζίδικο, παρά σκοτεινό τόνο, οι heavy metal επιρροές απλά γελοιοποιούν το σύνολο, για την πληθώρα solo ας μη μιλήσω και η ομοιότητα (από φωνή μέχρι riffs) με At the Gates είναι τόσο έντονη που καταντά αστεία. Για κάτι riff στο "Bait and switch" που κοπιάρουν ύστερους Tragedy ας μη μιλήσουμε -παρ' όλο που αυτή είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου, ε;

Safe neo-crust δίσκος χωρίς ίχνος επικινδυνότητας ή έστω θλίψης. Θ' αρέσει στους μεταλάδες μάλλον.

[Parasight]

Σιγά, ρε παιδιά, καλύτερος δίσκος της χρονιάς στο είδος το νέο Martyrdod. Που αν κατέληξε εκεί το είδος, δηλαδή, γάμησε τα...

Δεν ήμουν προκατειλημμένος ούτε άπ' τη Century Media, ούτε απ' την κατηφόρα των πολλών τελευταίων δίσκων (κάποια, λίγα, καλά κομμάτια δε σώζουν την κατάσταση), μια χαρά θα γούσταρα να μου άρεσε ο δίσκος. Ωστόσο όντως καθάρισε κατά πολύ ο ήχος τους, όντως τα σκανδιναβικά folk-Amorphis-ικά riffs πάλι δίνουν έναν πανηγυρτζίδικο, παρά σκοτεινό τόνο, οι heavy metal επιρροές απλά γελοιοποιούν το σύνολο, για την πληθώρα solo ας μη μιλήσω και η ομοιότητα (από φωνή μέχρι riffs) με At the Gates είναι τόσο έντονη που καταντά αστεία. Για κάτι riff στο "Bait and switch" που κοπιάρουν ύστερους Tragedy ας μη μιλήσουμε -παρ' όλο που αυτή είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου, ε;

Safe neo-crust δίσκος χωρίς ίχνος επικινδυνότητας ή έστω θλίψης. Θ' αρέσει στους μεταλάδες μάλλον.

Θα απαντήσω γιατί ειλικρινά διαφωνώ σε όλα τα points σου, και χωρίς ίχνος προσωπικής επίθεσης.

Καθετότατα διαφωνώ στο περί ομoιότητας φωνητικών με At the Gates, καθώς (όσο και να λατρεύω το σουδικό deathmetal) σε εκείνους έχουμε προκάτ DM φωνητικά χωρίς ίχνος προσωπικής χροιάς, κάτι που βρίσκεις σε κάθε dm-metalcore αηδία που κυκλοφορεί σήμερα και αυτό κατ'εμέ είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα και ο κύριος λόγος που οι δουλειές τους μετά το reunion είναι δυστυχώς αδιάφορες. Κάτι όμως που δε βρίσκεις καθόλου στο νέο (αλλά και σε κανένα παλιό) Martyrdöd, καθώς σχεδόν νιώθεις το λαρύγγι του Kjellman να σκίζεται, ειδικά προσέχοντας τις καταλήξεις των στίχων όπου πολλές φορές βγαίνυν άναρθρες κραυγές, κάτι που προσθέτει ταυτότητα στη μπάντα.

Δεν καταλαβαίνω επίσης από πότε το crust είναι "μη-μελωδικό", παίρνοντας πρόχειρα ως παράδειγμα τους πρωτουργούς Tragedy που ο ίδιος αναφέρεις. Ίσα-ίσα, στο μυαλό μου η μελωδία είναι χαρακτηριστικό του είδους, κάτι που το διαφοροποιεί από το generic hardcore. Δε νομίζω να μπορείς να κατατάξεις τους Martyrdöd ως neo-crust με τέτοια ιστορία, πραγματικά neo-crust είναι κάτι εντελώς άλλο, και ηχητικά.

Και μόνο το ότι αναφέρεις label (κάτι που είναι το μόνο που δεν κοίταξα) και ότι δε σε νοιάζει, σόρι αλλά μάλλον για το αντίθετο πείθεις. Τυχαίο επίσης παράδειγμα οι Sarabante με κατά τα άλλα εντελώς DIY νοοτροπία, αλλά ο δεύτερος δίσκος μια χαρά βγήκε από τη Southern Lord, δε βλέπω πού είναι το κακό. Εκτός αν πιστεύεις ότι μια μπάντα σχεδόν 20ετίας πρέπει να κόβει μόνη της τους δίσκους της για να θεωρείται tr00. Προσωπικά βγάζω σπυριά με τους πιουρίστες κάθε είδους σύμφωνα με τους οποίους κάποια πράγματα δεν είναι όπως "πρέπει" ή γιατί αποκλίνουν από κάποια συγκεκριμένα δεδομένα. Ας είμαστε λίγο ανυχτόμυαλοι ρε γμτ.

Περί καθαρότητας παραγωγής, είχαμε αυτούς που ξενέρωναν που και το πρώτο Καταχνιά είχε πολύ καθαρό ήχο για το είδος (κι εγώ μαζί τότε για να είμαι ειλικρινής), προφανώς είναι συνειδητή επιλογή της μπάντας.

Τεσπα, παραμένει το θέμα γούστου και σαφώς δε γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους κλπ κλπ. Όλα τα πραπάνω είναι με διάθεση για μουσική κουβέντα, κάτι που δυστυχώς έχει εξαφανιστεί εδώ πέρα πια εντελώς.