μωρή χαβοκ, ποιος είπε ότι όσοι εκφράστηκαν χαίρονται με την αναπηρία, γιατί είναι ένδειξη διαφορετικότητας; είμαι με μινμιν
ήταν στους παραολυμπιακούς (δε θυμαμαι πότε), βλέπαμε την ενακτήρια γιορτή και σε κάποια φάση παρήλασε ένα παιδί από μια γαμησετααπουποδομες χώρα (τουρκμενιστάν; κάτι τέτοιο), πέταξε τις πατερίτσες και άρχισε να περπατάει με τα χέρια. Εκνεύριστηκα με την αντίδραση των περισσοτέρων "ωχ, θλίψη, στεναχώρια, μη σου τύχει" και τέτοια. Εκείνη τη στιγμή δε χάρηκα που κάποιος δεν έχει υγειή πόδια να τον κρατήσουν και ουαου ένας διαφορετικός, αλλά γιατί ακόμα και προερχόμενος από αυτή τη γαμησετα χωρα, ζει, αθλείται και χαίρεται τη ζωή του περισσότερο από άλλους (ξανά, όχι επειδή είναι ανάπηρος, αλλά μάλλον επειδή εκτιμά περισσότερο τη ζωή από τους αρτιμελείς). Ε, μόνο θλίψη δε μου προκάλεσε αυτό το θέαμα (της αντιμιζεριας), χωρίς να το εύχομαι σε κάποιον, πόσο δύσκολο να το κατανοήσει κάποιος αυτό.
και ερώτηση (επειδή έχουμε θέματα και συζητήσεις δω πάνω): μέχρι ποια αναπηρία θεωρείτε "αποδεκτή" και δε θα παρακίνουσατε για έκτρωση;