Liturgy - Aesthethica (2011)

[babality]

θεωρω πως ολο αυτο το κυμα αμερικανινου black metal εχει πολλα να πει
κ μ αρεσουν σχεδόν ολα, krallice, liturgy, wolves, barn owl, akitsa, ολα.
γενικοτερα βρισκω πλεον πολυ πιο ενδιαφερον το εναλλακτικο-intelligent-πειραματικο μπλακ μεταλ απο το 'άλλο',
των Immortal k twn Marduk πχ

και το frozen by icewinds?, at the stormy gates of mist? επισης το...

[carheart]

Πέραν του τι κάνουν/πως αυτοπροβάλλονται και του που ανήκουν/προσπαθούν να (μην?) ανήκουν οι Liturgy, μακριά από την τεράστια κουβέντα για την αισθητική της μπάντας, όχι με βάση τη συζήτηση περί του που και πόσο "μαντρώνεται" το μέταλ (όλο; όχι! γιατί μερικοί μη individualists αντιστέκονταν και θα αντιστέκονται για πάντα στον κατακτητή), πιστεύεις, και συ αλλά και οι υπόλοιποι, πως είναι οι Liturgy εκείνη η μπάντα η οποία κάνει την διαφορά, την καινοτομία που λέει και ο thread starter;

Εμένα μου φαίνονται ας πούμε μέτριοι/προς κακοί, όχι απαραίτητα για το αισθητικό του θέματος (αν πχ, πχ λέω, αντί για το αεαθσαεθετικα ήταν το si monumentum στη θέση του θα το βούλωνα), αλλά για το μουσικό. Για εσάς ξέρω γω... αξίζει να μιλάμε τόσο για τους ίδιους τους Liturgy ως τη μπάντα που θα μας ωθήσει να κάνουμε αυτήν την συζήτηση; Μπορεί να απαντήσετε "μα δεν κάνουμε αυτό!", αλλά είναι το γνωστό θέμα με τα κεράσια και το καλάθι

Helm υπό ποία έννοια είναι ρομαντικό αυτό που κάνουν; Δεν το καταλαβαίνω, για μένα είναι στρατηγικά τοποθετημένοι εκεί που είναι για συγκεκριμένους λόγους. Μπορώ να κατανοήσω ασφαλώς πως διαφορετικό hype είχε πχ o Malefic πριν πέντε χρόνια, διαφορετικό αυτοί οι τύποι τώρα

Παρένθεση για indie rockers, και δε συμμαζεύεται indie ή rockers, το "The Moon & Antartica" των Modest Mouse είναι πολύ ωραίος δίσκος, αυτά

[Helm]

Οι Liturgy είναι μια μπάντα που θα ακούσω 2 συνθέσεις στο youtube με προσοχή, αλλά δεν θα κατεβάσω καν το άλμπουμ. Πιο άνετα θα διαβάσω τα θεωρητικά γύρω τους παρά θα ασχοληθώ σοβαρά για μήνες/χρόνια με την μουσική τους, όχι επειδή είναι σκατά, αλλά επειδή δεν με τραβάει τόσο. Ουτε Krallice ακούω, ούτε Wolves ούτε τίποτε τέτοιο, όχι επειδή είμαι μάγκας και γαμάω, αλλά επειδή απλά... δεν με τραβάνε. Έχω προσπαθήσει.

Άποψή για την 'πρωτοπορία' του black metal δεν έχω, μου φαίνεται κουραστικό καν το ερώτημα. Δεν καταλαβαίνω τις λέξεις;

Ρομαντική είναι οποιαδήποτε καλλιτεχνική κίνηση αντιτίθεται του ορθολογισμού, βάζει την φαντασία στην κορυφή της ανθρώπινης ικανότητας και προσπαθεί να αγγίξει κάτι το υπερβατικό μέσα από αρχαία σημειολογία. Όλα αυτά τα κάνουν οι Liturgy, και οι Saxon, και οι Priest και γενικά αυτό το μουσικό ιδίωμα με αυτό τον εσωτερικό θεό ασχολείται, όχι πάντα συγκεντρωμένα ούτε πάντα ξεκάθαρα.

[babality]

bonus

helix skull =

το ακουσα και μερικες φορες μηπως ειναι κατι εκει που δε πιανω...
φιασκο απλα..

[Helm]

Αυτή η σύνθεση η από πάνω ας πούμε δεν βγάζει τίποτε το transcendental όπως προσπαθούν να το πουλήσουν. Οι συνεχείς εναλλαγές στον ρυθμό από κάτω από τρία σε τέσσερα (δεν μπορώ να το εξηγήσω καλλίτερα, κάποιος drummer ίσως; αυτό εννοεί burstbeat ο άλλος άγχος προκαλούν, λες και αλλάζεις τροχούς ενώ κάνεις ποδήλατο συνέχεια επειδή έχεις κλάσει. Ενδιαφέρον εφεκτ σίγουρα (και αξίζει κλέψιμο επειδή το άγχος είναι ένα από αυτά τα πράγματα που το Heavy Metal προσπαθεί να χρησιμοποιήσει που και που) αλλά έξοδος προς το ανώτερο από κρίση πανικού δεν έχει. Γιατί κελαρύζει το παλικάρι ο Hunt-Hunter-Hendrix από πάνω σαν σφαγμένος, μέσα στο άγχος; Είναι μήπως το τελευταίο τρακ του δίσκου ξέρω 'γω 20 λεπτα astral ambient;

Σε σχέση με εκείνο το barn owl που ποστάρισε ο pthogghon νωρίτερα, το οποίο βασίζεται σε επανάληψη και σταδιακή σύνθεση, είναι το ακριβός αντίθετο. Δεν με κάνει να κάνω transcend ούτε εκείνο αλλά καταλαβαίνω μέσα στο τι κάνει, το τι προσπαθεί να κάνει.

Οπότε ίσως (στην προσπάθειά μου να βρω γιατί τσινάει τόσο κάποιος κόσμος με τους Liturgy) αυτό που ενοχλεί είναι ότι οι Liturgy είτε 1) λένε ψέμματα περί του τι θεωρητικά σημαίνει αυτό που κάνουν 2) δεν έχουν καταλάβει καν την αντίφασή τους ούτε οι ίδιοι. Το 2 το απορρίπτουμε επειδή φαίνονται έξυπνοι αυτοί οι Hideous Gnosis τύποι.
Ίσως από το άγχος και την πίεση που βγάζει αυτή η μουσική να έρθει κάποιος να μου πει ότι ένιωσε υπέρβαση, από την άλλη. Ίσως όταν το ακούς αυτό το πράγμα για 50 λεπτά και μετά το κλείνεις και ακούς ησυχία να κάνεις κάποια υπέρβαση.

Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ κυκλικός ο δρόμος προς το ζητούμενο (ενώ το Heavy Metal πολύ ευθύ), και αυτό το βρισκω λογικό να ενοχλεί κάποιους και να οδηγεί σε κατηγορίες περί hipsterism. Άμα σου πω ότι έχω ένα άλμπουμ που άμα το ακούσεις θα σου λιώσει τα μούτρα, θα σε βιάσει, και μετά το βάζεις και είναι, ξέρω 'γω, σκούρο ambient, καταλαβαίνω ότι ίσως εκνευρίσει. Ίσως πεις 'ρε με δουλεύεις;' και τότε ίσως απαντήσω 'όχι, είναι όντως η πιο βίαιη μουσική που έχεις ζήσει ποτέ επειδή βίαια ανέτρεψε τις προσδοκίες σου' και άλλα τέτοια μετα-σχηματικά που χαρακτηρίζουν αυτό το 'hipster' πράγμα. Όπως το Vice που τάχα μου κοροϊδεύει τους Liturgy, αλλά στην ουσία αυτός είναι ο τρόπος που τους προωθεί.

[ikonoklast]

Πρώτη παρατήρηση: Σας έχει βαρεθεί και ο παπάς της ενορίας κυρίως γιατί αυτές οι κουβέντες είναι βέβαια τόσο βαθιές και έχουν παρατηρήσεις χρόνωνε σχετικά με το χεβι-μεταλ-μας αλλά όλως τυχαίως δεν γίνονται ποτέ μεταξύ μεταλλάδων στο φόρο, γίνονται μεταξύ μεταλλάδων και «χιπστερς» ή οτιδήποτε άλλο. Επίσης δε γίνονται ποτέ για το καινούριο slough feg, jag panzer, blut aus nord που λέει κι ο άλλος, γίνονται για κάτι liturgy και όπου γενικά μυρίζει μπαρούτι. Τυχαίο, μάλλον.

Δεύτερη: Το heavy metal έχει μερικά χαρακτηριστικά που όντως δεν έχουν υπάρξει σε άλλα μουσικά ιδιώματα. Έχουν να κάνουν με το πως οι «οπαδοί» (καθόλου τυχαίο που τα διάφορα μεταλχαμμερς πάντα μετέφραζαν έτσι το «fans» κάτι που δε συνέβαινε σε έντυπα εκτός του μεταλ) συσπειρώνονται γύρω από τη μπάντα που αγαπούν. Μια σχεδόν οπαδική συσπέιρωση δηλαδή, με ραφτά, κονκάρδες, μπλούζες, τσάντες, δίσκους, συλλεκτικές εκδόσεις, clubs, ιστορική κατήχηση από τους μεγάλους στους μικρούς και στην ακραία του εκδοχή ξύλο μεταξύ clubs των priest και των maiden ή πιο συχνά ξύλο μεταξύ μεταλλάδων και «πάνκηδων», «ρεηβάδων» και άλλων εχθρών. Εντυπωσιακή συλλογική ετοιμότητα για μια ρομαντική, σολιπσιστική (sic), ατομικιστική μουσική. Γιατί δε θα συμβεί ΠΟΤΕ αυτό με τους modest mouse; O Helm θα πει κάτι σαν: «Γιατί παραείναι modest! Και mouse! Δεν έχουν το ΠΑΘΟΣ, τη μεταλλική μας φλόγα!». Ίσως, για τους συγκεκριμένους. Αλλά γενικότερα ίσως και να συμβαίνει γιατί υπάρχει κόσμος που είναι πιο «individual» με βάση τον ορισμό που μας έδωσε ο φθόγκος πριν. Που δεν ψάχνει τόσο εναγωνίως να ολοκληρώσει την ατομική του ταυτότητα σαν μέλος ενός συλλογικού, σαν «οπαδός» μιας μπάντας, σαν κάποιος που προσπαθεί ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ να περιγράψει τι είναι αυτό που ακούει και που ακριβώς ανήκει.

Τρίτη παρατήρηση: Kάτι για τα transcendental και τα έτσι και ποιός θέλει να «πουλήσει» τι ήθελα να πω, αλλά βαρέθηκα, παω να γράψω για house που γαμάει το μεταλ σας.

[babality]

Σας έχει βαρεθεί και ο παπάς της ενορίας κυρίως γιατί αυτές οι κουβέντες είναι βέβαια τόσο βαθιές και έχουν παρατηρήσεις χρόνωνε σχετικά με το χεβι-μεταλ-μας ,

παω να γράψω για house που γαμάει το μεταλ σας.

blut aus nord ρε μουνια

[ikonoklast]

Βοήθεια: Στο πρώτο quote ειρωνεύομαι.

[Helm]

Δεν ξέρω αν περιμένεις να σου πω κάτι εγώ επειδή γενικά δεν ανήκω σε κάποια συλλογικότητα ούτε η HM εμπειρία μου είχε σχέση με αυτά τα πράγματα. Ένας άνθρωπος μου έδειξε από HM και μου έφτασε. Είναι προσωπική υπόθεση από εκεί και πέρα και στον βαθμό που συνδιαλέγομαι περί μουσικής, η μουσική είναι η πρόφαση. Οπαδός δεν έχω νιώσει ποτέ του οτιδήποτε. Ούτε 'fan'.

Σωστά μας έχει βαρεθεί όλος ο κόσμος, δεν πειράζει, και εγώ θα βαριόμουν να δεν με απασχολούσε το ζήτημα. Δεν είναι απαραίτητο να γίνει περαιτέρω συζήτηση αν δεν φτουράει. Για το καινούριο slough feg ή blut aus nord εγώ δεν γράφω επειδή δεν μ'αρέσουν, ούτε έγινε κάτι ενδιαφέρον γύρω τους ως τώρα. Πάντως προσπαθώ να γράφω για τα παλιά που όντως μου αρέσουν. Αν γινόταν συζήτηση επίπεδου για slough feg, θα προσέφερα και εγώ. Έγινε για Liturgy, τι να κάνω.

Νομίζω οπαδιλίκι πρέπει να παίζει και για τους modest mouse, αλλά ίσως έχει άλλη γλώσσα επικοινωνίας (ίσως ο πιο 'χαλαρος' νικάει. Σίγουρα δεν έχει να κάνει με καμια Heavy Metal φλόγα που λείπει ή δεν λείπει. Η διαφοροποίηση μου ήταν μια χαρακτήρα, όχι ποιότητας.

Γενικά, με ενδιαφέρει το κάπως παράπονο που εκφράζεις έναντι των Heavy Metal οπαδών κτλ απλά δεν απευθύνεται σε έμενα επειδή δεν είμαι οπαδός. Με ενδιαφέρει τι σημαίνει και πως προέκυψε, ελπίζω κάποια στιγμή να το συζητήσουμε (όχι απαραίτητα στο φορουμ αυτό, αν και δεν θα με πείραζε).

[Agoraphobic_S.I.]

τι σημαίνει χιπστερ;

[Helm]

Δεν με απασχολεί να περιχαρακώσω Αυτούς και να τους χαρακτηρίσω ως Κατι, με απασχολεί το πως εσύ ή ο ικονοκλαστ (ή όποιος άλλος θέλει να συμμετέχει) αυτοχαρακτηρίζετε την θέση σας στην κουλτούρα, τους ορούς που εξηγούν την χρήση της τέχνης, την κατανάλωση/διακίνηση υλικού δηλαδη, στο οποίο έχει δράσει ως μεσάζοντας η καπιταλιστική διαδικασία. Αν θες κάποιον ορισμό πραγματικά για να προχωρήσει μια συζήτηση, κάτι από τα ουδέτερα εδώ.

[ikonoklast]

Γενικά, με ενδιαφέρει το κάπως παράπονο που εκφράζεις έναντι των Heavy Metal οπαδών κτλ απλά δεν απευθύνεται σε έμενα επειδή δεν είμαι οπαδός. Με ενδιαφέρει τι σημαίνει και πως προέκυψε, ελπίζω κάποια στιγμή να το συζητήσουμε (όχι απαραίτητα στο φορουμ αυτό, αν και δεν θα με πείραζε).

Κανένα παράπονο και καμία προσωπική νύξη για τα «οπαδικά» πέρα από την -μάλλον αγχωμένη- προσπάθεια σημασιοδότησης του χεβιμεταλ που οδηγεί σε ό,τι λέω περί ταυτότητας. Ό,τι ανέφερα ήταν επιχειρηματολογία για τα περί individualism στο heavy metal. Απο κει και πέρα αν παρακολουθήσει κάποιος με νηφαλιότητα ολόκληρη την πορεία της κουβέντας στο θρεντ θα δει ότι ουσιαστικά εκβιάζεται μια συζήτηση που έχει ξαναγίνει πολλές φορές με παράλληλο τρόπο σε πολλά θρεντς και με τα ίδια άτομα. Δεν είναι ότι έχω πρόβλημα να συμμετάσχω για άλλη μια φορά (που δε καίγομαι) απλά εν προκειμένω ας το ομολογήσουμε: αν δεν υπήρχε η χρυσόσκονη του «εχθρικού», του «χιπστερισμού» ή ότι άλλη κλαπαρχιδιά στυλ nirvana-γαμήσατε-το-μεταλ -για να το πω φαιδρά- το thread θα είχε εξαντληθεί στις μιαμισι σελίδες με μερικές αναφορές στους krallice και σε άλλες κυκλοφορίες. Ως όφειλε για μια μπάντα σαν τους liturgy δηλαδή, άλλωστε πέρα από την εσκεμμένη (νομίζω) υπερβολή του πιτσαδόρου, δεν θέλησε κανείς να πει ότι έχουμε κάποιο μουσικό θαύμα στα χέρια μας. Εγώ επίσης περιμένω ακόμα μια κουβέντα με χρηστική αξία πάνω στο μουσικό υβρίδιο που ακούγεται στο aesthethica.

Ταυτόχρονα, να πω ότι καταλαβαίνω πως μπορεί να προκύπτουν τέτοιου είδους αυτόματες αντιδράσεις που επηρεάζουν και το πως κάποιος ακούει το δίσκο αν ξεκινάει με αφετηρία ότι είναι τριγύρω και όχι τον ίδιο τον δίσκο. Εγώ ωστόσο να πω ότι δεν είχα ιδέα περι τίνος πρόκειται και τι είναι το τρανσεντενταλ μπλακμεταλ, ο λόκης ήρθε στο μσν σε μια φάση και μου έδωσε ένα κομμάτι liturgy όπως συνηθίζει. Μου άρεσε, μου άρεσε και ο δίσκος και μετά ψαχούλεψα και τα διάφορα που τους περιτριγυρίζουν.

με απασχολεί το πως εσύ ή ο ικονοκλαστ (ή όποιος άλλος θέλει να συμμετέχει) αυτοχαρακτηρίζετε την θέση σας στην κουλτούρα, τους ορούς που εξηγούν την χρήση της τέχνης, την κατανάλωση/διακίνηση υλικού δηλαδη, στο οποίο έχει δράσει ως μεσάζοντας η καπιταλιστική διαδικασία.

Δεν καταλαβάινω τι γράφεις εδώ, πες το πιο απλά.

[Helm]

Δεν θέλω να εκβιάσω καμία συζήτηση.

Δεν είναι ακριβώς η ίδια κουβέντα επειδή δεν είναι ακριβώς οι ίδιοι οι άνθρωποι όπως ήταν όταν την κάνανε τις προηγούμενες φόρες. Μιλώντας για τον εαυτό μου πχ, έχω αλλάξει ορολογία και (σε μερικές περιπτώσεις) σκοπιμότητα αρκετές φόρες σε αυτό το θέμα συζήτησης, επειδή οι αισθήσεις μου εξελίσσονται και το ίδιο και τα προαισθήματα μου (στα οποία γενικά βασίζονται οι θεωρίες που λέω εδώ και εκεί). Επικοινωνιακός μου σκοπός εδώ και 2 χρόνια ας πούμε όσο μιλώ για το Heavy Metal είναι να γνωρίσω πως σκέφτονται άλλοι, παραπλήσιοι σε εμένα άνθρωποι, όχι να βρω διαχωρισμούς μαζί τους. Σου υπογράφω ότι πριν 3-4 χρόνια δεν ήταν καθόλου αυτό το ζητούμενο.

Καταλαβαίνω να μην θες μια ακομα φορά μια ακομα παραπλήσια συζήτηση. Αλλά οδηγούν κάπου, αυτό σίγουρο. Υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα να γίνουν, αλλά, ε και.

Έχεις δίκιο στο προηγούμενο ποστ σου δεν απάντησα στο ζητούμενο επειδή έμεινα στο 'εγώ δεν είμαι οπαδός':

Ναι, οι χεβιμεταλλαδες πάνε να συμπληρώσουν την προσωπικότητά τους με το Heavy Metal, και αυτό συχνά τους κάνει μωρούς και εξαρτημένους ο-ένας-από-τον-άλλο και ύποπτα αντιφατικούς. Αυτό εσύ το βλέπεις σαν το κεντρικό ξεχωριστό χαρακτηριστικό της αυτής υποκουλτούρας, εγώ το βλέπω σαν το πιο σύνηθες φαινόμενο σε όλες τις μουσικές και μη υποκουλτούρες. Από την ομάδα μπάσκετ μέχρι το ER, μέχρι ότι άλλο θες, αυτό είναι η κοινωνικοποίηση. Φοράω-τα-ρούχα-μιλάω-την-γλώσσα == είμαι.

Το ξεχωριστό στο HM είναι η αντίθεση που λέω η ύποπτη, ότι η μουσική η ίδια, αν κάποιος την έβλεπε σαν ιδεολογικό πρόγραμμα (που κακώς να το έκανε, αλλά λέμε) δεν οδηγεί σε κοινωνικοποίηση, αλλά σε σολιψισμό, σαδομαζοχισμό και τελικά, στον θάνατο/αυτοκτονία (ή σε κάποιες περιπτώσεις ένσταση, αντίδραση και ζωή ανάποδη και παράλογη, αλλά ζωή. Αυτό θέλει ακόμα για να διαφανεί). Αυτό τώρα θέλει πολλή συζήτηση για να το αιτιολογήσω που λέω, αλλά ας πούμε κανε μου την χάρη να δεχτείς ότι ξέρω τι λέω για να μην γράφω υπερ-σεντόνια εδώ.

Οπότε αυτό το co-dependency και η συναισθηματική υποσυντήρηση με κονκάρδες και ραφτά που βλέπεις στις υποκουλτούρες σαν του HM, είναι αντίθετη σε μια πηγαία δύναμη μέσα σε αυτή την μουσική που σου λέει 'σκότωσε τα όλα, δυνάστευσε τα όλα, γίνε ελεύθερος, αυτοκτόνησε'. Προφανώς να αγοράζεις ραφτά και να αγοράζεις ντεμο βινύλιο δεν προωθεί αυτές τις προσταγές, αλλά αυτές τις κοινωνικοποίησης μέσα στην υποκουλτούρα/σκηνή, εξου και η αυτολύπηση στον κέντρο του ψυχισμού του μέσου μεταλλά ή πρώην-μεταλλά.

Αυτά για το Heavy Metal και τις ιδιαιτερότητές του για τώρα γιατί άλλο είναι το ζητούμενο.

Δεν καταλαβάινω τι γράφεις εδώ, πες το πιο απλά.

Προσπαθώ. Ας πούμε ότι το Heavy Metal έχει κάτι το αληθινό. 3-4 μπάντες, 5-10 δίσκοι, εμπνέουν κάτι αληθινό. Δεν έχει σημασία αν είναι όντως αληθινό, μόνο ότι το νιώθεις λες και είναι αληθινό. Ας πούμε ότι και το house έχει ανάλογες αλήθειες σε κάποιος δίσκους, το dubstep, το detroit techno, όλα τα είδη, στις καλλίτερες στιγμές τους. Αυτό που με απασχολεί είναι το πως αυτό το αληθινό μασιέται μέσα από την καπιταλιστική διαδικασία και το πως ο μοντέρνος καταναλωτής αντιλαμβάνεται το προϊών που καταναλώνει στο τέρμα της χαβούζας. Δεν με νοιάζει αν είναι για το HM η κουβέντα, απλά για HM ξέρω. Βλέπω το House θρεντ και τα ίδια νιώθω "εδώ υπάρχει κάτι αληθινό, σπεύσετε'. Όπως λέει το άρθρο για το hipster culture στο wiki (που για να συνεννοηθούμε, κανε έναν κόπο και διάβασέ το), βλέπω την κατανάλωση εύρους τέχνης με γνώμονα το τι είναι νέο/authentic/αληθινό ως προβληματική όταν αυτό το φτύνει έξω κοινωνικά (και ψυχολογικά) είναι τα φαινόμενα του μεταμοντέρνου: παροδικότητα, θολή σημασία/ανακύκλωση, απονοηματοδοτιμένα σύμβολα κτλ. Πως/γιατί συμβαίνει αυτό;

Οπότε δεν με νοιάζει καν ποιος είναι ή δεν είναι, νιώθει ή δεν νιώθει hipster. Με νοιάζει πως εσύ, ο άλλος, αυτός που είναι θετικά διακείμενος στην συζήτηση, καταναλώνει τέχνη, τι παίρνει από αυτή, αν νιώθει κουρασμένος ή αναζωογονημένος από το πως βρίσκει αισθητική στον σύγχρονο κόσμο, αν τον δεσμεύει ή τον απελευθερώνει η κουλτούρα του. Έστω ότι οι Lithurgy δεν μας χάλασαν, ούτε μας τρέλαναν, 'έγινε και αυτό'. Ποιο είναι το αντίκτυπο στο πνεύμα όταν 'γίνονται και αυτά' συνέχεια; Όταν λες εσύ 'πάω στα house και σας αφήνω στα heavy metals σας'... είναι τελικά καλλίτερα ή έστω διαφορετικά στα house? Κάτι θρεντς 'ξεθαβινγκ' που ποστάρει ο καθένας τρεις άσχετους δίσκους το δεκάλεπτο που ας πούμε άκουσε λιγάκι σήμερα, είτε είναι Heavy Metal είτε House την ίδια απόγνωση μου προκαλούν.

[ikonoklast]

Ναι, οι χεβιμεταλλαδες πάνε να συμπληρώσουν την προσωπικότητά τους με το Heavy Metal, και αυτό συχνά τους κάνει μωρούς και εξαρτημένους ο-ένας-από-τον-άλλο και ύποπτα αντιφατικούς. Αυτό εσύ το βλέπεις σαν το κεντρικό ξεχωριστό χαρακτηριστικό της αυτής υποκουλτούρας, εγώ το βλέπω σαν το πιο σύνηθες φαινόμενο σε όλες τις μουσικές και μη υποκουλτούρες. Από την ομάδα μπάσκετ μέχρι το ER, μέχρι ότι άλλο θες, αυτό είναι η κοινωνικοποίηση. Φοράω-τα-ρούχα-μιλάω-την-γλώσσα == είμαι.

Υπάρχει μια παρερμηνεία εδώ. Φυσικά και σε όλα τα είδη υπάρχει η συνακόλουθη «ταυτότητα» των ακροατών, σιωπηλά ή πιο ηχηρά παρούσα. Και οι modest mouse (btw δε μου λένε τίποτα αυτοί οι φλώροι αλλά έχει όντως πλάκα σαν παράδειγμα «indie-rock») έχουν την συνακόλουθη κουλτούρα, παντού υπάρχουν και υπήρχαν κονκάρδες, μπλούζες, ουρλιαχτά από τα κοριτσάκια για τους Paul-john-george-ringo, κούπες του έλβις, emo μαλλιά, goth τρίπατες μπότες, φαρδοπαντελονάδες hip-hop-άδες. Αυτό που έλεγα εγώ πριν είναι ότι μόνο στο heavy metal αυτό συμβαίνει σε ένα ανώτερο επίπεδο, αποκτά μια μορφή δυναμικής συλλογικής συγκρότησης των ακροατών, τόσο δυναμικής που με δυσκολία μπορώ να δεχτώ ότι δεν είναι μια άγρια μορφή κοινωνικοποίησης. Δεν είναι ατομικισμός αυτό. Φυσικά και σέβομαι το χεβιμεταλ στο οποίο έχεις εντρυφήσει, δέχομαι ότι ξέρεις τι λες, απλώς νομίζω ότι διαφωνώ αρκετά. Είναι όντως τεράστια και δύσκολη κουβέντα (γιατί πατάει σε πολύ δύσκολα σημεία του πως συγκροτείται η ίδια η κοινωνική συνείδηση, πως σχετίζεται με την ατομική). Χαίρω πολύ όμως, αυτός είναι ο ΚΥΡΙΟΣ λόγος που δε μπορώ να βλέπω τα αφηρημένα collectivism/individualism σχήματα του φθόγγου που λες και προκύπτουν αυτόματα πάνω στην πίεση να καταλάβει τι «δεν του κολλάει με αυτούς τους liturgy-wolves-καινούρια darkthrone-kvelertak και τα συν αυτώ». Δεν γίνονται έτσι σπασμωδικά αυτά τα πράγματα αν είναι να γίνουν σωστά. Αν είναι να μη γίνουν σωστά, ε, ας μη γίνουν καθόλου βρε παιδιά, δε μας έχει υποχρεώσει κανείς. Μας έχει;

Ας πούμε ότι το Heavy Metal έχει κάτι το αληθινό. 3-4 μπάντες, 5-10 δίσκοι, εμπνέουν κάτι αληθινό. Δεν έχει σημασία αν είναι όντως αληθινό, μόνο ότι το νιώθεις λες και είναι αληθινό. Ας πούμε ότι και το house έχει ανάλογες αλήθειες σε κάποιος δίσκους, το dubstep, το detroit techno, όλα τα είδη, στις καλλίτερες στιγμές τους. Αυτό που με απασχολεί είναι το πως αυτό το αληθινό μασιέται μέσα από την καπιταλιστική διαδικασία και το πως ο μοντέρνος καταναλωτής αντιλαμβάνεται το προϊών που καταναλώνει στο τέρμα της χαβούζας. Δεν με νοιάζει αν είναι για το HM η κουβέντα, απλά για HM ξέρω. Βλέπω το House θρεντ και τα ίδια νιώθω "εδώ υπάρχει κάτι αληθινό, σπεύσετε'. Όπως λέει το άρθρο για το hipster culture στο wiki (που για να συνεννοηθούμε, κανε έναν κόπο και διάβασέ το), βλέπω την κατανάλωση εύρους τέχνης με γνώμονα το τι είναι νέο/authentic/αληθινό ως προβληματική όταν αυτό το φτύνει έξω κοινωνικά (και ψυχολογικά) είναι τα φαινόμενα του μεταμοντέρνου: παροδικότητα, θολή σημασία/ανακύκλωση, απονοηματοδοτιμένα σύμβολα κτλ. Πως/γιατί συμβαίνει αυτό;

Νομίζω ότι μάλλον έχουμε μια βαθιά διαφορά νοοτροπίας στο πως αντιμετωπίζουμε τα πράγματα και η μουσική είναι ένα υποσύνολο αυτού. Εγώ θεωρώ (και συνειδητοποιώ ότι έχει αλλάξει ελάχιστα αυτό τα τελευταία τουλάχιστον 7-10 χρόνια της ζωής μου) ότι η μουσική είναι καταρχήν μια ενιαία οντότητα ανθρώπινης έκφρασης. Διαβαθμίζεται, διαφοροποιείται όμως πρώτα και κύρια από την χρηστική της αξία και πολύ δευτερευόντως από τις ειδικές καλλιτεχνικές μορφές που μπορεί να πάρει. Πιο λιανά: οι άνθρωποι -δόξα τω θεώ!- είναι πολύπλοκα όντα, δεν ψάχνεις και δεν έχεις ανάγκη πάντα να μιλήσεις με τους ίδιους ανθρώπους ή να τους μιλήσεις με τον ίδιο τρόπο ακόμα και για τα ίδια πράγματα. Τα ίδια πράγματα σε διαφορετικές καταστασείς μπορείς να τα εκφράσεις και να τα δεχτείς με τελείως διαφορετικό τρόπο και ακόμη περισσότερο τα ίδια πράγματα δεν είναι πάντα το ζητούμενο. Το να συναναστρέφεσαι ανθρώπους από το detroit που παίζουν house, ανθρώπους από το λονδίνο που παίζουν μεταλ, ανθρώπους από το bristol που παίζουν τριπχοπ, ανθρώπους από το πέραμα που παίζουν χιπχοπ, ανθρώπους από το los angeles που παίζουν prog-rock και ανθρώπους από τις φαβέλες της βραζιλίας που παίζουν punk, δεν σε κάνει από μόνο του μεταμοντέρνο χαωτικό «καταναλωτή» προϊόντων. Μπορεί να συμβαίνει και να σε κάνει άνθρωπο που κοινωνεί ανθρώπινη κουλτούρα με σεβασμό και κατανόηση στο «πολύγλωσσο» της ύπαρξής της, στην διαφορετικότητα των τρόπων της. Για μένα αυτό είναι κομβικό ζητούμενο όχι για να χτίσουμε μια νέα μετα-ταυτότητα του «ακούω τα πάντα όλα χύμα», αλλά γιατί η πολυγλωσσία της αντίληψης της καλλιτεχνικής έκφρασης είναι στοίχημα τεράστιο της διαμόρφωσης μιας αντίληψης της πραγματικότητας. Και της Αλήθειας - της ειλικρίνειας, όπως το θέτεις. Και του «θεατρικού ψέμματος» όπως θα το έθετα εγώ. Και όχι μόνο στα πολύ σημαντικά, στα κομμάτια που κλαις, που τα συνδέεις με προσωπικές σου πτυχές, που τα κολλάς με κομμάτια του είναι σου. Αλλά και με την επιφάνεια, με το χυδαίο ψέμμα, με το εκφυλισμένο pop, με το παρωδικό και το τυχάρπαστο, με την απλή λαϊκή διασκέδαση, με το «εύκολο». Αυτά όλα που χωράνε σε αυτό το τεράστιο φάσμα από το κατακάθι στο ζενίθ είναι οι διαφορετικές χρηστικές αξίες των τρόπων της ανθρώπινης έκφρασης. Μη σνομπάρουμε, μην μας πιάνει γρήγορα απόγνωση - όπως λες. Μη βιαζόμαστε, μην είμαστε αυστηροί με τις ανθρώπινες ψυχοσυνθέσεις και τους τρόπους που διαλέγουν οι άνθρωποι να τις επικοινωνούν.

Είναι όλο αυτό -θεωρώ- μια πραγματικά ενθουσιώδης κουβέντα (που περνάει πολύ και από την ύπαρξη των «χιπστερ» σαν κοινωνική οντότητα) για το πώς διαμορφώνεται στην δεκαετία που περνάμε η αντίληψη της μουσικής επικοινωνίας. Προσπάθησα πολύ-πολύ βιαστικά κάποια στιγμή παλιότερα στο φόρουμ να περιγράψω γιατί θεωρώ μεγάλη μουσική και ανθρώπινη εμπειρία να συμβαίνει αυτό (εδώ - No.2), όταν συμβαίνει καλά. Άλλωτες προσπάθησα να το περιγράψω γιατί το θεωρώ σημαντικό όταν το κάνουν άνθρωποι όπως αυτοί της Ektro records (σνομπάρουνε οι λοκηδες, σταμς) με τους Circle, τους Pharaoh Overlord και άλλα τέτοια «μεταμοντέρνα» κτήνη. Η Αλήθεια περνάει από τους Τρόπους, από τις διάφορες Γλώσσες. Δε γίνεται να μην τις καταλάβεις πρώτα, αν θέλεις να την εκφράσεις ώστε να γίνεις αντιληπτός.

[Helm]

Είναι ένα ωραίο ποστ που με έβαλε σε διάφορες σκέψεις. Σε ευχαριστώ.

Αυτό που έλεγα εγώ πριν είναι ότι μόνο στο heavy metal αυτό συμβαίνει σε ένα ανώτερο επίπεδο, αποκτά μια μορφή δυναμικής συλλογικής συγκρότησης των ακροατών, τόσο δυναμικής που με δυσκολία μπορώ να δεχτώ ότι δεν είναι μια άγρια μορφή κοινωνικοποίησης.

Πράγματι, δεν ξέρω εδώ επειδή δεν έχω ζήσει τέτοια 'αγριάδα' παρά μόνον από Manowarαδες, που είναι ειδικό υπο-είδος πάντως.

Να τι υποθέτω: το HM αγκιστρώνεται στα εφηβικά φαινόμενα. Αυτοί που 'ορκίζονται' στο είδος, έχουν αυτές τις ευαισθησίες και τις κρατεί το είδος και η κοινότητα νωπές, και εκεί αν δεν θεριεψει και ενηλικιωθεί ο άνθρωπος (για όποιους λόγους χρειαστεί αυτό) θα είναι το παιδί της Heavy Metal σφαλιάρας για πάντα, από μεταλλοπατέρες ινστρουκτουρες και από μια κολεκτίβα η οποία κρίνει με περίεργους γνώμονες την αξία του. Εδώ μέσα γίνεται πολύ αυτό, πχ. Ίσως αυτό να είναι εγγενές στο Heavy Metal βίωμα, ναι. Ενω αυτό συμβαίνει στην Heavy Metal κοινότητα, η Heavy Metal μουσική η ίδια σου λέει να βάλεις φωτιά στα πάντα, να μη ζήσει τίποτα, όμως. Οι αδύναμοι ας αγοράσουν κονκάρδες. Περί αυτού είναι το 'κάτι δεν μου κολλάει' που λέμε, επειδή το Heavy Metal έχει απαιτήσεις στο τέρμα... ότι κανείς δεν έχει την δύναμη να τις πληρεί δεν ήταν, μέχρι προσφάτως, αρκετά καλός λόγος να μην τηρούνται τα προσχήματα. Τώρα σου έρχεται ένας Liturgy με φρατζα μαλλάκι και κολλητό παντελονάκι και κραυγάζει στο μικρόφωνάκι για κάτι θολό πρακτικά αλλά στιβαρό θεωρητικά και σου κλείνει το ματάκι και σου λέει καινούριο αμερικάνικο μπλακ μεταλ, πρωτοπορία, και δεν μπορείς να το αγνοήσεις τι σημαίνει.

Το να συναναστρέφεσαι ανθρώπους από το detroit που παίζουν house, ανθρώπους από το λονδίνο που παίζουν μεταλ, ανθρώπους από το bristol που παίζουν τριπχοπ, ανθρώπους από το πέραμα που παίζουν χιπχοπ, ανθρώπους από το los angeles που παίζουν prog-rock και ανθρώπους από τις φαβέλες της βραζιλίας που παίζουν punk, δεν σε κάνει από μόνο του μεταμοντέρνο χαωτικό «καταναλωτή» προϊόντων. Μπορεί να συμβαίνει και να σε κάνει άνθρωπο που κοινωνεί ανθρώπινη κουλτούρα με σεβασμό και κατανόηση στο «πολύγλωσσο» της ύπαρξής της, στην διαφορετικότητα των τρόπων της. Για μένα αυτό είναι κομβικό ζητούμενο όχι για να χτίσουμε μια νέα μετα-ταυτότητα του «ακούω τα πάντα όλα χύμα», αλλά γιατί η πολυγλωσσία της αντίληψης της καλλιτεχνικής έκφρασης είναι στοίχημα τεράστιο της διαμόρφωσης μιας αντίληψης της πραγματικότητας.

Σε εννοώ, και το ελπίζω να είναι έτσι. Όμως ο προβληματισμός μου είναι περί του ρυθμού κατανάλωσης και της εγγενής κούρασης αυτού του πράγματος. Για να καταλάβω δέκα πράγματα για το HM έχω φάει πολύ χρόνο και άλλοι ποσταρουν δισκογραφίες από έναν Φιλανδο psych-folkα σήμερα και Ισραηλινές deep house compilations από το 2002 την επομένη και δωστου. Συγνώμη για την καρικατούρα, νομίζω ξέρεις τι λέω. Έστω στην καλλίτερη πολυγλωσσία όπως λες, στην μεσαία (άσε την χειρότερη) ακατάληπτη γλωσσολαλιά όμως.

Και δεν λέω κόψτε τις γλώσσες σας, λέω, λιγότερα ιδιαίτερα παράλληλα για να βγει το proficiency. Ίσως.

Για μένα αυτό είναι κομβικό ζητούμενο όχι για να χτίσουμε μια νέα μετα-ταυτότητα του «ακούω τα πάντα όλα χύμα», αλλά γιατί η πολυγλωσσία της αντίληψης της καλλιτεχνικής έκφρασης είναι στοίχημα τεράστιο της διαμόρφωσης μιας αντίληψης της πραγματικότητας. Και της Αλήθειας - της ειλικρίνειας, όπως το θέτεις. Και του «θεατρικού ψέμματος» όπως θα το έθετα εγώ. Και όχι μόνο στα πολύ σημαντικά, στα κομμάτια που κλαις, που τα συνδέεις με προσωπικές σου πτυχές, που τα κολλάς με κομμάτια του είναι σου. Αλλά και με την επιφάνεια, με το χυδαίο ψέμμα, με το εκφυλισμένο pop, με το παρωδικό και το τυχάρπαστο, με την απλή λαϊκή διασκέδαση, με το «εύκολο».

Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι στον χρόνο που χρειάζεται να γίνει όλο αυτό μια ζωή την έχεις ζήσει. Αν ήταν το στοίχημα λάθος; Πως - στην πορεία - εξετάζεται το πόνημα; Η κούραση είναι μετρήσιμη. Η μεταμοντέρνα-σούπα-θολούρα επίσης. Η Νεα Συνείδηση του Πολύγλωσσου Κουλτουρωταξιδευτή που εντοπίζεται και τι έχει να προσφέρει (ως τώρα); Κάτι μετρήσιμο, με πιάνεις. Δεν ειρωνεύομαι, όπως είπα το ελπίζω να είναι όπως τα παρουσιάζεις τα πράγματα.

Μη βιαζόμαστε, μην είμαστε αυστηροί με τις ανθρώπινες ψυχοσυνθέσεις και τους τρόπους που διαλέγουν οι άνθρωποι να τις επικοινωνούν.

Αυτό το προσπαθώ και ορθή η παρατήρηση.

Το υπερτοπικ θα το διαβάσω αύριο επειδή σήμερα εγύρισε ο κύριος και πρέπει να σκεφτώ το τι αυτό σημαίνει.