η λογική της κριτικής και το νέο indie... [split από Ulver - Wars of the Roses]

[dreamweapon]

μια σημείωση στο περιθώριο της ακρόασης του δίσκου:
είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που εκτιμάς/αξιολογείς τους δίσκους ulver αν δεν είσαι πρών/νυν μπλακμεταλλάς
κι αυτό γιατί:
είναι τρομερό πόσο δεμένη είναι η μουσική/αισθητική διαδρομή των ίδιων των ulver με τη γενικότερη διαδρομή/άνοιγμα των γούστων των μπλακμεταλλάδων στα 00s

[phthoggon]

μια σημείωση στο περιθώριο της ακρόασης του δίσκου:
είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που εκτιμάς/αξιολογείς τους δίσκους ulver αν δεν είσαι πρών/νυν μπλακμεταλλάς
κι αυτό γιατί:
είναι τρομερό πόσο δεμένη είναι η μουσική/αισθητική διαδρομή των ίδιων των ulver με τη γενικότερη διαδρομή/άνοιγμα των γούστων των μπλακμεταλλάδων στα 00s

σωστό, έχω παρατηρήσει το εξής κιόλας (χωρίς να θέλω να γίνω απαξιωτικός, ειλικρινά): τους ulver σχεδόν μόνο πρώην/νυν μεταλλάδες τους ακούνε. Τις εποχές που ας πούμε πρωτοψαχνόμουν με το ίντερνετ προσπαθούσα να βρω έξω-μέταλ ριβιούζ των μετα-perdition city δίσκων τους για να δω το κάλτουραλ ίμπακτ ρε παιδί μου μιας (τότε) αγαπημένης μου μπάντας, να δω εάν θα τους παραδέχεται ο κόσμος για τις ιδιοφυίες που τότε (νόμιζα) ότι είναι. Και έρχομουνα αντιμέτωπος κυρίως με κάτι τέτοιο σαν αυτό

We're talking lite goth-industrial mixed with smooth-jazz and lame electronic music (the kind so bad it's actually deserving of the derogatory term often used by chain music stores: "electronica"). In other words, total and utter crap.

όχι ότι θα πάρουμε και σα δεδομένο τι λέει ο τάδε μεγαλογραφιάς ενός πολυδιαφημισμένου σάιτ βέβαια, αλλά νομίζω ότι έχει μια κάποια αλήθεια. Το κόνσεπτ/μότο της μπάντας στη μέταλ-μπλακ μέταλ εποχή ήταν "wolves evolve" είμαστε οι λύκοι μέσα στις προβιές των προβάτων κλπ, δηλαδή θα αλλάζουμε/προοδεύουμε σε κάθε δίσκο, πώς όμως? Το πως τελικά από τι έχω καταλάβει ήταν μέσω του ξεσηκώματος των πιο αβαντγκάρ/χιπ μουσικών που ακούγονταν την εποχή που οι ούλβερ έφτιαχναν τον εκάστοτε δίσκο (ή έστω των πραγμάτων που γούσταραν, δε θα κολλήσουμε εκεί). Πχ διαβάστε στην κριτική αυτή πως ερμηνεύει την επιρροή των Coil στο Perdition City. To θέμα είναι ότι για όποιον έχει ακούσει ή άκουσε μετά Coil, Future Sound of London, Autechre,..Darkthrone οι Ulver πέφτουν στα μάτια του πρώτον επειδή είναι μάλλον μέτριοι σχετικά με τις επιρροές τους και κυρίως, επειδή φαίνεται σαν καλλιτεχνικό θέλω από πίσω όχι κάτι ειλικρινές ή πραγματικά προσωπικό, αλλά "θέλω να είμαι μαζί με τους μπιγκ μπόιζ, θέλω να βάζουνε μαζί με τους γαμάτους δίπλα δίπλα στο δισκάδικο". Και αυτό είναι κρίμα επειδή είναι ΠΟΛΥ καλοί μουσικοί, αλλά πιστεύω θα ήταν καλύτεροι σα παραγωγοί για άλλους, η μπάντα σαν οντότητα, το όνομα Ulver πάνω στο εξώφυλλο ρε παιδί μου δε μου φέρνει θετικούς συνειρμούς, και πιστεύω ότι το μισό της γοητείας τους είναι αυτό το "ωω αβαντγκάρντ ρε μουνιά" (και το άλλο μισό είναι το "επειδή μεταλλάς είσαι, θα σε εντυπωσιάσουμε με κάτι που ανάλογο δεν έχεις ξανακούσει") . Αυτάα (μη μου λέτε άκου το καινούργιο ρε κεφτέ, θα το κάνω κάποια στιγμή έτσι για το γαμώτο)

[h2he]

Προφανώς και ισχύει σε μεγάλο βαθμό το ό,τι από μεταλλάδες έγιναν γνωστοί, οι μεταλλάδες αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που τους ακολουθούν. Μην ξεγελιόμαστε και εμείς κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Δεν πιστεύω όμως ότι έχει νόημα να πέσεις στα δυο άκρα ή "αβαντγκαρντ-πωπω-μπλιμπλικια-πω-γαμαει-" ή "δεν-θα-φτάσουν-ποτε-τους-Coil". Είναι ημι-δεδομένο ότι α) δεν θα φτάσουν ποτέ τους Coil και β) ότι τα περισσότερα από αυτά που παίζουν έχουν παιχτεί πιο πριν από πιο originally hip ονόματα στον εκάστοτε χωρο (ακόμα πιστεύω ότι ο μόνος δίσκος όπου κάνουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό είναι το "Themes" και πάλι όχι ως στοιχεία ειδών, αλλά ως μίξη τους). Από την άλλη πέφτεις λίγο στην παγίδα του "πως γίνεται αυτοί να είναι truly original" όταν εχουν εξελιχθεί από ένα μεταλλάδικο πλαίσιο. Ειδικά το παράδειγμα σου είναι ίσως το πιο αποδεικτικό, αφού το Pitchfork ειδικά είναι για το indie χειρότερο και από το Hitler, αμα δεν πληρεί κάτι τους αναμενόμενους indie κανόνες. Επίσης όσο και αν καταλαβαίνω τι εννοεις στην πρώτη παράγραφο, δεν μπορώ παρά να μου φανεί "καπως" το ότι πάντα πρέπει να αναζητούμε μια αποδοχή/δικαιολογία για να μας αρέσουν αυτά που μας αρέσουν και όταν δεν τη βρίσκουμε να μας φαίνεται περίεργο.

[phthoggon]

εγώ αυτό για το πίτσκφορκ δε το πιστεύω, το θεωρώ κλισέ ανάλογο του "ότι γράφει μέσα το χάμερ σκατά θα είναι". Αντιθέτως, τις 4/5 κριτικές που διαβάζω εκεί τις θεωρώ εξαιρετικές. Αυτό που γράφω στην πρώτη παράγραφο το ερμηνεύεις με ένα αρνητικό τρόπο, να στο ξαναγράψω: χαίρομαι όταν οι μπάντες που γουστάρω έχουν ίμπακτ, χαίρομαι για τους ανθρώπους και για την οντότητα. Δεν ψάχνω για κάποιον άλλον για με βοηθήσει να ορίσω την προσωπική που πραγματικότητα (αν και αυτό παίζει και το κάνουμε με όλους, ας μην το παίζουμε καραελίτιστές: τι πιστεύεις εσύ για αυτό που πιστεύω εγώ, δε ρωτάμε?) Κατά τ' άλλα αυτά δεν τα έγραψα για να σου δείξω ότι ποτέ δεν θα φτάσουνε τους Κόιλ οι ούλβερ, αλλά γιατί συνολικά -σαν μουσικοί ρε παιδί μου που κάνουν κάποιες καλλιτεχνικές επιλογές- μου είναι ελαφρώς απεχθείς. Αλλά μερικά κομμάτια τους τα γουστάρω, ναι.

[h2he]

Για το pitchfork δεν πολυαλλάζω άποψη γιατί έχω πετύχει αρκετές κριτικές που είναι τέτοιου ύφους ανά τα χρόνια. Από την άλλη το τελευταίο που αναφέρεις το δέχομαι και πλέον, με την εξω-μουσική τους πορεία τα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ να το θεωρήσω έξω από κάθε φαντασία. Όσο η μουσική τους με εμπνέει δεν θα το αφήσω να με πολυεπηρεάσει. Καταλήγουμε σε συζήτηση περί αυθεντικότητας; Ίσως. Νομίζω ότι η έντονη παρέκκλιση από μια αρχική πορεία έιναι λίγο catch 22 όταν πας να την εξηγήσεις μετέπειτα. Τοποθετώντας τους σε ένα διαφορετικό μουσικό context κρατάω την εκτίμηση που μοιάζουν να τους δείχνουν άλλα, σημαντικότερα, ονόματα των χώρων που πλευρίζουν τελευταία.

[Marillion]

fθογκε προφανως και η στάση ''κάθε πράγμα που γράφει το πιτσφορκ είναι γτπ'' είναι λανθασμένη αλλά και το 4/5 κριτικες πετυχημένες το βρίσκω εξίσου υπερβολικό για έναν ανθρωπα σαν και σενα με ένα αλφα αισθητήριο και γούστο κ μετριοπάθεια συν τις άλλοις. δεν θελω να αρχίσω τα παραδείγματα αλλά όσοι το κοιτάνε από παλιότερα (πριν αρχίζουν να θάβονται τα κείμενα που βγήκαν στα '90s), θα θυμούνται τρομερά απεχθείς μαλακίες που το εκθέτουν ψιλοανεπανόρθωτα (δε θα ξεχασω κριτική του '96 στο the herd των wipers που έλεγε οτι εβγαλαν δίσκο για να εκμεταλευτούν την επιτυχία του cobain ή ακόμα ένα άρθρο που έκραζε χοντρώς την paisley underground-τι τους έκανε-). oι λίστες του στους καλύτερους δίσκους των δεκαετίων είναι ψιλοαστείες μόνο και μόνο σαν εγχείρημα (λίστες με τραγούδια το ίδιο), η θεωρητικά ανεξάρτητη μουσική ενημέρωση (με ads αυτοκινητοβιομηχανιών κ.α. στο παρελθόν), η ξαφνική αγάπη στο metal & δη στο black metal όταν παλιότερα ήταν εμπαθές στα όρια της κακεντρέχειας, τα 6αρια, 7άρια σε κάτι rhiannες, τα δεκάρια σε κάτι ''by the trail of dead'', η μη υπαρξη ταυτότητας πλέον σε ένα ηχητικό πλαίσιο (έστω και ανοιχτά, ανοιχτά), οι χοντροχαζομάρες που πετάνε ακόμα (οι fucked up είναι η καλύτερη hardcore μπάντα του σήμερα, λες και έχουν γράψει ποτέ για άλλες), η κριτική σε immortal (εντάξει αυτό πλάκα εχει), oι αποθεωσεις σε σχήματα που λιγα χρόνια (και λίγους μηνες καμμια φορά) αργότερα θάβουν οι ίδιοι και γενικά η τόσο στενή συσχέτιση με την έννοια hipster τις δύο περασμένες δεκαετίες και κάθετι αρνητικό που φέρει αυτή η έννοια, δεν είναι κ λίγα για να βγάλεις μια εστω οριακά αρνητική άποψη. ναι μερικά reviews τους είναι ωραία και παρακολουθώντας το που και που συμφωνώ αλλά από κει και πέρα δεν. αλλά για ουλβερ λετε οπότε το κόβω

(μάρεσει που δεν ηθελα να αρχισω τα παραδείγματα εχμ εχμ)

[h2he]

Αν και την ανοίγουμε τη συζήτηση πολύ, νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό το Pitchfork (αλλά και οποιαδήποτε άλλα μέσα) έχει μια δυσκολία να αντιμετωπίσει πράγματα με τα οποία δεν έχουν τριβή οι συντάκτες του (κάτι που είναι απόλυτα κατανοητό, αλλά παραμένει άστοχο για τόσο "μεγάλο" περιοδικό). Γι' αυτό έλεγα ότι οτιδήποτε παρεκκλίνει από τους "indie" κανόνες λαμβάνει περίεργη αντιμετώπιση, μόνο και μόνο επειδή δεν προέρχεται από ένα συγκεκριμένο υπόβαθρο (πέρα από τις άστοχες κριτικές που πάντοτε μπορεί να υπάρχουν ή να θεωρούμε εμείς ότι υπάρχουν τέλος πάντων). Τρανό ανάλογο παράδειγμα είναι η ενασχόληση τα τελευταία χρόνια του Wire με black metal κυκλοφορίες όπου κατά κανόνα εκθειάζονται κάτι απίστευτες μαλακίες επειδή πληρούν κάποιες απροσδιόριστες "new music" αρχές, ενώ αγνοούνται απείρως σημαντικότερα πράγματα που συμβαίνουν. Γενικά αυτά υπάρχουν παντού και όχι μόνο στο Metal Hammer ξέρω γω που ποστάρατε στα screenshots από grunge κριτικες πριν κάποιο καιρό. Δεν νομίζω ότι μπορείς να το αποφύγεις.

[Marillion]

αυτά για τους indie κανόνες δεν καταλαβαίνω πως το εννοείς. οτι βλέπουν τη μουσική από τα μάτια ενός (πρώην συνήθως) indie kid (με την κακιστη χιπστεράδικη έννοια);

[h2he]

Θεωρώ οτι αποκλείουν πολλά πράγματα όχι τόσο λόγω αυτής καθαυτής της μουσικής αξίας, αλλά σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με το κατά πόσο "αυθεντικά" είναι στα πεδία που αυτοί κινούνται βέβαια.

ΕΝΤΙΤ: Για να σου δώσω να καταλάβεις και διαφορά, το Drowned in Sound ή το Dusted π.χ. μου φαίνονται πολύ πιο συμπαθή, καλύπτοντας παρόμοιους χώρους.

[Marillion]

αρα ειναι λίγο snob/ελιτιστές. ε προφανώς και ισχύει, το θέμα ειναι οτι αυτοι οι indie κανονες κόβονται και ράβονται στα μέτρα της κάθε κριτικής που αναλαμβάνουν και τους εφαρμόζουν όποτε αυτοί θέλουν (γενικά αυτά). δεν υπάρχει καμμία συνέπεια και καμμία γραμμή όπως το βλέπω εγώ, με την εξαίρεση της γραμμής της υπερβολής που κάθε τρεις και λίγο χρησιμοποιούν είτε στα κείμενα, είτε σε γενικότερες απόψεις, είτε σε κριτικές δίσκων. 2011 με συστημα βαθμολογίας το 100 (με τις υποδιαιρέσεις έτσι βγαίνει) τους κάνει ακόμα πιο σιχαμένους αλλά δεν το πολυσχολιάζω γιατί θα με πείτε κλισέ.

[phthoggon]

fθογκε προφανως και η στάση ''κάθε πράγμα που γράφει το πιτσφορκ είναι γτπ'' είναι λανθασμένη αλλά και το 4/5 κριτικες πετυχημένες το βρίσκω εξίσου υπερβολικό για έναν ανθρωπα σαν και σενα με ένα αλφα αισθητήριο και γούστο κ μετριοπάθεια συν τις άλλοις. δεν θελω να αρχίσω τα παραδείγματα αλλά όσοι το κοιτάνε από παλιότερα (πριν αρχίζουν να θάβονται τα κείμενα που βγήκαν στα '90s), θα θυμούνται τρομερά απεχθείς μαλακίες που το εκθέτουν ψιλοανεπανόρθωτα (δε θα ξεχασω κριτική του '96 στο the herd των wipers που έλεγε οτι εβγαλαν δίσκο για να εκμεταλευτούν την επιτυχία του cobain ή ακόμα ένα άρθρο που έκραζε χοντρώς την paisley underground-τι τους έκανε-). oι λίστες του στους καλύτερους δίσκους των δεκαετίων είναι ψιλοαστείες μόνο και μόνο σαν εγχείρημα (λίστες με τραγούδια το ίδιο), η θεωρητικά ανεξάρτητη μουσική ενημέρωση (με ads αυτοκινητοβιομηχανιών κ.α. στο παρελθόν), η ξαφνική αγάπη στο metal & δη στο black metal όταν παλιότερα ήταν εμπαθές στα όρια της κακεντρέχειας, τα 6αρια, 7άρια σε κάτι rhiannες, τα δεκάρια σε κάτι ''by the trail of dead'', η μη υπαρξη ταυτότητας πλέον σε ένα ηχητικό πλαίσιο (έστω και ανοιχτά, ανοιχτά), οι χοντροχαζομάρες που πετάνε ακόμα (οι fucked up είναι η καλύτερη hardcore μπάντα του σήμερα, λες και έχουν γράψει ποτέ για άλλες), η κριτική σε immortal (εντάξει αυτό πλάκα εχει), oι αποθεωσεις σε σχήματα που λιγα χρόνια (και λίγους μηνες καμμια φορά) αργότερα θάβουν οι ίδιοι και γενικά η τόσο στενή συσχέτιση με την έννοια hipster τις δύο περασμένες δεκαετίες και κάθετι αρνητικό που φέρει αυτή η έννοια, δεν είναι κ λίγα για να βγάλεις μια εστω οριακά αρνητική άποψη. ναι μερικά reviews τους είναι ωραία και παρακολουθώντας το που και που συμφωνώ αλλά από κει και πέρα δεν. αλλά για ουλβερ λετε οπότε το κόβω

(μάρεσει που δεν ηθελα να αρχισω τα παραδείγματα εχμ εχμ)

ξέρεις τι? Είναι εύκολο αλλά λίγο ανούσιο να αντιμετωπίζεις μέινστρημ πράγματα με το υπερκριτικό μενταλιτέ που βγάζει από τη μύγα ξύγκι για να πετάξει από δέκα πράγματα (μη σου πω και εκατό) που δε του αρέσαν μέσα στα χίλια μία συνολικά απαξιωτική κριτική σε φάση "αυτοί κάτω, εγώ πάνω, αισθάνομαι ωραία τώρα". Μπορεί να σου ακούγεται βαρύ όπως το λέω τώρα, αλλά δεν είναι και κάτι πρωτότυπο, όλοι το κάναμε και το κάνουμε, ιδιαίτερα στο ίντερνετ που θέλουμε και αγωνιούμε να ακουστεί η άποψη μας και ο πιο εύκολος τρόπος είναι οι ακραίες απόψεις, να συνασπιστούμε όσοι βλέπουμε στο περίπου άσπρο και να λέμε άσπρο και γιεα, συμφωνούμε και είμαστε γαμάτοι. Αυτό είναι κάτι γενικότερο τώρα ε? Που ισχύει επίσης και για τις συζητήσεις που γίνονται για το χάμερ και γενικότερα οτιδήποτε μας βγάζει έναν αέρα "εξουσίας" και αυθεντίας/μεηνστρημιάς. Δε το λέω τόσο πολύ για το ποστ σου επειδή έχεις επιχειρήματα, γενικότερα σαν έναυσμα.

Για το πίτσφορκ, εγώ διαβάζω κριτικές από ανθρώπους που ξέρουν πολύ από μουσική και έχουν πολλά πράγματα να πουν, αυτό με ενδιαφέρει, πέρα ότι ανακαλύπτω ωραίες μουσικές, όχι εάν θάψει ποτέ ένας συντάκτης μία μπάντα που γουστάρω (έτσι κι αλλιώς δε τα ξέρω τα περισσότερα από εκεί πριν τα διαβάσω, χεχ) Η εξουσία και η αναγνωρισιμότητα φθείρει ναι. Και γενικότερα σε μία εποχή που το στυλ συχνά έρχεται πάνω από το περιεχόμενο και η τέχνη εξυπηρετεί και άλλους σκοπούς πέρα από προσωπικούς και υπαρξιακούς (από την ανάγκη να είσαι χιπ και να "ξέρεις" εώς να προωθείς την "πρωτοπορία" ως ΠΟΛΙΤΙΚΗ γραμμή) είναι δυνατόν ακόμα και από γαμάτα (hey panos!) άτομα να διαβάσεις ανειλικρινείς αλαζονικές μαλακίες. Αλλά εάν διαβάζεις και ωρέγια πράγμα, φακ, γούεμπζαιν είναι, δεν το πλήρωσες, μπορείς να κλικάρεις στην επόμενη κριτική. Αυτό για το blackmetal που λες συμβαίνει σε ΟΛΟΥΣ τους αλτέρνατιβ χώρους, είναι απλά ένα δείγμα απειρίας πάνω στο συγκεκριμένο ήχο, όταν ανακαλύπτεις ένα νιου τζένρ το "καινούργιο" της φάσης είναι αρκετό για να σου αρέσουν ακόμα και αυτά που οι seasoned pros θεωρούν μούφες στο χώρο.

ps. γαμάνε οι fucked up! ποπάκι είναι βέβαια τι χαρντκορ(ε άκουσα ένα κομμάτι στο ραδιόφωνο τους, λολ). Και την κριτική Immortal την έκανε ο Cosmo Lee που είναι μεταλλάς τρανός, τσέκαρε το Invisible Oranges blog του!

πσ2. α, προτείνετε ρε και κάνα ΚΑΛΟ indie webzine ξέρω γω. (δε γαμιέται, ας το μεταφέρει ο κάρχαρτ). Εγώ παλιά διάβαζα το stylus (σχεδόν με το που έκλεισε!) και μου άρεσε.

[Marillion]

να το παμε αναποδα το ξερω το invisible oranges και εχω ποστάρει και κειμενα απ'τον scalzi που αρθρογραφεί καμμιά φορά εκει μέσα. το οτι υπάρχει κριτική ιμμορταλ στο πιτσφορκ μήντια ακόμα και απ'τον αμπαθ να ήταν, δεν δικαιολογεί το φαινόμενο ''η θεματολογία μας είναι σαλάτα σκέτη''. εγώ εκεί στηρίχτηκα περισσότερο αλλά οκ, είναι λιγο καλτίλα και το αφήνω.
σιγά μην ειναι και salsa οι φακντ απ ρει. εχουν 20 επταρια και 2 δίσκους πριν τον τελευταίο, το ποπακι (για τον οποίο εγράψαν αυτό που είπα εντωμεταξύ άρα ακόμα μεγαλύτερο πανηγύρι εκεινο κει το review)!

για αλτερνατιβ χωρους να ξεκαθαρίσω λίγο την θέση μου, δεν εχω επαφές με τέτοιους, ειδικά σε πράγματα που αναφέρονται σε μετά '95 κυκλοφορίες. σε punk zines θα έχει κάποιους κάψες που έχουν μείνει και αυτοί οπισθοδρομικοί σαν κιεμενα και θα τα βρίσκω εκεί το χω πάρει απόφαση πλέον και εχω συμβιβαστεί. περί κινημάτων όμως, που ξαφνικά ανακάλυψαν ολοι αυτοί οι πρωην εναλλακτικοί γραφιάδες (καλή ωρα το μπλακ μέταλ για το οποίο συζητάμε), πέρα από απειρία δείχνει μια κωλοτουμπα το όλο φαινόμενο που με κανει αν όχι 100% αρνητικό τουλάχιστον σκεπτικό. ωραία με το νετ και όλες αυτές τις καινοτομίες ξανοιχτήκαμε λίγο πολύ και είδαμε οτι υπάρχει ζωή πέρα απ'το ριφφ (εμείς) και οτι υπάρχει ζώη στο ριφφ (αυτοί). αλλά ποιος ξέρει τι θα φερει το αυριο και πως θα κοιτάμε πίσω αυτά τα ανοίγματα σε 10-15 χρόνια; την εμπάθεια μου θα την έχουν όμως γιατί βλέπεις από που προήλθαν μερικά πράγματα (το πιτσφορκ καλή ώρα) και που καταλήγουν και δεν μπορείς να ταυτιστείς (ειδικά εγώ που έχω μεταλλικο μπακραου και έκανα την μετάβαση ανάποδα).

πάντως να ξερεις οτι εχω προσπαθήσει (κ ακομα προσπαθώ) να συμπαθήσω το πιτσφορκ ή να βρω έστω καποια κοινά σημεία επικοινωνίας. μαρεσει κ το πιτσφορκ τιβι που συχνά πυκνά προβάλει documentaries που κυνηγάω στο νετ και όλα αυτά τζάμπα (εστω και για περιορισμένο χρονικο διάστημα). τα όσα έγραψα όμως, τα οποία ειναι σημεία που είχα πρόχειρα στο μυαλό μου δίχως να σκάψω να θυμηθώ κιαλλα), είναι πράγματα που είδα σε περιστασιακή επαφή με το συγκεκριμένο zine και ναι, με αποτρέπουν συνεχώς. γιαυτό δε μου εκατσε καλά η φράση υπερκριτικό μενταλιτέ όταν εγώ ξέρω πόσες ευκαιρείες τους έχω δώσει. επίσης τείνω να γίνω γραφικός αφού το αντιπιτσφορκικο μετωπο (που αποτελείται απο πρωην αναγνώστες) είναι πολυπληθές, αλλά τι να κάνω αφού δεν μου αφηνει αλλη επιλογή.

πάντως αν θελετε να δειτε σκατά μεταλ ανοιγματα, δείτε αυτό του mic. εμετός.

[h2he]

φθογγε, τσεκαρε τα δυο που ανέφερα, καλύπτουν σχεδόν τα ίδια πράγματα που καλύπτει και το πιτσφορκ. Ε και το brainwashed προφανως αλλα λογικά αυτό το χεις δει ήδη.

[phthoggon]

να το παμε αναποδα το ξερω το invisible oranges και εχω ποστάρει και κειμενα απ'τον scalzi που αρθρογραφεί καμμιά φορά εκει μέσα. το οτι υπάρχει κριτική ιμμορταλ στο πιτσφορκ μήντια ακόμα και απ'τον αμπαθ να ήταν, δεν δικαιολογεί το φαινόμενο ''η θεματολογία μας είναι σαλάτα σκέτη''.

έλα μωρε, σάμπως αυτά που ακούμε εμείς (οι ΕΡ-ίτες ξέρω γω) δεν είναι σαλάτα? Το κόνσεπτ του indie χώρου δεν είναι κάτι συγκεκριμένο στο κάτω κάτω, στη "φιλοσοφία" μιας μπάντας και το (αντι-εμπορικό, προσωπικό, ορίτζιναλ υποτίθεται) πλαίσιο που αντιμετωπίζει την ίδια της τη μουσική επαφίεται. Οπότε δε μου φαίνεται περίεργο πως και αυτοί βρίσκουν "indie" πράγματα ακόμα και στο μέταλ (τώρα το εάν είναι οι ιμμόρταλ μέσα σε αυτά σε ξέρω χαχ, πάντως είναι οι krallice και οι alcest και οι liturgy και όλοι αυτοί μου αρέσουν. Η indie αισθητική βέβαια τελικά πάντα στο γλυκανάλατο ποπ τείνει κυρίως είναι η αλήθεια, ότι κι εάν πραγματεύεται, μέταλ, νοίζ, πανκ.

ωραία με το νετ και όλες αυτές τις καινοτομίες ξανοιχτήκαμε λίγο πολύ και είδαμε οτι υπάρχει ζωή πέρα απ'το ριφφ (εμείς) και οτι υπάρχει ζώη στο ριφφ (αυτοί). αλλά ποιος ξέρει τι θα φερει το αυριο και πως θα κοιτάμε πίσω αυτά τα ανοίγματα σε 10-15 χρόνια;

σίγουρα η κυριότερη ανάγκη που καλύπτουν αυτά είναι αυτή της εξερεύνησης και του διαφορετικού. Εγώ πάντως έχω βρει πράγματα από τον indie χώρο που πιστεύω θα ακούω μία ζωή (τον sufjan stevens, τη newsom, τους efterklang ας πούμε.) Αυτοί τώρα θα ακούνε το τελευταίο burzum μια ζωή (μιας και που είπες για το mic)? Εάν όχι, κρίμα δικό τους που χάνουνε το χρόνο τους και ξοδεύουνε τα praises τους. Εγώ γενικά πάντως να ξέρεις δε έχω ιδιαίτερη τριβή με 'αυτά" και δε νιώθω την ανάγκη να τα κριτικάρω, ίσως για αυτό μου φάνηκε ακραία η άποψή σου, εάν βρίσκεις πολύ καλύτερα πράγματα για να διαβάσεις στο χώρο αυτό ωραία!

πσ. χέχε (!) ναι τα έχω τσεκάρει, ιδιαίτερα το dusted που έχει ενδιαφέροντα πράγματα, απλά οι κριτικές του δε μου φαίνονται τόσο "εμβαθυντικές" όσο του πίτσφορκ απόσο θυμάμαι.

[Marillion]

μωρέ ειναι θεμα οπτικης γωνίας. εγώ δεχομαι αρκετά πράγματα κάτω απτην γενικότερη ομπρελα αλλά πολλοί κολλάνε. φθογκονα σοβαρά καμμιά μέρα θα σε δώσω κατι ωραία & ιδεαλιστικά για να εντρυφήσεις καλύτερα στην εννοια αλλα δε ξερω ποσο σε ενδιαφερει και κάτι τετοιο, θα καταλάβεις απο που ερχομαι σιγουρα πάντως κ από ποια οπτική τα γράφω.

οταν λεω καλύτερα πραγματα να διαβασω να πουμε πως το 90% των κριτικών του πιτσφορκ δεν με αφορούν ε κ σε αυτό παει το καλύτερα. οχι οτι εχει παρόμοια θεματολογια (αν γινεται) κάτι και το προτιμώ.