η λογική της κριτικής και το νέο indie... [split από Ulver - Wars of the Roses]

[dreamweapon]

μια σημείωση στο περιθώριο της ακρόασης του δίσκου:
είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που εκτιμάς/αξιολογείς τους δίσκους ulver αν δεν είσαι πρών/νυν μπλακμεταλλάς
κι αυτό γιατί:
είναι τρομερό πόσο δεμένη είναι η μουσική/αισθητική διαδρομή των ίδιων των ulver με τη γενικότερη διαδρομή/άνοιγμα των γούστων των μπλακμεταλλάδων στα 00s

[phthoggon]

μια σημείωση στο περιθώριο της ακρόασης του δίσκου:
είναι εντελώς διαφορετικός ο τρόπος που εκτιμάς/αξιολογείς τους δίσκους ulver αν δεν είσαι πρών/νυν μπλακμεταλλάς
κι αυτό γιατί:
είναι τρομερό πόσο δεμένη είναι η μουσική/αισθητική διαδρομή των ίδιων των ulver με τη γενικότερη διαδρομή/άνοιγμα των γούστων των μπλακμεταλλάδων στα 00s

σωστό, έχω παρατηρήσει το εξής κιόλας (χωρίς να θέλω να γίνω απαξιωτικός, ειλικρινά): τους ulver σχεδόν μόνο πρώην/νυν μεταλλάδες τους ακούνε. Τις εποχές που ας πούμε πρωτοψαχνόμουν με το ίντερνετ προσπαθούσα να βρω έξω-μέταλ ριβιούζ των μετα-perdition city δίσκων τους για να δω το κάλτουραλ ίμπακτ ρε παιδί μου μιας (τότε) αγαπημένης μου μπάντας, να δω εάν θα τους παραδέχεται ο κόσμος για τις ιδιοφυίες που τότε (νόμιζα) ότι είναι. Και έρχομουνα αντιμέτωπος κυρίως με κάτι τέτοιο σαν αυτό

We're talking lite goth-industrial mixed with smooth-jazz and lame electronic music (the kind so bad it's actually deserving of the derogatory term often used by chain music stores: "electronica"). In other words, total and utter crap.

όχι ότι θα πάρουμε και σα δεδομένο τι λέει ο τάδε μεγαλογραφιάς ενός πολυδιαφημισμένου σάιτ βέβαια, αλλά νομίζω ότι έχει μια κάποια αλήθεια. Το κόνσεπτ/μότο της μπάντας στη μέταλ-μπλακ μέταλ εποχή ήταν "wolves evolve" είμαστε οι λύκοι μέσα στις προβιές των προβάτων κλπ, δηλαδή θα αλλάζουμε/προοδεύουμε σε κάθε δίσκο, πώς όμως? Το πως τελικά από τι έχω καταλάβει ήταν μέσω του ξεσηκώματος των πιο αβαντγκάρ/χιπ μουσικών που ακούγονταν την εποχή που οι ούλβερ έφτιαχναν τον εκάστοτε δίσκο (ή έστω των πραγμάτων που γούσταραν, δε θα κολλήσουμε εκεί). Πχ διαβάστε στην κριτική αυτή πως ερμηνεύει την επιρροή των Coil στο Perdition City. To θέμα είναι ότι για όποιον έχει ακούσει ή άκουσε μετά Coil, Future Sound of London, Autechre,..Darkthrone οι Ulver πέφτουν στα μάτια του πρώτον επειδή είναι μάλλον μέτριοι σχετικά με τις επιρροές τους και κυρίως, επειδή φαίνεται σαν καλλιτεχνικό θέλω από πίσω όχι κάτι ειλικρινές ή πραγματικά προσωπικό, αλλά "θέλω να είμαι μαζί με τους μπιγκ μπόιζ, θέλω να βάζουνε μαζί με τους γαμάτους δίπλα δίπλα στο δισκάδικο". Και αυτό είναι κρίμα επειδή είναι ΠΟΛΥ καλοί μουσικοί, αλλά πιστεύω θα ήταν καλύτεροι σα παραγωγοί για άλλους, η μπάντα σαν οντότητα, το όνομα Ulver πάνω στο εξώφυλλο ρε παιδί μου δε μου φέρνει θετικούς συνειρμούς, και πιστεύω ότι το μισό της γοητείας τους είναι αυτό το "ωω αβαντγκάρντ ρε μουνιά" (και το άλλο μισό είναι το "επειδή μεταλλάς είσαι, θα σε εντυπωσιάσουμε με κάτι που ανάλογο δεν έχεις ξανακούσει") . Αυτάα (μη μου λέτε άκου το καινούργιο ρε κεφτέ, θα το κάνω κάποια στιγμή έτσι για το γαμώτο)

[h2he]

Προφανώς και ισχύει σε μεγάλο βαθμό το ό,τι από μεταλλάδες έγιναν γνωστοί, οι μεταλλάδες αποτελούν ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που τους ακολουθούν. Μην ξεγελιόμαστε και εμείς κάπως έτσι ξεκινήσαμε. Δεν πιστεύω όμως ότι έχει νόημα να πέσεις στα δυο άκρα ή "αβαντγκαρντ-πωπω-μπλιμπλικια-πω-γαμαει-" ή "δεν-θα-φτάσουν-ποτε-τους-Coil". Είναι ημι-δεδομένο ότι α) δεν θα φτάσουν ποτέ τους Coil και β) ότι τα περισσότερα από αυτά που παίζουν έχουν παιχτεί πιο πριν από πιο originally hip ονόματα στον εκάστοτε χωρο (ακόμα πιστεύω ότι ο μόνος δίσκος όπου κάνουν κάτι πραγματικά ξεχωριστό είναι το "Themes" και πάλι όχι ως στοιχεία ειδών, αλλά ως μίξη τους). Από την άλλη πέφτεις λίγο στην παγίδα του "πως γίνεται αυτοί να είναι truly original" όταν εχουν εξελιχθεί από ένα μεταλλάδικο πλαίσιο. Ειδικά το παράδειγμα σου είναι ίσως το πιο αποδεικτικό, αφού το Pitchfork ειδικά είναι για το indie χειρότερο και από το Hitler, αμα δεν πληρεί κάτι τους αναμενόμενους indie κανόνες. Επίσης όσο και αν καταλαβαίνω τι εννοεις στην πρώτη παράγραφο, δεν μπορώ παρά να μου φανεί "καπως" το ότι πάντα πρέπει να αναζητούμε μια αποδοχή/δικαιολογία για να μας αρέσουν αυτά που μας αρέσουν και όταν δεν τη βρίσκουμε να μας φαίνεται περίεργο.

[phthoggon]

εγώ αυτό για το πίτσκφορκ δε το πιστεύω, το θεωρώ κλισέ ανάλογο του "ότι γράφει μέσα το χάμερ σκατά θα είναι". Αντιθέτως, τις 4/5 κριτικές που διαβάζω εκεί τις θεωρώ εξαιρετικές. Αυτό που γράφω στην πρώτη παράγραφο το ερμηνεύεις με ένα αρνητικό τρόπο, να στο ξαναγράψω: χαίρομαι όταν οι μπάντες που γουστάρω έχουν ίμπακτ, χαίρομαι για τους ανθρώπους και για την οντότητα. Δεν ψάχνω για κάποιον άλλον για με βοηθήσει να ορίσω την προσωπική που πραγματικότητα (αν και αυτό παίζει και το κάνουμε με όλους, ας μην το παίζουμε καραελίτιστές: τι πιστεύεις εσύ για αυτό που πιστεύω εγώ, δε ρωτάμε?) Κατά τ' άλλα αυτά δεν τα έγραψα για να σου δείξω ότι ποτέ δεν θα φτάσουνε τους Κόιλ οι ούλβερ, αλλά γιατί συνολικά -σαν μουσικοί ρε παιδί μου που κάνουν κάποιες καλλιτεχνικές επιλογές- μου είναι ελαφρώς απεχθείς. Αλλά μερικά κομμάτια τους τα γουστάρω, ναι.

[h2he]

Για το pitchfork δεν πολυαλλάζω άποψη γιατί έχω πετύχει αρκετές κριτικές που είναι τέτοιου ύφους ανά τα χρόνια. Από την άλλη το τελευταίο που αναφέρεις το δέχομαι και πλέον, με την εξω-μουσική τους πορεία τα τελευταία χρόνια, δεν μπορώ να το θεωρήσω έξω από κάθε φαντασία. Όσο η μουσική τους με εμπνέει δεν θα το αφήσω να με πολυεπηρεάσει. Καταλήγουμε σε συζήτηση περί αυθεντικότητας; Ίσως. Νομίζω ότι η έντονη παρέκκλιση από μια αρχική πορεία έιναι λίγο catch 22 όταν πας να την εξηγήσεις μετέπειτα. Τοποθετώντας τους σε ένα διαφορετικό μουσικό context κρατάω την εκτίμηση που μοιάζουν να τους δείχνουν άλλα, σημαντικότερα, ονόματα των χώρων που πλευρίζουν τελευταία.

[Marillion]

fθογκε προφανως και η στάση ''κάθε πράγμα που γράφει το πιτσφορκ είναι γτπ'' είναι λανθασμένη αλλά και το 4/5 κριτικες πετυχημένες το βρίσκω εξίσου υπερβολικό για έναν ανθρωπα σαν και σενα με ένα αλφα αισθητήριο και γούστο κ μετριοπάθεια συν τις άλλοις. δεν θελω να αρχίσω τα παραδείγματα αλλά όσοι το κοιτάνε από παλιότερα (πριν αρχίζουν να θάβονται τα κείμενα που βγήκαν στα '90s), θα θυμούνται τρομερά απεχθείς μαλακίες που το εκθέτουν ψιλοανεπανόρθωτα (δε θα ξεχασω κριτική του '96 στο the herd των wipers που έλεγε οτι εβγαλαν δίσκο για να εκμεταλευτούν την επιτυχία του cobain ή ακόμα ένα άρθρο που έκραζε χοντρώς την paisley underground-τι τους έκανε-). oι λίστες του στους καλύτερους δίσκους των δεκαετίων είναι ψιλοαστείες μόνο και μόνο σαν εγχείρημα (λίστες με τραγούδια το ίδιο), η θεωρητικά ανεξάρτητη μουσική ενημέρωση (με ads αυτοκινητοβιομηχανιών κ.α. στο παρελθόν), η ξαφνική αγάπη στο metal & δη στο black metal όταν παλιότερα ήταν εμπαθές στα όρια της κακεντρέχειας, τα 6αρια, 7άρια σε κάτι rhiannες, τα δεκάρια σε κάτι ''by the trail of dead'', η μη υπαρξη ταυτότητας πλέον σε ένα ηχητικό πλαίσιο (έστω και ανοιχτά, ανοιχτά), οι χοντροχαζομάρες που πετάνε ακόμα (οι fucked up είναι η καλύτερη hardcore μπάντα του σήμερα, λες και έχουν γράψει ποτέ για άλλες), η κριτική σε immortal (εντάξει αυτό πλάκα εχει), oι αποθεωσεις σε σχήματα που λιγα χρόνια (και λίγους μηνες καμμια φορά) αργότερα θάβουν οι ίδιοι και γενικά η τόσο στενή συσχέτιση με την έννοια hipster τις δύο περασμένες δεκαετίες και κάθετι αρνητικό που φέρει αυτή η έννοια, δεν είναι κ λίγα για να βγάλεις μια εστω οριακά αρνητική άποψη. ναι μερικά reviews τους είναι ωραία και παρακολουθώντας το που και που συμφωνώ αλλά από κει και πέρα δεν. αλλά για ουλβερ λετε οπότε το κόβω

(μάρεσει που δεν ηθελα να αρχισω τα παραδείγματα εχμ εχμ)