Αρονόφσκι.

[Harbinger of Death]

Πιστό το μυθιστόρημα.

[MaX Payne]

ε οκ δλδ αφού το έχει το σενάριο/βιβλίο που σκηνοθετεί είναι άμοιρος ευθυνών

ο ubu γραφει οτι του φανηκε κραυγαλεο και εβαλα 2 σκηνες στο σποιλερ που μπορει να εννοει
το νοημα ειναι οτι δεν προσθεσε ο ιδιος σκηνες στην ταινια που δεν υπαρχουν στο βιβλιο μονο και μονο για να προκαλεσει η' να κανει ντορο
πηρε το κειμενο και το εκανε γαματη ταινια και με τις μουσικες μεσα και ολα

[FIXXXER]

Μαρεσει που προσπαθεις

[ubu]

Αν υπάρχει ακόμα κάποιος που δεν έχει δει το Ρέκβιεμ ας μη διαβάσει το υπόλοιπο ποστ.

Όπως είπε και η λέιντικιλλερ δεν έχει σημασία πως ήταν το βιβλίο. Ευθύνη του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου είναι το τι θα συμπεριληφθεί και τι θα μείνει απ' έξω από την όποια πηγή εμπνεύσης του σεναρίου.

Από 'κει και πέρα, η ταινία απλώς απέχει από την πραγματικότητα. Οι ιστορίες εθισμού είναι πολύ λιγότερο εντυπωσιακές και πολύ περισσότερο καθημερινές από αυτές που παρουσιάζονται στην ταινία. Συνήθως τέτοιες ιστορίες δεν καταλήγουν σε ακροτηριασμό ή σε ηλεκτροσόκ. Και όταν καταλήγουν στην πορνεία φαντάζομαι δεν περιλαμβάνουν λεσβιακό σεξ με ντίλντο για ένα καυλωμένο πλήθος γραβατωμένων τύπων. Και μάλιστα σε χρόνο dt. Νομίζω συνήθως αυτές οι ιστορίες απλά καταλήγουν σε καμιά πλατεία για ζητιανιά, σε τίποτα μικροκλοπές καθώς και σε κέντρα απεξάρτησης. Επίσης οι πρωταγωνιστές τους συνήθως δεν μοιάζουν με την Τζέννιφερ Κόννελυ και τον Τζάρεντ Λίτο. Βέβαια μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση των παραπάνω δεν θα είχε τόσο συγκινησιακά αποτελέσματα στο ακροατήριο. Επίσης, αφού δεν θα κατέφευγε στην εύκολη λύση του μελοδράματος των υπεργκόμενων πρωταγωνιστών, θα απαιτούσε μεγαλύτερη μαεστρία στην υλοποίησή της ώστε να περάσει το όποιο μήνυμα. Αντ' αυτού ο Αρονόφσκι επέλεξε ακριβώς την εύκολη λύση του μελό, και μάλιστα το έντυσε και με χίλιους δυο σκηνοθετικούς εντυπωσιασμούς και την πλέον δραματική μουσική. Μόνο φθήνια δηλαδή.

ικόνοκλαστ και φιξξξερ, τραβάτε να δείτε αν έρχομαι.

[FIXXXER]

Πηγα μεχρι τη γωνια και δε σε ειδα, συγκεκριμενα δε πας πουθενα

[Phoebus]

Από 'κει και πέρα, η ταινία απλώς απέχει από την πραγματικότητα.

Είμαι σίγουρος ότι όταν ήθελες να τη δεις απογοητεύτηκες που στο ντιβιντάδικο δεν ήταν στο σέκτσιον "Science fiction".

...

Τέσπα, κοίτα, εγώ καταλαβαίνω τι θες να πεις αλλά το λες γενικώς με ηλίθιο τρόπο. Προφανώς ο Αρονόσφκυ δεν είναι η επιτομή της σκηνοθεσίας, προφανώς δεν είναι Ο ΘΕΟΣ, προφανώς δεν είναι πολλά πράγματα. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι πουλημένος ή συμβιβασμένος ή δε ξέρω και γω τι. Δηλαδή, ΟΚ, δες πως ξεκίνησε. Σίγουρα είναι "εμπορικός" και τραβάει βαριά ονόματα στο κάστινγκ πλέον. Αν μπορούσα να χαρακτηρίσω γενικώς τις ταινίες του θα τις έλεγα "emotive" - δηλαδή ως μήνυμα μπορεί να μη λάβεις κάτι απλά σε κάνουν να νιώσεις κάπως, το οποίο ύστερα σε επηρεάζει όταν αξιολογείς τη ταινία. Προφανώς όταν έχεις έναν τέτοιο στόχο ως σκηνοθέτης/παραγωγός ξέρεις εκ των προτέρων πως δε πρόκειται να λειτουργήσει αυτό το πράγμα σε όλους, μπορεί δηλαδή να υπάρξουν μερικοί άνθρωποι που θα δουν τη ταινία σου και δε θα τους αγγίξει ούτε στο ελάχιστο και να κλαίνε τα λεφτά τους στο σινεμά.

Άποψή μου ε. Και καλό θα ήταν πριν κράξετε τον Αρονόφσκυ να δείτε τις ταινίες του.

Spoiler

Κράχτε ελεύθερα τους φανς όμως!

[ubu]

Το Ρέκβιεμ περνάει μήνυμα, συγκεκριμένα περνάει ένα από το πιο τετριμμένα μηνύματα των τελευταίων δεκαετιών, "οι εθισμοί κάνουν κακό". Αυτό καθ' αυτό το μήνυμα δεν με ενοχλεί, ούτε εγώ γουστάρω τους εθισμούς, με ενοχλεί όμως ο τρόπος που το περνάει η ταινία. Αυτό που εσύ βαφτίζεις "emotive" (λολ) έχει ήδη όνομα και λέγεται μελόδραμα. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με το wikipedia, "the term melodrama refers to a dramatic work which exaggerates plot and characters in order to appeal to the emotions". Λοιπόν, αυτό ακριβώς είναι το Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο. Μέχρι και ο τίτλος είναι μελό. Όταν, λοιπόν, ένας σκηνοθέτης αποφασίζει να περάσει ένα τόσο τετριμμένο μήνυμα με ένα τόσο χοντροκομμένο και συγκινησιακό τρόπο για μένα είναι συμβιβασμένος. Μετά ίσως σοβαρεύτηκε, δεν έχω ιδέα, δεν ξαναείδα ταινία του.

[freak brother]

συμφωνω με τον ουμπου οσο δεν παει και ξερω οτι εχω γραψει στο φορουμ στο παρελθον τα ιδια ακριβως πραγματα για την ψευτια για 14 χρονα παιδια των προαστειων που δεν εχουν δει ποτε πρεζακια και εχουν ακουσει για μια περιοχη πολυ κακια που λεγεται κεντρο της Αθηνας.Αμα σε βαθμο ρεαλισμου οι 80ς ταινιες στυλ τα καθαρματα κλπ παιρναν ενα 30% το ρεκβιεμ θα επαιρνε ενα 3% εκτος αν τα πρεζακια στην αμερικα που δεν εχω παει ειναι τοσο γαματα και παιζουν ντιλς σε σουπερμαρκετ τα βραδια με ουζι και ιστοριες!! τοτε πασο!

[Amnesiac.]

Παιδιά ταινία είναι όχι ντοκυμαντέρ ε.

[freak brother]

το ιδιο και το τρεινσποττινγκ

[Amnesiac.]

Εννοώ ότι δεν καταλαβαίνω καν γιατί τίθεται το θέμα του ρεαλισμού και γιατί συμβάλλει στην αρνητική η θετική κριτική της ταινίας. Δε νομίζω ότι είχε σκοπό να κάνει μια "ρεαλιστική ταινία" ο τύπος. Υποθέτω λίγοι θα είδαν την ταινία και θα σκέφτηκαν "άμα είσαι ζάκι μπορεί να σου κόβουν το χέρι αλλά τουλάχιστον γαμάς τη Jennifer Connelly" (πλάκα πλάκα πολλοί θα το δέχονταν αυτό, να γίνει πολλ).

[SpiritCrusher]

Παιδιά ταινία είναι όχι ντοκυμαντέρ ε.

Όμως, βασικά, αυτό δεν λέει ο Ubu;

[Amnesiac.]

@ Σπίριτθρασερ.

Από 'κει και πέρα, η ταινία απλώς απέχει από την πραγματικότητα. Οι ιστορίες εθισμού είναι πολύ λιγότερο εντυπωσιακές και πολύ περισσότερο καθημερινές από αυτές που παρουσιάζονται στην ταινία. Συνήθως τέτοιες ιστορίες δεν καταλήγουν σε ακροτηριασμό ή σε ηλεκτροσόκ. Και όταν καταλήγουν στην πορνεία φαντάζομαι δεν περιλαμβάνουν λεσβιακό σεξ με ντίλντο για ένα καυλωμένο πλήθος γραβατωμένων τύπων. Και μάλιστα σε χρόνο dt. Νομίζω συνήθως αυτές οι ιστορίες απλά καταλήγουν σε καμιά πλατεία για ζητιανιά, σε τίποτα μικροκλοπές καθώς και σε κέντρα απεξάρτησης. Επίσης οι πρωταγωνιστές τους συνήθως δεν μοιάζουν με την Τζέννιφερ Κόννελυ και τον Τζάρεντ Λίτο. Βέβαια μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση των παραπάνω δεν θα είχε τόσο συγκινησιακά αποτελέσματα στο ακροατήριο. Επίσης, αφού δεν θα κατέφευγε στην εύκολη λύση του μελοδράματος των υπεργκόμενων πρωταγωνιστών, θα απαιτούσε μεγαλύτερη μαεστρία στην υλοποίησή της ώστε να περάσει το όποιο μήνυμα. Αντ' αυτού ο Αρονόφσκι επέλεξε ακριβώς την εύκολη λύση του μελό, και μάλιστα το έντυσε και με χίλιους δυο σκηνοθετικούς εντυπωσιασμούς και την πλέον δραματική μουσική. Μόνο φθήνια δηλαδή.

Απλά μου φαίνεται εντελώς άκυρο αυτό το πράγμα (να θυμηθώ να μουτζώσω κιόλας όταν γράψω το ποστ), οκ αυτά για μελό και εύκολες λύσεις και σκηνοθετικά τρικ το καταλαβαίνω γιατί μπορεί να τα πιστεύει κάποιος για οποιαδήποτε ταινία, το θέμα του αν είναι ρεαλιστική ή όχι μου φαίνεται άκυρο. Εκτός κι αν η ταινία προσπαθεί να πλασαριστεί ως τέτοια, κάτι που δε νομίζω να ισχύει για το ρέκβιεμ.

[ubu]

Εγώ πάλι νομίζω ότι προσπαθεί να πείσει για την αληθοφάνειά της. Και φυσικά αποτυγχάνει. Η ταινία προσπαθεί να περάσει ένα σαφές μήνυμα σχετικά με τις συνέπειες του εθισμού παρουσιάζοντας την τραγική κατάληξη μερικών εθισμένων ανθρώπων. Τι νόημα θα είχε αυτή η κατάληξη αν ο θεατής δεν είχε πειστεί για την αληθοφάνεια των ηρώων καθώς και των καταστάσεων στις οποίες βρίσκονται; Γιατί βγαίνοντας από την αίθουσα κάποιος θα σκεφτόταν πόσο μπορεί να σου καταστρέψουν τη ζωή οι εθισμοί (όπως προφανώς θέλει να κάνουμε ο Αρονόφσκι) αν του είχε φανεί εντελώς ψεύτικος ο τρόπος με τον οποίο καταστράφηκαν οι ζωές των ηρώων; Δε με ενοχλεί η έλλειψη ρεαλισμού γενικά και αόριστα, στους Κοέν και στον Ταραντίνο φυσικά και δε με ενοχλεί. Αλλά σε μία ταινία που παίρνει στα σοβαρά των εαυτό της (όπως προφανώς κάνει ο Ρέκβιεμ) είναι πρόβλημα.

[SpiritCrusher]

Εγώ το πάω όμως και λίγο παραπέρα και μπαίνω και λίγο στα νερα του φρηκποστ. Το Requiem το είδα εκείνη την εποχή που μεσορανούσε σαν η πιο γνωστή "φοιτητοταινία" μαζί με το Trainspotting. Το είδα και με παρέα, και φυσικά δεν το είχα "διαλέξει" εγώ αλλά κάποιος άλλος λόγω του hype, ούτε ήξερα τον Αρονοφσκι. Για να καταλήξω κάπου, ναι η ταινία δεν πλασάροταν επισημα σαν κάτι το ρεαλιστικό (νομίζω δηλαδή, δηλώνω άγνοια για το μαρκετινγκ της) αλλά πολύς κόσμος το είδε έτσι (όχι εγώ ). Εν μερη βοήθησε και ο πιο ρεαλιστικος τρόπος σκηνοθεσίας του Αρονόφσκι, που θα αφήσει/αρχίσει τη κάμερα 10 δευτ. παραπάνω/πιο πριν για να δεις τον χαρακτήρα απλά να κάνει κάποιες καθημερινές ή φυσικές κινήσεις. Είναι τρικ ναι, αλλά προσδίδει μια αληθοφάνεια στην εκάστοτε σκηνή.

Σούμα: Δεν αναφερόμαστε (ελπίζω δηλαδή ότι όλοι συμφωνουμε εδώ, εκτός αν κάνω λάθος) στο να πλασαρίστικε η ταινία σαν ρεαλιστική αλλά στο ότι πολύς κόσμος την έλαβε έτσι, μεγαλώνοντας το hype.

Κατα την γνώμη μου πάντως το Requiem είναι η χειρότερη ταινία του από αυτές που έχω δει, και από τις πιο overhyped ταινίες εβερ. Από εκεί και μετά, το Wrestler είναι το καλυτερο ιμο.

εδιτ: τι απεγινε εκεινο το warning που ελεγε οτι εχει γινει νεο ποστ από τοτε που πατησα reply; Meh το αφήνω έτσι.