Αρονόφσκι.

[freak brother]

εικαστικα το φαουντεν ηταν φοβερο , σαν ταινια ηταν μια μαλακια.

[Lethargica]

Αυτό είναι το πρόβλημά του.
Αν θέλω να δω μια εικαστική ταινία και μόνο, βλέπω τον Ήρωα, όχι το Φάουντεν που προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι κάτι "ανώτερο" από ένα οπτικοακουστικό πανηγύρι (με την καλή έννοια).

[antimusic]

δεν είναι και ένα εξαιρετικά ρομαντικό λαβ στόρι δηλαδη;

[Lethargica]

εεεε όχι?

[antimusic]

[Lethargica]

αχαχαχαχαχα

[Phoebus]

Υπονοείς ότι υπεραπλούστευσα τα πολλαπλά και πολυσύνθετα μηνύματα που κρύβoνται πίσω από το Ρέκβιεμ; Ή ότι η απλότητα ενός μηνύματος δεν είναι λόγος να απορρίψεις μια ταινία; Στην πρώτη περίπτωση, δεν υπάρχουν πολλαπλά και πολυσύνθετα μηνύματα στο Ρέκβιεμ, στην δεύτερη, είπα ήδη ότι δεν έχω πρόβλημα με το μήνυμα αυτό καθ' αυτό, αν και ομολογουμένως είναι εντελώς κοινότοπο και τετριμμένο. Παρ' όλ' αυτά υπάρχουν ταινίες που πραγματεύονται το ίδιο θέμα αλλά φροντίζουν να το κάνουν πολυ αξιοπρεπέστερα. Όπως αυτή, η οποία μάλιστα βγήκε είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν από το Ρέκβιεμ.

Δικέ μου, όλες οι καλές ταινίες έχουν πολύ απλά μηνύματα, οπότε ναι, δεν είναι λόγος. Δε νομίζω να μην υπάρχει καλή ταινία με απλά μηνύματα ή έστω ερωτήματα προς το θεατή τύπου "τι μας κάνει αυτό που είμαστε;" "ποιο το νόημα στη ζωή;" "μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος;" "ποιο είναι το βάθος στην ανθρώπινη ψυχή;" κτλ τα οποία είναι αναπάντητα από την αρχαιότητα ας πούμε. Το τι σε κάνει εσένα να γουστάρεις μια ταινία ίσως είναι (και ίσως πρέπει να είναι) διαφορετικό από αυτό που γουστάρουν οι υπόλοιποι. Απλά κάντε μια (συλλογική) προσπάθεια να μη χαρακτηρίζετε αν όχι καλές ταινίες, τότε αξιόλογες προσπάθειες για ταινία, ως μαλακίες. Μιλάμε για ταινίες, δεν είναι η δουλειά ενός ανθρώπου που κάνει εξαιρετική μια ταινία ή τη κάνει μάπα. Νομίζω ότι οι περισσότεροι εδώ μέσα έχουμε "καλό γούστο" σε πολλά πράγματα, όχι μόνο ταινίες, αλλά νομίζω ότι αυτή η διάθεση να πολώνουμε κάποιες καταστάσεις είναι ηλιθιώδης.

tl;dr
Ο Αρονόφσκι είναι καλός σε γενικές γραμμές. Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα όσα έρχονται από το Χόλυγουντ.

[ubu]

Δηλαδή εσύ αυτό που κατάλαβες από το κομμάτι που έκανες quote είναι ότι δεν γουστάρω τα απλά μηνύματα; Χριστός κι απόστολος δηλαδή. Το υπόλοιπο ποστ δεν βγάζει νόημα, προφανώς το αν μια ταινία είναι καλή ή απλά αξιόλογη προσπάθεια θα το κρίνει ο καθένας, δεν υπάρχουν καθολικά κριτήρια. Οπότε αυτό που εσύ θεωρείς αξιόλογη προσπάθεια εγώ μπορεί να το θεωρώ μαλακία (τι κάθομαι και γράφω μιλάμε). Εκτός αν τελικά όντως υπάρχουν κάποια αντικειμενικά κριτήρια που καθιστούν το Ρέκβιεμ σοβαρή ταινία και μου διαφεύγουν.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το Χόλλυγουντ γενικά κι αόριστα, οι περισσότερες ταινίες που γουστάρω είναι Χόλλυγουντ.

[MaX Payne]

τι εννοειτε χολιγκουντ και οι 2
"χολιγκουντιανες" που χουν μεσα "αμερικανιες" ?
η' επειδη ειναι απο usa ειναι holywoοd?

γενικα δεν τον ελες και χολιγκουντ καργα
αν εξαιρεσεις τον fountain πουχε καλο μπατζετ οι αλλες δεν ειναι και πολυ ακριβες ταινιες

[Phoebus]

Δηλαδή εσύ αυτό που κατάλαβες από το κομμάτι που έκανες quote είναι ότι δεν γουστάρω τα απλά μηνύματα; Χριστός κι απόστολος δηλαδή. Το υπόλοιπο ποστ δεν βγάζει νόημα, προφανώς το αν μια ταινία είναι καλή ή απλά αξιόλογη προσπάθεια θα το κρίνει ο καθένας, δεν υπάρχουν καθολικά κριτήρια. Οπότε αυτό που εσύ θεωρείς αξιόλογη προσπάθεια εγώ μπορεί να το θεωρώ μαλακία (τι κάθομαι και γράφω μιλάμε). Εκτός αν τελικά όντως υπάρχουν κάποια αντικειμενικά κριτήρια που καθιστούν το Ρέκβιεμ σοβαρή ταινία και μου διαφεύγουν.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με το Χόλλυγουντ γενικά κι αόριστα, οι περισσότερες ταινίες που γουστάρω είναι Χόλλυγουντ.

Να, τέτοια πόστς βασικά θέλω να αποφύγω.

Λες χοντρές μαλακίες σ'αυτό το θρεντ, απαιτείς ρεαλισμό από μια ταινία που έχει ως τέλος τη παραίσθηση μιας μάνας που κερδίζει σε ένα τηλεπαιχνίδι την αγάπη του γιόκα της. Λες τον Αρονόφσκι "συμβιβασμένο" επειδή το "μήνυμα" του σε ένα τετριμμένο και χιλιοειπωμένο θέμα είναι "χοντροκομμένο". Και εδώ και πολλά ποστ ας πούμε προσπαθώ να μην σου πω να σκάσεις τη στιγμή που δεν έχεις δει καμία άλλη ταινία που'χει σκηνοθετήσει. Θέλω να πω, είναι γαμάτο να νιώθεις ότι έχεις ΑΠΟΨΑΡΑ, αλλά καλό θα ήταν εφόσον μιλάμε για σινεμά και γενικώς για μια μορφή τέχνης που τα πράγματα ας πούμε δεν είναι άσπρο μαύρο να μην είσαι τόσο απόλυτος. Κανείς δε σε θεωρεί ηλίθιο ή βλάκα ή οτιδήποτε άλλο θεωρείς εσύ τους υπόλοιπους αν δεν σου αρέσει μια ταινία του Αρονόφσκι. Γουστά δικέ μου, πως το λένε;

Δηλαδή, ΠΟΣΟ_ΠΙΟ_ΑΠΛΑ_ΝΑ_ΤΟ_ΠΩ. Και μου λες έπειτα "Χριστός κι απόστολος δηλαδή".

:psyduck:

[FIXXXER]

Το Fountain αποτελει μια απο τις αγαπημενες ταινιες πολλων εκει εξω που δεν ανηκουν στο μικροκοσμο σας, και ενω δε χρειαζεται να λεμε γραφικοτητες του στυλ "η καλυτερη ταινια ολων των εποχων", "σουπεργουαου καλα σας γαμαει" και αλλα τετοια ανουσια, το να λες οτι ηταν ενα "καρυδοτσουφλο" ή μια "πατατα" (<--- βραβειο πιο ηλιθιου χαρακτηρισμου για ταινια) ειναι εξισου αν οχι περισσοτερο ισοπεδωτικο, γραφικο, τραβηγμενο και μονοδιαστατο. Με αλλα λογια, απλα δεν καταλαβατε τιποτα αν το ειδατε μονο σαν ενα οπτικοακουστικο ντελιριο, που ειναι κι απο αυτο. Η ταινια εχει πολυ συγκεκριμενο νοημα, το οποιο δεν ειναι μονο το λαβ στορι, πολυ συγκεκριμενη δομη και αρκετους συμβολισμους, και αν δεν μπορεσατε να τους δειτε, ε μην σχολιαζετε τουλαχιστον.

[12 stars circle your brow]

φίξξξερ μην ασχολείσαι με τους καθυστερημένους

[ikonoklast]

Είναι τελείως ηλίθιο να κρίνεις ένα σκηνοθέτη από μία και μόνο ταινία, ακόμα κι αν αυτός είναι ο Darren Aronofsky.

π: Εγώ το γούσταρα πάντα αυτό το φιλμάκι. Έστω και αν το σενάριο παίζει μπάλα σε μια πολύ χαζή εκδοχή των πραγμάτων: εκδόσεις Πύρινος Κόσμος, Λιακόπουλος, Ιερή Γεωμετρία, αποκρυφισμός, συνωμοσιολογία, «εκλαϊκευμένη επιστήμη», σπείρες, πνιγμένο στα παραδοσιακά κλισέ για τρελούς μαθηματικούς και τα τοιαύτα. Αν σκαμπάζεις στοιχειώδη από μαθηματικά γνωρίζεις ότι η πραγματικότητα είναι τρομαχτικά πιο εντυπωσιακή από όλα αυτά τα πράγματα αλλά σε αυτόν τον κόσμο δεν είναι ο Perelman και ο Wiles που γυρίζουν ταινίες, ο Aronofsky είναι. Ο οποίος Aronofsky πολύ καλά κάνει που τις γυρίζει γιατί μπορεί σα μαθηματικός να κόβεται με 2 αλλά σαν σκηνοθέτης δείχνει εδώ ότι μπορεί να φτιάξει απολαυστικές εικόνες με δυνατό ρυθμό, πολύ ενδιαφέρουσα χρήση του ασπρόμαυρου και μερικά στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει και αργότερα και που -ακόμα κι αν τον αντιπαθεί κάποιος- του δίνουν έναν κάποιο έπαινο «προσωπικού στυλ» και ένα σοκολατάκι. Highlight: ένα σαουντρακ που τσακίζει.

Requiem for a Dream: Βαριέμαι εντελώς να γράψω γι' αυτή την ταινία. Highlight: Jennifer Connelly, μέσα στις δέκα ομορφότερες γυναίκες στον κόσμο.

The Fountain: Σίγουρα η σημαντικότερη ταινία του τύπου. Μια οπτική απόλαυση σαν κουτί με συριανά λουκούμια (τους λαίμαργους δε τους χαλάει καθόλου αλλά μπορεί και να λιγώσει κόσμο) και μια σεναριακή παιδική χαρά του Καμπαλιστή, κάθε καλού λάτρη των Αρχετύπων και των Συμβόλων αλλά επίσης και του αναγνώστη Κοέλο και για κάθε Ερωτευμενάκι. Προσωπικά τα γουστάρω όλα αυτά (όχι τον Κοέλο) οπότε δε θα έλεγα ποτέ κακή κουβέντα για το σενάριο. Αντίθετα, θα έλεγα για όλους όσους αδυνατούν να καταλάβουν ότι είναι τελείως βλακώδες να κατηγορεί κάποιος για κλισέ μια ταινία που πραγματεύεται Τα Αρχετυπικά Προαιώνια Κλισέ και την μόνη για την οποία ο δικός σου παίρνει ολική άφεση αμαρτιών. Highlight: Ωραιούλι είναι το soundtrack και εδώ.

Τhe Wrestler: Μικρός όταν ήμουν πηγαίναμε σε ένα παρακμιακό συνοικιακό βιντεοκλαμπ που είχε εκατοντάδες κατηγορίες ταινιών γραμμένες με μαρκαδόρο και μια από αυτές ήταν «Συγκινητικές ταινίες με παιδάκια». True story. Αν το βιντεοκλαμπ υπάρχει ακόμα η χοντρή που 'το χε θα έχει χώσει το Wrestler στις Συγκινητικές ταινίες με ξεπεσμένους πολύ συμπαθείς ζενπρεμιέ που παίζουν τον εαυτό τους καθόλου άσχημα αλλά που εγώ έχω ρίξει γερό ύπνο στο σινεμά. Highlight: Θυμάμαι ότι η στριπτιτζού είχε θεϊκά βυζιά.

Black Swan: Τα 'χω πει όλα.

Συμπέρασμα: H επιτομή του mainstream κινηματογράφου - πράγμα ποτέ κακό από μόνο του αν δεν περιέχει και την κατάλληλη δοσολογία από «σοκ», «βάθος» και «ακρότητα». Το μαγικό ραβδί δηλαδή που μεταμορφώνει κάθε καλοσυνάτο νέο με κάπως φτωχή κουλτούρα σε Κτήνος του Δήθεν που διψάει για αίμα.

[Shirime]

Χθες είδα το τελευταίο πόνημα του visionary director Αρονόφσκι, "Noah". Είναι μια σύγχρονη απόδοση της κλασσικής ιστορίας που μπορεί να δυσκολέψει μερικούς μερικούς, για διάφορους λόγους. Η ταινία πιστεύω πως δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα προηγούμενα αριστουργήματά του Αρονόφσκι (ακόμη και το Requiem for a dream), καταφέρνοντας να σταθεί στο ανάστημά της. Οι καθολικά θετικές κριτικές άλλωστε, νομίζω πως αντανακλούν την ποιότητα αυτής της ταινίας. Πιστεύω πως θα ικανοποιήσει τους (απαιτητικούς) οπαδούς του Αρονόφσκι - και γιατί όχι να δημιουργήσει και καινούριους! Σας την συστήνω ανεπιφύλακτα!!

Spoiler

[Parasight]

Τhe Wrestler:
...
Highlight: Θυμάμαι ότι η στριπτιτζού είχε θεϊκά βυζιά.

Marisa Tomei. Δεν είναι καθόλου τυχαία αυτά.


Κατά τα άλλα, έκατσα κι εγώ και είδα το Noah τις προάλλες.