Originally Posted by
Το Ποντίκι
Ο Καραμανλής δίχως… «φρύδια»
Για το ότι συνηθίζουν να ξεχνούν οι λαοί, υπάρχει η Ιστορία για να το υπενθυμίζει, όταν και όποτε αυτό καθίσταται χρήσιμο και αναγκαίο. Όπως όλα τα καλά πράγματα, έτσι και η Ιστορία θέλει τον χρόνο της για να ωριμάσει, να εξαγάγει ασφαλή συμπεράσματα, να υπερβεί το πρόσωπο, το γεγονός, τη σκοπιμότητα και να παραδώσει μια τεκμηριωμένη ύλη, αναγκαία για το μέλλον. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υπήρξε μια έντονη, το δίχως άλλο, προσωπικότητα της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας. Η αποτίμηση της ιστορικής του πορείας δεν παρέκκλινε στο ελάχιστο από την κατάρα της σύγχρονης και άγριας κομματικής αντίληψης που κυριαρχεί στα πολιτικά μας ήθη και έγινε με βάση κομματικά κριτήρια και μόνο.
Έτσι, προσπάθησαν να παραδώσουν αψεγάδιαστο τον επονομαζόμενο και… Εθνάρχη, Κωνσταντίνο Καραμανλή, οι διαχειριστές της μνήμης του. Μετά τον θάνατο του «Εθνάρχη», μπήκε μπροστά μια ολόκληρη φάμπρικα εξωραϊσμού της προσωπικότητάς του κατασκευάζοντας μια δημόσια εικόνα εξιδανικευμένη σε βαθμό προσβλητικό για τον λαό και την ιστορία του. Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το βιβλίο του Δημήτρη Ν. Σακκά με τίτλο «Κωνσταντίνος Καραμανλής και το Κράτος του της περιόδου 1955-1963». Πολύ ενδιαφέρουσα περίοδος! «Το κράτος του» μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Πιο πολύ ωστόσο με κέρδισε η σημείωση κάτω από τον τίτλο «Χωρίς Εξιδανίκευση». Κανονικά, το «Χωρίς εξιδανίκευση» θα αποτελούσε κόλαφο, μια και είναι βασικές συνθήκες της ιστορικής μελέτης η αντικειμενικότητα και οι αποστάσεις σε παρόμοιες περιπτώσεις. Ο Καραμανλής, ο επονομαζόμενος με το στανιό και Εθνάρχης, επιμένει ακόμα να προκαλεί την Ιστορία του τόπου διαμέσου της μνήμης του. Μιας μνήμης εξαιρετικά επιλεκτικής, πλαστής πέρα για πέρα και φτιασιδωμένης σε τέτοιο σημείο, ώστε να αναγκάζεται ο σύγχρονος μελετητής να προειδοποιεί τον υποψιασμένο αναγνώστη από το εξώφυλλο της έκδοσης ότι δεν πρόκειται για μιαν ακόμα αγιογραφία, αλλά για μιαν αντικειμενική προσέγγιση του εν λόγω πολιτικού προσώπου.
Η άνθιση του παρακράτους
Το βιβλίο ασχολείται λοιπόν με τον Καραμανλή της μεταπολεμικής περιόδου τού 1955 - 1963, εντάσσοντάς τον μέσα στο ιστορικό - κοινωνικό πλαίσιο της εποχής του. Μιας εποχής που ενώ στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη εμπεδωνόταν μια μακρότατη περίοδος ειρήνης, ανάπτυξης και πρωτόγνωρων κοινωνικών κατακτήσεων, στη χώρα μας ευημερούσαν οι ταγματασφαλίτες, οι γερμανοτσολιάδες, οι άθλιοι κομμουνιστοφάγοι των ελεεινών τόπων εξορίας και ντροπής και το παρακράτος - η πιο καλά οργανωμένη υπηρεσία του… κράτους! Αυτόν τον «δημοκρατικό» ηγέτη, του οποίου οι δυο πρώτες εκλογικές νίκες βασίστηκαν σε πρωτοφανή αλλοίωση, βία και νοθεία των αποτελεσμάτων («τριφασικό» σύστημα…, δέντρα - «ψηφοφόροι»), αυτόν τον απόλυτο εκφραστή της ολιγαρχίας και υπηρέτη της πλουτοκρατίας, τον εχθρό του βασανισμένου και βαθιά δημοκρατικού λαού, τον απόλυτο «yes man» των Αμερικάνων και του ΝΑΤΟ, μας παρουσιάζει ο συγγραφέας, δίχως τις εξωραϊστικές επεμβάσεις των κομματικών χειρουργείων που οργανώνουν ιδρύματα και στήνουν ανδριάντες... Συγκεκριμένα, ο Καραμανλής παρουσιάζεται ως ο κατ’ εξοχήν εκφραστής της Ακροδεξιάς στην Ελλάδα, ο άνθρωπος που στις κυβερνήσεις του ενέταξε και μοίρασε ρόλους - κλειδιά σε όλα τα εγκληματικά καθάρματα που επέβαλαν την αμερικανοκίνητη χούντα στη χώρα, για να επιστρέψει μετά τον επταετή εφιάλτη ως «η μόνη λύση», επιβεβλημένη από την ευρωπαϊκή Δεξιά, η οποία στο μεταξύ του έμαθε «τρόπους», μετατρέποντας τον άξεστο χωριάτη και τραμπούκο πολιτικό με τα κομψά κοστούμια, σε έναν «Ευρωπαίο» ηγέτη. Πρόκειται για τον τραχύ εκφραστή του παρακράτους, που δολοφόνησε τον Λαμπράκη, και τον ένθερμο υποστηρικτή της βασιλικής αυλής, ο οποίος μισούσε την κοινωνία αλλά και περιφρόνησε επιδεικτικά τον κοινοβουλευτισμό με το να μη δεχτεί μέσα στην παθολογική του αρχομανία να καθίσει στα έδρανα της αντιπολίτευσης (μοναδικό φαινόμενο πολιτικού) ή να δώσει μια τίμια μάχη με τους πολιτικούς του αντιπάλους! Πρόκειται για τον Καραμανλή της περιόδου του εθνικού διχασμού, που αρνήθηκε σκόπιμα λόγω της υπερσυντηρητικής του ιδεολογίας και του άσβεστου μίσους του για τους κοινωνικούς αγώνες να αναδειχτεί σε ηγέτη που θα έβαζε τέρμα στον εθνικό διχασμό σώζοντας κυριολεκτικά το μέλλον της χώρας. Αντ’ αυτού, συνομιλούσε με τον εκδότη της χούντας Σάββα Κωνσταντόπουλο, στη διάρκεια της «ηρωικής» του αυτοεξορίας στο Παρίσι εκφράζοντάς του τα συγχαρητήριά του για την έκδοση του «Ελεύθερου Κόσμου».
Πολεοδομική βαρβαρότητα
Πρόκειται για τον πολιτικό ηγέτη που ουδέποτε αξιώθηκε να αναμετρηθεί με οτιδήποτε απαιτούσε ίχνος ρίσκου, που στη Θεσσαλονίκη βιάστηκαν να τον «υψώσουν» δίπλα στον Μεγάλο Αλέξανδρο, έχοντας μάλιστα λάβει και δημοσκοπική νομιμοποίηση από το γκάλοπ του ΣΚΑΪ! Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η αναφορά στην πολεοδομική «δραστηριότητα» του Καραμανλή, με την πρωτοφανή καταστροφή της Αθήνας, που προβλήθηκε και ως μοντέλο, για να επακολουθήσει αυτή η λαίλαπα κακογουστιάς και αρχιτεκτονικής βαρβαρότητας σε ολόκληρη τη χώρα… Επί των ημερών του καθιερώθηκε το εργολαβικό κατεστημένο που ενδημεί στα σπλάχνα της πολιτείας σαν βαριά και ανίατη αρρώστια, η διαφθορά στις πολεοδομίες και η εμπέδωση της «οριζόντιας ιδιοκτησίας» που χρέωσε στο έθνος με έναν αθεράπευτα χυδαίο μικροαστισμό και μια κλίση προς την κακογουστιά το ιδιωτικό συμφέρον και την παθολογική ροπή στην παρανομία.
Κωνσταντίνος Καραμανλής και το κράτος του της περιόδου 1955-1963 - Χωρίς εξιδανίκευση
