όχι, εγώ πιστεύω ότι αυτό μου λες, και θα σου πω γιατί. Όλες οι ερμηνείες που κάνουμε είναι προσπάθεια να ορίσουμε, να λογικοποιήσουμε, να αποδομήσουμε τα πρωτόγονα συναισθήματα που μας έρχονται όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα έργο τέχνης, αλλά και γενικότερα με οτιδήποτε βέβαια. "Δε μου αρέσει" "Γιατί?" "Έχει punk επιρροές!" "Κάτσε! Εγώ θυμάμαι ότι το 2007 σου άρεσε το τάδε κομμάτι τρου μέταλ που είχε πάνκ επιρροές! Είσαι ανειλικρινής! Δε ξέρεις τι σου γίνεται!" Αυτές οι προσπάθειες σύμφωνα με τη δικιά μου εμπειρία είναι συνήθως από ελαφρώς ως παντελώς αποτυχημένες, ανάλογα και με το ψωμί που έχει φάει καθένας να ακούει/βλέπει, να επεξεργάζεται, να ερμηνεύει. Είμαι σχεδόν βέβαιος λοιπόν ότι το πρόβλημα σου όσον αφορά την "τυχαιότητα" που λέγαμε είναι πως αυτό που ΕΡΜΗΝΕΥΣΕΣ ως τυχαίο στη μουσική των Blotted Science ήταν ένα μουσικό αποτέλεσμα, άσχετα με τον τρόπο τον οποίο παρήχθη, τον οποίον δεν γνωρίζεις (έστω κι εάν υποθέτεις κάτι), το οποίο δεν βρήκες πολύ ενδιαφέρον. Μια τυχαία διαδικασία ΔΕΝ φέρνει εξ΄ορισμού ένα μη μουσικό αποτέλεσμα (φίλε babality) απλά έχει ορισμένες πιθανότητες, εννοείται λίγες, για να παράγει ένα μουσικό αποτέλεσμα ενδιαφέρον. Ένα passage το οποίο βγήκε με "τυχαία", αλλά πιο συγκεκριμένα, εξω-μουσική διαδικασία (όπως ακριβώς είναι ο Jarzombek να κάνει νότες αριθμούς τηλεφώνων) από τη στιγμή που παίζεται, που αποτυπώνεται στην πραγματικότητα, είναι ένα συγκεκριμένο passage με συγκεκριμένες ακολουθίες νοτών, το οποίο έχει ένα συγκεκριμένο άκουσμα το οποίο μπορεί να σου αρέσει η όχι! Συνήθως ούτε και μένα μου ακούγονται συχνά ενδιαφέρουσες οι μουσικές που έχουν παραχθεί με τέτοιες διαδικασίες (και να φανταστείς ότι το στοιχείο/η τεχνική του τυχαίου έχει χρησιμοποιηθεί κιόλας από μερικούς από τους καλύτερους συνθέτες του 20ου αιώνα, google aleatorism) αλλά πάλι από την άλλη, τείνει να παράγει ένα πρωτότυπο άκουσμα, περίεργο, εξωκοσμικό όπως θες πες το το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως βασικό δομικό στοιχείο για να γραφτεί ένα κομμάτι το οποίο από κει και πέρα θα έχει πιο συγκεκριμένη, σχεδιασμένη λογική. Αυτό κάνουν στο περίπου οι μπάντες, ας πούμε, μπάντες τύπου Blotted Science, μέχρι κλασικοί συνθέτες (πχ εποχής του πρώιμου ατοναλισμού, δε παίρνω και όρκο για αυτό, αλλά κάπως έτσι "ακούγονται"). Οι Blotted στο μεταξύ ΔΕ πιστεύω ότι το κάνουν και πολύ, εμένα μου ακούγονται πολύ "composed" έχουν κλίμακες παράδοξες η μη, ριφ, και εννοείται τα αρμονικά φιούζιον στοιχεία που λέγαμε (synaptic plasticity 3:04 πχ αλλά και το τέλος του είναι μια χαρά αρμονικό) αλλά και σε άλλα σημεία ναι, βλέπω κάπως το χέρι του Jarzombek να ανεβοκατεβαίνει τις χορδές "όπως του βγει". Ε και τι έγινε? Μου αρέσει τις περισσότερες φορές. Και αυτός άλλωστε πώς νομίζεις ότι τα έγραψε? Θα έπαιξε "τυχαία" (στην πραγματικότητα ποτέ δε παίζεις τπτ τυχαία όταν πιάνεις κιθάρα, απλά λειτουργείς "οπτικά" ας πούμε) 30 φορές διαφορετικά πράγματα μέχρι να βρει ένα που του αρέσει. Από τη στιγμή που βρήκε ένα που να του ΑΡΕΣΕΙ, σταματάει να είναι τυχαίο, είναι επιλογή, είναι ριφ, κι εάν έχεις παρόμοια αισθητική με τον Jarzombek κατά πάσα πιθανότητα θα σου αρέσει και σένα. Δεν χρειάζεται και να είναι CATCHY ω γιε γιε πάμε άλλη μία φορά το ρεφραίν, η μουσική αυτή στοχεύει να είναι mindgame, mindfuck, catch-me-if-you-can, σκανάρισμα του εγκεφάλου.Originally Posted by The Good Son
Η δεύτερη περίπτωση στο μεταξύ είναι να σου ψιλοαρέσει η μουσική και να την υποτιμάς στο μυαλό σου επειδή έχεις δει το βιντεάκι που παίζει ο τύπος αριθμούς τηλεφώνων. Αυτό λέγεται καταπίεση των ενστίκτων από τη λογικήΠου αυτή η λογική είναι λάθος όπως λέγαμε επειδή τίποτα δε σου διαβεβαιώνει ότι κάτι που παράγεται "τυχαία" δε θα είναι καλό. Όσο κακό προγκρέσιβ τέχνικαλ να έχεις ακούσει που απλά κουνάνε τα δάχτυλα πάνω κάτω και γρήγορα ενώ (η επειδή) δε ξέρουν μουσική. Που είναι ακριβώς αυτό που λες εδώ
το οποίο είναι δυστυχώς ή άποψη πολλών για την πολύπλοκη ή πυκνή (πολλά σε λίγα χρόνο εννοώ) μουσική. Το Μέταλ Χάμερ φταίει!! Για τον χαζό όρο τεχνικότητα και για τους χαζούς κιθαρίστες που δε ξέρουν μουσική. Απλά η μουσική αυτού του είδους δεν έχει τις ίδιες επιδιώξεις με άλλες. Και εάν δε σου αρέσει κάτι που έχει πολλές νότες, να υποστηρίζεις ότι ο άλλος το παίζει επειδή (μόνο και μόνο, άρα και η μουσική "είναι" έτσι) θέλει να δείξει πόσο ΓΑΜΑΩ κιθαρίστας είναι ή θέλει να κάνει επίδειξη ΤΕΧΝΙΚΗΣ (όσο κι εάν αυτό στο χέβι δυστυχώς συμβαίνει) είναι άλμα λογικής (ή βλακείας, ανάλογα με την περίπτωση). Του πούστη δηλαδή, ακόμα και ο Μάλμστιν πιστεύω ότι γουστάρει αυτό το αέναο ανεβοκατέβασμα μινόρε όσο επιδειξίας και να είναι!Αλλά μπορώ και εγώ να βάλω τυχαία ποικιλία μέτρων και μετά απλά θα χρειάζομαι καλούς παίκτες.
