Originally Posted by
Dythor
Όταν ήμουν λίγο μικρότερος και αρκετά πιο χαζούλης απ' όσο είμαι τώρα, εκτός απ' τη βιασύνη των συμπερασμάτων μου στη μουσική που με κατατρέχει και σήμερα, έκανα και μεγάλες, βλακώδεις γενικεύσεις. Όταν "kseperasa kserwgw th metal fash" διακύρηττα ότι όλο το φάσμα του μέταλ δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα. Μετά ανακάλυψα τους τουλ να πούμε και αναθεώρησα. Αργότερα πίστευτα ακράδαντα ότι όλοι οι οπαδοί του χέβι μέταλ που μύριζαν από μακριά τέτοιο ήταν στην καλύτερη περίπτωση πανίβλακες. Γνώρισα το χρήστη Helm και ξανααναθεώρησα. Κάπου εκεί λοιπόν προτίμησα να σταματήσω να κάνω δηλώσεις και να παρατηρώ λίγο τι γίνεται γύρω μου σε κάθε εξειδικευμένη περίπτωση, μη κρίνοντας μόνο από τις δικές μου παραστάσεις, για το τι έχει και τι δεν έχει να δώσει το κάθε είδος μουσικής.
Πάμε λίγο πιο πίσω. Η όμορφη πόλη που μεγάλωσα, η γαμημένη πάτρα, με εφοδίασε δόξα τω θεώ με μπόλικη εμπειρία από ανθρώπους που έπαιζαν μουσική χωρίς να την σέβονται καθόλου. Το σχολείο μου ήταν γεμάτο με παιδάκια με τζιλέρα απ' τα ζαρουχλέικα που τη μία μέρα αφιερώνονταν απόλυτα στο να είναι αυτό το σιχαμένο είδος κουτοπόνηρου δυτικοπελοποννήσιου βαλκανίου (ένι γκίβεν πατρινός και παλιάς πουτάνας υιός) και την επομένη κότσαραν φραντζούλες, ωλσταράκια, βανσάκια, το μουνί της μάνας τους και, επειδή ψυλλιάζονταν ότι κάτι τρέχει με τις γκόμενες, έμπαιναν σ' ένα στούντιο και παργήγαγαν κάτι σαν ήμοκορ, κάτι σαν αλτέρνατιβ, γενικότερα κάμωναν ένα παζλ απ' ό,τι μπορούσε να κλέψει ο καθένας τους από τα λιγοστά μουσικά τους ακούσματα. Εξελίσσονταν σε αποκρουστικά μικρομέγαλα που αποτελούνταν από ένα κράμα πατρινέλα και από μια μουσική κουλτούρα τόσο κακοχωνεμένη και για τόσο λάθος λόγους υιοθετημένη από τους ίδιους που την ξερνούσαν σε κάθε ευκαιρία. Επειδή ίσως είναι πολύ προσωπικό αυτό που λέω για να το φανταστεί κανείς, φτιάξτε την εικόνα ενός ήμο απ' το Κιλκίς στο μυαλό σας, κάπως έτσι.
Οι White Raven είναι 15-16 (με το μάτι) χρονώ παιδιά, ανέβηκαν στη σκηνή με μία ώρα καθυστέρηση και έπαιξαν πολύ κλασσικό χέβι μέταλ. Ό,τι πιο μεταλλοπαππούδικο μπορείτε να φανταστείτε από πάουερ ριφφς και μπαλάντες, κλασσικότατα μετάλλικα/άισντ ερθ φωνητικά που κάποια στιγμή έμπλεξαν με αιγυπτιακές κλίμακες, γενικότερα πράγματα που έχουν γίνει ένα εκατομμύριο φορές από τότε που γεννήθηκε το είδος και φυσικά πολύ καλύτερα, από άλλους. Κάπου εκεί κατάλαβα ότι είχα βουρκώσει. Ψάχνω πολύ έντονα να βρω έναν τρόπο να μην ακουστούν τρομερά τσήζι όλα αυτά που θέλω να πω σε έναν τρίτο αλλά δεν βρίσκω τίποτα πέρα απ' το ότι ξεχείλιζε ένας τρομερά όμορφος ρομαντισμός ρε παιδί μου, στη σκηνή ήταν πέντε παιδιά απόλυτα συνεπή με την ηλικία τους που χρησιμοποιούσαν την αγάπη τους για τη μουσική και άθελά τους προέβαλαν περισσότερο την αθωότητα, τον ρομαντισμό και την αγαθότητα που (ευτυχώς) διακατέχει τα περισσότερα σ' αυτήν την ηλικία. Ανέβηκαν 'κει πάνω και έκαναν τον χαβαλέ τους με μεγάλο αυτοσαρκασμό, την κάβλα τους χωρίς καμία επίτηδευση και κόμπλεξ, μας έδειξαν ότι αγαπάνε αυτό που κάνουν και δεν έχουν κανένα άγχος να προσποιηθούν κάτι παραπάνω απ' αυτό που είναι. Θέλω πάρα πολύ να σας μεταφέρω αυτό που με έκαναν να νιώσω εκείνη τη στιγμή σε αντιδιαστολή με τις δικές μου εμπειρίες από τη μουσική νεολαία της πάτρας, ελπίζω να το κατάφερα σε δυο-τρια βασικά πράγματα, δε βαριέσαι.
Για τους Anorimoi δεν θα πω πολλά, πρόκειται για μια μπάντα που αν άκουγα τώρα θα έλεγα ότι πρόκειται για τύπους που κάνουν κακό χιούμορ σε βαρετή μουσική. Σε συνδυασμό με τους κολλητούς μου απ' το γυμνάσιο και ακούγοντας όλα αυτά με τα οποία κλάναμε στο γέλιο μια φορά κι έναν καιρό δεν μου πέρασε απ' το μυαλό καμία ένσταση, χτυπήθηκα μέχρι αναπηρίας και έκλεισε η φωνή μου. Τεντιμπόις στα '80 και Καριόλα μεγάλα σουξέ. Ωραίος περφόρμερ ο τραμπάκουλας και πηπλς πέρσον.
Α, κάτι τελευταίο. Επειδή μπορεί να παρεξηγήσει κανείς ό,τι έγραψα πάνω πάνω - δεν εννοώ ότι όποιος παίζει σκρήμο στα δεκάξι του είναι ένας κόπανος για κρέμασμα που προσποιείται ή ότι μόνο μέταλ μπορείς να παίξεις ειλικρινά σ' αυτήν την ηλικία. Το έγραψα περισσότερο ημερολογιακά, για να εξηγήσω γιατί εγώ εντυπωσιάστηκα και αγάπησα τόσο. Για την ακρίβεια νομίζω ότι τα περισσότερα που έγραψα 'δω πέρα μπορεί να έχουν νόημα και σημασία μόνο για το βλάκα τον ντήθορ.
Τέλος πάντων, ήταν παιδιά μια βραδιά παιδικότητας και της αθωότητας που την συντροφεύει, μια βραδιά νοσταλγίας. Και το μέταλ έπαιξε καταλυτικό ρόλο σε μια από τις πιο όμορφες βραδιές που έχω ζήσει σε λάιβ. Καληνύχτα σας, έχω χάσει και το ταμπόν μου.
Πάτρα @ Stone Bar - Anorimoi & White Raven
